atreu73

Κι όμως η ψυχολογία έρχεται να δώσει απάντηση ακόμα και σ’ αυτό. Ο έλληνας καλλιτέχνης όντας βυζανιάρικο μιας κλειστής κοινωνίας και ενός κλειστού οικογενειακού πυρήνα, μέχρι πρότινος τουλάχιστον, δεν ενδιαφερόταν να εντυπωσιάσει ούτε και να κερδίσει τον σεβασμό πέραν των συνόρων του. Συνεπώς ουδόλως ενδιαφερόταν, μέχρι πρότινος πάντα, για την ευρεία (με την έννοια των εκτός συνόρων) αναγνώριση μα διακαώς την αποζητούσε στο στενό φιλικό του περιβάλλον. Είναι συνεπώς κατά την γνώμη μου λάθος να βρίσκουμε την φιλοχρηματία σαν κίνητρο πίσω από απόπειρες καθολικής αναγνώρισης. Ειδικά όταν κι ο ίδιος ο καλλιτέχνης γνωρίζει την αναπόφευκτη αποτυχία των ασθμαινόντων ασμάτων του. ΥΓ Έγραψε κάτι καλό ποτέ ο Καρβέλας;

http://www.youtube.com/watch?v=a76A_FjkKkc

Προφανέστατα όμως ο Καρβέλας έκανε την υπέρβαση και δεν ακολούθησε φωνητικά την μελωδική γραμμή της κιθάρας. Είναι κι αυτό κάτι.

Χα, εγώ νικάω μάγκες γιατί έχω δει αυτό. Ξανά και ξανά. Έπος. ΓΤΠ. http://www.youtube.com/watch?v=OEcpLt0iN20

Marathon άκου αυτό αν δεν βαριέσαι. Κι ένα σχολιάκι από το youtube: What is astonishing about this masterpiece is that the music describes how a feeling begins: like an insinuating breeze which soon becomes a thought. An invasive thought that will become itself compulsive and will turn into a breathtaking emotion. An almost traumatising emotion, a mind-blowing anxiety which will take over the entire body and spirit, until it will reach paroxysm...

Δεν μπορώ να την κάνω download?

Δυνατά. Ερώτηση. Γιατί τα δίνεται τζάμπα;

Χωρίς να είμαι ειδικός νομίζω όλα έχουν ενδιαφέρον αλλά τους λείπει μια κατεύθυνση. Ο αυτοσχεδιασμός που επιχειρείται μένει στάσιμος και τα κρεσέντο δεν ευδοκιμούν. To Sachara (sahara?) Blues ξεχωρίζει σαν μία, πώς να το πούμε, όαση. Φωτιά το eastwest πάντως. Φωτιά για γερά πορτοφόλια. 395$ μόνο για το voices of passion. Όπα ρε παιδιά. Μια στιγμή. Πιο φτηνή θα μας βγει μια Βεδουίνα.

Χτυπάει μια ο staraflur Το αίμα αυλάκι κάνει Χτυπάνε κι οι συντονισταί Το αίμα τάφρο κάνει

κι η θλίψη εξαφανίστηκε κι ο πόνος απεσύρθει αχ νάταν η επανένωση των κρίνων να αργήσει

Το αφεντικό.

Η παραπάνω πρόταση σηκώνει πολύ συζήτηση.

Ενθαρρυντικά τα σχόλια και λέω να συνεχίσω. To cover τι να πω, λάθος. Το έψαξα λίγο και σημαίνει απ’ ότι κατάλαβα διασκευή και όχι μελοποίηση. Γράψε λάθος. Αν μπορεί κάποιος φίλτατος διαχειριστής να αλλάξει και το ψώρα σε χώρα στην 14η στροφή θα ήμουν ευγνώμων. Ray D. Τutto σε εννοώ πλήρως. Nestoras να ξέρεις πάντως πως την φράση: "στα αρχίδια μας και μας" την είπε ο Παλαμάς.

Η χώρα που δεν πεθαίνει - Πεθαίνει εδώ;-… Δεν πεθαίνει, του λέει, Αλλά πάνω σε κείνο το βουνό είν’ ένας και φωνάζει τα ονόματα, όποιονε θέλει για να πάη, και πάει και δε ματαγυρίζει. Τι γίνεται δεν ξέρουμε. (δημοτική παράδοση). Σβάρνα με πήρε ο Χάρος, και πάω, και που να γείρω; Γονιούς, παιδιά, γυναίκα, τα θέρισε όλα γύρω. Απόμεινα παντέρμος, η καλαμιά στον κάμπο. Που νάβγω; Παντού ο τάφος. Η στιά σβυστή. Που νάμπω; Που σκέπη; Που αντιστύλι; Που νάβρω μετερίζι; Το αφευγατό δρεπάνι –γλυτώστε με- θερίζει. Φοβάμαι, οχτροί μου ή ξένοι, τόποι, άνθρωποι, λαοί, γλυτώστε με απ’ το Χάρο. Γλυκειά που είν’ η ζωή! Πάω, πάω να βρω τον κόσμο τον τρισμακαρισμένο, Που δεν γνωρίζει Χάρο, που δεν ακούς «πεθαίνω», εκεί που κι αν υπάρχουν το βράδυ, το πρωί, τα μάτια αβράδιαστα είναι κι ανύχτωτη η ζωή! Και γύρισα ντουνιάδες, τη γη, την οικουμένη, -πεθαίνει εδώ;- ρωτούσα, κι όλο άκουγα:-Πεθαίνει.- Κ’ είτανε και μια χώρα χτισμένη σε μια ράχη Του ήλιου το φέγγος είταν, και γύρω της οι βράχοι, κι ανάμεσα ποτάμια κι ολόγυρα λαγκάδια, και σα να τα τυλίγαν αγερικών μαγνάδια. (Ένα βουνό μονάχα καρσί στην ηλιοχώρα, Θεόρατο, ένας γίγας, ολόμαυρο, μια μπορα). Κ’ είτανε και μια χώρα σε μια ραχιά απλωμένη Ρώτησα:-Εδώ πεθαίνει;-Κι άκουσα: - Δεν πεθαίνει.- Να η τρισμακαρισμένη! Κ’ οι άνθρωποι, να! Θεοί. Γλυτώστε με απ’ το Χάρο. Γλυκειά που είν’ η ζωή! Χαρά, χαρά στη χώρα! Εδώ του ήλιου η αχτίδα Πεθαμμένου δε φέγγει. Την έκαμα πατρίδα Την ψυχοσώστρα ψώρα, την χαρολυτρωμένη, Και το τραγούδι μου είταν : - Πεθαίνει; Δεν πεθαίνει !- Μα τότε ήρθε κοντά μου κάποιος από τη χώρα και μου είπε : - Δεν πεθαίνει. Μονάχα η μαυροφόρα κορφή του θεριεμένου βουνού τ’ αντικρινού σειέται’ φωνή γρικιέται, φοβέρα τ’ ουρανού και κάθε τόσο κ’ ένα μέσ’ απ’ τη χώρα κράζει, φωνή σα να προστάζη, και βλέπεις τον κρασμένο κι αμέσως ξεκινά, χάνεται, πάει και πάει, και δεν ξαναγυρνά. Κ’ εδώ κανείς δε γέρνει στον κόρφο του θανάτου, μα καρτερά καθένας ν’ ακούση τ’ όνομα του και τρέχει καβαλάρης και φεύγει πεζοδρόμος. Δεν είν’ εδώ του Χάρου, μηδέ του τάφου ο τρόμος. Ά! Κι από τότε – ώ λόγια του κάποιου από τη χώρα! – Του αθάνατου πατρίδα καινούρια ειρηνοφόρα, Ζωή, γή καινούρια…. Οιμένα ! καινούργια ανατριχίλα Στου λογισμού τ’ αυλάκια και στης καρδιάς τα φύλλα Με σφάζει, όλο με σφάζει, γιατί όλο και προσμένω Τον κράχτη να με κράξη… Πεθαίνω; Δεν πεθαίνω, μα κάθε τόσο και όλο στον ύπνο και στον ξύπνο, στη δέηση, στη μονάξια, στη νήστια και στο δείπνο, και συντυχιές και σκόλες, και οι έγνοιες που με μπλέκουν, κι όσα με ξανασαίνουν, όλα είν’ αυτιά και στέκουν και τη φωνή προσμένουν και λαχταράν τον κράχτη, -Ά! Τι μου γνέθεις, Μοίρα, στο μαύρο σου τα’ αδράχτι!- Και καρτεράν τον κράχτη που θάβγη να με κράξη… Ά! Κάλλιο, κάλλιο ο Χάρος να με ξαναρημάξη. Ά! Φέρτε με στην πρώτη γωνιά μου τη σβυσμένη, να πω να ξανακούσω : -Πεθαίνει εδώ; - Πεθαίνει. Η_χώρα_που_δεν_πεθαίνει.mp3

Δεν είναι νομίζω υπερβολικό να μιλάμε σήμερα για μια άνευ προηγουμένου σύμπραξη της ψυχιατρικής και δη αυτής που συνταγογραφεί με το κοινωνικό-πολιτικό γίγνεσθαι. Δεν είναι υπερβολή να εικάζουμε ότι κάθε ολέθρια παρόρμηση που οφείλεται σε ψυχιατρικά αίτια έχει εκλείψει από υψηλά ιστάμενα πρόσωπα πολιτικά και στρατιωτικά, καθώς αυτά υποβάλλονται σε αυστηρότατα ψυχολογικά τεστ πρωτού τους δοθεί μια θέση ισχύος. Σκέψου μόνο το εξής. Εάν ο Αδόλφος έστω στο τέλος του πολέμου, δηλαδή όταν πια ήταν βέβαιο ότι ο πόλεμος θα χαθεί και η συνθηκολόγηση απαραίτητη, ακολουθούσε μία φαρμακευτική αγωγή που θα έλυνε την σύγχυση μέσα του, επόμενο δεν θα ‘ταν να μετρούσαμε σήμερα πολύ λιγότερα θύματα;

Δεν μου αρέσει η ιλαρότητα με την οποία αντιμετωπίζεις τις θέσεις μου αγαπητέ. Φυσικά και δεν προσπαθώ να σε πείσω για οτιδήποτε. Το μόνο που ζητάω είναι η ευπρέπεια σε μια πολιτισμένη αντιπαράθεση. Δεν είναι πολιτισμός αυτό φίλε. Ειδικά σε μια εποχή που όλα πάνε από το καλό στο καλύτερο.

Μα και βέβαια. Ο δυτικός πολίτης απεχθάνεται την βία. Σε αυτό συμβάλλει και η φαρμακευτική του αγωγή. Αγαπά το πολιτικά ορθό και επινοεί φάρμακα ακόμα και για τα άτακτα και ζωηρά παιδιά του που πάσχουν από attention deficit disorder. Ζω με την βεβαιότητα και την αισιοδοξία ότι οι επόμενες γενιές του πολιτισμένου κόσμου θα είναι πραότερες από την δική μας και ότι το ρεύμα της παγκόσμιας ειρήνης και ηρεμίας θα συμπαρασύρει τον κόσμο σε μια άνευ προηγουμένου ευδαιμονία.

Παρεξηγήσατε Octapus και φίλοι. Το αποτέλεσμα της χρήσης ψυχοφαρμάκων ήθελα απλά να υποστηρίξω. Το αποτέλεσμα που είναι η ηρεμία. Όχι τα αίτια, που σίγουρα είναι πολλά και ποικίλα. Θα φέρω ένα υποθετικό παράδειγμα για να γίνω περισσότερο κατανοητός: Ας πούμε ότι τα ανώτατα στελέχη χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων ήταν όλοι επιρρεπείς στην κοκαΐνη. Οι συνέπειες της προσκόλλησης τους αυτής θα ήταν το δίχως άλλο καταστροφικές για το παγκόσμιο οικονομικό τοπίο. Η πρόταση αυτή δεν εξετάζει τα αίτια, που και σε αυτή την περίπτωση μπορεί να είναι πολλά και ποικίλα. Μόνο το αποτέλεσμα. Ομοίως λοιπόν η χρήση αντικαταθλιπτικών συμβάλλει στην παγκόσμια ηρεμία και ειρήνη λοιπόν. Αυτό μόνο ήθελα να πω. Λυπάμαι για τις παρεξηγήσεις και είμαι αισιόδοξος από την φύση μου. Γενικά όλα βαίνουν καλώς. Στην όμορφη Ελλάδα μας αλλά και σε άλλα μέρη του κόσμου. Κι αν στο Mali εσφάζονται σακατ’ στο Μπαλί φιλιούνται.

Κι όπως φαίνεται τα επίπεδα ειρήνης και ηρεμίας είναι αυξητικά. Αντικαταθλιπτικά:

Δηλαδή απαγόρευσαν κι αυτόν: Καιρός να αλλαξοπιστήσει πάλι.

Για να αναγνωρίσουμε την καλλιτεχνική αξία σε οτιδήποτε, είτε αυτό είναι τραγούδι, χορός είτε ζωγραφικός πίνακας, είναι αναγκαίο πρώτα να ορίσουμε το Ωραίο. Το αντικειμενικά Ωραίο. Αυτό δηλαδή που δεν επαφίεται στο προσωπικό γούστο του καθενός αλλά υπάρχει ανεξάρτητα από αυτό και το προσωπικό (εκπαιδευμένο;) γούστο μας απλά το αναγνωρίζει. Νομίζω ότι αυτή θα ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση και παράλληλα μια εξάσκηση στην ματαιότητα.

Jasemeister ο Δάντης τραγουδά σε δωρική και η Πωλίνα σε φρυγική κλίμακα; Αν ναι, πολύ φοβούμαι ότι το δεύτερο κατά Πλάτωνα θα ήταν ηθικοπλαστικότερον επικρατέστερον και ωφελιμότερον δια των νεανίων εν Αθήναις παίδευσιν. Για το άλλο δεν το συζητάμε. Εξορία. Επίσης, υποκλινόμαστε νοερά στον sfaku. Είμαστε όλοι παιδιά του. Λογικά.

Όχι μόνο θα διαγράψουμε ένα μεγάλο μέρος κλασσικής μουσικής κύριοι αλλά θα ξεριζώσουμε βάναυσα και κάθε σόλο από πολλά ροκ και μη κομμάτια. Δηλαδή εδώ που τα λέμε κανένα ροκ κομμάτι δεν θα περνούσε την αξιολόγηση του Πλάτωνα με αποτέλεσμα πολλοί, αν όχι όλοι οι καλλιτέχνες να τραβήξουν τον δρόμο της εξορίας.

Νά. Πάρε. Που είναι περισσότερο αισθητή η απουσία της καλλιτεχνικής αξίας; Μην είν' στους κάμπους; Μην είναι στα βουνά;

Δεν χρειάζεται να διαβάσουμε τίποτα φίλε. Εμείς σαν γνήσιοι Πλατωνικοί έχουμε εμπιστοσύνη στις αναμνήσεις της αθάνατης ψυχής μας αναφορικά με το Ωραίο. Σαν γνήσιοι Πλατωνικοί επίσης, καμία διαλεκτική υπεράσπισης των Ιδεών δεν χρειαζόμεθα ούτε και πρόκειται ποτέ να χρησιμοποιήσουμε. Έχουμε φτάσει στην σταθερά της αισθητικής μας βλέπεις από άλλο, πιο σίγουρο δρόμο. ΥΓ Αυτή η γειτόνισσα κάθε πρωί με σκανδαλίζει. Είναι σκέτη φωτιά μιλάμε.