atreu73

Μάστορα. Το ξέρεις ότι δεν βγάζεις κανένα νόημα έτσι; Θα κριθείς φίλε μου. Θα κριθείς αυστηρά κι εσύ. Δεν έχεις σέβας. τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι και η αγωνία μου φουντώνει. Ο κόσμος αποφάσισε ότι είναι ιστορικό κομμάτι. Χα χα χα. Τι γράφετε ρε;

Και αυτοί που κρίνουν τους επικρίνοντες θα κριθούν ανάλογα επίσης. Για να μη σου πω ότι θα κριθούν κι αυτοί που κρίνουν τους κρίνοντες που επικρίνουν μετριότητες.

Θα έρθουν φαντάζομαι και με πολύ καλύτερα τραγούδια από το τσαι με λεμόνι στο μπαλκόνι. Είμαι σίγουρος δηλαδή.

Μιλάς για τραγουδιστές προφανώς. Φυσικά και βγαίνουν. Δεν λείπουν οι καλοί τραγουδιστές. Ποτέ δεν έλειπαν. Εκτός αν αναφέρεσαι σε κάτι άλλο.

Οκ κρίμα ο άνθρωπος μα εντάξει, δεν ήταν ποτέ κάτι ιδιαίτερο. και τι θα πει λιγοστεύουμε; Γιατί λιγοστεύουμε, επειδή πέθανε ο Δάκης;

Λοιπόν φίλε Τάκη παρά τα προβλήματα του αυτό είναι το καλύτερο που έχεις ανεβάσει. Βελτίωση στη μίξη και στην ερμηνεία.

Δυστυχώς ο Βαγγέλης έδινε λογαριασμό στις δισκογραφικές εταιρείες. Αυτές οι κακομοίρες εάν δεν πουλήσουν δεν προωθούν και ο Βαγγέλης σαν ελεύθερη ψυχή που ήταν δεν τον ενδιέφερε να είναι διάσημος. Του έλειπε ο ναρκισσισμός. Θεωρούσε όμως μέχρι το τέλος ότι η μουσική του ήταν παρεξηγημένη και ήταν έτσι γιατί έπρεπε να γράψει κάποια hit. Αναγκάστηκε να γράψει κάποια hit για να εχει τα εργαλεία που χρειαζόταν. Το εύρος της μουσικής του, που είναι τεράστιο, δεν προβλήθηκε ποτέ. Είχε λοιπόν να δώσει λογαριασμό σε μια βιομηχανία που είναι στην ουσία διαφημιστική. Αυτό τον Έφθειρε. Δεν είχε social media δεν είχε Twitter. My αλήθεια είναι πως κάθε μεγάλος καλλιτέχνης έχει το κοινό του. Μπορεί να μην είναι μεγάλο, αλλά το έχει.

Δεν είναι μόνο το ελληνικό κράτος που καμιά βρισιά δεν είναι αρκετή γι' αυτό. Είναι το μουσικό κατεστημένο της ελλάδας. Εδώ επιτρέπεται να μιλάμε μόνο για χατζηδάκις και θεοδωράκης και γι' αυτούς ακόμη, στις άκρες τους κι επιφανειακά. πχ το 3ο πρόγραμμα που είναι ό,τι καλύτερο στο ραδιόφωνο, ποτέ ποτέ δεν έπαιξε Βαγγέλη παρά μόνο την ημέρα του θανάτου του. Το κατεστημένο τον θεωρούσε παρία. Δεν καταλάβαινε το μεγαλείο του. Ήταν εχθρός του. Θα πω και το εξής. Ο Βαγγέλης αντίθετα από μισέλ ζαρ ή όποιο άλλο επίδοξο παλικάρι μιλούσε σε ώρες μια γλώσσα τρομακτική και μακρινή. Εκτός του κόσμου μας. Μιλούσε με την ψυχρή ουδετερότητα του σύμπαντος. Αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από τη φωνή του θεού.

Ωραίοι στίχοι. Ίσως "ψάχνεις ψεμα κορμιού αρμονία" να το ξανακοίταζες Κάποια "μα πως" ίσως θα μπορούσαν ανατικατασταθούν με "γιατί", ειδικά στο τέλος της πρώτης στροφής. Η φωνή είναι αρκετά μπροστά. Κάπου στο 0.30 τα μέτρα θα έπρεπε να είναι δύο κι όχι τέσσερα. Κόβουν από τη δυναμική που χρειάζεται το ρεφρέν. Εκεί μου θυμίζεις λίγο ξύλινα σπαθιά θα μαι πάντα εδώ λιωμένο παγωτό κτλ. στο ρεφρέν πρόσεξε λίγο αυτό: Μα το ποτό ζαλίζει και το μυαλό χαλάει (δοκίμασε χαλά σκέτο) Θα θυμώσεις ή όλα καλά; Μα πως γερνούν τα σκυλιά... Και όλη η γη γυρίζει Μα το μυαλό κολλάει (δοκίμασε κολλά σκέτο ή κάποια άλλη λέξη που τελειώνει σε λα) Θα ξυπνήσεις ή όλα καλά; Να πως γερνούν τα σκυλιά! το ορχηστρικό στη γέφυρα αδιάφορο και πάλι πολλά μέτρα πριν το ρεφρέν. εκεί στο 2,30 μπαίνουν κάτι απαράδεκτα πλήκτρα που πρέπει να φύγουν άμεσα και αμέσως μετά η αλλαγή κλίμακας δεν βοηθάει στην επανάληψη του ρεφρέν. Ίσως αν στην ίδια μελωδική γραμμή να έγραφες νέους στίχους. Επίσης, μην επαναλαμβάνεις τον τελευταίο στίχο. Ακούγεται επιτηδευμένο. Βασικά όλο το κομμάτι ακούγεται επιτηδευμένο. Φυσικά αυτό δε σημαίνει ότι είναι άσχημο. Είναι πολύ καλύτερο απ΄ τη σαβούρα που παίζουν τα ραδιόφωνα κι έχει ωραίο στίχο.

Αναφορικά με την μουσική του για το Blade Runner ποτέ ένα σάουντρακ δεν παρουσίασε τέτοια απόλυτη ταύτιση με το εικαστικό και το νοηματικό βάθος μιας ταινίας κινούμενο όχι σαν ηχητικό εφέ μα σαν βαθιά, σχεδόν μεταφυσική, υπαρξιακή έκθεση. Κι η συγκεκριμένη ταινία ήταν τέτοια που λίγοι συνθέτες θα μπορούσαν να μεταφράσουν. Θα έμοιαζαν μετά τον βαγγέλη σαν μικρά παιδιά. Όταν ο διευθυντής της ερτ πήρε τηλέφωνο στον Βαγγέλη και τον ρώτησε πόσα θέλει για το κομματάκι που έγραψε αυτός ο τεράστιος τύπος απάντησε: Δεν παίρνω χρήματα από την Ελλάδα. Στείλε μου λάδι. Βέβαια αν ο μακαρίτης το έλεγε αυτό σήμερα ο διευθυντής θα προτιμούσε να τον πληρώσει.

Ακριβώς.

καλύτερα απ το μέγαρο.

A ok. Τι να σου πω, εμένα μ αρεσει περισσότερο η μετά 80s δουλειά τους. Αναφορικά με τη συναυλία και την κάθε συνυλία σε τέτοιου είδους μουσικης για μένα δεν θα έπρεπε να λαμβανει χώρα σε θέατρα ή μέγαρα μα σε ανοιχτούς και άγριους χώρους. Το βρίσκω πολύ δύσκολο να ακούω ντεντ καν ντάνς και να μην χορεύω. Αυτό είναι ιδιαίτερα δύσκολο να το κάνεις στο μέγαρο ξέρω γω εκτός κι αν είσαι πολύ μάγκας μα και πάλι νομίζω θα βρεθείς όξω.

Τι εννοείς; Δεν σου αρέσει η μουσική τους ή η συναυλία είχε προβλήματα; Όσες συναυλίες τους άκουσα εγώ , στο γιουτιουμπ πάντα, ήταν τεχνικά τουλάχιστον άρτιες. Γιατί χειρότερη; Και γιατί να κρατήσεις το εισιτήριο;

Νομίζω πως κι εγώ έγινα σαφής.

Είδα τις προάλλες τους dead can dance στο μέγαρο. Αρχικά μου εκαναν εντύπωση οι πολύ όμορφες γυναίκες και επιχείρησα να μοιραστώ τον ενθουσιασμό μου με τη γυναίκα μου "μμμ τι θα έλεγες για ένα τρίο με τη διπλανή σου;" ρώτησα. Αυτή με κοίταξε και είπε σιγά, μην ξαναμιλήσεις σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Έτσι κι έγινε. Η συναυλία άρχισε. Η Λίζα ήταν φανταστική. Ώρες ώρες νόμιζες πως από το λαρύγγι της έβγαιναν πλήθος φωνών. Η μπάντα ήταν φανταστική, ειδικά ένας τύπος μουσάτος που είχε χαθεί στον ρυθμό ενώ έπαιζε ό,τι μπορούσε να φανταστεί κανείς, από κρουστά μέχρι φλογέρες. Ο Μπερκ δυνατός αν και στεκόταν σαν αγγούρι, να φανταστείτε εμείς τιμωρούσαμε βάναυσα τις παλάμες μας φωνάζοντας μπράβο κι αυτό μας γυρνούσε την πλάτη κι έφευγε. Κάποια αρνητικά ήταν ότι τα κομμάτια τους παρουσιάζονται live ίδια κι απαράμμιλα με τα άλμπουμ τους. Χωρίς σχεδόν καμία προσθήκη ή αφαίρεση. Αν έκλεινες τα μάτια θα μπορούσες άνετα να βρεθείς στο δωμάτιο σου ακούγοντάς τους σε ένα πολύ καλό ηχοσύστημα. Το άλλο αρνητικό είναι ότι εγώ είχα στο μυαλό μου τη λίζα Γκέραρντ κοριτσάκι και τον Πίτερ νέο, αδύνατο με μακριά πλούσια μαλλιά και άγριο βλέμμα κι αυτοί που είδα ήταν μια Λίζα 200 κιλά κι έναν πίτερ με σκεμπέ φαλακρό (μα το άγριο βλέμμα πάντα εκεί) και άσπρο παντού. Μετά το τέλος κάνανε ενκόρ με 3 τραγούδια. Ένα από αυτά ήταν το wind that shakes the barley σε μια ανατριχιαστική εκδοχή που όμως η Λίζα την ψιλογάμησε γιατί άργησε να μπει στη δεύτερη στροφή και διέκοψε, ζήτησε συγγνώμη και ξαναπροσπάθησε στην αρχή κάπως άτσαλα μα γρήγορα βρίσκοντας το πάτημα της. Το άλλο ήταν το children of the sun που δυστυχώς δεν αφιέρωσαν στον Vangelis αφού είχε πεθάνει την προηγούμενη κι όχι την ίδια μέρα της συναυλίας. Ήταν λακωνικότατοι. Αρκέστηκαν σε ένα καλησπέρα κι ένα ευχαριστώ.

Η εναλλαγή στους χρόνους θα μπορούσε να σταματήσει νωρίτερα. Δεν είναι ανάγκη να παίξεις πάνω από τέσσερα μέτρα, και πράγματι στην επανάληψη αυτή ακόμα και με διαφοροποίηση στους χρόνους βρίσκεται το τρωτό μέρος του κομματιού που συντελεί στην μέτρια κατάληξη στο θέμα σου. Σίγουρα ένα κομμάτι μπορεί να διαρκέσει 4-5 ή ή 60 λεπτά. Το θέμα είναι τι συμβαίνει σε αυτό τον χρόνο. Θυμίσου κι αυτό που για μένα ισχύει και για τα πλήκτρα και για τις πολλές κιθάρες εκεί κάπου στο 1¨30. Πολλές φορές η διαδικασία της σύνθεσης περιλαμβάνει πρωτίστος τη διαδικασία της αφαίρεσης. Για να μη παρεξηγηθώ το κομμάτι δεν είναι άσχημο μα θα μπορούσε να γίνει ακόμα πιο ενδιαφέρον, αφού οι παικτικές ικανότητες υφίστανται, με εκπλήξεις που θα προσφέρονταν απλόχερα μέχρι το τέλος.

Η μπασογραμμή είναι ωραία. Θα αφαιρούσα τα πλήκτρα στην αρχή όπως και στο υπόλοιπο κομμάτι. ο ρόλος τους ειναι διακοσμητικός και δεν δικαιολογούν την ύπαρξή τους. Στο 0:16 ωραίες ιδέες παιγμένες σχεδόν άψογα. μετά το 1:00 ωραία τα πιατίνια και το θέμα. 1:30 μπαίνουν πολλές κιθάρες και το παίξιμο φθίνει, όχι επειδή είναι κακό μα επειδή πασχίζει να είναι στο ρυθμό. Οι φράσεις σου πρέπει να ακούγονται αβίαστες. Μετά το 2:00 το κομματι δεν εξυπηρετείται ωστόσο στο 2:33 τολμηρά για άλλη μια φορά τα άψογα αρπετζιο. Το πρόβλημα είναι ότι επαναλαμβάνονται χωρίς λόγο. Πολλές, πάρα πολλες φορές με αποτέλεσμα όταν επιστρέφεις στο θέμα σου το κομμάτι να ξεφουσκώνει. Αν σου φαίνεται μεγάλο στα 4:00 λεπτά κόψε κάποια μέτρα και φρόντισε να αναπτύξεις το θέμα σου. Το κομμάτι έχει ενδιαφέρον συνδυάζοντας για μένα μια ζωτική εγρήγορση με μια κατάληξη που δεν είναι παράταιρη. Επίσης δε ξέρω αν παίζεις εσύ κιθάρες ή μπάσο μα και τα δύο είναι σε υψηλά επίπεδα.

Οι φωνές δεν ταιριάζουν. Τα ντραμς μπαίνουν νωρίς. Πρόσεξε λίγο το συγχρονισμό των οργάνων σου στην αρχή και αφαίρεσε τα βιολιά. Ακούγονται ψεύτικα. Σαν δεύτερη λύση θα μπορούσες να να μειώσεις τις νότες σου για έναν πιο απλωμένο ήχο χωρίς όμως τα συγκεκριμένα βιολιά. Στο 1,30 γίνεται καλύτερο, δεν εννοώ πως είναι άσχημο μέχρι εδώ, με τις κιθάρες και ξεκαθαρίζει η καλή μελωδία. Πρόσεξε τα πλήκτρα. Νομίζω είναι αχρείαστα και σε κάθε περίπτωση σκεπάζονται σε σημεία από τα υπόλοιπα. Μετά το 2:00 θα μπορούσες να έχεις ένα καλύτερο αποτέλεσμα εάν και πάλι αφαιρούσες τα βιολιά. Δοκίμασε άλλους ήχους ορχήστρας. Ίσως όχι τόσο ψηλά και παίξε στο χρόνο. Η ηλεκτρική πριν το δυνατό μπάσιμο ούτε δικαιολπγείται ούτε υποστηρίζεται. Στο 2:30 ωραίος ήχος και πάλι. Στα αυτιά μου ακούγεται σαν κάτι επαγγελματικό μα και πένθιμο βάθος στη μελωδία που υποστηρικζεται από το παίξιμό σου μα δυστυχώς εκεί που θα μπορούσες να το αναπτύξεις το κομμάτι ξεφουσκώνει. Κουραστική είναι η λούπα των ντραμς, υποθέτω πως είναι λούπα, αφού ενώ το κομμάτι περνάει από διάφορες φάσεις αυτά τον χαβά τους. Καθόλου άσχημο κομμάτι ωστόσο.

Κι Μικελάντζελο το ίδιο. Γι αυτό παιδεύτηκε τόσο με την καπέλα σιστίνα.

H τελευταία δουλειά του (Juno) συνόδευσε την αποστολή της ΝΑΣΑ στον Δία όπου το σκάφος σαν άλλη Ήρα θα κατάφερνε να αποκαλύψει την πραγματική φύση του Θεού και να τον δει μέσα από τα νέφη του.