Ειμαι Moorικος αλλα θα συμφωνησω απολυτως Σπυρο.
Ειναι και οι συνθεσεις που παιζουν το βασικο ρολο.
Εξαλλου το αυτο ελεγε και ο ιδιος ο Moore.
Οτι η αγαπημενη του περιοδος ηταν με Robertson-Gorham.
Απο την αλλη ολες οι περιοδοι ειχαν πραγματα που λατρευα.
Με τον Bell ας πουμε υπηρχαν αριστουργηματα.
Ειμαι Λιζζυκος γενικα,οποτε μου αρεσουν ολα για πολλους και διαφορετικος λογους.
Ισως επειδη μεγαλωσα και ακομα μεγαλωνω με δαυτους.
Μαλλον Lynott ειναι η απαντηση.Αυτη η φωνη,οι στιχοι,ο τροπος που τα λεει κυριως...
Ακομα θυμαμαι τετοιες μερες πριν πολλα πολλα χρονια,πιτσιρικια,που εχουμε παει Μοναστηρακι με Φασιον για δισκους,παιρνω το The Continuing Saga of the Ageing Orphans των Lizzy,γυρναω σπιτι και μου λεει η μανα μου οτι διαβασε στην εφημεριδα πως πεθανε ενας που εχω σε μια αφισα,με μουστακακι(προ νετ εποχη).
Δεν το φανταστηκα και μου δειχνει τη φωτο.Σοκ.
Ακροαση δισκου και παρεα κλαμα.
Σα να ηταν καποιος κολλητος.
Και ηταν εδω που τα λεμε....