Προς το περιεχόμενο

mij

Μέλος
  • Αναρτήσεις

    512
  • Μέλος από

  • Τελευταία επίσκεψη

Bio

  • Mojo
    Κιθάρα
  • Day job
    Musician
  • Τόπος
    Athens

Πρόσφατοι επισκέπτες προφιλ

605 προβολές προφίλ
  • npap

  • radiator

Συμμετοχή mij

Musician

Musician (2/4)

2

Φήμη

  1. http://www.funnybook.gr/ Το site το έφτιαξε ένας φιλαράκος... Όπως το περιγράφει και ο ίδιος: "Το Funnybook.gr είναι αυτό που λέει και το όνομα... Όλες οι στιγμές που αξίζουν απο το facebook! Αστείο, χαζό, αφηρημένο, ανωρθωγραφω, εκτός τόπου και χρόνου." Enjoy... :)
  2. Αν ρωτάς και δε το λες αστειευόμενος, έχουμε: Πχ αντικαθιστούμε το G7 με το Db7. Ο λόγος είναι ότι οι 2 πιό βασικές νότες του G7, το B που είναι η 3η μεγάλη και το F που είναι η 7η μικρή , στο Db7 το μεν F γίνεται η 3η μεγάλη και το Β (Cb στην ουσία) γίνεται η 7η μικρή. Δηλαδή έχουν το τρίτονο τους και οι 2 συγχορδίες το ίδιο, απλά αντεστραμμένο. Έτσι αντί πχ για Dm7-G7-Cmaj7 έχουμε Dm7-Db7-Cmaj7 κτλ. (μπορεί να πάει πολύ μακριά - όρεξη να έχεις....) Επίσης στο I VI II V Ι κάτι απλό (για όσους ενδεχομένως δε το ξέρουν αυτό): Αν είμαστε πχ σε C τονικότητα. I VI II V Ι Cmaj7-Am7-Dm7-G7-Cmaj7 Bλέπουμε το G7 σαν ένα στιγμιαίο τονικό κέντρο G. Ποιά είναι η Vη του; το D7. Αλλάζουμε τη ποιότητα του Dm7 σε D7. Bλέπουμε το Dm7 σαν ένα στιγμιαίο τονικό κέντρο D. Ποιά είναι η Vη του; το A7. Αλλάζουμε τη ποιότητα του Am7 σε A7. Έτσι η νέα συγχορδιακή ακολουθία είναι: Cmaj7-A7-D7-G7-Cmaj7 (αυτό και αν μπορεί να πάει πολύ μακριά.....)
  3. Γενική είναι, αλλά δεν μπορούν να αναφερθούν και όλες οι περιπτώσεις ξεχωριστά. Είναι ένας οδηγός για να συγκρίνεις και να συμπεράνεις ανάλογα με τη χρήση. Στο studio θα καταπονηθούν πολύ περισσότερο από το σπίτι, λογικό είναι. Σε ώρες με απόλυτη ακρίβεια δεν μπορεί να απαντηθεί πιστεύω. (εσύ κάθε πότε αλλάζεις μπαγκέτες σε ώρες ακριβώς; )
  4. http://mesa.stores.yahoo.net/whattubtotub.html (αν και το θεωρώ πολύ αυστηρό, συνήθως διαρκούν περισσότερο)
  5. ...άντε και στο world tour τώρα.......... :)
  6. ...και στα κατάλληλα χέρια κάνουν θαύματα.... ;D
  7. Αν γράφει αυτό, τότε ο ενισχυτής καταναλώνει όσο μια λάμπα (δωματίου) 100w και μια άλλη 55w στις ίδιες ώρες λειτουργίας. Αλλού είναι η αιτία.
  8. Νίκο τι να λέμε τώρα... Πάρα πολύ καλό!!! (ευχαριστώ και εγώ για την αφιέρωση!) Και δε μου λες....θα βγεις και σε...πρωινάδικο;;;;; ;D ;D ;D
  9. Γενικά ο "παραδοσιακός" τρόπος είναι να γραφτεί πρώτα η μελωδία και μετά οι συγχορδίες (αρμονία) για να υποστηριχτεί η μουσική. Μιάς όμως και δεν υπάρχει...μουσική αστυνομία και το αντίθετο είναι μιά χαρά. Πολλές φορές γράφω μερικές συγχορδίες και μετά καθώς τις παίζω συνέχεια ακούω μελωδίες στο κεφάλι μου. Όμως το σίγουρο είναι ότι και η σύνθεση της μουσικής γίνεται με εξάσκηση. Αν περιμένει κάποιος να πάει στο δάσος, να δεί τα πουλάκια και να του έρθει η έμπνευση το'χει χάσει το παιχνίδι. Γράψτε όσο πιο συχνά μπορείτε, τελειώνοντας το κομμάτι με το ζόρι. Αυτό σταδιακά γίνεται όλο και ευκολότερο, φτάνοντας σε σημείο να βγαίνει το κομμάτι κατευθείαν... :) Όπως έλεγε και κάποιος δάσκαλος σύνθεσης που είχα κάποτε (των καπότων): "Writing music is 10% inspiration and 90% perspiration..." Πόσο δίκιο είχε...όλοι έχουμε ιδέες αλλά η ουσία είναι να μετατραπούν σε ολοκληρωμένα κομμάτια. Έτσι. Τεράστια ικανότητα. Είχα διαβάσει παλιά μια συνέντευξη του Petrucci που έλεγε ότι καθώς βρισκόταν στο αεροπλάνο για το μήνα του μέλιτος άκουγε στο κεφάλι του μια blues μελωδία και αφού δεν είχε κιθάρα εύκαιρη πήρε κάτω από το κάθισμα μια σακούλα για τους ....εμετούς και ένα στυλό από τη τσάντα της γυναίκας του και το έγραψε εκεί....με τίτλο "The sick bag Blues". Καθώς και οι Zappa και Vai που ενώ περίμεναν στο αεροδρόμιο έγραφαν intros και γέφυρες σε παρτιτούρες για το live που πήγαιναν να παίξουν... (Εκτός άλλων μιά ακόμα απόδειξη ότι πίσω από την "τεχνική" τους που εντυπωσιάζει τους περισσότερους κρύβεται ένα συμπαγές μουσικό οικοδόμημα) Τα καλά του...γάμου. Αν είσαι παντρεμένος όλο και κάποιο...μολύβι για τα μάτια θα έχει ξεχάσει η γυναίκα σου. :) Αν δεν είσαι, είναι ένας...καλός λόγος για να παντρευτείς... ;D ;D ;D Και το....κwλοπαπιέ να είναι λευκο, έτσι;;; :)
  10. Παίδες σόρρυ για το off-topic αλλά επειδή έχω να δω το Μάνο Μανουσέλη από τότε που δούλευε στο Zozef στην Αθήνα και έχω χάσει τηλ κτλ, είχα μάθει από κοινούς γνωστούς μας ότι είχε κάποια σοβαρά προβλήματα υγείας και γιαυτό είχε σταματήσει και τα live... Ξέρει κανείς κάτι γιαυτό;
  11. Αν το έχει ποστάρει και άλλος σόρρυ δεν το είδα...
  12. ABOUT ORCHESTRION This project represents a conceptual direction that merges an idea from the late 19th and early 20th centuries with the technologies of today to create a new, open-ended platform for musical composition, improvisation and performance. "Orchestrionics" is the term that I am using to describe a method of developing ensemble-oriented music using acoustic and acoustoelectric musical instruments that are mechanically controlled in a variety of ways, using solenoids and pneumatics. With a guitar, pen or keyboard I am able to create a detailed compositional environment or a spontaneously developed improvisation, with the pieces on this particular recording leaning toward the compositional side of the spectrum. On top of these layers of acoustic sound, I add my conventional electric guitar playing as an improvised component. At least for me, this takes the term "solo record" into some new and interesting areas, somewhat recontextualizing the idea of what constitutes a solo performance by a single musician. This project is the result of a lifelong dream in this area that dates back to my early youth. PLAYER PIANO As a little kid, every few summers we would go visit my grandparents in Manitowoc, Wisconsin-my mom's hometown. My grandfather (Delmar Bjorn Hansen) was a great musician, a brilliant trumpet player and singer whose love of harmony was a strong early influence. Upon arrival at their family house, I would make a beeline to the basement, where one of the family's most prized possessions was kept: a then-50-plus-year-old player piano, complete with boxes of piano rolls of all kinds of music. I would spend hours there with my cousins trying each roll, pumping until we were worn out by the pedals. The idea of an instrument like this, capable of playing just about anything mechanically, was totally mind-blowing to me. It was something utterly charming; on one hand it was old-fashioned but, at the same time, almost like science fiction. Throughout the years, that early fascination has grown and I have studied the tradition of these kinds of instruments, including the orchestrions of the early 20th century that took this idea further. Using various other orchestral instruments mechanically tethered to the piano/piano roll mechanism to develop ensemble sounds, a miniature orchestra was possible. But considering the repertoire that was usually called upon when these instruments were played (Conlon Nancarrow and George Antheil's work were sadly and largely absent from the world in which I grew up, or at least from my grandfather's basement), I would often find myself asking over the years, "What might happen if the potentials of these instruments were looked at now-particularly informed by the harmonic and melodic advances in jazz of the past 70 or 80 years? Could I make some kind of personal statement using instruments like these?" SOME BACKGROUND In the late 1800s and early 1900s, with the emergence of player pianos (pianos played mechanically by moving rolls of paper through a mechanism that physically moved the keys), the next logical step was to apply that same principle to a range of orchestral instruments, often including percussion and mallet instruments. These large instrument arrays were called orchestrions. Orchestrions flourished in the era that directly proceeded the advent of sound recordings. In many ways, that period of time stands as an interesting middle zone; the first technology that brought a performer to an audience once removed, while retaining the essential characteristics of that performer's message. THE ORCHESTRION PROJECT In 1978, I made a record called New Chautauqua, which was a session built upon the idea of using the studio itself as an instrument by layering several guitars on top of each other to create an ensemble sound. The only problem was that it was impractical to do this live. It has since become possible using live looping technology (sampling) to create a viable platform for a limited version of what one can do in a studio in real time, but for the kinds of shifting harmonic environments that i love, there are restrictions in that method. Over the years I have dreamed of coming up with an environment to write that uses the "front end" of modern music technology while harnessing the power of actual acoustic instruments. MUSIC One of the by-products of being a musician who grew up in the late 20th century who also happens to be a guitar player is that I have quite naturally lived a parallel life of deep immersion in the world of music technology. (I often joke that my first musical act with an electric guitar was to "plug it in"-knobs and wires being the same to me as mouthpieces, bows, reeds and drumsticks are to other musicians.) Alongside the information revolution that has affected all of our lives over the past 40 years, we have also lived through a revolution in the way music can be made that is almost overwhelming. Yet, at the same time, as enthusiastic as I have been about the orchestral potential of synths and electric instruments in general, and even as those instruments have improved enormously and continue to develop, the whole idea of jamming a mix of polyphonic sounds into a single set of stereo speakers has never been as satisfying to me as a single instrument going into a single discrete amplification system (electric guitar) or especially, the power of acoustic instruments and sound. I have never seen any of these sound components-electric or acoustic in nature-as being mutually exclusive. In fact, the exciting thing for me has been the combinations possible using available sounds and dynamic levels of all kinds-from the quietest of the quiet, to the loudest of the loud. The New Orchestrion For a number of years leading to this project, I have been gathering the forces of a group of talented inventors and technicians from around the country, and commissioning them to construct a large palette of acoustic sound-producing devices that I can organize as a new kind of orchestrion. A small number of musicians have been doing things like this in recent years as the mechanics of it all has evolved, particularly with the advent of modern solenoid technology. And naturally, in many ways, much of the experimentation and research in this area has been as much about the technology as the musical result. My only goal here, however, is a musical one. This general area of interest has felt like fertile, relatively unexplored territory. And especially now, nearly ten years into the new century, it has felt like the ideal moment to create something particularly connected to the reality of this unique period in time, using the best of the past with the potential of the future. The issue of context is crucial to this project. As much as I have and will continue to enjoy playing in traditional formats (solo, duets, trios, quartets and quintets, various large ensembles, the Pat Metheny Group-however one might place that in this spectrum-as an occasional sideman, etc.), the urge to investigate what might be possible in this secluded corner of musical instrument lore has been building in me. And it has proven to be a particularly inspiring zone of research that has led me to some new places. I don't see this as being something better or worse than any of the other formats that I enjoy playing in-but it is definitely something different. One of the inspiring hallmarks of the jazz tradition through the decades has been the way that the form has willfully ushered in fresh musical contexts, resulting in new performance environments for players and composers. This pursuit of change, and the way that various restless souls along the way have bridged the roots of the form with the new possibilities of their own time, has been a major defining element for me in the music's evolution at every key point along the way. From new combinations of sounds and new performance techniques to technological shifts in the instruments first deployed in jazz settings (the drum set, the use of the saxophone, the modification and adaptation of European classical instruments, the electric guitar, etc.) to large-ensemble presentation and composition (big bands, etc.), jazz musicians have often been the ones trying new things, looking for new sounds. This quest, in tandem with the generation of deep and soulful content, has made the story of jazz a fascinating journey. As has been the case several times along the way for me, I found myself craving context that connected to this larger tradition, while longing for a way to reconcile those impulses with the opportunities intrinsic to this particular moment in time-to find something that could only be happening now, in 2010. Ray Kurzweil, one of the most visionary thinkers in the world, was asked recently about his work in the area of artificial intelligence, and I thought his response to a question that was essentially something to the effect of "Why do you do this?" was right on. His response was to indicate the important ways throughout history that new tools have allowed us to "extend our reach." In my life as a player there has never been a substitute for musical depth, informed by the experiences of a lifetime and with the quest to invoke the spirit and soul that is core to being the kind of musician that I have aspired to become. I often say that whether it is developed and performed acoustically or otherwise, with a ten-dollar instrument or sophisticated computer system, good notes are good notes-and are almost always elusive in whatever path one might take to find them. Yet good notes, once revealed, seem to carry their own intrinsic value with them forward, however they came to be. While in pursuit, many times along the way the experience of a new challenge or the search for a new way of looking at things-or a new tool-has allowed me (encouraged me? forced me?) to uncover and ask hard questions of myself as a musician. As the instruments started to trickle in from the various inventors, the experience of writing for them and figuring out what might be possible with them provided a self-imposed challenge that proved to be difficult and time-consuming, but absolutely exhilarating. I am excited to share this project. If nothing else, this has turned out to be something unique. And in the process of developing all this music and these instruments and discovering what they can do and what they are good at, I learned so much. It feels like progress and has gotten some notes out of me that I didn't know were there. But the surprise was just how far I was able to go with it all. Within this new environment, I found something in there that took me to some new places. I hope you too will enjoy it. -Pat Metheny November 2009 (http://www.patmetheny.com/orchestrioninfo/) Το βρήκα πάρα πολύ ενδιαφέρον...
  13. Δεν είπα ότι σκάνε για το τι ξύλο είναι, αλλά όλοι αυτοί το θεωρούν ένα από τα πολλά σημαντικά στοιχεία για τον ήχο της κιθάρας, αλλιώς όλοι θα έπαιζαν με κιθάρες από πολυεστέρα, κόντρα πλακέ ή πλέξιγκλας. Έχω ξαναπεί στο παρελθόν ότι δεν είναι το ζήτημα το αν παίζει ρόλο το ξύλο, αλλά το πόσο στο σύνολο του ήχου.
  14. O Henderson θεωρείται από τη μουσική κοινότητα σαν ένας από τους κιθαρίστες με τεράστιο ήχο που ψάχνεται αδιάκοπα να τον βελτιώνει συνεχώς. Ως εκ τούτου η γνώμη του σίγουρα έχει ειδικό βάρος. Γιαυτό και οι προσωπικές του παρατηρήσεις έχουν ενδιαφέρον γιαυτούς που ψάχνονται με τον ήχο. Δε σημαίνει ότι κατ'ανάγκη τις ασπαζόμαστε. Τίποτα περισσότερο ή λιγότερο. Και αποτέλεσμα η ανταλλαγή τόσων απόψεων σε αυτό το thread. Πρέπει να σκαμπάζει από μηχανική κάποιος για να εκφέρει άποψη για τον ήχο; Ποιός από αυτούς που θεωρούμε παίχτες με τεράστιο ήχο ( Gilmour, Moore, Santana, Edge κτλ) έχουν ή είχαν τέτοιου είδους γνώση; Και εννοώ σε επιστημονικό επίπεδο. Εγώ προσωπικά δε ξέρω κανένα. Αν υπάρχει θα ήθελα να μάθω. Η προσηλωμένη ενασχόληση τους, το ταλέντο τους και η μεγάλη εμπειρία τους, τους έκανε να έχει ο καθένας τέτοιο ήχο. Α....και μερικοί ακούνε....δε χρειάζονται γνώσεις μηχανικής γιαυτό.
  15. Και εγώ στο 1200άρι λέω ότι θα είναι.
×
×
  • Δημοσιεύστε κάτι...

Τα cookies

Τοποθετήθηκαν cookies στην συσκευή σας για να είναι πιο εύκολη η περιήγηση στην σελίδα. Μπορείτε να τα ρυθμίσετε, διαφορετικά θεωρούμε πως είναι OK να συνεχίσετε. Πολιτική απορρήτου