blue

δεν χρειάζεται καμμία λογική ή επιστήμη για να δικαιολογήσεις αυτό που σου αρέσει ηχητικά :) το flanger, το phaser και όλα τα υποείδη τους ανήκουν στην οικογένεια των chorus, ενώ αν το αναλύσουμε περαιτέρω, και αυτό ανήκει πρακτικά στα delay, μιας και η αρχή λειτουργίας τους προϋποθέτει αναγκαία την καθυστέρηση του ήχου (ο οποίος θα αναμιχθεί με το καθαρό σήμα για να δώσει το γνωστό ηχητικό αποτέλεσμα του κάθε εφέ). Δεδομένου οτι δεν σου αρέσει η έντονη παρουσία του jet flanging, αυτό που μάλλον συμβαίνει στη θέση που το τοποθετείς είναι η ακόμα μεγαλύτερη αποδυνάμωσή του , εξαιτίας του γεγονότος οτι το flanging δρα σε ήδη reverbarated σήμα, το οποίο είναι αρκετά πολύπλοκο για να διαμορφωθεί έντονα από το επόμενο εφέ (για παρόμοιο λόγο δεν ακούγεται "σφιχτή" η παραμόρφωση μετά το reverb) . Το σημαντικότερο όμως είναι οτι πρακτικά επιβάλλεις ένα frequency modulation εφε σε ένα delayed σήμα : αυτό ακριβώς προσπαθούν να κάνουν τα analog modelling delay πετάλια, δηλαδή να δώσουν την αίσθηση "flutter" της αναλογικής ταινίας που δεν καθυστερεί σε αυστηρά καθορισμένη τιμή (όπως τα ψηφιακά), αλλά σε ένα εύρος χρονικών μεταβολών (λόγω ατέλειας), το οποίο προσδίδει τη "ζέστα" και το chorus effect των αναλογικών delay :) Έτσι νομίζω :)

τάσσομαι υπέρ του neeq.- Aλλά θα εκφράσω και την απέχθειά μου προς τις Βάις, καθώς όντας αγροτικών καταβολών (εξ ου και οι μύες) θα τονίσω την ομοιότητα στη γεύση τους με αυτή των ντοματών που ετοιμάζονται να σαπίσουν. Γκουρμέ...

για την ενίσχυση ακουστικών οργάνων, υπάρχει αυτό το άρθρο του Σκάντζου : http://www.noiz.gr/index.php?action=articles;sa=view;article=226 Για τα υπόλοιπα που απαιτείς, πρέπει πρώτα να καταλήξεις σε τι μέγεθος σώματος κατευθύνεσαι και στη συνέχεια να βρεις τη μάρκα που θα σε καλύψει (το μέγεθος του σώματος υποδηλώνει το παιχτικό είδος, πχ μικρά σώματα χρησιμοποιούνται συνήθως για fingerstyle παιξιμο , ενώ μεγάλα σώματα "παίζουν καλά" τα ανοιχτά ακκόρντα.) Δες εδώ : http://www.start-playing-guitar.com/acoustic-guitar-guide.html

όλα της ώρας για μένα ;D Αν ήμουν ελάχιστα σοβαρός, θα αποθήκευα ή θα σημείωνα τις ρυθμίσεις μου, αλλά είναι τόσα που μου φταίνε (πχ παίζω σε διαφορετικές εντάσεις του ενισχυτή), ώστε δεν αρκεί η "σταθμευση" των knobs των πεταλιών. Πάντως χρησιμοποιώ 1 ή 2 scenes της Μ13 (12 πετάλια για κάθε scene + 2-3 εξωτερικά πετάλια) , στις οποίες έχω αποθηκεύσει 12 από τα εφέ που είναι πιθανό να χρησιμοποιήσω και έχω ενεργοποιήσει την επιλογή να αποθηκεύεται κάθε αλλαγή στις ρυθμίσεις οποιουδήποτε "πεταλιού". Ακόμα και έτσι, δεν βασίζομαι στο οτι θα καταλήξω στον κατάλληλο ήχο και τα παρατάω όλα για να παίξω ακουστική, που "δεν έχει τέτοια" :D

Καλώς. Είχα την εντύπωση οτι θα έπρεπε να ξανασυζητήσουμε το ρόλο των συντονιστών, αλλά μάλλον κατάλαβα λάθος. Προχωράμε παρακάτω :)

Θα ήθελα να κάνω μια προσπάθεια να καταλάβω την εξής πρόταση, γιατί όσες φορές έχει αναφερθεί δεν μπορώ να πιάσω πού απευθύνεται, με τι στόχους και τι ιστορία βρίσκεται πίσω της : Σύντομη απάντηση : οι moderators/modulators (και ειδικά εγώ ;D) δεν φέρουν καμία ευθύνη για ό,ποιες γελοιότητες. Η άποψή μου είναι οτι έχουμε την πιθανότητα να τις αναγνωρίσουμε, καμμιά φορά θέλουμε να πούμε "ξεκολλάτε λίγο ρε παιδιά" (ειδικά σε αυτούς που έχουμε και μια επικοινωνία), αλλά αν συζητήσουμε η κατάληξη θα είναι μια σειρά λογικών αλμάτων και χαοτικών συνδέσεων που ωφελεί μόνο στον παγκόσμιο εκνευρισμό. Πρέπει να γίνει κατανοητό οτι όλα τα κείμενα φέρουν (ηλεκτρονική) υπογραφή και ο υπογραφών έχει την απόλυτη ευθύνη των λεχθέντων του. Η κληση συντονιστών για το διαχωρισμό μεταξύ σεβαστών/αξιόλογων ή όχι απόψεων υποβαθμίζει την έννοια της κουβέντας, καθώς τότε δεν θα βρισκόμασταν σε χώρο συζητήσεων, αλλά σε χώρο ελεγχόμενης αρθρογραφίας. Και ενώ για το τελευταίο γίνεται μια προσπάθεια στο χώρο των άρθρων, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι θέση πιστεύεται (παθητική φωνή) οτι έχουν οι mods σε μια πλατύτατη κουβέντα γύρω από τη μουσική. Ειδικά για τη μουσική λοιπόν, δεν θα έμπαινα ποτέ στη διαδικασία να επισημάνω ανακρίβειες σε θέσεις για τις οποίες απλά διαφωνω, καθώς έχω αρκετές γνώσεις ώστε να γνωρίζω οτι σε κάποια πράματα θα διατελω μαθητής εφ' όρου ζωής και δεν θα επέβαλλα ποτέ τις έννοιες που νομίζω οτι έχω καταλάβει ως παγκόσμιες σταθερές. Στα τεχνικά θέματα τα πράματα είναι αλλιώς και όσοι διαβάζουν ξέρουν πού να δίνουν βαρύτητα, αλλά η παραπάνω παράθεση προέρχεται από ενα θέμα όπου είναι αυτονόητο οτι ούτε η αλήθεια ούτε η πραγματικότητα είναι μοναδικές.

ατακτες δικές μου με αφορμή τον τίτλο και όχι το αρχικό ποστ : Η έννοια του blues έχει κακοποιηθεί, καθώς anyone can play guitar και η φράση "I got the blues" χρησιμοποιείται καταχρηστικότατα την επόμενη μέρα εκμάθησης μίας θέσης της μινόρε πεντατονικής. Αν επιπλέον, το φυντάνι γνωρίζει και την b3 καθίσταται αυτομάτως σε μαύρο. Το blues παίξιμο απαιτεί ιδιαίτερο σεβασμό και ακόμα πιο προσεκτική προσέγγιση. Προσωπικά , αυτό που βαριέμαι ατέρμονα είναι οτι πάμε να δούμε μπλούζ και μπλουζ δεν βλέπουμε. Απαιτείται σπουδαίο παίξιμο και όχι υπεκφυγή σε κλισέ για να γεμίζουν το πρόγραμμα, αλλά αλητεία και στανιό, χαρακτηριστικά τα οποία είναι αδύνατο να περιέχονται σε ΤΟΣΕΣ μπλουζ μπάντες. Αν τυχαίνει να υπάρχει ο ταλαντούχος/μελετημένος/ενδιαφέρων παίχτης για να προσπεράσει τα παραπάνω συγκρούεται με ένα άλλο ωραίο : όταν παίζει δεν το κάνει για να διασκεδάσει τον κόσμο, αλλά για να εξεταστεί από αυτόν! Δεν έχει σημασία η καλή του φράση, αφού "έχασε λίγο τα swing όγδοα", "το bend και το vibrato του θέλουν λίγη δουλίτσα", "δεν χρησιμοποιεί το μικρό δάχτυλο στα σόλο" ή "αυτό το κάνουν όλοι". Τα είδη του μπλούζ είναι πολλά και δεν είναι δυνατό να μην βρίσκει ελκυστικό ο ακροατής κάποιο από αυτά. Πού είναι οι ακουστικές ή οι resonator κιθάρες στις ελληνικές μπλουζ μπάντες? Γιατί συνδέει ο κόσμος το μπλουζ με τα line cliche και τη τζαζ με τη μουσική για τσόντες/ασανσέρ/ρεσεψιόν? Γιατί επιμένουν οι Έλληνες στην υπεράσπιση της συγγένειας του μπλουζ με τα ρεμπέτικα? Πού διαφέρουν οι υπόλοιπες παραδοσιακές μουσικές και πόση σχέση έχει η παραδοσιακή κινέζικη μουσική (που χρησιμοποιεί πολύ περισσότερο πεντατονικές) με το ρεμπέτικο? ΥΓ. δεν έχω ακουμπήσει τα μπλουζ, αφενός γιατί πρόλαβαν να με κερδίσουν άλλα είδη και αφετέρου γιατί δεν με ενδιέφερε επ' ουδενί να ασχοληθώ με αυτό το πράγμα που έπαιζαν διάφοροι "μπλουζίστες" και το βαφτίζανε μπλουζ. Όταν άκουσα αυτά που έπρεπε να ακούσω, αποφάσισα οτι δεν έχω χρόνο να τα μάθω, αλλά θα προσπαθώ να τα εντοπίζω και να τα απολαμβάνω. Κάθε παραπάνω θέση είναι αυστηρά προσωπική και δεν διαθέτει καμμία βαρύτητα , ώστε να πυροδοτήσει σωρεία αντιπαραθέσεων. Διατίθεμαι να αποσύρω κάθε τέτοια δήλωση, παρά να την υποστηρίξω, καθώς αποτελεί μια κακοποιημένη εντύπωση λανθασμένων καταστάσεων. Ανυπομονώ να δω τις απόψεις σοβαρών παιχτών που γνωρίζω οτι συχνάζουν στο νόιζ, οι οποίοι διαθέτουν το στάτους και την εμπειρία να μου απαλείψουν τις παραπάνω εντυπώσεις. Θα χαρώ αν γίνει κάτι τέτοιο και θα στεναχωρηθώ αν επαληθεύσουν τις ελαφρές θέσεις μου.

+1

το ανέφερε στην 1η σελίδα :) πέρα από το σενάριο, τη μουσική (βέβαια) και την τρομερή ερμηνεία του Penn, αναφέρεται και η must tell πρόταση για night life "πάμε στη χωματερή να πυροβολήσουμε αρουραίους" ;D ;D ;D

Δεν μπορεί εκεί που λέμε για το χαμηλό επίπεδο της τηλεόρασης να καταστρέφουμε το επίπεδο και αυτής της συζήτησης. Αν δεν υπάρχει κάτι να ειπωθεί καλύτερα να μη τσαταρουμε τα ανεμπνευστα πλέον inside jokes που ισοπεδώνουν κάθε προσπάθεια κουβέντας. Αφήστε κανένα θέμα να αναπνεύσει. Έχει κάποιο επίπεδο το τηλεοπτικό θέαμα? Μάλλον οχι. Ποιός φταίει? Μάλλον αυτοί που τα προβάλλουν, αφού μας υποτιμούν βάναυσα. Έχει κάποιο επίπεδο μια ιντερνετική συζήτηση? Από εμάς εξαρτάται. Τόσο απλά.

δεν μπορω να διανοηθω οτι τα προσφερομενα ελληνικα θεαματα απευθυνονται σε υπολογίσιμα ποσοστά του πληθυσμού μας. Οι "μετρήσεις" άλλα δείχνουν, αλλά οι περισσότεροι (από όσο γνωρίζω) ασχολούνται με ξένες σειρές και προγράμματα. Από όλους τους ανθρώπους που ξέρω, μόνο 2 είναι εφοδιασμένοι με μηχανάκι της AGB και αυτό είναι πολύ μικρό δείγμα. Τελοσπάντων, εγώ θέλω να περάσω οτι οι σφυγμομετρήσεις τους πέφτουν έξω και δεν είμαστε τόσο ζώα όσο νομίζουν.Κάπου ενδιάμεσα στα προγράμματα αγοράζουν και χρόνο διαφημίσεων, οπότε φαντασιώνομαι στα κρυφά οτι απλά σπαταλάνε λεφτά μεταξύ τους, χωρίς να μπορούν να πετύχουν κάποιο target group. Τhey fail to fail που λενε και στο χωριο μου :) Από την άλλη σκάει η μπουμπού και σε ρωτάει αν έστειλες sms "για να μείνει ο Τάσος" και σου διαλάει (από το διαλάω) την αισιοδοξία ;D

ωραίος :)

+1

Είμαι υπέρ των gadgets και βρίσκω τη συμμετοχή τους σε μια μουσική παράσταση από ευχάριστη ως ενδιαφέρουσα. Αλλά είμαι αντίθετος με τα τηλέφωνα και τις ημι-εφαρμογές τους (ημι-εφαρμογή = εφαρμογή που δεν ωφελεί στην πράξη, αλλά αποκτά υπόσταση επειδή προέρχεται από κάτι διαφορετικό από το αναμενόμενο). Τα ίδια πράματα (και πολύ πιο αξιοπιστα, με μουσικά αξιοποιήσιμο περιεχόμενο) γίνονταν εδώ και χρόνια με game boy, kaossilator, nintendo ds, stylophone, circuit bending σε παιχνίδια κλπ κλπ. Τώρα βαριέμαι όταν προσπαθούν να με πείσουν οτι έχει πλάκα να παίζεις έτοιμα (και περιορισμένα σε αριθμό ή ουσία) patterns σε κατι που κοστίζει όσο ένα laptop, και πολύ περισσότερο, εξοργίζομαι που η "νέα τάση" ονομάζεται (από ποιούς?) με το εμπορικά αναγνωρίσιμο πρόθεμα "i". Κοινώς, κι εγώ έχω γεράσει :)

Γιατί θέλεις συγκεκριμένα τα overdubs σε ξεχωριστή έξοδο? Στο RC-50 (ή οποιοδήποτε με ξεχωριστά κανάλια λούπας τα οποία συγχρονίζονται μεταξύ τους οδηγούμενα από μία master λούπα) θα μπορούσες να κάνεις το εξής : Γράφεις την 1η λούπα στο 1ο κανάλι και ξεκινάς και γράφεις overdubs στο 2ο. Από εκεί και πέρα το που θα στείλεις την έξοδο της κάθε λούπας το καθορίζεις πανεύκολα.

μα τι να συζητήσουμε? Ευθεία ζήλεια. ΥΓ. αν θυμάμαι καλά έχεις και θέρεμιν. Εγώ μια ιδέα λέω, αν και έιναι άψογο όπως και να το πάρουμε :)

Η Emily Howell αποτελεί το πνευματικό δημιούργημα του David Cope, καθηγητή μουσικής του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια. "Emily is a derivative of Emmy, the name I've adopted from the acronym for Experiments in Musical Intelligence. Howell is my middle name and my father's first name." Διαβάστε : http://en.wikipedia.org/wiki/Emily_Howell http://www.miller-mccune.com/culture-society/triumph-of-the-cyborg-composer-8507/ http://technology.timesonline.co.uk/tol/news/tech_and_web/article6884631.ece

https://bettermarriageblanket.com/ Kάποια στιγμή θα σας μιλήσω και για το υπνητήρι©

@yann : νομίζω σου είχα αναφέρει οτι μια τέτοια εργασία (σχετική με τις ηλεκτρικές κιθάρες) ζήτησα να κάνω πριν κάτι χρόνια και ο επιβλέπων απάντησε αποστομωτικά οτι "το θέμα είναι απόλυτα τετριμμένο και δεν παρουσιάζει κανένα επιστημονικό ενδιαφέρον". Τη θέση μου για τα ξύλα την ξέρετε, απλά ήθελα να τονίσω οτι το ζήτημα δεν αποτέλεσε ποτέ αντικέιμενο σοβαρής αναζήτησης, αφού η γνωστή θεωρία (και το πείραμα) εξηγούν όλα τα σχετικά φαινόμενα επαρκώς. Η κατάσταση γύρω από το θέμα θολώνει (κατά τη γνώμη μου) από την ημιμαθή παρουσίαση του κιθαριστικού μαρκετινγκ και τα "μυστικά του επαγγέλματος", τα οποία μόνο μυστικά δεν είναι για τους επιστήμονες (αλλά εμπειρικές εξηγήσεις φαινομένων που ήδη γνώρισαν στην μαθητική τους πορεία) Όμοια, τα target groups διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους γύρω από τις προσωπικές τους θέσεις γύρω από την υπεροχή του cd ή του βινυλίου αντίστοιχα, ενώ οι μαθηματικές εξηγήσεις έχουν ήδη προσδιορίσει τα καθ' έκαστα. Ως εκ τούτου θα επαναλάβω την θεμελιώδη θέση μου οτι ο "τιτλος" δεν υποδηλώνει "σωστότητα", αλλά η τελευταία έρχεται πακέτο με την απόδειξη. Πάντως για την τρομερή τεχνολογία των ηλεκτρικών κιθαρών οι αποδείξεις είναι εκεί για όποιον μπορεί και θέλει να τις αναγνώσει. Γι' αυτό θα προτιμήσω το θέμα να μη γίνει κλαδικό, μιας και σε παρόμοιες περιπτώσεις παρατηρήσαμε οτι μπορούμε να ωφεληθούμε όλοι από τις σεμνές καταθέσεις επιχειρημάτων και όχι αξιωματικών προτάσεων.

πολύ ωραία λύση και οφείλει να δουλεύει, το θέμα είναι ποιός θα φάει το nut (ή θα του κάνει προσθετική, ανάλογα με την περίπτωση). edit : φυσικά αν το intonation είναι τελείως χάλια, δε νομίζω να διορθώνεται με αυτό τον τρόπο (αφού μπορεί να απαιτείται τόση διαφορά στο μήκος της χορδής που να μην αρκεί το μήκος του nut πάνω στο οποίο να μπορείς να επέμβεις, ή ακόμα χειρότερα να χαλάσει το intonation στα τάστα μέχρι το 12ο). Με επέμβαση στη γέφυρα είναι πιο σίγουρο το αποτέλεσμα (ειδικά αν η κιθάρα έχει γεφυρα σαν αυτή στη φωτό) και το πρόβλημα υπάρχει σε πολλές χορδές , η δουλειά που απαιτείται είναι περίπου η ίδια με αυτή που συστήνει ο κύριος) :).

Στη διαμάχη home vs. professional studio οφείλουμε να ορίσουμε για ποιό είδος μουσικής συζητάμε : ένας ηλεκτρονικός μουσικός της idm δεν έχει κανένα λόγο να ηχογραφήσει κάτι σε σωστό χώρο (ή οποιαδήποτε άλλη πολυτέλεια ενός επαγγελματικού studio), αφού όλες οι εργασίες γίνονται εσωτερικά στον υπολογιστή του και δεν απαιτείται η απαλοιφή θορύβων (ή ίσως να είναι και επιθυμητοί). Το αυτό και για συνειδητές lo-fi παραγωγές. Αντίθετα μια hard rock μπάντα, που θέλει να καταγράψει τη live αίσθηση και να έχει τον ήχο της κιθάρας που παράγεται από ενα θηρίο λάμπας σε ένα wall of sound από πολλές 4x12 καμπίνες και και και..., είναι μάλλον αναγκασμένη να γράψει επαγγελματικά. Προσωπικά, αισθάνομαι πολύ τυχερός που η αισθητική μου δεν απαιτεί τέτοιες πολυτέλειες, ώστε να μη χρειαστεί να πουλήσω το οικόπεδο στη Μαλεσίνα για να γράψω ένα δισκάκι :) Πάντως νομίζω οτι η πιο υγιής κατάσταση βρίσκεται στην απόλυτη συνεργασία μουσικού-ηχολήπτη, όπου δεν έχει καμία σημασία αν συγκρούεται η ακουστική με την καλλιτεχνία, αλλά η συνάντηση στο πεδίο της αισθητικής και η καλή γνώση του "πού είμαστε" και "πού θέλουμε να φτάσουμε" (ηχητικά).

το θέμα είναι σχετικό, καθώς σε κάποιες απόψεις ο μουσικός αποτελεί συνώνυμο του εργαλείου που έχει μπροστά του ένας δημιουργός, όπως ακριβώς κάποιο τεχνολογικό μέσο. Αν δεν σας φαίνεται έτσι, φυσικά να διαχωρίσω τα θέματα και να συνεχίσουμε εκεί :)

Γιατί να πάρουμε την έννοια που γίνεται αντιληπτή από τους πολλούς (βάσει υπόθεσης, ούτε συμφωνώ οτι αυτή ειναι η άποψη των πολλών ούτε πιστεύω οτι τους ρωτήσαμε τους πολλούς τι νομίζουν) και όχι το πώς πραγματικά είναι τα πράγματα? Σε άλλο θέμα συζητείται το πόσα κομμάτια βρίσκονται στο συρτάρι (σαν ιδέες). Τι λείπει για να λήξουν τα projects και να προχωρήσουμε παρακάτω, αν όχι η δυνατότητα να δοθεί δομή και έκφραση, ώστε η ιδέα να "ντυθεί" και να πάρουμε ένα ωραίο τραγούδι? Πώς θα γράψουμε μια ιδέα χωρίς μετρονόμο και ποιός θα παίξει σωστά και ωραία πάνω σε αυτό το μετρονόμο? Αντίθετα, χάριν της συζήτησης, θα υποστηρίξω οτι η πολυ-τεχνική προσέγγιση της μουσικής από το λόγο, την εικόνα ή τις καλές τέχνες απομακρύνει τις συνιστώσες που απαιτούνται για να υπάρξει μουσική αρτιότητα, γι ' αυτό και καταλήγουμε σε δηλώσεις frontmen που συνιστούν να "παίζετε από την ψυχή σας και να μη σας νοιάζει τι είναι σωστό και τί όχι", παραγνωρίζοντας οτι από πίσω τους έχουν μια μπαντάρα που στηρίζει και ωραιοποιει τη δική τους-απλή- συμμετοχή (σε βαθμό που τελικά το αποτέλεσμα χαρακτηρίζεται άρτιο).

Oι λέξεις με bold χρησιμοποιήθηκαν με σύνεση και αποδίδουν ετυμολογικά ακριβώς αυτό που εννοώ. Τώρα θα σου δείξω πώς μέσω αυτής της κατανόησης και εκτίμησης έχει παραχθεί ουσιαστικό αποτέλεσμα : υπάρχει ο τραγουδοποιός, ο ενορχηστρωτής και ο μουσικος. Συνήθως ο τραγουδοποιός παίρνει μια μελωδία φωνής και τη ντύνει με τα πιο απλά (και συνήθως κακοπαιγμένα βασικά ακκόρντα). Τότε μπαίνει ο ενορχηστρωτής και "ανοίγει" την ιδέα σε μια ολοκληρωμένη σύνθεση, οπότε στη συνέχεια οι μουσικοί εκτελούν και συνεισφέρουν (αν τυχαίνει να παίζουν ιδιοφυώς) και μέσα από αυτή την πολύπλοκη διαδικασία, η οποία απαιτεί όλα τα παραπάνω μπορούμε να πάρουμε ένα αποτέλεσμα που χαρακτηρίζεται τουλάχιστον από αρτιότητα. Αυτή τη στιγμή η περιφρόνηση ισχυρίζομαι οτι κατευθύνεται προς τα 2 αναντικατάσταστα μέλη αυτής της αλυσίδας : τους άρτιους μουσικους και τους ενορχηστρωτές-γνώστες της μουσικής. Κατά τα άλλα συμφωνώ απόλυτα στο οτι αυτό που λείπει είναι οι ιδέες : όμοια υπάρχουν κιλά ηθοποιών που αναπαράγουν ξεφτιλισμένα σενάρια, αλλά έτσι πάει, δεν μπορεί να φταίνε όσοι κάνουν καλά αυτό που κάνουν, αλλά αυτοί που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους (οι ιδεάτορες ;D)