Δόκιμη η αναλογία αν ίσχυε ότι ο παρατηρητής είναι μόνο ένας. Εμείς.
Στην προκειμένη κάποια πίξελ αποτελούν εν δυνάμει πολιτισμούς.
Θα περίμενε κάποιος όπως ακριβώς στο βιβλίο του Carl Sagan έστω ένας από αυτούς, προηγμένος σε σημεία που εμείς δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε, να είχε κάνει την πρώτη επαφή.
Η απουσία μιας τέτοιας κίνησης μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι μάλλον αποτελούμε, πώς να το πούμε; Ένα διάλλειμα για διαφημίσεις. Ένα δημιουργικό πολύχρωμο διάλλειμα για διαφημίσεις. Ένα χαρούμενο ατύχημα.
Μετά από εμάς, το χάος. Ή καλύτερα. Το κρύο, αφιλόξενο σύμπαν.
Υπάρχουμε, σκεφτόμαστε και μουσικολογούμε σε πείσμα οποιασδήποτε συμπαντικής διάθεσης.
Διασκεδάζουμε ενίοτε ψευδαισθήσεις (όπως ο Παπαθανασίου) εναρμονισμού με το σύμπαν αλλά στην πραγματικότητα ευλογούμε μόνο την καλή μας τύχη.
Μπορεί να φαίνεται κυνική αυτή η άποψη αλλά δεν είναι.