atreu73

Αυτό με βάζει σε σκέψεις. Ο Louis Gossett, Jr. ομοίως εισέπραξε Όσκαρ Β' ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στο "an officer and a gentleman". Οι συμπτώσεις απλά είναι πολλές, πάρα πολλές φίλοι μου για να τις παραβλέψουμε.

Όχι. Άρεσε και σε 'μένα. Οπότε ναι, καλά κατάλαβες. Άρεσε σε δύο. Κι η τελευταία του.

Ποιος είναι ο παναγιάς; Έχει καμία σχέση με τον Παναγούλια; Ο Παναγούλιας δηλαδή είναι ναρκομανής;

Εγώ μια φορά ήμουν εκεί όταν ο μικρός Μότσαρτ έδινε ρεσιτάλ πιάνου στην μπλε αίθουσα του Φρειδερίκου του IV. Εκεί ο μικρός Μότσαρτ δεν θέλησε να παίξει μια σονάτα του Χαυδν όπου και ο αυστηρός του πατέρας τον έπιασε δυνατά από το χέρι. Εγώ φυσικά δεν άντεξα, τίναξα πίσω την περούκα μου, σηκώθηκε και φώναξα με όλη τη δύναμη των πνευμόνων μου: παίξε ρε μαλακισμένο το κομμάτι.

Με τη νέα κυβέρνηση έπεσε δραματικά η ταχύτητα στο ιντερνετ κι έτσι δεν μπορώ να δω το κλιπάκι αν όμως είναι αυτό που φαντάζομαι τότε στη συγκεκριμένη σκηνή ο λοχίας καψωνάρει άγρια τον Βολφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ οπότε ναι. Έχει μεγάλη σχέση και αυτή η ταινία.

Του λόγου μου μου θύμισε έντονα αυτό: Εκεί, συχνά συνέβαινε αυτό: Μα, εντελώς αναπάντεχα, τελείωσε κάπως έτσι:

Όπως λέει κι ο vangelis το κομμάτι δεν είναι του Μπετόβεν. Κάπου κάπου ξεγλιστρά μέσα και λίγο από τον μεγάλο συνθέτη για να μας σώσει από το εύπεπτο ψευδοκλασικό του εγχειρήματος που μπορεί να διατείνεται ότι θέλει με αυτόν τον τρόπο να προσελκύσει ένα μεγαλύτερο κοινό και να του γνωστοποιήσει μια υπέροχη μουσική με συρραφές και γλυκανάλατους συναισθηματισμούς αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για αποτυχημένη προσπάθεια μικρών παιδιών να τσαλαβουτήσουν σε πολύ βαθιά νερά. Από εκεί κι ύστερα θα μπορούσαμε να είμαστε περισσότερο επιεικείς με τους διάφορους αντιγραφείς. Νομίζω ότι την εποχή εκείνη οι μεγάλοι συνθέτες δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα να ξεπατικώνουν συναδέλφους τους. Το έκαναν χωρίς ντροπή και νομικές συνέπειες και μετά το συζητούσαν πίνοντας κρασί περιτριγυρισμένοι από ωραίες γυναίκες.

Όχι για τα γούστα μου αλλά σίγουρα ενδιαφέρον. Δεν μου άρεσε η ερμηνεία γιατί μου δίνει την εντύπωση ότι σε σημεία θυσιάζει σωστή τεχνική για να βγάλει συναίσθημα. Μελωδικά μου άρεσε περισσότερο το ρεφραίν αλλά όχι η σχεδόν απαγγελία της δεύτερης φωνής. Στιχουργικά έχει ωραία σημεία και ο στίχος φαίνεται ασυμβίβαστος (πράγμα που νομίζω είναι πάντα καλό γιατί αποφέρει μια συνθετική ευλυγισία). Δεν μου άρεσε το ροκ διάλλειμα. Μου φάνηκε παράταιρο. Θα προτιμούσα κάτι πλησιέστερο στον τρόπο πλεύσης του υπόλοιπου τραγουδιού. Σαν δουλειά μου ακούγεται επαγγελματική χωρίς να είμαι ειδικός.

Εμένα πάλι δεν μου κακοφάνηκε το θέμα. Και τελευταία άρχισα να ακούω λίγο από αυτό το ραπ, χιπ χοπ πως το λένε. Αυτό τελοσπάντων που λέει ο εμενεμ ή εμινεμ (γιατί νομίζω εμενεμ είναι κάτι σοκολατάκια). Το δικό σου όμως φίλε αιφνίδιος είναι κομματάκι επαναλαμβανόμενο μουσικά χωρίς μια γέφυρα νομίζω, και ακόμα και το ρεφραίν ακολουθεί την ίδια μελωδία με το υπόλοιπο τραγούδι. Θα σου πρότεινα να ακούσεις λίγο εμενεμ ή εμινεμ και να παρατηρήσεις τις χίλιες μύριες αλλαγές στα τραγούδια του. Έτσι θα μπορείς να δοξάζεις τον θεό χωρίς να κάνεις τον ακροατή να βαριέται.

Περί τα 90 είναι η ταχύτητα και το τέμπο 4/4 αν δεν κάνω λάθος.

Μια άλλη φορά, στην 52η Οδό, τελείωσα το πρόγραμμα με το "Strange Fruit" και πήγα κατευθείαν στην τουαλέτα. Πάντα το κάνω. Όταν το τραγουδάω μου 'ρχεται εμετός. Δεν προσπάθησαν να το πουν πολλοί τραγουδιστές. Χρόνια ύστερα από μένα, πήγε να το πει ο Τζος Ουάιτ με την κιθάρα και το πουκάμισο ανοιχτό ως κάτω. Το κοινό του 'βαλε τις φωνές και του 'πε να αφήσει το τραγούδι ήσυχο. Από "Η κυρία τραγουδά τα μπλουζ" της Billie Holliday Southern trees bear strange fruit Blood on the leaves and blood at the root Black bodies swinging in the southern breeze Strange fruit hanging from the poplar trees Pastoral scene of the gallant south The bulging eyes and the twisted mouth Scent of magnolias, sweet and fresh Then the sudden smell of burning flesh Here is fruit for the crows to pluck For the rain to gather, for the wind to suck For the sun to rot, for the trees to drop Here is a strange and bitter crop

Καταρράκτες δεν βλέπω. Τι γίνεται; Που πάμε; Όπα, τώρα είδα έναν.

Μήπως το master volume ξεπερνά τα όρια γιατί αν θυμάμαι καλά όταν γίνεται αυτό αυτόματα το bounce ρίχνει την ένταση. Επίσης έχεις τσεκαρισμένο το normalize όταν κάνεις export; Αν ναι δοκίμασε χωρίς αυτό.

Να τσοντάρουμε να φέρουμε τον Γιοκαρίνη να τραγουδήσει μαζί με τους Guns 'n' Roses.

Άσχετο. Στον alpha έχει Γιοκαρίνη.

Ψηφίζω θετικά. Κι όταν θα τους φέρουμε να τους κλειδώσουμε σε ένα δωμάτιο και να τους δέρνουμε για μέρες πολλές. Μετά να τους κλέψουμε τον εξοπλισμό και μετά να τους κλείσουμε εισητήρια επιστροφής με Ryanair.

Αυτό από τον Ξαρχάκο.

Παίρνω πάσα από μαθηματικό και συνεχίζω με eels από τον ίδιο δίσκο που όλως παραδόξως κλωθογύριζε στην κούτρα μου απόψε.

Μας πιάσανε μάγκες. Γρήγορα να κρυφτούμε στα πανεπιστήμια.

Ρε συ μπλου μονκ τώρα την ανακάλυψες την Λίντα; Έλα δες αυτό. http://www.imdb.com/title/tt0113451/?ref_=nm_flmg_act_13

Αγαπητέ axtarmas ακόμα και το τρολάρισμα έχει έναν σκοπό και στόχο.

Που να το δούμε; Έχει καμιά σνικ πριβιού πως το λένε;

H Αρλέτα το λέει καλύτερα. Φτου γαμώτη, συγκινήθηκα πάλι. Α ρε Αλέξη.

Εγώ πάσχω από αυτή την ασθένεια της ελλιπούς συγκέντρωσης ή καλύτερα της γρήγορης εστίασης σε αυτό που με ενδιαφέρει και αυτό που σχεδόν διαισθητικά αισθάνομαι ότι θα μου προσφέρει το μέγιστο στον ελάχιστο δυνατό χρόνο. Είναι μια ασθένεια που την απέκτησα με τα χρόνια προφανώς γιατί στο παρελθόν διάβασα (και μου άρεσε να διαβάζω) ολόκληρο το πόλεμος και ειρήνη και δεν γνωρίζω αν είναι μια παθογένεια των καιρών ή απλή συνέπεια της ηλικίας μου. Εκείνο που ξέρω είναι ότι χάνω στην αποφυγή αυτή που αφορά εξίσου μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια και μεγάλα σε όγκο βιβλία αυτό που δεν ξέρω και δεν περιμένω. Η έκπληξη έχει εκλείψει. Το άλλο κακό είναι ότι κάποια πράγματα δεν χωρούν στην διάρκεια που σε παίρνει να διαβάσεις ένα κινέζικο μπισκοτάκι αλλά κάποιοι από εμάς ίσως πρέπει να έρθουμε σε συμβιβασμό με το γεγονός ότι φτάσαμε τη σκέψη μας, τα συναισθήματά μας στα όρια τους και απλά όπως λένε οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι it doesn't get any better than this.