BillTrantos

Όσα μπιχλιμπίδια ανέφερα έχουν περάσει από τα χέρια μου, συμπεριλαμβανομένου και του H9. Επίσης χρησιμοποιώ Eventide plugins εδώ και χρόνια. Παρ'όλα αυτά δε συμφωνώ απόλυτα με αυτό που λες, το "δεν το πιάνουν" μου φαίνεται υπερβολή. Ναι μεν δεν είναι 1 προς 1 το αποτέλεσμα, αλλά δε μοιάζουν και Mooer μπροστά του. Ειδικά η Fractal έχει φανταστικά εφέ, από την εποχή του Standard/Ultra μου είχε πέσει το σαγόνι. Η Line 6 στα τελευταία 2-3 updates επίσης ανέβηκε επίπεδο. Το λέω γιατί χρησιμοποιώ καθημερινά το Helix Native. Το H90 πλέον μπορεί να ρυθμιστεί έτσι, τουλάχιστον αυτό είπε ο Pete Thorn στο demo που έκανε. Εξακολουθώ να το βρίσκω αρκετά ακριβό για αυτά που προσφέρει και θα εξηγήσω με ποια λογική το λέω. Με βάση την τσέπη μου, αν κάτι κοστίζει πάνω από 2 καινούργια Strymon, τότε πρέπει να μην έχει "ναι μεν, αλλά". Θα πρέπει να λύνει στο 100% το πρόβλημα για το οποίο το αγοράζω. Στην προκειμένη περίπτωση δε συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ναι, τοπ ποιότητα εφέ, δεν το συζητώ, αλλά οι δυνατότητες του δεν καλύπτουν όλα τα πιθανά μου σενάρια. Κάτι που ακόμα και ένα "ταπεινό" HX Stomp κάνει, με την έννοια ότι μου προσφέρει ένα ολοκληρωμένο signal chain, ειδικά βγάζοντας εκτός το amp modeling. Το κοιτάζω τελείως πρακτικά το θέμα και αφήνω στην άκρη τα φετίχ με συγκεκριμένους ήχους και εταιρίες, προφανώς και οι loyal customers της Eventide το έχουν παραγγείλει ήδη. Αλλά τετραψήφιο για να μπορώ να τρέξω 2 αλγορίθμους σε 4 cable mode είναι λίγο too much, για μένα πάντα.

Ξέρω, ξέρω, μόνο καφέ δεν κάνει και έχει και νέους αλγορίθμους, αλλά πάρα πολλά τα 1225 ευρώ για να μπορείς να τρέξεις 2 αλγορίθμους ταυτόχρονα. Σίγουρα έχει κι άλλα νέα features, αλλά αυτό είναι το main selling point. Σε αυτά τα λεφτά παίρνεις και Fractal AX8, ή FX8, ακόμα και Helix Stomp ή μεταχειρισμένο LT, που μπορούν να κάνουν πολύ περισσότερα πράγματα και με περισσότερη ευελιξία.

Αν δεν έχετε πάρει χαμπάρι τον Jack Ruch, σπεύσατε! Πέρα από παικταράς με πολύ ωραίο touch, ανεβάζει και τρομερά μαθήματα στο YouTube. Εγώ πρόσφατα πήρα ένα από τα courses του στην TrueFire και είχα πολλές "αχά" στιγμές.

Ελλείψει χώρου, χρησιμοποιώ το παρακάτω για bass programming: Αν ξέρεις τι κάνεις από πλευράς programming, σίγουρα ξεγελάς κόσμο για πλάκα. Επειδή όμως εγώ δεν ξέρω, ακούγεται ελαφρώς καλύτερα από Guitar Pro bass instrument. Για αυτό το λόγο, θα πρότεινα να πάρεις ένα κανονικό μπάσο και να ξοδέψεις το χρόνο σου παίζοντας, παρά βγάζοντας τα μάτια σου σε piano roll προσπαθώντας να φτάσεις τα articulations σε ένα σεβαστό επίπεδο.

Είσαι μάστορας, μπράβο για το αποτέλεσμα!

Συγχωρέστε με για το Mayer spam, αλλά πες και το 'παιξες, άντε τραγούδα από πάνω ?

Σε μένα καλέ κύριε, τόπο στα νιάτα!

Κάτσε ρε φίλος! Αν δεν είναι αυτό ποιότητα, τότε τι είναι;;;

Πολύ ωραίος! Για το Sub37 τι να πούμε, για μένα είναι ΤΟ synth.

Για μένα το παρακάτω είναι ένα πολύ ακριβές παράδειγμα αυτού που περιγράφεις. Έχουμε 2 κιθαρίστες με δεκαετίες practice στην πλάτη, παρ'όλα αυτά ο ένας είναι σαν ψάρι στην στεριά όταν solάρει, χωρίς να κάνει λάθη ή να είναι φάλτσος. Και οι 2 είναι παικταράδες προφανώς, αλλά με διαφορετικό focus και φαίνεται. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Miller έκανε μετά 2-3 μαθήματα με τον Smith ακριβώς πάνω σε αυτά που συζητάμε, phrasing/feel. Smith στο 2:53 και Miller στο 6:00

Έχουμε συνηθίσει να παίρνουμε απλοϊκές απαντήσεις σε πολύ δύσκολα ερωτήματα και αυτό είναι το αποτέλεσμα. Η ζωή έχει γίνει τόσο περίπλοκη, που πουθενά δε μπορείς να υποστηρίξεις ότι το Α οδήγησε στο Β με αιτιολογική σχέση. Όταν καταλάβουμε ότι για να πάμε από το Α στο Β είναι αποτέλεσμα εκατοντάδων ή και χιλιάδων διεργασιών και παραγόντων, τότε ίσως σταματήσει και αυτό που παρατήρησες. Χλωμό βέβαια αν με ρωτάς, γιατί είναι μακράν πιο εύκολο να δείξεις με το δάχτυλο κάτι/κάποιον και να καταλήξεις ότι φταίει μόνο αυτό.

Όλα διδάσκονται, μέχρι ένα σημείο. Μετά μπαίνουν στην εξίσωση οι ώρες και η επιμονή που μπορεί να διαθέσει ο καθένας, αλλά και αυτά που είπε ο @kpeyos σχετικά με αντίληψη, ανατομία, κλπ. Τώρα αν η ερώτηση είναι "μπορώ να διδαχθώ το vibrato του Mayer ή του Malmsteen" ξέρω 'γω, θα έλεγα πως όχι, γιατί ακριβώς ο καθένας μας είναι ξεχωριστός και το vibrato είναι λίγο σαν το δαχτυλικό αποτύπωμα. Σίγουρα μπορείς να πας πολύ κοντά, απόδειξη τα Γιαπωνεζάκια στο YouTube, αλλά αξίζει να ξοδέψεις τόση ουσία για να "είσαι" κάποιος άλλος; Δουλεύω εδώ και έναν χρόνο αποκλειστικά vibrato, bends, δυναμικές και phrasing. Βλέπω τεράστια διαφορά, αλλά ταυτόχρονα ακούω και 100 διαφορετικά πράγματα, κάτι που πιστεύω ότι επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την προσέγγιση του οργάνου, ακόμα και σε ασυνείδητο επίπεδο.

Το γενικότερο συμπέρασμα που βγάζω εγώ είναι ότι οι απόψεις σου και ο τρόπος τις εκφράζεις διέπονται από έναν δογματισμό που δεν κάνει καλό σε περιβάλλον που υποτίθεται συζητάμε. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη διαφωνία, ούτε θέλω να επιβάλλω την άποψή μου σε κανέναν. Ο τρόπος με ενοχλεί και είναι και από τους λόγους που απέχω κατά καιρούς από διάφορες συζητήσεις. Επίσης, ας μην πάμε πάλι στα της ηλικίας σε παρακαλώ, δεν προσφέρουν κάτι στην κουβέντα κατά τη γνώμη μου. Αν θεωρείς ότι κατέχεις τη μία και απόλυτη αλήθεια, ας μη συζητάμε. Και ξαναλέω ότι μπορεί να κάνω λάθος λόγω γραπτού λόγου, αλλά αυτή την εντύπωση μου δίνει ο τρόπος που γράφεις. Μπορεί με μια μπίρα στο χέρι να ήταν αλλιώς, αλλά κρινόμαστε για αυτά που γράφουμε, καλώς ή κακώς.

Θεωρείς ότι όλα όσα έχεις γράψει κατά καιρούς για πλατφόρμες, λίστες, μουσικά ακούσματα post 70s, κλπ είναι στο πνεύμα ερώτησης; Αν ναι, σου ζητώ δημόσια συγγνώμη που σε παρεξήγησα. Τα υπόλοιπα είναι λίγο να 'χαμε να λέγαμε.

Η μεγαλύτερη πλάκα είναι ότι αν το ανέβαζε αυτό κάνας συμφορουμίτης, θα πέφτανε οι διθύραμβοι βροχή. Μια χαρά είναι το solo για το context.

Πείτε ό,τι θέλετε για την Taylor Swift, αλλά μαζί με την Billie Eilish ήταν ο λόγος που η βαφτιστήρα και η ανιψιά μου ζήτησαν να μάθουν κιθάρα. Χίλιες φορές από άλλους της λίστας. Τώρα από αυτό το top 50: Taylor Swift Lana Del Rey The Weeknd Arctic Monkeys Αυτά θα άκουγα με μια κάποια ευχαρίστηση αν τα πετύχαινα έξω. Μόνος μου θα βάλω κάποια από αυτές τις επιλογές 4-5 φορές το χρόνο. Αυτό ως απάντηση στο ερώτημα 1. Για το ερώτημα 2, πιστεύω ότι τα ίδια θα ακούγονταν και χωρίς τις πλατφόρμες, γιατί τέτοια έπαιζε από το 2005-06 και μετά το MAD, το MTV, κλπ. Ανοίξτε "mainstream" ραδιόφωνο και θα σας πέσουν τα αυτιά. Το ίδιο πιστεύω και για Ελλάδα και για Ολλανδία που έχω τσεκάρει. Για το ερώτημα 3, μου είναι ΠΑΝΤΕΛΩΣ αδιάφορο, δεν ανήκω σε αυτό το demographic ως ακροατής και δε βρίσκω κανένα λόγο να με απασχολήσει τι ακούει ο διπλανός μου. Ό,τι ευχαριστεί τον καθένα, δε θα γίνω νταβάς κανενός.

Συμφωνούμε εδώ 100%. Ο Σουηδός για μένα μετά το '95 δεν έχει πει απολύτως τίποτα. Πλέον δεν τον ακούω συχνά, αλλά αν ερχόταν στην πόλη μου θα έτρεχα, γιατί αποτελεί μεγάλο μέρος της ζωής μου. Εδώ και κάνα χρόνο έχω παρατήσει την πένα (εννοώντας την τρέλα για alt.picking κλπ) και παίζω μόνο Mayer, Richie Kotzen και σιγά σιγά λίγο slide με κομμάτια Ariel Posen. Αν μου το έλεγες αυτό όταν είχα πρωτομπεί στο noiz θα νόμιζα ότι τρολάρεις. Έτσι είναι η ζωή.

Μήλα-πορτοκάλια (στην καλύτερη των περιπτώσεων) αυτή η σύγκριση αγαπητέ μου gvour. Ο χοντρούλης μας αρέσει/δε μας αρέσει, το πήγε μπροστά το είδος του. Δεν το κάνεις αυτό χωρίς τραγούδια. Νομίζω είναι άδικο να συγκρίνουμε κάποιον με κατά κύριο λόγο instrumental δισκογραφία, με κάποιον που έγραψε τραγούδια μέχρι και για Katy Perry/Taylor Swift. Άλλοι κόσμοι, αλλά που στη δική μου ψυχή έχουν παρόμοια σημασία. Για να το πω και αλλιώς. Θυμάμαι ακριβώς πού ήμουν και τι έκανα όταν άκουσα πρώτη φορά το Rising Force. Τινάχτηκε το κεφάλι μου στον αέρα, συνειδητοποίησα τι είναι δυνατό, άναψαν λαμπάκια, κλπ. Προσπάθησα όσο μου επέτρεψε η ιδιοσυγκρασία μου, ποτέ δεν πλησίασα εκεί. Από την άλλη, με Mayer ερωτεύτηκα, χώρισα, έφαγα καψούρες. Δεν είμαστε ένα μονολιθικό κατασκεύασμα, όλα αυτά μπορούν να συνυπάρχουν. Και συνεχίζω:

Ξέρω, ξέρω, δεν είχε καν γεννηθεί στα 60s, τι να μας πει... ?

Βλέπω JazzJoker, πρώτα like και μετά ακρόαση. Δεν τον ξέρω προσωπικά τον Σπύρο, μην παρεξηγηθώ, απλά είναι από τους "go to" τύπους του forum για blues κατά την ταπεινή μου άποψη. Από πλευράς παραγωγής συμφωνώ με τον Άλεξ παραπάνω, αλλά πιστεύω τα ήξερες αυτά και αν έκανες τώρα μία δεύτερη ηχογράφηση θα τα είχες λύσει. Τώρα σχετικά με τα βάθη σε κιθάρα και φωνή, είναι trademark Σπύρου, εμένα μου αρέσουν γιατί δίνουν μια αίσθηση αυθεντικότητας που ίσως χρειάζεται σε τέτοια είδη. Σίγουρα όμως δεν παραπέμπουν στις μοντέρνες παραγωγές που έχει ως reference point ο Άλεξ. Τα lead σου παιξίματα τοπ, μην λέμε τα ίδια και τα ίδια, να μην κόψεις τίποτα. Και ανέβαζε πιο συχνά.

Αδύνατο να διαλέξω έναν ντράμερ, ακούω/με ενδιαφέρουν αρκετά διαφορετικά είδη μουσικής, οπότε θα τους κάνω 3 για να μη πονοκεφαλιάσω. Fusion/prog: Marco Minnemann Metal: Mike Portnoy Rock: Taylor Hawkins (RIP)

Δεν υπάρχει πιο ωραίο κίνητρο να ασχοληθείς με κάτι από ένα deadline. Πόσο μάλλον αν πρόκειται και για φίλο. Πολύ ωραία στημένο score, με λίγο trailerάδικη αλλά έξυπνη προσέγγιση. Μου άρεσε πολύ, αν έπρεπε να βρω κάτι να επισημάνω θα ήταν ότι μου έλειψε λίγο ένα καραμπινάτο main theme. Είχες πολλές ιδέες, αλλά δεν ξεχώρισε κάποια, φαντάζομαι από επιλογή σου. Οι ιδέες σου στο τέλος έχουν main theme potential.

Σωστός. Και με Klon style μια χαρά metal παίζεις. Ο δάσκαλος που είχα στην Ελλάδα είναι σε prog/alt metal μπάντα και σπρώχνει Marshall/Friedman με Klon, σκοτώνει ο ήχος του.