BillTrantos

Καλόπαιχτη! Πάντα μου άρεσαν οι SG ηχητικά, γιατί βρίσκονται ανάμεσα σε LP και Tele, έχοντας όγκο που πάει προς LP και σκάσιμο που πάει προς Tele. Το θέμα μου είναι καθαρά εμφανισιακό και δεν έχω πάρει καμία ως τώρα, αλλά όσο περνάει ο καιρός μου αρέσουν όλο και περισσότερο.

Ό,τι έξτρα μπορούμε να πάρουμε από αυτήν την τριάδα είναι δώρο για μένα, πόσο μάλλον με τέτοιο production.

Συνεχίζω τα mini threads με digital ήχους κι ας τα λέω μόνος μου χαχα Σε αυτό το thread είπα να κάνω κάτι πιο μοντέρνο και versatile, σε περίπτωση που είναι πιο χρήσιμο για περισσότερα άτομα. Γενικά είμαι μεγάλος φαν των Foo Fighters και του Dave Grohl, είναι από τις μπάντες με τις οποίες μεγάλωσα, αλλά και έπαιξα τις εποχές που έβγαινα live. Η δομή θα είναι όπως στο πρώτο thread. 1. Έμπνευση και έρευνα: Εδώ είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα, μιας και τον ήχο τον έχω ψάξει και μελετήσει πολλές φορές τα προηγούμενα χρόνια, ειδικά όταν έπαιζα FF διασκευές. Μιλάμε για ένα πάρα πολύ απλό rig με Marshall JCM900 και Mesa Boogie Rectifier σε Mesa Boogie καμπίνες με V30s. Αυτός είναι ο ήχος, τα υπόλοιπα στα χέρια μας. 2. Πλησιάζω όσο μπορώ μέσα σε ένα plugin/modeler: Μπορεί το Helix να μην έχει 900άρη, αλλά έχει τον κλασικό 800άρη, ο οποίος για τις ανάγκες μου παραείναι κοντά. Κατά τ'άλλα, μπορείτε να βάλετε ελάχιστο room reverb και να σπρώξετε τους ενισχυτές με κάποιο κλασικό booster τύπου SD-1 ή Tubescreamer. Κανονικά κρατάμε το gain χαμηλά αν κάνουμε quadtracking, αλλά βαρέθηκα τόσα takes και έκανα μόνο 2. Στη μία πλευρά ο JCM (δεξιά), στην άλλη ο Recto (αριστερά). Αυτό μου επέτρεψε να έχω και λίγο πιο ψηλά το gain. 3. Πάω για το "κάτι παραπάνω" με IRs ή εξωτερικά plugins: Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε την Mesa cab του Helix, εγώ χρησιμοποίησα IR από York Audio, μιας και ο Justin είναι master στο να αξιοποιεί Mesa καμπίνες. Μπορείτε να βρείτε και πολλές free online. Screenshots και κλιπς: Brit 2204 (JCM800): Το Master είναι στο 6, δεν πιανόταν σε ένα screenshot. Cali Rectifire (Mesa Boogie Recto): Το Master εδώ είναι στο 3.5, γενικά καλό είναι να ψάχνετε να βρίσκετε manuals ενισχυτών ή tutorials, για να βρίσκετε ποιες είναι οι "optimal" ρυθμίσεις σε δομικά πράγματα όπως το gain και το master. Κάθε ενισχυτής λειτουργεί διαφορετικά και το Helix έχει φτάσει αρκετά κοντά αυτή την προσομείωση. Και τα 2 presets "πανοραμικά" δείχνουν έτσι: Monkey Wrench - Mix Foo Fighters Line 6 Noiz (Mix).mp3 Monkey Wrench - Guitars Foo Fighters Line 6 Noiz (Guitars).mp3 Συγχωρέστε το mix, τα τύμπανα είναι Slate SSD5 (free), το μπάσο είναι περασμένο από Neural Darkglass για γρήγορα και η φωνή είναι ελάχιστα μιξαρισμένη. Νομίζω πως για τις ανάγκες του club σκέκεται. Το επόμενο thread θα είναι με κάτι διαφορετικό, είτε Neural, είτε free plugins, είτε με profiling μέσα από THU Overloud. Αν έχετε κάποια προτίμηση πείτε μου.

Συμφωνώ με όσα έχει πει ο Alex, αλλά ας προσθέσω και άλλη μια σκέψη πάνω στην ίδια λογική. Ζούμε σε μια εποχή υπερπροσφοράς μουσικής. Τη μέρα που θα κάνεις release, θα κάνουν μαζί με σένα χιλιάδες άλλοι και μιλάω μόνο για το ίδιο "είδος", αν βάλουμε τα πάντα μέσα τότε χαθήκαμε. Αυτό σημαίνει ότι κάπως πρέπει να ξεχωρίσεις. Πριν πας σε λύσεις που κοστίζουν (τύπου διαφημίσεις), θα έλεγα να εστιάσεις ώστε να ακούγεται το αποτέλεσμά σου επαγγελματικό, ανεξαρτήτου σύνθεσης, εκεί δε θα σου πω εγώ ή κανείς τι να κάνεις, αλλά ηχητικά πρέπει να είσαι άψογος, γιατί εκεί είναι πλέον ο πήχης. Χωρίς production value δεν πας μπροστά, ακόμα και σε είδη που παλιά ήταν έτσι, πχ punk. Θα χρειαστεί να δημοσιοποιήσεις και να "σπρώξεις" πολλά τραγούδια πριν γίνει το οτιδήποτε. Καλή τύχη και προσπάθησε να μην αυτοπροσδιορίζεσαι μέσα από metrics του Spotify, η τέχνη είναι πολλά παραπάνω από μερικούς αριθμούς σε μια οθόνη.

έκπληξη θηλυκό το συναίσθημα που νιώθει κάποιος όταν συμβαίνει κάτι ξαφνικό και τελείως αναπάντεχο

Μένω σε μια περιοχή (και γειτονιά) με πολλά clubs. Πολλά από αυτά παίζουν ένα μοντέρνο παρακλάδι italo-disco, απλά με περισσότερα house ή και tech house στοιχεία.

Είπα μιας και βρίσκομαι σε άδεια μέχρι τις 18 να κάνω μερικά μικρά threads όπου θα παρουσιάζω ήχους που χρησιμοποιώ παίζοντας ή γράφοντας στο DAW. Ο σκοπός μου δεν είναι να κάνω 100% tone match, αλλά να πλησιάσω στο περίπου έναν ήχο με ό,τι διαθέτει το εκάστοτε plugin και να εξηγήσω πώς προσεγγίζω την όλη διαδικασία. Ξεκινάω από τον Randy Rhoads για 3 λόγους. (1) Είναι από τους κιθαρίστες που με έχουν σημαδέψει, (2) θεωρώ ότι είχε έναν ήχο γέφυρα μεταξύ 70s-80s και (3) ο ήχος του είναι σχετικά απλός και προσεγγίσιμος. Η διαδικασία που ακολουθώ χωρίζεται γενικά σε 3 μέρη: 1. Έμπνευση και έρευνα: Εν συντομία, ακούω έναν ήχο, μου αρέσει, με εμπνέει να παίξω και να ψάξω. Στη συνέχεια ξαμολιέμαι στο internet και ψάχνω να βρω πληροφορίες σχετικά με πετάλια, ενισχυτές, καμπίνες και μικρόφωνα. Με προενισχύσεις, studio, κλπ δεν ασχολούμαι γιατί δεν πηγαίνω για 100% match και δεν έχω τα αυτιά και τα skills για κάτι τέτοιο. 2. Πλησιάζω όσο μπορώ μέσα σε ένα plugin/modeler: Αντιμετωπίζω το Helix όπως θα αντιμετώπιζα ένα φυσικό rig, οπότε προσπαθώ να βάλω τα πράγματα σε μια "λογική" σειρά και αρχίζω να πειράζω ρυθμίσεις. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα του Rhoads, μου λείπει ας πούμε το MXR Distortion Plus που χρησιμοποιούσε για να σπρώξει τα Plexi του. Δεν χαλιέμαι, καθώς ξέρω ότι ο RR είχε έναν ήχο που χαρακτηριζόταν από πρίμα, τα οποία μπορώ να πάρω από το πετάλι "Deranged Master" (Treble Booster). 3. Πάω για το "κάτι παραπάνω" με IRs ή εξωτερικά plugins: Είναι κοινό μυστικό ότι οι καμπίνες του Helix για mid gain και high gain δε λένε και πολλά. Δε θα σας πω να πάτε να αγοράσετε IRs, αλλά επειδή κάνω συλλογή χρόνια, πλέον έχω 15-20 συγκεκριμένα που χρησιμοποιώ από York Audio και συνήθως ξεμπερδεύω. Για τον συγκεκριμένο ήχο χρησιμοποίησα ένα IR από Marshall cab με Celestion G12T-75 του 1990, καθώς ήταν ό,τι κοντινότερο σε αυτό που χρησιμοποιούσε ο RR. Καμιά φορά μπορεί να χρησιμοποιήσω και εξωτερικά reverb ή delay, αλλά στα τελευταία 2 updates έκανε άλματα η Line 6 και πλέον μένω εντός Helix για όλα. Συγχωρέστε εκ των προτέρων για τις πρασινάδες και τα κουνήματα στα κλιπς. Screenshots και κλιπς: Κρατάμε τα πράγματα όσο πιο απλά μπορούμε, δεν υπάρχει λόγος να βάλουμε 100 στοιχεία στην αλυσίδα γιατί τότε γίνεται όλο και λιγότερο προφανές τι προκαλεί πρόβλημα στο τελικό αποτέλεσμα, οπότε χανόμαστε σε ώρες επί ωρών πειράζοντας παραμέτρους για 0.1 τη φορά. Εφιάλτης (για μένα). Deranged Master (Treble Booster): Brit Plexi Jump (Marshall JMP): Δε μπορούσα να χωρέσω όλες τις ρυθμίσεις σε μια εικόνα, οπότε αναφέρω ότι το gain και το sag είναι στο 6. Dynamic Plate: Ό,τι έχω πειράξει είναι εντός screenshot, τα υπόλοιπα ως έχουν by default. Solo κιθάρες hard panned: Mr.Crowley Mr.Crowley - Guitars.mp3 I Don't Know I don't Know - Guitars.mp3 Full Mix: Mr.Crowley Mr.Crowley - Full Mix.mp3 I Don't Know I don't Know - Full Mix.mp3 Δεν έχω κάνει τίποτα στο post, ούτε EQ, ούτε Master. Εννοείται πως μπορεί να "γυαλιστεί" πολύ παραπάνω το αποτέλεσμα και να πλησιάσει περισσότερο τον ήχο που κυνηγάμε, αλλά προσπαθώ να περιπλέκω τα πράγματα όσο λιγότερο χρειάζεται. Μη διστάσετε να ρίξετε ερωτήσεις, feedback και όλα αυτά τα καλά πράγματα.

Ένα σχετικά deep dive video από τους γνωστούς πωλητές.

Ανεξάρτητα από το αν ο πωλητής είναι βιρτουόζος, δυστυχώς ποτέ δε μπόρεσα να νιώσω αρκετά άνετα σε μαγαζί για να δοκιμάσω κιθάρα με την ησυχία μου. Αυτό έχει οδηγήσει κυρίως στο να μην αγοράσω όργανα βέβαια, παρά να τα αγοράσω για να "τελειώνουμε". Πιο μικρός ψάρωνα φουλ, πλέον βλέπω ότι ή παίζουνε μπουρμπουλήθρες με ανύπαρκτο vibrato, ή απλά σου δίνουν την κιθάρα. Εδώ στην Ολλανδία έχουμε εξαιρετικά κιθαρομάγαζα και από πλευράς stock, αλλά κυρίως από πλευράς εξυπηρέτησης. Ας πούμε το Guitarshop στο Apeldoorn είναι πάρα πολύ ωραίο μαγαζί, με γνώστες αλλά καλοσυνάτους πωλητές και πολύ ωραίο vibe. Μέχρι και καφέ έχω δει να προσφέρουν.

Θα το πω αλλιώς, γιατί φτάνουμε σε τέλμα. 15 χρόνια είναι ΤΙΠΟΤΑ μπροστά στην ανθρώπινη ύπαρξη και στην ιστορία της μουσικής. Επίσης δε μιλάμε για 15 χρόνια αποκλειστικής ραπ/χιπ-χοπ, υπήρχε και ποπ ανάμεσα και EDM και house και πανκ. Θα προσπαθήσω να φέρω ένα παράδειγμα: Όταν αρχίσαμε να χρονομετρούμε δρομείς, γινόντουσαν ρεκόρ διαρκώς. Γιατί; Γιατί το baseline ήταν χαμηλά. Με την πάροδο του χρόνου το baseline ανέβηκε και πλέον χρειαζόταν έξτρα προπόνηση, έξτρα σκευάσματα, έξτρα φυσικοθεραπείες για να πλησιάσεις αυτό το baseline και ιδανικά να το ξεπεράσεις. Το 2009 ο Bolt έκανε 9.58, ρεκόρ το οποίο προς το παρόν δεν έχει σπάσει. Το ότι δεν έσπασε ακόμα σημαίνει ότι γινόμαστε πιο αργοί, ή ότι δε θα βελτιωθούμε ποτέ; Ακριβώς το ίδιο γίνεται και με τη μουσική, υπήρξαν κάποιοι που έσπασαν το ταβάνι τους και μαζί της ανθρωπότητας. Τα standards πλέον είναι στο Θεό, σημαίνει αυτό ότι δε βγάζουμε μουσικούς; Επίσης μην ξεχνάμε, ότι πλέον έχουν "φωνή" όλοι οι άνθρωποι, η μουσική δεν είναι προνόμιο λίγων και εκλεκτών, κάτι το οποίο προφανώς θα επηρεάσει τάσεις και προτιμήσεις. Άλλη μουσική θα ακούσει ο απόφοιτος του Berklee, άλλη θα ακούσει ο εργαζόμενος εστίασης στην Πάρο. Για να κλείσω, επειδή όντως φτάσαμε σε τέλμα, αν έπρεπε να στείλω μουσική στο διάστημα για ένα άλλο είδος, θα έστελνα Bach, ό,τι έχει σωθεί από το έργο του. Και αν μερικά χρόνια αργότερα έπρεπε να ξαναστείλω, πάλι Bach θα έστελνα. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να το κλείσουμε το μαγαζί;

Γιατί η ραπ να είναι το μέλλον και όχι μια κακή παρένθεση; Ποιος τα λέει αυτά, με τι credentials και γιατί να το κάνω εγώ σημαία; Ραπ αποφάσισαν να πουλήσουν οι χαρτογιακάδες στο Αμέρικα, και; Ποιος θα τους θυμάται αυτούς σε 20-50-100 χρόνια; Ούτε τα εγγόνια τους, γιατί δε θα τους έχουν αφήσει μία.

Μία λες αυτό και μετά μας ρωτάς αν είμαστε οκ με την ραπ και την χιπ χοπ. Νομίζω είναι προφανές ότι βλέπεις τα δικά σου με άλλα μέτρα και σταθμά. Γιατί να είναι δική μου υπόθεση η ραπ και χιπ χοπ; Δε με αφορούν, όπως δε με αφορά και το μεγαλύτερο μέρος της mainstream μουσικής από τότε που θυμάμαι να συμμετέχω ως ακροατής. Δεν υπάρχει συσχετισμός μεταξύ charts/πωλήσεων και καλλιτεχνικής αξίας, να το πω απλά. Δε με αφορά ο Kaney West και η Cardi B, όσο και να πουλάνε, με αφορούν καλλιτέχνες που μπορεί να έχουν 100k προβολές στο YouTube, αλλά έχουν να πουν κάτι που με αγγίζει. Και φτάνω και σε αυτό που είπε παραπάνω ο @Jazzjoker, θρύλοι οι Beatles, φανταστικοί οι Pink Floyd και οι Led Zep, αλλά δε με άγγιξαν όσο οι Muse και οι Foo Fighters, γιατί έγραψαν σε μια εποχή που δε ζούσα, για μία εποχή που πλέον δεν υπάρχει. Και καταλήγουμε σε αυτό που είπες παραπάνω Δημήτρη, ανούσια τα σεντόνια όταν δεν υπάρχει περίπτωση μετακίνησης ούτε στο εκατοστό. Έδιναν οι άνθρωποι έμφαση στη μουσική όταν δεν ήξεραν τι θα φάνε αύριο το πρωί και άκουγαν ορχήστρα μία φορά το εξάμηνο; Ή το επίπεδο των εκτελεστών ήταν ίδιο τότε με τώρα; Δεν είναι άσπρο-μαύρο το θέμα, υπάρχει μπόλικο γκρι που ο καθένας μας το βλέπει ή το αγνοεί με βάση τις προσλαμβάνουσές του.

Νομίζω σταθηκες άλλου από εκεί που το πήγα. Δε διαφωνώ με όσα λες, το θέμα είναι ότι κάθε εποχή χαρακτηρίζεται από ένα “πού πάμε ρε παιδιά”, κάθε εποχή βλέπει το τέλος της ανθρωπότητας στη γωνία, αλλά όλο εδώ είμαστε και πάμε μπροστά τελικά. Τους Beethoven-Mozart διαδέχθηκαν άλλα θηρία που πάτησαν στους ώμους τους, όπως εκείνοι πάτησαν στους ώμους του Bach και του Handel. Έτσι ήταν, είναι και θα είναι, μέχρι τελικά να την κάνουμε τη μ@λ@κι@ και να σβηστούμε από τον χάρτη. Καταλαβαίνω την οπτική ανθρώπων που έχουν τα διπλά μου χρόνια και τη συμμερίζομαι ως ένα βαθμό, αλλά μου είναι αδύνατο να συμφωνήσω στα 27 μου, είναι πάαααρα πολύ νωρίς για λευκή πετσέτα. Δε διαφωνώ σε όλα όσα λέτε, το επαναλαμβάνω, αλλά κάποιος πρέπει να προσπαθεί να κοιτάξει και λίγο μπροστά (κάτι το οποίο δε θα περιμένω από τον εαυτό μου όταν θα είμαι 60), αλλιώς καήκαμε, μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Με την ακρόαση το βλέπω διαφορετικά γιατί εκεί παραμένω συγκεντρωμένος για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα. Σιγουρα το Ίντερνετ και τα τόσα ερεθίσματα δε βοηθανε, αυτό είναι σίγουρο για μένα.

Αυτό το ζηλεύω ας πούμε. Είχες ένα μήνα -τουλάχιστον- να μελετήσεις 3-4 licks και άντε 1-2 θεωρητικά concepts. Υπήρχε το περιθώριο να περάσεις πολύ χρόνο, να τα κανεις δικά σου, να εντρυφήσεις. Τώρα γίνεται να κατεβάζεις και κάτι άλλο καθημερινά, από licks μέχρι βιβλία ολόκληρα. Για κάποιον με τη δική μου προσοχή είναι κατάρα αυτό.

Δύσκολο να βγουν αντίστοιχα μεγέθη στις μέρες μας. Τότενες περνούσατε 2 μήνες με τον ίδιο δίσκο, λογικό να τον ακούσεις 50 φορές, να δεις και ξαναδείς και να ξαναματαδείς το οπισθόφυλλο με τα credits, λογικό και να διαβάσεις 30 φορές το Guitar Player του μήνα. Αυτό σε συνδυασμό με την έλλειψη social media σας επέτρεπε να φτιάξετε μύθους, να βάλετε καλλιτέχνες σε βάθρα και να τους γουστάρετε πιο πολύ απ'τις κοπέλες σας. Σήμερα καλώς ή κακώς δε γίνεται αυτό. Πατάς "new releases" στο Spotify και βλέπεις χιλιάδες καλλιτέχνες, καλούς, μέτριους, κακούς και άθλιους, όλοι στο ίδιο σακί. Το τι θα ακούσεις εξαρτάται από το πού θα πάει το χέρι σου, ποιος έβαλε χρήμα να σπρώξει διαφημίσεις και ποιος ποστάρει από το πρωί μέχρι το βράδυ. Είναι καλύτερο αυτό; Σίγουρα είναι λιγότερο ρομαντικό, αυτό σας το δίνω. Πρόλαβα κι εγώ εποχές χωρίς smartphones ή ίντερνετ ως κοινό αγαθό και θυμάμαι να στήνομαι μπροστά στην τηλεόραση 2 ώρες κάθε μερικές μέρες μπας και δω Guns N Roses στο MTV. Θα σας σοκάρω, αλλά δε μου λείπει. Μπορεί να μην έβγαλε η φουρνιά μου Slash και Axl Rose, αλλά τουλάχιστον διαλέγω τι ακούω και δεν εξαρτώμαι από τα lobbies των δισκογραφικών, ή το stock του δισκάδικου της γειτονιάς. Η δική μου η γνώμη είναι πως τα πράγματα είναι ΠΟΛΥ καλύτερα. Η δυνατότητα επιλογής είναι πολυτέλεια. Η ευκολία στην πρόσβαση ή στην ακρόαση είναι πολυτέλεια. Μαζί με αυτά έρχεται και η κατανάλωση αντί για την ακρόαση, αναγκαίο κακό, αλλά όποιος λαμβάνει το κάλεσμα από τη μουσική, θα τη βρει στο τέλος και όταν θα φτάσει στην ηλικία σας, θα γκρινιάζει για τους τότε νέους. Edit: Να προσθέσω και μια ωραία ιστορία που άκουσα πρόσφατα. Στο τελευταίο κεφάλαιο ενός audiobook για τον Bach, ο αφηγητής μίλησε για τη γνώμη που είχε ο Bach για τη μουσική εκείνης της εποχής, λίγο πριν πεθάνει δηλαδή. Και εκείνος τότε γκρίνιαζε, λέγοντας ότι το επίπεδο πέφτει διαρκώς, ότι ο κόσμος δεν ασχολείται με τη μουσική και για να μην τα πολυλογώ, "πού πάμε ρε παιδιά" ήταν το μήνυμα. Εεε, λίγα χρόνια αργότερα ο κόσμος είδε τον Mozart και λίγο αργότερα τον Beethoven. ?

Συμπάσχω κι εγώ Ρέμπελε. Έχω περίεργη σχέση με την κιθάρα και συχνά απομακρύνομαι βλέποντας αποκλειστικά ματαιότητα. Νιώθω τώρα τελευταία να ξανάρχεται, αλλά δεν είναι κάτι δραστικό από τη μια μέρα στην άλλη, τουλάχιστον για μένα. Υπομονή και ανοιχτά αυτιά, θα ξανάρθει.

Ας πω κι εγώ την ιστορία μου, αν και διακόπτω ωραία κουβέντα. Όλα ξεκίνησαν το 2003, όταν άκουσα στου πατέρα μου για πρώτη φορά Queen. Με το που τελείωσε το intro solo από το "I Want It All" είχα αποφασίσει ότι θέλω να μάθω κιθάρα. Δυστυχώς τότε υπήρχαν ακόμα αυτές οι απαρχαιωμένες απόψεις τύπου "ξεκίνα με κλασική και θα έρθει και η ηλεκτρική", οπότε "έχασα" 3 χρόνια πηγαίνοντας στο ωδείο, κάνοντας κάτι που τελικά δε μου άρεσε. Παράλληλα στη μάνα μου άκουγα mainstream Ελληνική μουσική της εποχής, Πλούταρχος, Ρουβάς, Ρέμος, Τερζής, κλπ, χωρίς να μου κάνει κλικ κάτι. Στον πατέρα μου ανάποδα, prog rock τύπου ELP, Santana, Al Di Meola, κλασικές μπάντες όπως Queen, AC/DC, συν κλασική μουσική, όπερες και λίγη τζαζ. Το 2005 πήγα στην πρώτη μου συναυλία, όπου είδα τους Scorpions στο Καραϊσκάκης και είχα πάθει την πλακάρα μου. Κάπου εκεί άρχισαν και τα πρώτα κολλήματα με film scores από Ennio Morricone, John Williams, Hans Zimmer και Danny Elfman, βλέποντας ταινίες με τους γονείς μου. Το 2008 η συγχωρεμένη η γιαγιά μού πήρε την πρώτη μου ηλεκτρική κιθάρα, λίγους μήνες πριν μας αφήσει. Τότε άρχισα να μπαίνω πιο πολύ στην όλη φάση, άρχισα να παίζω σε μπάντες κουτσά-στραβά, αλλά και να κάνω τα πρώτα μου μαθήματα στην ηλεκτρική. Εκεί άρχισαν τα πιο σκληρά, τύπου Maiden, Sabbath, Metallica, Ozzy και από εκεί σε πιο κιθαριστική μουσική τύπου Buckethead, Malmsteen, Paul Gilbert. Όπως και ο Φούζιος, είχα αλλεργία σε οτιδήποτε ηλεκτρονικό, το οποίο το θυμάμαι τώρα και γελάω. Από το 2009 έως το 2014 έπαιξα σε μία μπάντα που κάτι ψιλοέκανε τοπικά (Πειραιάς), παίξαμε σε 3-4 μαγαζιά, φτάσαμε τελευταία φάση οντισιόν για το Schoolwave, παίξαμε μπροστά στον Σάκη Τόλη (παράσημο για μένα αυτό τότε), αλλά έβλεπα ότι δεν είμαι "performer", το άγχος δεν έφευγε ποτέ και ήταν λογικό μιας και είχα από μικρός μη διαγνωσμένη αγχώδη διαταραχή. Εκείνη την περίοδο πέρασα δύσκολα γενικά, πήγα ακόμα σε πιο ακραίες μουσικές, όπως melodic death metal (Children of Bodom, Feared, the Agonist) και prog metal πλέον τύπου Dream Theater, Fates Warning και Gojira. Αφότου έκανα 3 χρόνια ψυχοθεραπεία (2016-2019), άρχισα να ανακαλύπτω λίγο περισσότερο τον εαυτό μου και να μπαίνω σε ένα εσωτερικό ταξίδι, προσπαθώντας να απαντήσω ερωτήσεις του τύπου "ποιος είμαι", "γιατί είμαι εδώ", "γιατί νιώθω έτσι με το Α ή Β" και άλλα τέτοια υπαρξιακά. Έτσι άρχισα να φεύγω από τις μουσικές που ανέφερα προηγουμένως και να ακούω όλο και περισσότερα, όλο και πιο διαφορετικά πράγματα. Γύρισα πίσω στις πρώτες μου μνήμες, άκουσα ξανά prog rock από 70s, ανακάλυψα ξανά τη fusion της εποχής εκείνης, άρχισα να ακούω jazz, αλλά και πολλή κλασική μουσική (κυρίως Bach, Beethoven, Mozart, Prokofiev, Rachmaninoff, Chopin, Brahms). Παράλληλα με αυτά, άρχισα να αγαπώ την ηλεκτρονική μουσική, από disco house, house και techno, έως ambient. Πολύ πρόσφατα, απέκτησα ενδιαφέρον και για μοντέρνα blues-slide κιθάρα, οπότε ακούω και τέτοιους καλλιτέχνες. Εννοείται ότι όλα όσα ανέφερα προηγούμενως είναι τακτικά σε rotation, συνήθως τρώω 2-3 βδομάδες σκάλωμα με ένα είδος και μετά πάω σε άλλο, ανάλογα τη διάθεση. Αυτοί οι κύκλοι στο παρελθόν ήταν μεγαλύτεροι, ξεκίνησαν στα 6μηνα, πλέον είναι και στη βδομάδα. Συνολικά, είμαι χαρούμενος που είμαι πιο δεκτικός σε διαφορετικά πράγματα σε σχέση με το παρελθόν και θεωρώ ότι μόνο καλό μου έχει κάνει αυτό, κι ας μην έχω εντρυφήσει τελικά σε ένα πράγμα ως μουσικός ή ως κιθαρίστας. Κάνοντας αυτή τη μικρή ανασκόπηση θυμήθηκα διάφορα πράγματα από τη ζωή μου και είμαι ευγνώμων για τη διαδρομή μου. Sorry για το σεντόνι μες τη μέση της κουβέντας και μπράβο για την ιδέα του Φούζιου που έκανε πράξη ο Μπουζουκλερής.

Επί της ουσίας συμφωνούμε. Η προπαρασκευαστική διαδικασία διδάσκεται, ή αν θες ο τρόπος σκέψης, αλλά το αποτέλεσμα δε διδάσκεται. Το τι θεωρεί ο καθένας "keep it simple" είναι διαφορετικό, όπως και το τι θεωρεί ο καθένας ως το κατάλληλο part. Για αυτό έχει ενδιαφέρον να βλέπεις πώς προσεγγίζει ο καθένας τέτοιες καταστάσεις, αλλά τελικά όλο το θέμα γυρνάει στο ποιος είσαι εσύ ως άνθρωπος και ως μουσικός, πόσο δημιουργικός είσαι γενικά ή και ειδικά σε εκείνη τη στιγμή που καλείσαι να γράψεις κάτι.

Καταλαβαίνω τι θες να πεις και συμφωνώ ως προς την ουσία του πράγματος, αλλά ας το κάνω λίγο πιο συγκεκριμένο, έτσι για την κουβέντα. Ας πάρουμε το πρώτο μέρος του βίντεο, που μιλάει για το ότι πρέπει να παίζεις για το κομμάτι και όχι για την πάρτη σου. Αυτό μετά σπάει σε 2-3 μέρη: - Βρίσκεις το ταιριαστό part (για μένα αυτό δε διδάσκεται) - Μην παραπαίζεις, keep it simple (διδάσκεται) - Προσπάθησε να εντάξεις λογική "ερώτησης-απάντησης" (διδάσκεται) Χωρίς το πρώτο βήμα, δεν υφίστανται τα άλλα 2. Το πρώτο βήμα είναι αποτέλεσμα πολλών παραμέτρων, γνώσης, εμπειρίας, δημιουργικότητας ή "ταλέντου", κλπ. Αν εκεί υπάρχει πρόβλημα, ό,τι και να κάνεις στο 2-3 δε θα έχεις αποτέλεσμα, για αυτό και ο Tim Pierce έχει τα session credits που έχει και η Μιμή παίζει covers στο YouTube. Μην παρεξηγηθώ, δεν πιστεύω ότι γεννιέται κανείς Tim Pierce, αλλά δε νομίζω πως είναι τόσο streamlined η όλη διαδικασία. Ίσως είναι αν είσαι ο Tim, αλλά εγώ είμαι ο Βασίλης. ?

Πέρα από τη Μιμή, απολαυστικός ο Tim για άλλη μια φορά. Με εντυπωσιάζει κάθε φορά η ευκολία με την οποία γράφει parts, αλλά και το πόσο καλαίσθητα είναι, τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα. Βέβαια δεν ξέρω αν "διδάσκονται" αυτά που προσπαθεί να διδάξει, ή αν είναι αποτέλεσμα εμπειρίας τόσων χρόνων.

Έχω φτιάξει μια playlist στο Soundcloud με demos άλλων ατόμων που είχαν παρόμοιο setup με αυτό που αναφέρεις, δηλαδή πετάλια-κάρτα ήχου-laptop (DAW + Impulse Responses). Είναι αρκετά outdated, αλλά μια ιδέα θα την πάρεις.