makam

...έχω ακούσει και τις δύο. Μάλιστα την RP 255 την έχω και της έχω πιεί το αίμα. Πολύ αξιόλογο μηχάνημα, που όπως όλα τα πολυεφφέ, πρέπει να τα ψάξεις σε βάθος για να πάρεις αυτά που μπορούν να δώσουν. Το Vox, υπολείπεται σε δυνατότητες editing, πράγμα σημαντικό για μένα όταν θέλεις να 'φέρεις' έναν ήχο. Απο' κει και πέρα, είναι θέμα γούστου κι επειδή η κάθε εταιρεία έχει τον ήχο της, το καλύτερο είναι το παλλικάρι να τις δοκιμάσει και ν'αποφασίσει. Βέβαια όποιαν κι αν πάρει, αφού την θέλει για backup μια χαρά δουλειά θα κάνει.

Με λίγα παραπάνω χρήματα παίρνεις αυτό: Εχει πιο πλούσιο μενού, με περισσότερες παραμέτρους για τον κάθε ήχο. http://www.thomann.de/gr/digitech_rp_155.htm Τα κάνει σχεδόν όλα και συμφέρει... πόσο μάλλον για backup που το θέλεις εσύ.

ουφ βαρέθηκα πιά... ...άλλος ένας Αμερικάνος πού βγήκε μπροστά με μέσον και τρελλό γλύψιμο ;D

Φυσικά και παίζει ρόλο στον ήχο αν έχεις τα pots στο 6 ή στο 10, όπως επίσης και που είναι το volume στον ενισχυτή. Αλλιώς π.χ. ακούγεται η κιθάρα όταν έχεις το volume της στο 6 και τον ενισχυτή στο 10 και αλλιώς όταν έχεις την κιθάρα στο 10 και τον ενισχυτή στο 6. Και βέβαια παίζει μεγάλο ρόλο και το wiring των pots. Ενα πολύ χρήσιμο άρθρο παραθέτω πιό κάτω. Δώσε βάση στο 3. που μιλά για vintage vs. modern wiring... http://www.premierguitar.com/Magazine/Issue/2012/Sep/Hot_Rod_Your_Electric_Tiny_Tone_Tweaks_Done_Dirt_Cheap.aspx

........φίλε Γ-----, δεν σε βλέπω να παίρνεις την μηχανή... ;D ;D ;D πάντα φιλικά.

Πολύ κατατοπιστικό το βίντεο και συνάμα απογοητευτικό. :( Κατατοπιστικό γιατί βλέπεις πως λειτουργεί μία μοντέρνα γραμμή παραγωγής σ'ένα εργοστάσιο που κατά πρώτον ενδιαφέρεται για την ποσότητα κι αυτό φαίνεται στον τρόπο που προσεγγίζουν οι εργαζόμενοι την ξυλεία και τα όργανα σε όλα τα στάδια παραγωγής. Το συγκεκριμένο εργοστάσιο θα μπορούσε να παράγει και έπιπλα και να βρίσκεται στην Ευρώπη, την Ασία ή οπουδήποτε αλλού. Απογοητευτικό γιατί με τον τρόπο που προσεγγίζουν σήμερα την διαδικασία, καταλαβαίνεις γιατί οι Gibson σε όλη τη δεκαετία του '50 και μέχρι σχεδόν τα τέλη του '60, ακούγονταν και ήταν καλύτερες... Βλέποντας το βίντεο σκεφτόμουν, 'ποιό mojo'? πάει κι αυτό, ποιά κουρδισμένα ή ταιριασμένα ξύλα? αφού όλα το ίδιο θα χρησιμοποιηθούν... Αν το έβλεπε δε ο Orville από καμμιά γωνιά, θά έτριζαν τα κόκκαλά του. Τέλος πάντων, να'ναι καλά η σημερινή Gibson που με κάτι τέτοια βίντεο, ανεβάζει την υπόληψη και την αξία των κατασκευαστών χειροποίητων οργάνων στα ύψη. Καί έτσι θα' πρεπε να είναι...

...αν θες να βάλεις χρώμα στη ζωή σου, δεν είναι και τόσο χάλια, ιδίως την πορτοκαλί την βρίσκω και συμπαθητική... Η τιμή είναι λιγάκι τσιμπημένη, αλλά αυτό είναι θέμα του marketing dep. της Gibson. Aν την κρατήσει στα χέρια του 'κανας γνωστός και διάσημος, η τιμή θα παραμείνει, αν όχι, η τιμή θα πέσει... Αν προσωπικά θα διέθετα αυτά τα χρήματα, θα πήγαινα για την standard. Το έχω πει και θα το ξαναπώ, η παρακάτω κιθάρα είναι το καλύτερο value for money που έχει βγάλει ποτέ η Gibson. Eχει πάνω τους burstbuckers pro, είναι ελαφριά, μπράτσο με ματ βερνίκι που δεν κολλάει στο χέρι, (και παχύ, που εμένα προσωπικά μου αρέσει) απίστευτο ζύγισμα και playability, και ήχο classic les paul 100%... Mάλιστα μου άρεσε τόσο πολύ που έχω 2 αυτή τη στιγμή (τα σχετικά παλαιώτερα μοντέλα με την rosewood ταστιέρα). Για να μη μιλήσω για τις άπειρες συγκρίσεις που έχουν γίνει με αυτήν και διάφορες standard και VOS... ...μπήκαν οι VOS στη θήκη και δεν ήθελαν να ξαναβγούν ;D Εντάξει δεν έχει binding και δεν είναι τόσο όμορφη σαν την standard, αλλά η τιμή της... http://www.thomann.de/gr/gibson_les_paul_studio_limited_wbcr.htm (Απορώ ακόμα με κάποιους που αγοράζουν Κινέζικες απομιμήσεις, ενώ με παρόμοια χρήματα μπορούν να πάρουν την παραπάνω μεταχειρισμένη) :( :( :(

Κανονικά δεν κερώνουμε το καπάκι αλλά τον μαγνήτη ή και τα 2 μαζί. Θα βρείς πολλά άρθρα στο youtube, όπως το παρακάτω... [ftp=ftp:// ] [/ftp]

...μιας και αναφέρεις περί επιτυχίας, πιστεψέ με έχω υποφέρει πολύ από 'αντιγραφές και περίεργες συμπτώσεις', (για να επανέλθουμε και στον τίτλο του topic). Mέσα από τις δεκάδες περιπτώσε ις που μου έχουν συμβεί, θα αναφερθώ σε δύο που έχω πιό πρόχειρα. Μία από το εξωτερικό και εντελώς κακοπροαίρετη (αυτοί έκλεψαν ολόκληρο το cd και το πουλούσαν σαν Τούρκικο) και μία από την εγχώρια αγορά, με 'περίεργη σύμπτωση' :-\. Η δική μου δουλειά και πως κυκλοφόρησε: ...και όπως κυκλοφόρησε από κάποια εταιρία στην Τουρκία :-[ :-[ :-[ Η άλλη περίπτωση αφορά το κομμάτι μου 'Love Secret' και συγκεκριμένα το κουπλέ... ...το δικό μου: ...και αυτό που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό από την Sony Music :-\ :-\ :-\ Δυό φιλιά (Two kisses) - Σαββέρια Μαργιολά ...τι να πώ, μπορεί να έπεσα θύμα τρελής σύμπτωσης... ...και θα πεί κάποιος, μα καλά δεν τους κυνήγησες; δεν ζήτησες αποζημίωση κλπ; Γι'αυτούς που είναι μέσα στο χώρο, ξέρουν πολύ καλά πως δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα χωρίς να μπλέξεις σ'έναν κυκεώνα αντιπαράθεσης με δικηγόρους και δικαστήρια που θα αναβάλονται... Το μόνο που σε βοη θά, χωρίς να ξοδέψεις χρήματα σε δικηγόρους κλπ, είναι η ΑΕΠΙ εως εκεί που μπορεί, τουλάχιστον εμένα προσωπικά με έχει βοηθήσει στις περισσότερες των περιπτώσεων. ...και για να αναφέρω κάτι ακόμα, όσον αφορά την απάντηση του Νίκου (superfunk). Δεν αντέχω πιά τις δικαιολογίες του τύπου: 'το έκανα γιατί με πίεζε η εταιρία, ή για να τελειώσω την δεύτερη πισίνα στο νέο εξοχικό στο νησί'. Διαβάστε πάλι το post του blue, νομίζω τα λέει όλα...

...έγραψες. Η φανταστική σου αυτή ιστορία με κάλυψε απόλυτα. Το προιόν που παράγει κάθε καλλιτέχνης (δημιουργός), οφείλει πρώτα απ' όλα να αρέσει- εξιτάρει τον ίδιο. Αν αυτό δεν συμβαίνει, τότε η σχέση αρχίζει να μοιάζει με 'αναγκαστική συμβίωση' - που εξυπηρετεί συμφέρον. Κι εκεί η μαγεία κι ο έρωτας έχουν χαθεί...

Πολύ σωστό... Γιατί τελικά τα ξύλα παίζουν τον ρόλο τους... ...εκεί ακριβώς πιστεύω βρίσκεται η απάντηση. Το κακό με όλα αυτά για τα κσύλα, είναι ότι ο περισσότερος κόσμος αγοράζει με τα μάτια και νομίζει πως τα όμορφα κσύλα με flames κλπ. ακούγονται και καλύτερα, ή ότι το μονοκόμματο σώμα, είναι και καλύτερο ηχητικά από αυτά που αποτελούνται από δύο ή τρία κομμάτια. Κάτι που τελικώς δεν ισχύει, για κακή τύχη του αγοραστή και καλό για τους κατασκευαστές και τις εταιρείες, που το πλασάρουν σαν 'ειδικό-'μουσικό' και πανάκριβο...

Σίγουρα τα ξύλα παίζουν τον ρόλο τους, αλλιώς θα φτιάχναμε πλαστικές κιθάρες και θα ξενιάζαμε με ηχοχρώματα και συχνότικές συμπεριφορές. Βέβαια το τελικό αποτέλεσμα, όταν μπούν όλα τα μέρη μιάς κιθάρας μαζί, γίνεται τόσο πολύπλοκο, και τις περισσότερες φορές ανεξέλενχτο. Για παράδειγμα, τα συγκεκριμένα σώματα είχαν θεμέλια συχνότητα, περίπου F το alder και D το ash. Οταν όμως τοποθετηθούν το μπράτσο, τα κλειδιά, η γέφυρα, οι μαγνήτες με τα κουμπιά και όλα τα υπόλοιπα, τότε το συχνοτικό αποτέλεσμα ξεφεύγει κατά πολύ. Με λίγο πιό βαρείς ή ελαφρείς μαγνήτες και κλειδιά, το αποτέλεσμα αλλάζει. Χώρια και το τελικό λούστρο, που κι αυτό παίζει το ρόλο του. Το δικό μου συμπέρασμα όλα αυτά τα χρόνια παίζοντας με εκατοντάδες κιθάρες; Aν ακούγεται ΚΑΛΑ, μην αλλάζεις ΤΙΠΟΤΑ...

Πολύ ευχαρίστως. Οποτε θέλεις, μπορείς να ακούσεις, μετρήσεις, μελετήσεις, όποιες κιθάρες θέλεις από τις δικές μου...

Φοβερή η κιθάρα Νάσο και σε look και σε ήχο... Αντε, νομίζω ήρθε η ώρα για full hollow και μάλιστα με solid ξύλα, στο στυλ της L5.... αφού 'το έχεις'!!!

Κρίμα... Μεγάλη απώλεια για την Ελληνική μουσική. Πολύ καλός μουσικός, μεγάλος δάσκαλος και ωραίος άνθρωπος. Υπήρξε δάσκαλός μου και μετέπειτα συνεργάτης για κάμποσα χρόνια... Μήπως ξέρει κάποιος, πότε και που θα γίνει η κηδεία;

Συμφωνώ σε όσα είπε ο warwickplayer, αλλά να προσθέσω. Οσο πιο classic είναι το όργανο, τόσο λιγότερο μειώνεται η αξία του. Δεν αρκεί να γράφει επάνω απλά, Gibson ή Fender. Υπάρχουν κάποια μοντέλα Gibson και Fender του παρελθόντος που είναι στα αζήτητα. Επίσης σ'ένα πρόσφατο μοντέλο, όσο πιο καινούριο και σε καλή κατάσταση, τόσο καλύτερη τιμή μπορεί να πιάσει. Πολλές φορές η πώληση ενός οργάνου είναι και θέμα timing. Να τύχει δηλαδή τη συγκεκριμένη στιγμή που εσύ το πουλάς, να ενδιαφέρεται κάποιος για τον συγκεκριμένο τύπο και χρώμα, οπότε φεύγει αμέσως. ...Α, πρέπει κι ο ενδιαφερόμενος να έχει και όλα τα λεφτά, κάτι που τώρα με την οικ. κρίση σπανίζει...

Γιά τα γούστα μου. Στον bridge μαγνήτη μου άρεσε περισσότερο η 3η... Στον neck η 2η, νομίζω η δεύτερη ακούγεται πιό γεμάτα και γλυκά... Στην ηχογράφηση του bridge, κάτι δεν πάει καλά με το κούρδισμα της 2ης... Νομίζω θα έπρεπε να έχουν παιχτεί ακριβώς οι ίδιες φράσεις από κιθάρα σε κιθάρα, για να έχει αντικειμενικότητα το τεστ. Ετσι που έγινε, με τη διαφορά που υπάρχει από περιοχή σε περιοχή, δεν μπορούν να βγούν νομίζω σωστά συμπεράσματα...

Ρίξε μια ματιά εδώ http://www.noiz.gr/index.php?topic=158742.0 ...και εδώ http://www.noiz.gr/index.php?topic=166355.0 πιστεύω θα βρείς αρκετές πληροφορίες για πολλά σκάφη που υπάρχουν στην αγορά.

Νάσο, τι βλέπω εδώ;;; Δεν ήξερα ότι είχες κολλήσει το 'μικρόβιο' της κατασκευής. Το έχεις προχωρίσει πολύ το πράγμα, συγχαρητήρια. Εύχομαι καλή επιτυχία στο εγχείρημα.... (άντε και η επόμενη να' ναι full hollow)

Καταπληκτική. Με συγκίνησε τόσο, που έφερα όλη την οικογένεια να την δεί... για να πέσουν κι άλλα σαγόνια. :o :o :o :o :o :o

Τον Deluxe 112 plus τον έχω από τότε που βγήκε και τον χρησιμοποιώ πολύ συχνά, για jazz-blues gigs. Είναι πολύ καλός ενισχυτής με αυτό το fender ηχόχρωμα που μου αρέσει, πολύ δυνατός και πολύ ελαφρύς για κουβάλημα από 'δω κι απο' κεί. Δεν τον αποχωρίζομαι όσα χρόνια κι αν περάσουν. Η fender έκανε αργότερα μία προσπάθεια με την σειρά Deluxe DSP, που ήταν κατώτερη ποιοτικά, είχαν πιό rock προσανατολισμό, αλλά έχασαν και τον fender χαρακτήρα τους. Αν σ'ενδιαφέρουν πρωτίστως τα καθαρά, σε κάτι ελαφρύ που δεν σπάει δεν χαλάει, είναι καλή αγορά και θα τον βρείς πιστεύω γύρω στα 250 ευρώ...

Πράγματι, μόνο ο Lonestar μοιάζει στα καθαρά με παλιό Fender. Οι υπόλοιποι, συμπεριλαμβανομένου και του Mark 3,4,5 έχουν αρκετά μεσαία που τους πάει αλλού και δεν μοιάζουν με Fender όσο κι αν παίξεις με το eq... Αν ήθελες ήχο vintage Fender, με τα χρήματα που θα έδωσες για τον boogie, έπαιρνες παλιό και καλό silverface twin, και με τα ρέστα έναν super ή bassman.

...τόση κουβέντα για την ταστιέρα της Gibson; Eδώ άλλοι 'καταξιωμένοι' κατασκευαστές χρησιμοποιούν συνθετικά υλικά στις ταστιέρες εδώ και χρόνια και δεν έγινε τόσο ντόρος. Κανείς δεν ενοχλήθηκε όμως από το flat profile σε καπάκι και πλάτη της συγκεκριμένης κιθάρας. Εγώ εκεί θα στεκόμουν πιό πολύ, μιάς και αυτό το χαρακτηριστικό, την καθιστά από άποψη γεωμετρίας, εργονομίας και ήχου, τελείως διαφορετικό όργανο, που απέχει αρκετά από μία παραδοσιακή semi archtop.

H Gibson είναι Gibson... όπως και να το κάνουμε, έχει καλύτερη τιμή μεταπώλησης, άμα δεν σου κάτσει και έχει πιό ποιοτικά μέρη επάνω της. Η Eastman είναι πιο resonant όργανο, με μασίφ ξύλα και πιό καλή δουλειά από όλες όσες αναφέρθηκαν. Οι Ibanez και οι Epiphone είναι αξιοπρεπή όργανα για τα λεφτά τους, μάλιστα πριν απο μερικές ημέρες είχα δει στις αγγελίες του noiz μια Ibanez AS 103 (η πιο καλή σειρά με σκληρή θήκη) με περίπου 600 ευρώ αν θυμάμαι καλά. Το ιδανικό σε τέτοια όργανα είναι να τα παίξεις και ν'αποφασίσεις, αλλά.....

Ρίξε μια ματιά και στα κιτ καχόν που πουλάει ο Thomann. Είναι σε χαμηλή τιμή και 'επώνυμα', οπότε υπάρχει κάποια εγγύηση στο να 'πετύχει', άσε που μπορείς να το αντιγράψεις εκ του ασφαλούς και να φτιάξεις μετά μία δική σου παραλλαγή. http://www.thomann.de/gr/schlagwerk_cba_1_my_cajon_bausatz.htm http://www.thomann.de/gr/schlagwerk_cba_2_my_cajon_bausatz.htm