Έπαιξα πρώτη φορά live,όταν ήμουν 8 ετών και έπαιζα κλασική κιθάρα στο τότε Ωδείο μου.
Όταν βγήκα να παίξω μπροστά σε ένα κοινό 200-300 ατόμων,με τους γονείς μου παρόντες εννοείται,είχα μουδιάσει από το φόβο.Ο δάσκαλός μου μού είχε ότι μετά τις πρώτες 2-3 νότες,θα το ξεχάσω.
Βγήκα λοιπόν,ξεχνάω να πάρω μαζί την παρτιτούρα μου -έως τότε δεν είχα προσπαθήσει να παίξω χωρίς να την κοιτάω- και κάθομαι.Παγώνω μόλις καταλαβαίνω ότι είμαι 100% by myself και ξεκινάω να παίζω,προσπαθώντας να μην κάνω λάθη,γιατί ήθελα να είναι περήφανοι οι δικοί μου και ειδικά η συγχωρεμένη η γιαγιά μου που μου είχε αγοράσει τις 2 πρώτες μου κιθάρες (κλασική-ηλεκτρική).
Όντως,μετά τις 2 πρώτες νότες τα ξέχασα όλα,επειδή είχα εξασκηθεί πολύ ένιωθα οικεία με την ταστιέρα και τα μονοπάτια που έπρεπε να ακολουθήσω και το ξεπέρασα.
Από τότε,κάθε φορά που βγαίνω να παίξω,έχω άγχος,ίσως και από το πρωί της ίδιας μέρας.Παρ'όλα αυτά,όταν βγαίνω και ακούω τον κόσμο να καλωσορίζει τη μπάντα,μου περνάνε όλα.
Μουσικός χωρίς έκθεση στο κοινό δε γίνεται.Αυτή είναι και η μαγεία! :)