makam

Δυστυχώς δεν είναι έτσι! Στο υψηλό επίπεδο εκτέλεσης ενός μουσικού οργάνου ο παράγοντας 'σώμα' υπεισέρχεται τόσο πολύ και με τέτοια ανάλυση στη λεπτομέρεια που το σπρίντ ενός δρομέα φαντάζει χοντροκομμένο! Αυτοί οι μικροί και ευαίσθητοι μύες και νευρώνες καλούνται να αντιμετωπίσουν ένα απίστευτο φορτίο που δεν καταγράφεται σε ρεκόρ χρόνου, αλλά σε προσπάθεια ολοκλήρωσης του μαγικού συστατικού της τέχνης!

Είναι αρκετά δύσκολο ν' απαντηθεί, αλλά θα μιλήσω λόγω της εμπειρίας μου με εκατοντάδες μαθητές. Νομίζω ο σωστός όρος είναι feel και όχι phrasing. Το πρώτο έχει να κάνει με τον τρόπο που πάίζεις, ενώ το δεύτερο με το τι παίζεις! Για να γίνουν κατανοητές οι διαφορές από μουσικό σε μουσικό, θα πρέπει να υπάρχει μία ή περισσότερες κοινές συνιστώσες. Ας αφήσουμε λοιπόν έξω το σόλο και ας μείνουμε στο θέμα ή αλλιώς στη μελωδία. Αν υποθέσουμε ότι το θέμα είναι κοινό για όλους, με τις ίδιες γραμμένες νότες και παίζοντας όλοι με καθαρό ήχο, έχω παρατηρήσει ότι κάποιοι μουσικοί όσο και αν μελετήσουν, θα βελτιωθούν μεν αλλά υπάρχει ένα limit, κάτι σαν τοίχος που εμποδίζει την περαιτέρω εξέλιξη. Υπάρχουν όμως κάποιοι άλλοι -λιγότεροι- που έχουν αυτό το 'μαγικό' touch!! Ενώ στον πρώτο οι νότες είναι σωστές και το κομμάτι ακούγεται κανονικά, στον δεύτερο υπάρχει η αίσθηση του ωραίου! Αν δε στο παραπάνω παράδειγμα μπεί και το ρυθμικό στοιχείο (chord strumming) οι διαφορές γίνονται ακόμα πιο έντονες. Υπάρχουν μουσικοί που έχουν πολύ καλά ανεπτυγμένο το νευρομυικό τους σύστημα (εκ γεννετής) και θα μπορούν να παίζουν με ακρίβεια σε πολύ γρήγορες ταχύτητες και άλλοι που όσο και να μελετήσουν δεν θα το φτάσουν ποτέ!! (παράδειγμα - όσο και να προπονηθεί κάποιος Yussein Bolt δεν θα καταφέρει να γίνει) αλλά αυτό δεν έχει με τίποτα να κάνει με το 'μαγικό' touch που ανέφερα πιο πάνω... My two cents..

Μετά τον Dennis τον τρομερό! Αυτός!!! Κεντάει γκρουβάροντας...

Μπράβο Χαρά! Πολύ όμορφο το κομμάτι, γράφεις πολυ ωραία και η μπάντα τα σπάει!!

Πολύ ωραίο το πετάλι και ακόμα πιό ωραίο το παίξιμό σου!!!

Αυτούς! Kool & the Gang. Αργότερα κατάλαβα πόσο μπροστά ήταν!!! Τι χρωστάω??

Αυτήν!!!

Είναι μπούρδα ολκής!!! Και το τραγούδι και το βίντεο κλιπ! Η συγκεκριμένη έχει πεί πολύ καλύτερα.

Κρίμα! Μεγάλη μορφή στην ιστορία του τραγουδιού της χώρας μας! Το καλύτερο lay-back που έχω συναντήσει μεταξύ Ελλήνων ερμηνευτών και όχι μόνο!!!

Οι κιθάρες με nitro finish το παθαίνουν αυτό. Εχει να κάνει με τη συρρίκνωση του ξύλου λόγω ξηρασίας το καλοκαίρι και το βοηθά να φαίνεται το λεπτό στρώμα από το nitro βερνίκι. Αν η ξηρασία ζορίσει, μπορεί να δείς και κρακελάρισμα στο βερνίκι εκεί που ενώνεται το bindin με το ξύλο. Μάθε να ζείς με αυτό και απόλαυσε την κιθάρα σου !!!

Ωραίο το playlist, έχει σχεδόν απ' όλα!! Αν τελικά τα καταφέρω και έρθω, με υπολογίζεται για 'Chameleon'!! άντε και συνοδεία στο 'Hey Joe' ?

Η κάθε γενιά έχει τους δικούς της 'ήρωες' και δεν πολυνιάζεται για τους προηγούμενους αφού δεν τους έχει ζήσει. Αυτά για τον περισσότερο κόσμο που απλά ακούει, για τους μουσικούς δεν συμβαίνει πάντα έτσι. Ο μουσικός έχει μια διαρκή αναζήτηση και μπορεί να αναθεωρήσει, όπως επίσης να πάει προς τα πίσω και να μελετήσει κιθαρίστες 'ξεχασμένους' που μπορεί να του αλλάξουν την θεώρηση και το κατεστημένο. Ενα τέτοιο παράδειγμα είναι ο Django! 'Ξεχασμένος' για χρόνια, μόνο κάποιοι λίγοι τον άκουγαν, μέχρι που έκανε το μπαμ πριν 15 - 20 χρόνια η Gypsy jazz και ασχολήθηκαν μαζί του οι πιτσιρικάδες επαναφέροντας στο προσκήνιο μια μεγάλη και νέα Gypsy σκηνή! Θα μιλήσω λίγο για μένα. Εκεί λίγο πριν την εφηβεία οι 'ήρωές' μου ήταν, ο George Harrison γιατί ήταν η κιθάρα πίσω από τους Beatles και τα κομμάτια που άκουγα, μετά από λίγο αποκαθηλώθηκε και την θέση του πήρε ο Rory. Ακολούθησαν κάποιοι ακόμα μέχρι που άκουσα κάποια στιγμή Wes. Εκεί κάτι έγινε που δεν μπορώ να το εξηγήσω! Έπεσα με τα μούτρα και ακόμα και τώρα όταν θέλω να 'έρθω στα ίσα μου', Wes θα βάλω ν' ακούσω, άντε και λίγο Benson! Μα θα πεί κάποιος, είναι 'guitar heroes' αυτοί; Για μένα αυτοί είναι και θα παραμείνουν. Όλα αυτά τα χρόνια έχω ακούσει αμέτρητους κιθαρίστες διαφόρων στυλ, τεχνικαράδες, μαστόρους, με δικό τους ύφος και ήχο που μου άρεσαν και μπορεί να με συνεπήραν για λίγο αλλά 'guitar heroes' δεν έγιναν... Είναι μυστήριο αυτό που συμβαίνει και κάνει κάτι μέσα μας να δονείται όταν συναντήσουμε τους δικούς μας 'guitar heroes'

Ήμουν χθες το βράδυ στο Jazzet και ακόμα αναπολώ την εμπειρία!! Μιά πρώτης τάξης ευκαιρία να ακούσει και να δεί κάποιος δύο φαινόμενα στην κιθάρα και που το έχουν φτάσει!!! Ακόμα και αν δεν σου πηγαίνει το συγκεκριμένο στυλ, μόνο κερδισμένος βγαίνεις από αυτή την εμπειρία... Θα παίξουν και σήμερα Πέμπτη!

Ένα πολύ ωραίο factory tour στα κεντρικά της PRS στην Αμερική! Κρίνοντας και συγκρίνοντας με αυτό της Gibson πριν μερικά χρόνια, θα έλεγα πως στην PRS ακολουθούν μια πιό αργή διαδικασία ταιριάσματος και κατασκευής, με περισσότερη προσοχή στη λεπτομέρεια!! Υ.Γ. Αυτό που άκουσα στο 51:56 ήταν αληθινό; Το έβαλα ξανά και ξανά να βεβαιωθώ αν κάτι δεν πάει καλά στον υπολογιστή-κάρτα ήχου, αλλά δεν... ?

Εχεις δίκιο. Καλύτερα να το πάρει κάποιος που θα το παίξει και αξιοποιήσει!! Αλλά ήταν το πρώτο σου όργανο και όπως και να το κάνεις κουβαλάει αναμνήσεις-φιλοδοξίες-προσμονές κλπ. Εγώ πάντως μετάνιωσα που έδωσα την 1η μου κλασσική και την 1η μου ηλεκτρική κι ας ήταν χαμηλής αξίας όργανα. Αν είχα το μυαλό που έχω τώρα, θα ήθελα να τις έχω μόνο και μόνο να τις έχω κρεμασμένες στον τοίχο να τις βλέπω... Πολύ ωραία τα site με τις αξίες πληθωρισμού και νομίσματος!! Δεν τα είχα υπ' όψιν, υπολόγιζα πάντα με βάση το μεροκάματο και την αξία των βασικών αγαθών διατροφής!

Νομίζω πως 5000 δραχμές το 1970 ισοδυναμούν περίπου με σημερινά 450 - 500 ευρώ. Παραθέτω έναν πίνακα που βρήκα στο διαδίκτυο με τιμές αγαθών το 1976. Το 1970 τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά! Το 1976, όταν το απλό μεροκάματο οικοδομής ήταν 600 δρχ. και του τεχνίτη-μάστορα γύρω στις 1000 δρχ., η εφημερίδα κόστιζε 5 δρχ, το κρέας 120 δρχ. το κιλό, το λάδι 70 δρχ. και ένα σουβλάκι 10 δρχ. Σε σημερινές αντιστοιχίες πάει κάπως έτσι: απλό μεροκάματο οικοδομής ήταν 0,8 ευρώ. και του τεχνίτη-μάστορα γύρω στα 3 ευρώ, η εφημερίδα κόστιζε 1,5 cent, το κρέας 30 cents το κιλό, το λάδι 20 cents και ένα σουβλάκι 3 cents !!!! Βέβαια τα όργανα και γενικότερα τα εισαγόμενα αγαθά ήταν αλλού παπά ευαγγέλιο, αφού είχαν φόρους πολυτελείας και εισαγωγής... Συνεπώς το συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως στα ακορντεόν και σε αρκετά ακόμα όργανα που δεν έχουν ζήτηση στις μέρες μας και δεν είναι well known brands, δεν υπάρχει κάποια vintage αξία!

Όμορφο όργανο και ωραία θήκη! Φαίνεται να είναι σε άριστη κατάσταση!! Ετσι για την ιστορία και την οικονομική στατιστική και αν θέλεις να μας πείς πόσο αγοράστηκε το 1970 και πόσο πουλήθηκε το 2022 (52 χρόνια μετά...)

Το έβλεπα πριν κάνα μήνα και με εντυπωσίασε πόσο καλά τα πήγαν στον τομέα latency τα boss και κάποια φθηνά Κινέζικα, σε αντίθεση με κάποια 'πανάκριβα-ψαγμένα'!! Ο Leo Gibson εκτός από συμπαθέστατος, δίνει μάθημα για το πως πρέπει να παρουσιάζεται ο εξοπλισμός στο net!!!

Tom Bukovac για μένα. Δεν έπαιξε solo, έγραψε θέμα!! Βέβαια από τον Tom περίμενα κάτι τέτοιο, με ωραίο ήχο, αρχή-μέση και τέλος. Αμέσως μετά θα έβαζα αυτό της Lari Basilio και του Ariel Posen! Πολυ ωραίος ήχος και γούστο!!!!

Τις Gypsy (και όχι μόνο) γενικότερα τις θεωρώ υπερεκτιμημένες! Ξεκίνησε σαν ένα απλό όργανο με κύριο στοιχείο το projection, με laminate κατασκευή εκτός από το καπάκι και έχουν φτάσει σε τιμές αστρονομικές! Νομίζω πρέπει να ψάξεις σε medium price κατηγορία και θα βρείς διαμαντάκια!!

Είχα Gitane DG 250M, μια D500 και μια DG-340 Stephane Wrembel. Τις έδωσα όλες και έχω κρατήσει μια Aria MM20, που δυστυχώς δεν παράγεται πιά και μια Gypsy archtop Yunzi, με all solid wood costruction και μικρότερο scale (25,5''). Η καλύτερη που έχω παίξει είναι μια Eimers ενός φίλου, αλλά κάνει πάνω από 4Κ... Αναφέρθηκα στις Eastman γιατί ξέρω τη λογική τους στην κατασκευή και τον ακουστικό ήχο τον έχουν καλά! Μακράν ο καλύτερος Ασιάτης κατασκευαστής. Υπάρχουν μεγάλες αποκλίσεις από κιθάρα σε κιθάρα σε όλο το price range. Δοκίμασε καλύτερα πριν πάρεις κάτι και ακόμα καλύτερα να συγκρίνεις επι τόπου τη μια δίπλα στην άλλη!

Είχα D hole και oval hole ταυτόχρονα μια εποχή. Παρ' ότι η D είχε πιο ωραίο μπάσο, ήταν αργή στην αττάκα και κάτι της έλειπε σε αυτό που λέμε manouche ήχος!! Τώρα έχω κρατήσει μια oval και κάνω σχεδόν τα πάντα με αυτήν (μαθήματα - song writing - noodling) εκτός από ηχογραφήσεις γιατί θέλει μικρόφωνο.. Το long scale μη σε ανησυχεί αν ήδη παίζεις με κλασσική, ίσα ίσα 'κάνεις και χέρια' Για δες τις Eastman gypsy! Είναι πολύ καλές για τα χρήματά τους εχω ακούσει!

Τι μου θυμήσατε τώρα που η κουβέντα έχει ενισχυτή και αυτοκίνητο... Πριν λίγο καιρό μιλούσα με συνάδελφο που έπαιζε μια ζωή σε πανηγύρια στην επαρχία. Μου έλεγε λοιπόν, 'φορτώναμε τον Fender Super Reverb πάνω στη σχάρα του αυτοκινήτου και πηγαίναμε μαλλιοκούβαρα στους χωματόδρομους, από χωριό σε χωριό μέχρι να φτάσουμε. Οταν τελικά φτάναμε στον προορισμό, κατεβάζαμε τον Super και από την σκόνη που είχε πάνω δεν φαίνονταν ούτε κουμπιά ούτε τίποτα. Ε, τον φύσαγα λίγο, τον έβαζα στην πρίζα και πάντα άναβε!!!'? Αθάνατα εργαλεία...

Δεν μου έχει τύχει κάτι τέτοιο! Βέβαια δεν παίζω σε τέρμα εντάσεις αλλά χρησιμοποιώ πάντα μεγάλους ενισχυτές με πάνω από 30 watt!!

To Superlux το χρησιμοποιώ αρκετά τα τελευταία χρόνια! Στα συν του εκτός του καλύτερου ήχου του, ότι δεν χρειάζεται βάση μικροφώνου!!