atreu73

Εμένα μ' αρέσει το λαχανί γιατί έχω δυσχρωματοψία κι αν δεν λέγατε ότι είναι λαχανί θα το περνούσα για πορτοκαλί και μ' αρέσει το πορτοκαλί. Δεν μου αρέσει η υπογράμμιση των θεμάτων. Δυσκολεύομαι ωστόσο να ξεχωρίσω το NEW σε κάθε θέμα και κάποιους χρήστες που γράφονται με χρώμα συγγενικό με το λαχανί ενώ είναι ας πούμε... blue.

Μπράβο σε "όλους".

Μπα. Μπήκε ένας που πουλούσε μαρκαδόρους γιατί ήταν στην αποτοξίνωση και έχει τέσσερα παιδιά να θρέψει. Πήρα 10 μαρκαδόρους αλλά δεν ξέρω αν αποτελούν τεκμήριο. Πρέπει να μιλήσω με λογιστή μάλλον.

Άσε μας ρε μάστορα με τους δεινόσαυρους. Εδώ, φραπεδάκι, περιμένοντας πελάτες, ακούγοντας αυτό: Φρέσκο πράμα.

Ακούγεται ευχάριστα.

Αν ισχύουν αυτά που λέει ο Νικόλας, θα πρέπει άμεσα να ανακηρυχθείς προστάτης Άγιος των DIY μουσικών.

Το αυτό.

Εξαίρετο και Σπρινγκτινίζων το κομμάτι. Έχοντας ακούσει και την άλλη εκδοχή πρέπει να πω ότι αυτή είναι σαφέστατα ωριμότερη. Μπράβο παίδες.

Η δικιά μου ακούει πολύ Bloodhound Gand και ειδικά "αυτό με το γαιδουράκι".

Μουσικά εξόριστοι από το ίδιο μας το αίμα. Για να ‘μαι δίκαιος στη σύζυγο αρέσουν κάποια κομμάτια από Cat Stevens και κάποια από Pink Floyd αλλά μόνο στις μέρες που με συμπαθεί.

Το δικό μου κοινό ασχολείται. Φωνάζει συνεχώς: Μπαμπάααααααααα σταμάτα.

Όταν λέμε '80 δεν εννοούμε τη δεκαετία από 1970 έως 1980 γιατί μπερδεύτηκα; Τους θυμάμαι στο Παρλαράμα (3η εκδοχή του ονόματος) όταν πήγαινα σχολείο. Δηλαδή κάπου στα 88, 89, 90, δεκαετία '90 δηλαδή και λίγο δεκαετία '00.

Έτσι.

Χωρίς να είμαι οπαδός της συγκεκριμένης μουσικής το κομμάτι σου στα καθόλου γυμνασμένα αυτιά μου ακούγεται παράξενα ενδιαφέρον.

Άρα ο μόνος τρόπος για να ακούσεις το ξύλο μιας κιθάρας δεν είναι να την κοπανήσεις στον τοίχο. Καρδιά; Ποια καρδιά;

Έφαγα χθες σε μια ταβέρνα και ήρθε λογαριασμός 71 €. Δηλαδή ήμαρτον ρε μάγκες. Το νερό το χρεώνεις 3 € ρε μπάρμπα; Παίρνεις στα μωρά να φάνε μπριζόλα επειδή λένε ότι πεινάνε πολύ. Τρώνε δυο μπουκιές και "δε θέλω άλλο μπαμπά". Τι δε θες άλλο ρε μαλακισμένο; 13 € την πλήρωσα τη μπριζόλα. Έχεις τη γυναίκα σου που παραγγέλνει λες και περιμένει κάνα τέλος του κόσμου να πούμε και μετά παραπονιέται ότι καπνίζει ο δίπλα αλλά μη κάνεις φασαρία όπως έκανες την προηγούμενη φορά και δε ξαναπατήσαμε στο μαγαζί, αλλά και στο κάτω-κάτω τι άντρας είσαι εσύ που δεν ανοίγεις μια φασαρία για το κορίτσι σου. Άστα. Δε βγάζεις άκρη.

Δεν τίθεται θέμα προβολής και αναγνωρισιμότητας μόνο σε τέτοιου είδους μουσική. Το ίδιο θέμα υπάρχει και στην λιγότερο αμφιλεγόμενη κλασική μουσική. Δεν είναι η έλλειψη προβολής. Όποιος ενδιαφέρεται θα ακούσει και Μπετόβεν και Ξενάκη και Σκαλκώτα. Οι περισσότεροι απλά δεν θέλουν να την ακούσουν, πόσω μάλλον να την ψάξουν. Ο πιπιτιρι τα είπε πολύ καλά. Αν αυτό το είδος σε εξιτάρει σε οποιοδήποτε επίπεδο απλά επιδιώκεις να το ακούς.

Περί δεξιοτεχνίας ούτε λόγος φυσικά αλλά ειλικρινά τώρα. Ποιος από εμάς θα μπορούσε να ξεχωρίσει τις λάθος νότες;

Όχι πες.

Δεν πειράζει εγώ την πέφτω στην κυλικειτζού μόνο για να κάνω τη γυναίκα μου να ζηλέψει ούτως ή άλλως. Δεν έχω κανένα σκοπό να συνάψω σχέσεις οιασδήποτε φύσης μαζί της. Μια γυναίκα μόνο έχω στη ζωή μου και κορόνα στο κεφάλι μου που είναι το ταίρι μου κι αν ποτέ με αφήσει επειδή γράφω μαλακίες στα ιντερνέτ θα πέσει ο ουρανός να με πλακώσει και θα με φάει η μαύρη η μαρμάγκα. Dictated but not read

Πως θα κατηγορηθεί ότι έκλεψε βρε dimsonic κάτι που έπεται του δικού του έργου. Είπαμε είναι καλός μουσικός, δεν ταξιδεύει στο χρόνο. Δηλαδή... εδώ που τα λέμε... δεν ξέρω. Μπορεί να ταξιδεύει και στο χρόνο.

Κατηγορήθηκε ότι έκλεψε αυτό: Από αυτό:

Για μένα δεν είναι τόσο κοντά σε μελωδία όσο σε εναλλασσόμενες κι αντίθετες ψυχολογικές καταστάσεις που όμως δεν φαίνεται ποτέ να τείνουν προς εξισορρόπηση. Αν έπρεπε να φανταστώ ένα αρχιτεκτονικό έργο ακούγοντας το κομμάτι αναγκαστικά θα έπεφτα σε κάτι στρεβλό, δύσκαμπτο χωρίς αρμονία στη μορφή. Αν πάλι βρισκόμουν σε συναυλία με τα έργα του θα περνούσα τον καιρό μου φλερτάροντας με την κοπέλα στο κυλικείο ξεκινώντας κουβέντα με φράσεις όπως: - Το ήξερες ότι οι πυραμίδες χτίστηκαν από εξωγήινους; ή - Το ήξερες ότι ο Σπινόζα ήταν εβραίος;

Ακόμη κι αν παραδεχτούμε ότι θυμίζει λίγο δρόμους της φωτιάς το κομμάτι του Λογαρίδη ειλικρινά δεν βλέπω τον λόγο να σπιλώνεται βάσει αυτού το σύνολο του έργου ενός μουσικού σαν τον Παπαθανασίου. Παραπάνω ο waterfall έβαλε ένα υπέροχο κομματάκι για πιάνο από το blade runner που δεν υπήρχε στην ταινία. Είναι για μένα η πρώτη φορά που το ακούω. Νομίζω είναι ομορφότερο από το main theme στους δρόμους της φωτιάς. Και είναι ένας κόκκος μόνο στην παραλία της μουσικής του.

Ωραία συνέντευξη waterfall. Βάζω κάποια κομμάτια που με άρεσαν. "Είναι φυσικό ένας άνθρωπος να δουλεύει μόνος του. Πολύ πιο φυσικό από το να δουλεύει με άλλους… Ειδικά ένας δημιουργός δουλεύει πάντα μόνος του." "Το πιο σημαντικό για μένα είναι να δουλεύω και να παράγω άσχετα αν κάτι πρόκειται να δημοσιοποιηθεί. Η εταιρία ήθελε να γίνει κάτι κατά κάποιο τρόπο εμπορικό. Προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι εμπορικό. Αυτοί που ισχυρίζονται ότι το καταλαβαίνουν μιλάνε γι’ αυτά που ήταν επιτυχημένα στο παρελθόν. Το χθες όμως και το σήμερα είναι διαφορετικά πράγματα." Για το φολκλόρ. "Προσωπικά δεν μου ικανοποιεί καμία ανάγκη, συνυπάρχει μαζί με τις άλλες εκφράσεις και το αισθάνομαι ή δεν το αισθάνομαι. Βασικά αυτή τη μουσική πρέπει να την παίρνεις σαν μια ρίζα, σαν ένα ξεκίνημα για κάτι. Το καθαρό φολκλόρ δε νομίζω ότι εκφράζει σήμερα τον κόσμο, είναι απλώς η πρώτη ύλη." "Η ευρωπαική κουλτούρα έχει υπερεκτιμηθεί. Σε σχέση με την παγκόσμια παράδοση και αρμονία είναι ψίχουλα που τα ‘χουμε εξιδανικεύσει και αναγάγει σε κέντρο του κόσμου." Για την υγεία και ισορροπία του έργου του. "Είναι η ζωή μου έτσι, φροντίζω να προστατεύω και να διατηρώ κάποια επαφή με τη φυσικότητα. Υπάρχουν βέβαια και στιγμές που δημιουργώ κάτω από καταστάσεις έντονες αλλά αυτή η ένταση δε διοχετεύεται στη μουσική μου, υπάρχει απλώς εσωτερικά. Δε μου αρέσει η υποκρισία της υπερβολής. Όταν κάτι φτάνει σε ακραίες καταστάσεις μπορεί να αποδειχθεί βλαβερό στην περίπτωση που δεν είναι πηγαίο και φυσικό." Για όσους ζητούν εξηγήσεις. "Κοιτάξτε, δεν έχω την ευχέρεια να μιλάω γι’ αυτά που κάνω όπως διάφοροι άλλοι που εξηγούν τα έργα τους. Εγώ δεν εξηγώ τίποτα." Για το target group "Βεβαίως και δεν υπάρχει. Αν υπήρχε τότε η μουσική θα ήταν πολύ περιορισμένη ή μάλλον πολύ υπολογισμένη." "Όπως είπα και πριν τίποτε δεν είναι ολοκληρωτικά νέο. Τα πράγματα ανήκουν σε μια αλυσίδα εξέλιξης που τα συνδέει με το παρελθόν. Αυτό όμως που έχει σημασία σε ένα έργο είναι η ερμηνεία που δίνει ο συνθέτης παίρνοντας από τη φύση και όχι από το «συνάδελφό» του. Όταν έχω τη φύση μπροστά, τι να τα κάνω τα έργα του παρελθόντος που είναι δευτερογενής κατάσταση." http://www.youtube.com/watch?v=K_ee2lLyLCk