atreu73

Δεν περιγράφεις τον κανόνα. Ο κανόνας είναι: Ό,τι μου άρεσε μικρός χωρίς να ξέρω γιατί, τώρα μου αρέσει αλλά νομίζω ότι ξέρω και γιατί μου αρέσει. Είναι ωστόσο κάποιες αρετές που αποκτάς μεγαλώνοντας φαινομενικά άσχετες με το αισθητήριο του καθενός. Η υπομονή θα μπορούσε να είναι μία από αυτές. Το αισθητήριο αυτό ωστόσο με τα χρόνια ωθείται περισσότερο προς την απόρριψη παρά προς εντελέστερη κατανόηση.

Όλα αυτά ενδιαφέροντα Neeq αλλά τι σημαίνει για την ψυχοακουστική όταν το ίδιο ερέθισμα στο ίδιο άτομο αλλά σε διαφορετικές στιγμές προκαλεί διαφορετικές αντιδράσεις;

Κι εμένα μ' αρέσει. Αλλά είναι τέχνη; Επίσης, πόσο γαμάτο: Pollock would fix his canvas to the floor and drip paint from a can using a variety of objects to manipulate the paint.

Εδώ τί βρίσκουν οι ειδήμονες ρε παιδιά;

Αν σ' αυτό που η φύση/θεός/δεν ξέρω παράγει βρίσκεις σκοπιμότητα τότε ο άνθρωπος πρέπει να βρίσκεται πολύ ψηλά στην ιεραρχία της τέχνης. Ένα μέγιστο έργο τέχνης που κι αυτό με τη σειρά του παράγει τέχνη με μύριες σκοπιμότητες (μία εκ των οποίων θα είναι να υμνεί τον κατασκευαστή). Συνεπώς μπορούμε να ελπίζουμε σε προϊόντα της ευφυίας του έργου τέχνης που λέγεται άνθρωπος που με τη σειρά τους θα μπορούν κι αυτά να παράγουν τέχνη υμνώντας παράλληλα τον κατασκευαστή τους. It's funny, 'cause it's true.

Μπα. Έτσι είμαι. Βρίζω συνεχώς. Μου ήρθε και το τρίτο φαπ σήμερα… Γ@μα τα.

Θυμάμαι πάντα μια συνέντευξη του Καστοριάδη που προσωπικά με είχε πληγώσει πολύ. Θεωρούσε τέχνη λέει το Requiem του Μότσαρτ αλλά σκουπίδια τα τραγούδια του Prince. Μάλλον λοιπόν ο ορισμός της τέχνης επαφίεται αποκλειστικά και μόνο στην αισθητική του καθενός. Άλλος θα πει ότι τέχνη είναι αλήθεια κ.τ.λ. … Πούτσες. Tέχνη είναι μόνο ότι αρέσει σε μένα.

Αρχικά θα πρέπει να ορίσουμε το έργο τέχνης όπως ειπώθηκε ήδη πολλές φορές. Αυτό κατά τη γνώμη μου δεν ορίζεται επαρκώς με ένα ψυχογράφημα του καλλιτέχνη. Μάλλον ορίζεται περισσότερο στον αντίκτυπο που έχει στο κοινό. Οι αρχαίοι είχαν μια ωραία ερμηνεία για τον στόχο της τραγωδίας και την επίδραση που θα έπρεπε να έχει στον θεατή. Το ονόμαζαν κάθαρση. Ήταν μια διαδικασία εξαγνισμού κατά την οποία ό,τι βλαβερό κουβαλούσε ο θεατής κατά την διάρκεια του δράματος διαλυόταν. Οι θεατές κοντολογίς συμμετείχαν σε μια ψυχοθεραπευτική συνεδρία. Ακόμα κι έτσι όμως να οριστεί η τέχνη κανείς δεν μπορεί να αποδείξει πως η κάθαρση είναι μετρήσιμη ποιότητα με μόνιμη κατοικία στο νου αυτού που απολαμβάνει την ενάτη π.χ. και όχι στο υγρό βρακάκι του 16χρονου που φουντώνει στα κλυδωνίσματα της φωνής του Bieber. Είναι ο ορισμός της τέχνης μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που όμως θα προσκρούει συνεχώς σε ένα τοίχο. Είναι μια πολύ ωραία συζήτηση όπου όλοι θα έχουν δίκιο. Συνεπώς, άλλη μια εξάσκηση στην ματαιότητα.

Στο λεξικό είναι κάτω από το τέχνασμα.

Γιατί; Υπάρχουν κι άλλες;

Σίγουρα θα υπάρχουν περιπτώσεις όπου η γνώμη μιας μικρής ομάδας ή ακόμα και του ατόμου θα τοποθετήσουν κάποιον στο βάθρο του καλλιτέχνη. Υπάρχουν φυσικά και περιπτώσεις που στο βάθρο τοποθετούνται άτομα που εκτός από μια αδυσώπητη φιλοδοξία έναν επαγγελματισμό μια έφεση στο πιάνο ή στη κιθάρα το έργο τους μοιάζει στείρο από κάθε δημιουργικότητα. Εμμένω παρόλα αυτά στη θέση ότι σήμερα αυτό που αναγνωρίζω εγώ ως τέχνη ορίζεται στα κυνικά ίσως πλαίσια μιας χρηματικής ανταμοιβής. Η αναγνώριση που της δίνω, είτε πρόκειται για την Ντίκινσον είτε για την Μαρία Κάλλας, μεταφράζεται σε χαρτονομίσματα που αφήνουν το πορτοφόλι μου. Παρεμπιπτόντως δεν ξέρω αν έχετε ακούσει το Madama Butterfly του Puccini. Μόνο 19,99 ευρώ και είναι ένα αριστούργημα.

Δεν διαφωνώ ακριβώς αλλά το παράδειγμα των 100 ανθρώπων που θα ταρακουνηθούν συθέμελα όταν αυτοί παραμένουν ακριβώς τόσοι στον αριθμό και με τον χρόνο, τον μόνο αξιόπιστο ειδήμονα έργων τέχνης που υπάρχει, δεν πολλαπλασιάζονται βρίσκει ανάλογο στους κόλπους μιας καλοπροαίρετης οικογενειακής θαλπωρής και κατάφασης όπου ο καλλιτέχνης είναι και μοναχοπαίδι.

Ευχαριστώ παίδες για την ακρόαση και τα καλά λόγια.

Ας μη ξεχνάμε και δηλώσεις όπως: Aν η Άννα Φρανκ ήταν ζωντανή θα ήταν Belieber.

Εγώ τουλάχιστον δεν λέω καθόλου αυτό. Πολύ απλά, για να θεωρείσαι καλλιτέχνης είναι αναγκαίο να απολαμβάνεις και μια κάποια απήχηση. Το να απολαμβάνεις όμως τεράστια απήχηση δεν σημαίνει αυτόματα ότι είσαι και καλλιτέχνης.

Και αφού έχει προβλεφτεί, από κάποιους εξειδικευμένους λίγους φαντάζομαι, η αξία αυτή του έργου τέχνης μεταφράζεται και αυτή σε χρήμα (εκτός από κάποια που θεωρούνται και ανεκτίμητα). Άρα πάλι μιλάμε για εμπορικότητα. Κατά τα άλλα και εγώ είμαι ερασιτέχνης ζωγράφος με πρότυπο τον Rembrandt. Περνάνε οι συγγενείς και φίλοι και μου λένε: «εσύ το ζωγράφισες ρε; μπράβο!» Ήμουν για σύντομο χρονικό διάστημα στη δραματική σχολή του κ.θ.β.ε. και μπορώ να επιβεβαιώσω ότι αυτό που λέει ο theoctapus είναι ακριβώς έτσι.

Ακριβώς όμως αυτό το «εκ των υστέρων» δεν προδικάζεται. Κανείς δεν μπορεί να μας βεβαιώσει ότι τα έργα του μανάβη του Neeq σε 100 χρόνια από τώρα θα γίνουν αντικείμενο μελέτης, ούτε κι ότι θα επηρεάσουν εκατομμύρια.

Ναι, ωστόσο δεν μπορούμε να βρούμε αξία χωρίς πρώτα μια έστω μικρή αναγνώριση. Δεν φτάνει να πει ο Neeq ότι ο μανάβης του είναι πολύ καλύτερος συνθέτης από το μέσο όρο, που μπορεί και να είναι, αλλά πρέπει αυτή η αξία – η κατά τα άλλα υπαρκτή – να αναγνωριστεί και με οικονομικά κριτήρια. Πρέπει κάποιος να πληρώσει για να τον ακούσει. Με αυτό τον τρόπο νοείται νομίζω μεγάλο μέρος της αξίας κάποιου. Αναγνώριση μέσω ενός κοινού που πληρώνει. Διαφορετικά θα μπορέσουμε να επεκταθούμε στον συλλογισμό σου εξηγώντας ότι χιλιάδες εν δυνάμει Μπαχ και Βάγκνερ έχουν έλθει και παρέλθει από κοινωνίες που δυστυχώς δεν είχαν την δυνατότητα να τους αξιοποιήσουν.

Πάρτε τον Μότσαρτ ρε παιδιά. Φοβερός μουσικός, συνθέτης, βιολιστής, πιανίστας τα πάντα όλα. Ποιά χρηματική ανταμοιβή λέτε τώρα αντάξια του διαμετρήματος ενός τέτοιου ταλέντου και σαχλαμάρες. Πέθανε στη ψάθα. Τα χρήματα για τους μουσικούς. Τα καλά χρήματα, είναι τελευταίες μόδες.

Και γω περίμενα να απαντήσεις: "γι' αυτό αυτοκτόνησε" Και παιδιά οι φίλοι μας daft punk δεν πεινάνε. 60 μύρια έχει ο καθένας. Ντόλαρς ε, όχι στρείδια. Και με τον όρο ταϊσμένοι φυσικά δεν εννοώ ούτε τους βολεμένους ούτε και αυτούς που τους λείπει η φιλοδοξία. Εννοώ τους πεινασμένους χωρίς να μιλώ μεταφορικά.

Συμφωνώ. Ας φροντίσουμε να είναι όλοι ταϊσμένοι στον κόσμο που ζούμε για να μπορέσει έτσι πλέον και μια μεγάλη πλειοψηφία να προχωρήσει στο στάδιο του αυτοπροσδιορισμού, της ενασχόλησης με αυτό που της αρέσει (την τέχνη) και να πληρώνεται γι' αυτό. Σίγουρα με αυτόν τον τρόπο θα αναδειχτούν ακόμα περισσότερα ταλέντα.

Δεν είχα καμία πρόθεση να συγκρίνω το έργο του μουσικού με αυτό του ιερέα. Δεν είμαι και αρμόδιος. Λέω απλά ότι τα κίνητρα του θα έπρεπε να είναι διαφορετικά από αυτά του μέσου επαγγελματία. Φυσικά και πρέπει να πληρώνεται. Να πληρώνεται, να γράφει, να παίζει και να τον θαυμάζουμε. Πιθανότατα οι συνθήκες που δημιούργησαν έναν David Byrne να έχουν εκλείψει, όπως άλλωστε και αυτές που δημιούργησαν έναν Bach. Η καλή μουσική όμως, πάλι κατά τη γνώμη μου, όχι. Αν τώρα δεν θέλει κάποιος να προβάλλει τη δουλειά του μέσω spotify, youtube ή όπου, νομίζω είναι ελεύθερος να το κάνει. Δηλαδή να μην το κάνει. Π.χ. τραγούδι του Bob Dylan δεν πρόκειται να βρεις στο youtube.

Φυσικά. Ο πραγματικός μουσικός θα κάνει και μια συναυλία όπως ακριβώς κάνει εδώ και δεκαετίες ο David Byrne. Όπως επίσης κάνουν κι οι Mumford and Sons που φαίνεται ότι υπερασπίζονται το streaming. Εκεί αποδεικνύουν την αξία τους και χαλάλι και τα λεφτά που παίρνουν. Φυσικά συναυλία δεν μπορεί να κάνει ο κάθε μπιτατζής κι ο κάθε ερασιτέχνης που καυλώνει για μουσική δημιουργία κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο. Μάλλον το μικρότερο ποσοστό. Εκφράζω την προσωπική μου άποψη όταν λέω ότι η μουσική είναι σαν το παππαδιλίκη. Είναι δηλαδή περισσότερο κάλεσμα παρά επάγγελμα και όποιος αποφασίζει να το ακολουθήσει δεν το κάνει για τα εκατομμύρια. Τώρα αν ο μουσικός αισθάνεται κάθε τόσο ότι άλλοι καρπώνονται τους κόπους της δουλειάς του. Ε, τί να πούμε; Welcome to the club.

Σιγά μη μπήκε κι ο Μάρολος ο Μπράντο. 5 easy pieces best line. Waitress - So you want me to hold the chicken? Jack - Yeah I want you to hold it right between your legs.

Άκουσα – είδα δυο αλμπουμάκια δικά μου για ακρόαση, κατέβασμα, σχολιασμό: Δέκα εύκολα κομμάτια. https://atreu73.bandcamp.com/album/- Και το εγγλέζικο ξαδελφάκι του Ten easy pieces. https://atreu73.bandcamp.com/album/ten-easy-pieces Ετοιμάζω και τρίτο άλμπουμ με τίτλο "Ακόμα δέκα εύκολα κομμάτια"