makam

Τώρα μάλιστα! έβγαλα άκρη. Σε σειρά προτίμησης έχουμε και λέμε: Με εντυπωσιάσε η μεσαία θέση της Yamaha, Μου άρεσαν όλες οι θέσεις της tele, Μου άρεσε η neck θέση της Gibson και η μεσαία θέση της strat. Την Gretsch την περίμενα πίο twangy αλλά ήταν πολύ ισοροπημένη σε όλες τις θέσεις!!

Να πω την αλήθεια, μετά το 3ο λεπτό δεν καταλάβαινα πια τι άκουγα... (ποια κιθάρα με ποιό μαγνήτη και το άφησα) Η ταπεινή μου γνώμη: Καλή η προσπάθεια, αλλά ελλείψη βίντεο ή εικόνας, θα βοηθούσε να λες στο μικρόφωνο ποιά κιθάρα παίζει!!!

Νομίζω καλό θα ήταν, να βάλουμε στο thread μια ψηφοφορία και να προσπαθήσω (χρόνου επιτρέποντος) να παίξω με τους 3-4 ενισχυτές που θα διακριθούν, έχοντας όμως αυτή τη φορά τα tone settings εκεί που κατά τη γνώμη μου τους πηγαίνει καλύτερα! Αν κάποιος moderator μπορεί να το κάνει (ψηφοφορία) ας το κάνει..

Οχι δεν υπάρχει. Αν όμως κάποιος - κατά λάθος - θέλησε να χαμηλώσει το σήμα και τό έκανε από την κιθάρα και όχι από τον ενισχυτή, θα δεί τα πρίμα να εξαφανίζονται και θα νομίζει πως φταίει ο ενισχυτής ή το μεγάφωνο! (εκτός αν η κιθάρα του έχει treble bleed κύκλωμα) όπως προανέφερα...

Ευχαριστώ πολύ Γιάννη. Στην ουσία τοποθετώντας το mic τόσο κοντά, αυτό που ακούμε είναι ένα μεγάφωνο, άντε καί λίγο από τα bounce του χώρου, κάτι που αδικεί τους Twin, Electradyne και πολύ περισσότερο τον Super. Το φλατ στους ενισχυτές κιθάρας είναι πολύ παρεξηγημένο και το έχω ψάξει στο παρελθόν διεξοδικά! Αυτό που λέει φλατ η Fender είναι: TREBLE=0, MIDDLE=10, BASS=0 και αυτό γιατί οι Fender είναι πολύ mid-scooped. Από την άλλη η Mesa Boogie θεωρεί φλατ ή σαν standard σημείο έναρξης: TREBLE=1:00, MIDDLE=8:00, BASS=1:00 (clock position) αλλά τα pots είναι τόσο interactive που θέλεις αρκετές ώρες ψαξίματος, αλλά στο τέλος θα φέρεις τον ήχο της κιθάρας σου εκεί που θέλεις! ο RIVERA προτείνει: TREBLE=6, MIDDLE=1, BASS=4 ο Peavey: TREBLE=12:00, MIDDLE=10:00, BASS=1:00 (clock position) ενώ ο ENGL: TREBLE=5, MIDDLE=5, BASS=5 Δεν είναι η ιδέα σου! Οσο ανεβάζουμε ένταση, τόσο οι χαμηλές συχνότητες βγαίνουν προς τα έξω. Θα θυμάστε το κουμπάκι loudness που είχαν οι παλαιότεροι ενισχυτές Hi-Fi, που στην ουσία ενίσχυαν τα μπάσα όταν θέλαμε να ακούσουμε σε χαμηλή ένταση!! Η σωστή αντιμετώπιση είναι να κόβεις λίγο τα μπάσα (αν υπάρχει ρυθμιστικό) και φυσικά να έχεις το volume της κιθάρας open full, εκτός αν η κιθάρα σου έχει κύκλωμα treble-bleed...

Ετσι ακριβώς Σπύρο! Αν έβαζα τις ρυθμίσεις που μου αρέσουν, θα ακούγονταν οι περισσότεροι ενισχυτές όμορφα αλλά παρόμοιοι... Εγώ πάντως ποτέ δεν βάζω τα ρυθμιστικά στη μέση, πόσο μάλλον που αυτή η ρύθμιση αδικεί πρωτίστως τους Mesa Boogie τους RIVERA και Peavey, ευνοεί όμως πολύ τους Fender που είναι mid-scooped. Για τον Super η εξήγηση που εγώ δίνω, είναι ότι το mic πιάνει τον ήχο από ένα 10" μεγάφωνο μόνο, ενώ εμείς ακούμε κανονικά τον ενισχυτή με τα τέσσερα μεγάφωνά του από μια απόσταση περίπου δύο μέτρων. Αλλος ήχος!

Ευχαριστώ πολύ Νίκο! Νομίζω οι Twin και Bassman είναι οι βασιλιάδες των ενισχυτών! Είναι αυτοί που πάτησαν επάνω τους και αντέγραψαν οι περισσότεροι μετέπειτα κατασκευαστές, αλλά το πολύ καλό πόσο καλύτερο μπορεί να γίνει? Βέβαια οι εποχές άλλαξαν, οι σχεδιάσεις έγιναν πιο μοντέρνες με fx loops, pcb boards, τα μεγέθη μίκρυναν και μαζί και το βάρος και τα watts, αλλά όπως λένε και οι Αμερικάνοι 'nothing can replace heavy iron' αναφερόμενοι στους μετασχηματιστές, τα ρεύματα και τα watts! O Peavey classic είναι πράγματι ευκαιρία για κάποιον που μπαίνει με αξιώσεις στον χώρο των λαμπάτων και ο Deluxe 112 plus παραμένει αξιοπρεπέστατος!

Δεν θα το έλεγα! Είναι πολύ τίμιος ενισχυτής, πολύ δυνατός, ελαφρύς, φθηνός, με μηδέν έξοδα συντήρησης και ότι καλύτερο έχω ακούσει σε τρανζίστορ που θέλει να γίνει blackface?, αυτός και όλη η σειρά που έβγαζε κάπου εκεί στα '90s η Fender (Princeton chorus, deluxe 112 plus, stage 112, Ultimate Chorus) και ήταν όλοι Made in USA! Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η Fender κάποια στιγμή τους κατήργησε για να τους αντικαταστήσει με την σειρά DSP που ήταν χειρότεροι και αναξιόπιστοι. Φυσικά μόλις τον κάνεις Α-Β με την αληθινή λάμπα, νομίζεις ότι μπήκε μια κουρτίνα ανάμεσα σε 'σένα και τον ενισχυτή! Και πολύ καλά κάνεις Νέστορα και δεν τον αλλάζεις! Οι RIVERA είναι το κρυμμένο διαμάντι των λαμπάτων ενισχυτών! Αξιόπιστοι, καλοκατασκευασμένοι από κάποιον που σίγουρα ξέρει να φτιάχνει ενισχυτές! Δεν είναι τυχαίο (κάπου το διάβαζα τελευταία) ότι η Taylor δοκιμάζει όλες τις ηλεκτροακουστικές της και τα συστήματα που φοράνε, σε έναν RIVERA Sedona, που τον έχει σαν μηχάνημα αναφοράς!!!

Θα έλεγα με τα μεσαία κάπου στο 8-9 ο Electradyne μεταμορφώνεται σε έναν 'στρογγυλό-γλυκό' blackface, άσε που παίρνει και τα πετάλια καλύτερα απ' όλους! Εχεις δίκιο για τον Engl. Οι λάμπες του ήταν μισοπεθαμένες, αλλά τον είχα στη διαθεσή μου για πολύ λίγο ώστε να μπώ στη διαδικασία για αλλαγές. Η ηχογράφηση τον αδικεί, ενώ κατά τα άλλα πρόκειται για πολύ τίμιο και καλό μηχάνημα!! (τον ξανα άκουσα μετά το service του - after covid19 quarantine -) και ήταν πεντακάθαρος, λαμπερός και διαυγής! Πόσο δίκιο έχει ο SF! Πράγματι δεν ταιριάζουν όλες οι κιθάρες με όλους τους ενισχυτές. Ναι, ο Electradyne είναι 'to die for'. Τα κάνει όλα τόσο καλά και γλυκά!!! Αν δεν είχε αυτό το βάρος, που νομίζεις ότι είναι χτισμένος στο πάτωμα...?

Σίγουρα τα μεγάφωνα παίζουν μεγάλο ρόλο και κατά τη διάρκεια του review είχαμε τη δυνατότητα να πειραματιστούμε λίγο με αλλαγή καμπινών και μεγαφώνων. Αλλαζε η χροιά αλλά ο χαρακτήρας του ενισχυτή παρέμενε... Μου αρέσει η παρατήρησή σου για τον τρανζιστοράτο και φαντάζομαι αναφέρεσαι στον Fender Deluxe 112 plus. Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για το καλύτερο solid state που έχει βγάλει ποτέ η Fender!! Μακράν καλύτερο από όλα τα μετέπειτα, μη μιλήσω για τις τελευταίες digital υλοποιήσεις? Τώρα για τους polytone και Henriksen, λόγω της κλειστής καμπίνας τους μοιάζουν λίγο με τον AER και φυσικά πάσχουν πολύ σε αίσθηση και fullness σε σχέση με τους λαμπάτους! Καλοί για κουβάλημα και πρακτικότητα, αλλά εως εκεί...

Εχεις απόλυτο δίκιο! Ο burstbucker pro είναι λες και φτιάχτηκε για Les Paul και ES 335! Ωραία πρίμα, μεστά μπάσα, πολύ 'μουσικός' μαγνήτης!

Με πρόλαβε ο SF. Με τον όρο εικονικές φυσικά εννοώ classic, industry standard instruments, όπως Gibson Les Paul, Fender Strat και Tele, Gibson L5 και μερικές ακόμα... και φυσικά επ' ουδενί virtual!!! Μακριά...? SF έχεις δίκιο για τους Mesa Boogie! Τους αδικεί πολύ το mid control στη μέση, αλλά αν δεν ήταν έτσι θα είχαμε άλλα προβλήματα ότι μεροληπτώ υπέρ του ενός έναντι του άλλου! Γι' αυτούς που έχουν παίξει με πολλούς ενισχυτές όπως εσύ, ξέρουν πως ο Mesa μπορεί με κατάλληλο tone stacking να ακουστεί ή να πλησιάσει σε ένα 70 -80% τον ήχο του blackface, το αντίθετο όμως δεν γίνεται! Κι εκεί είναι που απόλαυσα και απολαμβάνω το versatility του Electradyne ή ακόμα και του μικρού Subway Blues!! O F50 από την άλλη, νομίζω ότι ήταν η απάντηση της Mesa Boogie στην Fender εκείνη την εποχή που παρουσιάστηκε και προσεγγίζει τον ήχο Fender πιό άμεσα, χωρίς να παίξεις πολύ με το eq. H Gibson Les Paul Standard είναι του 2007, chambered, με Burstbuckers Pro

Mega Amp review (part 1) Κατά την διάρκεια της καραντίνας εξ' αιτίας του covid19, ο χρόνος περίσσευε κι έτσι είχα την ευκαιρία να πραγματοποιήσω αυτό που εδώ και μήνες σκεπτόμουν! Ενα review με όσο το δυνατόν περισσότερους ενισχυτές κιθάρας και κάποιες εικονικές κιθάρες που θ' ακούγονταν μέσω αυτών. Το 1ο μέρος είναι λοιπόν έτοιμο και παρουσιάζεται εδώ, με πρωταγωνιστή την Gibson Les Paul Standard! Η έμφαση εδώ έχει δωθεί στα καθαρά -πως αλλιώς- και όλοι οι ενισχυτές έχουν τα tone controls στο κέντρο, όπως επίσης τα volume και tone controls της κιθάρας είναι full open. Το μικρόφωνο που χρησιμοποιήθηκε είναι ένα SHURE sm57, τοποθετημένο off center δύο εκατοστά από την γρίλλια του ενισχυτή. Ανοίξτε ηχεία και monitors, φορέστε τα ακουστικά σας και κάνετε μια 1η ακρόαση. Φυσικά μια ακρόαση δεν φτάνει και θα παρατηρήσετε ότι σιγά σιγά ακούγοντας προσεκτικά, ο ενισχυτής είναι καθοριστικό στοιχείο του ήχου μας, τόσο όσο και η επιλογή της κιθάρας. Με χαρά περιμένω ν' ακούσω σχόλια και φυσικά θα επανέλθω με παρατηρήσεις, προτιμήσεις κλπ.

Ευχαριστώ Γιώργο! Πράγματι η χρησιμότητα του GIGGITY είναι προφανής όταν θέλεις να δώσεις όγκο σε μονοπήνιο. Αποκτάς τα χαμηλά που λείπουν και μπορείς να μειώσεις κατά βούληση τα ψηλά ώστε να φύγουν τα τζιτζίκια από το overdrive, χωρίς να πειράξεις το tone της κιθάρας σου ή τα settings του ενισχυτή σου!! Εχει πλάκα πόσο απλά και καλά το κάνει! Πατάς: ήχος τύπου Les Paul, ξαναπατάς: η strat-tele επιστρέφει στ' αυτιά σου!!

Το GIGGITY της voodoo lab είναι μια από τις σχετικά τελευταίες μου ανακαλύψεις στην πράξη. Ηξερα εδώ και καιρό ότι με αυτό παίζει ο Eric Johnson, ο Sonny Landreth και πολλοί ακόμα, αλλά δεν είχε τύχει να το έχω και να το χρησιμοποιήσω στο rig μου, μέχρι πρόσφατα. Αρκετά βίντεο υπάρχουν στο youtube, αλλά είναι με κιθάρες που δεν με αφορούν ή είναι δείγματα με μία μόνο κιθάρα. Η δουλειά που κάνει το GIGGITY είναι στην ουσία η αλλαγή του βασικού χαρακτήρα της κιθάρας σου, ή να το πω καλύτερα του μαγνήτη που φορά η κιθάρα, με πολύ απλό και αποτελεσματικό τρόπο. Ετσι μπορείς να τοποθετήσεις το πετάλι στην αρχή της αλυσίδας σου, μεταβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο την χροιά της κιθάρας σου απλά επιλέγοντας ή όχι το πετάλι (on - off), ή να το τοποθετήσεις στο τέλος της αλυσίδας κάνοντάς το στην ουσία ένα mastering equalizer! Η χρήση του είναι πολύ απλή με δύο κουμπιά (body και air) που μεταβάλουν τον όγκο και το presence και έναν τετραθέσιο επιλογέα που λειτουργεί επιπρόσθετα στα προηγούμενα, με την 1η θέση να ονομάζεται sun (bright) και την τελευταία moon (dark). Επίσης εκτός του master, υπάρχει και το κουμπί loudness που στην ουσία είναι ένα gain που ανοίγοντάς το, υπεροδηγεί το σήμα κάτι σαν tube overdrive. Tο μεγάλο ατού του πεταλιού είναι ότι με πολύ εύκολο και γρήγορο τρόπο μπορείς να κάνεις έναν μονοπήνιο να ακούγεται σαν humbucker αλλά και το αντίθετο. Επίσης μπορείς κάποια 'τζιτζικοειδή' overdrives-distortions να τα κάνεις να ακούγονται ευχάριστα. Μέχρι εδώ όλα καλά και αναμενόμενα, η έκπληξη ήταν όταν το δοκίμασα στην Martin που φορά Fishman aura piezo και παρ' ότι είναι ένα καλό σύστημα δεν παύει να έχει αυτό το χαρακτηριστικό του piezo, που ενοχλεί όσο ανεβαίνουν οι εντάσεις. Κι εδώ το GIGGITY βοήθησε πολύ να φύγει αυτό που ενοχλούσε στο piezo σύστημα. Στο review που ακολουθεί θα ακούσετε τρείς κιθάρες. Μια Les Paul, μια stratocaster και την Martin που προανέφερα. Οι ρυθμίσεις του GIGGITY αναγράφονται πάνω αριστερά και φαίνονται στο ίδιο το πετάλι. Δυστυχώς έχω κάνει μόνο κάποιες βασικές ρυθμίσεις για να φανούν διαφορές, αλλά κάποιος μπορεί να βρεί το sweet spot του GIGGITY παίζοντας λίγο παραπάνω στα settings!

Θα βρείς όλα τα νούμερα-μεγέθη της Dunlop στο soto on stage. https://www.sonstage.gr/en/product-category/dunlop/accessories-dunlop/slides/ Τις προάλλες έψαχνα κι εγώ για slide και όταν πήγα να δοκιμάσω κάποια στο soto on stage που είναι και ο αντιπρόσωπος, εξεπλάγην ευχάριστα! Δεν πίστευα ότι υπήρχαν τόσα διαφορετικά μεγέθη και υλικά και μάλιστα στην Αθήνα!

To Steinberg με έψησε λίγο! Τα υπόλοιπα προσομοίαζαν φθηνό ενισχυτή?

Πωω ?!! Σαν να βλέπεις ΝΑΜΜ αρχές δεκαετίας '80 ένα πράμα!!! Τύπου αναλογικά synths - Η PRS βγάζει stratocaster - H Fender βγάζει tele με wide range μαγνήτες (που δεν πέτυχαν) - Τα electronic drums γίνονται wanna be acoustic - Βάζουμε και μια λαμπίτσα στο module, να φαίνεται όμως από το παραθυράκι - πεταλάκια να φαν' κι οι κότες... Καμμία φαντασία όμως..... αν και νομίζω τότε, ήταν πολύ πιο προχώ τα ΝΑΜΜ

Νάσο έχεις γίνει επιστήμονας!!!! Πολύ ωραία δουλειά!

Να διευκρινίσω επειδή αρκετοί ρώτησαν, τα tone pots σε όλες τις κιθάρες του τεστ είναι full open (αλλιώς δεν θα υπήρχε αντικειμενικότητα στο τεστ), απλά η Heritage Super Eagle ίσως λόγω του τεράστιου σκάφους της - 18" - έχει έναν πιό μπασο-μεσαίο ήχο από τις υπόλοιπες και το λέω με κάποια σιγουριά γιατί και οι 2 Super Eagle που έχω έχουν παρόμοιο ηχόχρωμα. Για να μην πω για αυτή την μαγική αίσθηση που έχουν αυτά τα τεράστια σκάφη των 18 ιντσών, όταν τα κρατάς και τον τρόπο που σου δίνουν τη νότα τους!!!

Πολύ μεγάλος!! Σημάδεψε την εποχή του κι εμάς μαζί!!!

Κουράγιο στην οικογένεια του. Να είστε όλοι καλά να τον θυμάστε!!! Κρίμα που έφυγε τόσο νωρίς. Είχε ακόμα να δώσει...

Εντάξει, δεν το περίμενα!!! Πίστευα θα πουληθούν οι 'γνωστές' του κιθάρες σε καλή τιμή, αλλά θήκη στα 175,000 και κάτι άλλες Washburn και Fender επανεκδόσεις σε τέτοια αστρονομικά ποσά!!!!? Ακόμα και δύο ενισχυτές Fender έπιασαν πάνω από 70,000. Κι εντάξει τις κιθάρες τις άγγιζε, έπαιζε με μερικές από αυτές στο studio και στις συναυλίες, αλλά τους ενισχυτές??? Μήπως ζούμε τη φούσκα του rock 'n' roll και τη μετάβασή του σε μουσείο? Λέω εγώ τώρα... Και μήπως η επόμενη ή μεθ'επόμενη γενιά που δεν θα έχει μεγαλώσει όπως εμείς με Beatles και Floyd, δεν θα δίνει δεκάρα τσακιστή για τέτοια όργανα?

Συμφωνώ με το post του alter!! Εγώ από τη μεριά μου πάντα παίζω λίγο περισσότερο όταν μπαίνει στην παρέα μια 'καινούργια κυρία'! Εδώ πέννες τεστάρω και κολλάω καμμιά εβδομάδα!! Το περίεργο με τις κιθάρες είναι ότι ακόμα και δύο ολόιδιες, ακούγονται λίγο διαφορετικά κι εκεί είναι που κολλάμε, τις κρατάμε και μαζεύονται... Πρέπει να το παραδεχθούμε όλοι πως η κιθάρα εκτός από χρηστικό όργανο είναι και φετίχ. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η ικανοποίηση που νιώθουμε όταν παίρνουμε ένα νέο όργανο που έχει το σχήμα, χρώμα, ήχο που επιθυμούμε εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή και ας το παρατήσουμε μετά από λίγο! Νομίζω πως έχω όσες και όποιες χρειάζομαι, αλλά αν έπρεπε να μείνω με αυτές που πραγματικά χρειάζομαι αυτές θα ήταν: 1.Ενα σκάφος με humbucker. 2.Ενα σκάφος με floating mini humbucker. 3.Μια tele. 4.Μια tele με neck humbucker. 5.Μια tele (Nashville mod) με τρείς μονούς. 6.Μια ελαφριά Les Paul. 7.Μια καλή ακουστική. 8.Μια καλή Ovation. 9.Μια κλασσική με cutaway. 10. Μια solid body κλασσική για τα live. (Δεν βάζω strat αφού δεν συμπαθώ τo contour body και κάνω τη δουλειά μου άριστα με την Nashville tele και επίσης δεν βάζω semi τύπου 335 γιατί δεν με βόλεψαν...)

Εμένα πάντως αυτό το 'Lady' με είχε στοιχειώσει για χρόνια!!! Και είναι το πρώτο που μου έρχεται κατά νου στη λέξη 'Lady'. Η δε φράση στο 5'39" του φινάλε έχει χαρακτεί βαθιά μέσα μου!!!!