atreu73

Τι σου άρεσε βρε Harilatron; Επανάληψη και άγιος ο θεός.

Ε Μούτσης τότε που παίζει στερεοφωνικά.

Ένας δίσκος που με αρέσει και δεν ξέρω γιατί κυκλοφορεί βρώμα ότι είναι αριστερός. Εμένα με αρέσει. Μικροαστικά του Λουκιανού.

Born down in a dead man's town... λοιπόν. Born_in_the_USA.pdf

Από τα καλύτερα άλμπουμ που έχει βγάλει το Ghost of Tom Joad. Το αυθεντικό νομίζω δεν έχει κάτι παραπάνω από μια ακουστική κιθάρα και μια φυσαρμόνικα.

Μπορεί απλά να έχεις πολλούς χαρακτήρες άνθρωπε με την μοναδική λάμψη. Τόσους πολλούς που το βρίσκεις δύσκολο να διαλέξεις. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να εμβαθύνεις σε αυτόν τον χαρακτήρα που βρίσκει τον Vangelis καλό. Μετά αναγκαστικά ο άλλος (αυτός δηλαδή που βρίσκει καλή και την Γκάγκα) θα καταρρεύσει.

Σε αυτό το νήμα νομίζω ταιριάζει και η Ιθάκη, μεταφρασμένη και σε απαγγελία ενός καλού φίλου του Βαγγέλη Παπαθανασίου. Δεν θυμάμαι αν έχει μπει αλλά και να 'χει μπει δεν πειράζει. Ξανακούστε την. ITHACA [1910, 1911] As you set out for Ithaca hope that your journey is a long one, full of adventure, full of discovery. Laistrygonians and Cyclops, angry Poseidon-don't be afraid of them: you'll never find things like that on your way as long as you keep your thoughts raised high, as long as a rare sensasion touches your spirit and your body. Laistrygonians and Cyclops, wild Poseidon-you won't encounter them unless you bring them along inside your soul, unless your soul sets them up in front of you. Hope that your journey is a long one. May there be many summer mornings when, with what pleasure, what joy, you come into harbors you're seeing for the first time; may you stop at Phoenician trading stations to buy fine things, mother of pearl and coral, amber and ebony, sensual perfume of every kind- as many sensual perfumes as you can; and may you visit many Egyptian cities to learn and learn again from those who know. Keep Ithaka always in your mind. Arriving there is what you're destined for. But don't hurry the journey at all. Better if it lasts for years, so that you're old by the time you reach the island, wealthy with all you've gained on the way, not expecting Ithaca to make you rich. Ithaca gave you the marvelous journey. Without her you would have not set out. She has nothing left to give you now. And if you find her poor, Ithaca won't have fooled you. Wise as you will have become, so full of experience, you'll have understood by then what these Ithacas mean.

Ό,τι και να πει κανείς για αυτόν τον τύπο είναι λίγο. Ένα τραγουδάκι από τον προηγούμενο δίσκο του στο δικό μου playlist παίζει ασταμάτητα.

Ο δεοκταπους το εξήγησε επαρκώς ήδη σε άλλο νήμα. "Εννοώ ακριβώς αυτό που λέω, είναι ωραία να έχεις πράγματα που δεν χρειάζεσαι γιατί έτσι μπορείς να επιβεβαιώσεις τον υπερκαταναλωτικό σου εγωισμό, έτσι μπορείς να νιώσεις καλύτερα για τον εαυτό σου αφού η περίσσεια υπαρχόντων αποτελεί, δυστυχώς, ένδειξη κοινωνικής καταξίωσης. Επιπλέον, γουστάρουμε να έχουμε πολλά πράγματα, απλά. Εδώ π.χ. το λέμε GAS. Αυτά που χρειάζεσαι πραγματικά, τα αγοράζεις όπως και να 'χει έτσι δεν σου δίνεται η δυνατότητα της ικανοποίησης. Το να κινείσαι μόνο μέσα στα πλαίσια των αναγκών σου είναι αγχωτικό και ψυχοφθόρο. Όταν βγαίνεις έξω απ' αυτές νιώθεις πιο ελεύθερος και πιο ήρεμος αφού ξέρεις ότι θα ικανοποιούνται πάντα. Προφανώς και δεν ισχύει για όλους."

Σε άλλα νέα, φοβερή σπείρα υπνωτιστών σκορπίζει τον τρόμο στις γειτονιές του Βόλου. http://www.enikos.gr/society/196296,Bolos:_Ypnwtisan_hlikiwmenoys_kai_toys_l.html

Μα και οι Πυξ Λαξ έχουν κάνει τις επιλογές που περισσότερο πιστεύουν ότι τους ταιριάζουν. Όπως όλοι άλλωστε. Το θέμα μας είναι (πάλι αν καταλαβαίνω καλά) μέχρι ποιο βαθμό είναι αυτό αποδεκτό χωρίς να υπερβαίνει κάποια όρια, όντως δυσδιάκριτα, εγωπαθούς προβολής και τάσης για εντυπωσιασμό στερούμενης όμως πραγματικής ουσίας. Αυτό όμως είναι αδύνατο να οριστεί καθολικά. Επαναλαμβάνω ότι σαν γενική διαπίστωση συμφωνώ ότι ο στείρος εντυπωσιασμός έχει κερδίσει έδαφος έναντι της αμεσότητας και της απλότητας ενός καλλιτέχνη ή γκρουπ που θέλει να δώσει έμφαση περισσότερο σε αυτά που έχει να πει παρά στον τρόπο που το κάνει.

Προσωπικά δεν μου άρεσαν ποτέ οι Πυξ Λαξ αλλά με τον ίδιο τρόπο που εσύ βρίσκεις διαχρονικούς τους Πυξ Λαξ άλλος βρίσκει την Μαντόνα με τα γεμάτα στάδια. Έτσι δεν είναι;

Ναι, αλλά αυτό είναι σαν να συγκρίνουμε τους Transformers με το Blade Runner. Στο ένα τα ειδικά εφέ εξυπηρετούν το θέμα και στο άλλο το θέμα εξυπηρετεί τα ειδικά εφέ.

Γι' αυτό δεν είμαι σίγουρος. Σίγουρα όμως δεν θα ταξίδευα 1000 χλμ για να τον δω αν δεν υπήρχε θέαμα. Άλλη περίπτωση όπως και να το κάνεις.

Συμφωνώ με τον τζιμιπαπ (αν κατάλαβα καλά αυτό που λέει) στο ότι το “υπερθέαμα” στις μέρες μας έχει πάρει μορφή χιονοστιβάδας υποβαθμίζοντας σταθερά όποια “ποιότητα”. Τις περιπτώσεις Μαντόνα και Γκάγκα σίγουρα δεν μπορεί κανείς να τις αναλογιστεί χωρίς τα εμφατικώς προτασσόμενα ειδικά εφέ.

Δεν είναι γυμνοί. Έχουν τατουάζ.

Είναι αυταπόδεικτο ότι στο σύνολό τους οι μουσικοί που εμφανίζονται σε σκηνή έχουν κάποιες προτιμήσεις ενδυματολογικές που συμβαδίζουν με αυτό που προβάλουν εν γένει. Το casual wear δεν αποτελεί εξαίρεση. Πάρτε τον Bruce για παράδειγμα. Με έναν τρόπο μόνο οι μουσικοί θα αποδείκνυαν ότι δεν είναι: θύματα της μόδας/ νταβατζήδες της εικόνας τους/ νταβατζήδες της μόδας/ θύματα της εικόνας τους. Αν παρουσιάζονταν γυμνοί. Και εκεί ακόμα με υποσημειώσεις. Πολλές πολλές υποσημειώσεις.

Ή θα προσαρμόσεις την ερμηνεία σου στο έργο ή θα προσαρμόσεις το έργο στην ερμηνεία σου. Ενδιάμεσο υπάρχει μόνο στο Karaoke.

Χωρίς να είμαι μουσικός θα εκθέσω την άποψή μου επί του λεπτού θέματος. Είναι σαφές ότι υπάρχει ενδυματολογικός κώδικας σε όλα τα επαγγέλματα αλλά και στην κοινή συνείδηση ακόμα και των πιο περιθωριακών ατόμων αφού και αυτοί χρησιμοποιούν την γκαρνταρόμπα τους σαν μια προέκταση της προσωπικής τους κοσμοθεωρίας. Πέρα από την επιφανειακή προσέγγιση του ζητήματος υπάρχουν και εκείνες οι περιπτώσεις που η ένδυση έχει συμβάλλει πανηγυρικά και στην σύλληψη μεγάλων ιδεών. Σας θυμίζω ότι οι αρχαίοι αρέσκονταν σε ριχτά υφάσματα και είχαν πάντα τους όρχεις και το πέος ελεύθερα να κουνιούνται και να αερίζονται επαρκώς. Όχι λίγοι φιλόσοφοι υποστηρίζουν ότι αυτή ακριβώς η ενδυματολογική τους πρόνοια (το σύστημα δηλαδή εξαερισμού των γεννητικών οργάνων) τους ώθησε σε μεγάλες επινοήσεις. Προσωπικά αρέσκομαι στο να εμφανίζομαι σε δημόσιες υπηρεσίες με τα βρώμικα ρούχα της δουλειάς, αξύριστος, βρώμικος και με τρύπια παπούτσια. Με αυτό θέλω να πω ότι δεν είναι πάντα η πρακτικότητα που μας ωθεί στο διάλεγμα του κουστουμιού μας. Μερικές φορές θέλουμε απλά να δηλώσουμε κάτι.

Αν βαρεθήκατε τον ανώνυμο τύπο της αραβικής άνοιξης, κάτι οικονομολόγους, κάτι πλανητάρχες μόνο για εφέτος ένας μουσικός διεκδικεί τον πολυπόθητο τίτλο ευγενείας του Time Magazine: Person of the year. Καλά ακούσατε κυρίες και κύριοι. Ένας μουσικός. Παθιασμένος. Λιποβαρής. Επαναστάτης. Βρείτε, μπείτε και ψηφίστε. http://poy.time.com/2013/12/02/miley-cyrus-leads-times-person-of-the-year-poll-with-3-days-left/

Ο Δίας εκτός από λαμπρός επιβήτορας φαίνεται να έχει και πολύ χιούμορ. Από έγκυρη πηγή το έχω ότι διασκεδάζει αφάνταστα και με την στρατευμένη ποίηση.

Πληρώνω τάκα-τάκα φ.π.α. φ.α.π. ’11, ’12, ’13, Δ.Ε.H., έκτακτες εισφορές, ίκα (με ειδικό τέλος κατασκηνώσεων) κ.τ.λ. και βγαίνω να λατρέψω τον Διόνυσο. Και λίγο Dead Can Dance.

Νίκος Κυπουργός.

Αυτό είναι να το βάζεις όταν περιμένεις παρέα. Παρέα που σε καταλαβαίνει κάργα.

Πολύ ωραίο. Γαμάτο θα μπορούσε να πει κανείς. Μου θυμίζει έντονα τραγούδια Bob Dylan δεκαετίας ‘80. Αυτά. Είπα ότι είναι γαμάτο; Ω ναι. Είναι.