blue

+1 αφού έτσι κι αλλιώς τυχεροί θα είμαστε αν μας κάνει κάποιος την τιμή να μας ακούσει, ας μην τον ταλαιπωρούμε με κομμάτια που και εμάς τους ίδιους δεν πείθουν.

λεω να απαντήσω μερικώς σε αυτό, από τη σκοπιά (μου :D) της ψυχοακουστικής, για όποιον μπορεί να ενδιαφέρεται. η παράμετρος της υποκειμενικής "ευχαρίστησης" έχει βρεθεί πως συνδέεται με τη "συμφωνία". Σύμφωνα με την ψυχοακουστική, η συμφωνία σε νότες που συνηχούν μπορεί να ιδωθεί ως απλότητα στο λόγο των θεμελιωδών συχνοτήτων αυτών των νοτών (πχ η ταυτοφωνία έχει λόγο 1:1, η οκτάβα 2:1, η καθαρή 5η 3:2, κλπ), αλλά και φυσιολογικά, ως προς τoν τρόπο που αλληλεπιδρούν οι διάφορες συχνότητες που περιέχονται στο συνολικό ήχο με κάποιες δομές του αυτιού. Σύμφωνα με τη δεύτερη προσέγγιση, το ίδιο διάστημα μπορεί να ακούγεται πιο ευχάριστο παιγμένο πχ από ένα πιάνο, συγκριτικά με το αν παιχτεί πχ απο μια κιθάρα, καθώς οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των συχνοτήτων από διαφορετικές "παλέττες" (χροιές) μπορεί να δημιουργούν διαφορετικές διαβαθμίσεις στην "εσωτερική διαφωνία", η οποία (ως διαφωνία) συνδέεται με τη δυσαρέσκεια. Για παράδειγμα είναι πολύ εύκολο να δημιουργήσουμε χροιές τέτοιες ώστε το διάστημα της οκτάβας να ακούγεται διάφωνο. Σε αυτή την περίπτωση, το υποθετικό αυτό όργανο, θα πρέπει να παίξει σε διαφορετική κλίμακα από τη συγκερασμένη, για να ακουστούν "σύμφωνες" συνηχήσεις. Δηλαδή, η σύντομη απάντηση στην ερώτηση "γιατι καποιοι ηχοι ακουγονται καλα μαζι" είναι γιατί αυτοί οι ήχοι συμπίπτει να διαθέτουν την κατάλληλη χροιά, και να παίζουν ένα κατάλληλα σύμφωνο διάστημα, σε μια κατάλληλη κλίμακα :) Ψυχοακουστικά ακόμα, αλλά περισσότερο μουσικολογικά, στην "συμφωνία" συνεισφέρει πολύ το μουσικό "πλαίσιο" (κάτι δεν είναι ευχάριστο ή δυσάρεστο ξεκάρφωτα αλλά συγκρίνεται με το μουσικό του περιβάλλον). Υπάρχει η προσέγγιση της μελωδικής συμφωνίας η οποία εξετάζει το θέμα για διαδοχικές νότες (και όχι για νότες που συνηχούν), η λειτουργική συμφωνία, η αντιστικτική, κ.α. που υποστηρίζουν οτι τα ακουστικά χαρακτηριστικά είναι δευτερεύουσας σημασίας. Τέλος, λιγότερο ψυχοακουστικά, και περισσότερο ψυχολογικά, φαίνεται να παίζει περισσότερο ρόλο στη διαμόρφωση του ποιά παράμετρος συνεισφέρει περισσότερο στην πρόκληση συναισθημάτων από τη μουσική, το σημασιολογικό περιεχόμενο (νόημα), η προσωπικότητα του αποδέκτη και οι μουσικές του προτιμήσεις. Γύρω από το θέμα αλλά κάτω από αυτή την προσέγγιση, αναλύει πολλά αυτό το βιβλίο, από το οποίο ψιλοθυμάμαι τα παραπάνω Κατά τα άλλα, ευχαριστούμε Sami Amiris :)

καλά, εγώ χειροκροτάω, θεωρητικά μιλάμε

η ανταπόκριση στη θέα του "ωραίου", κατά τη γνώμη μου, δεν είναι εξολοκλήρου μαθημένη, πχ : http://www.utm.utoronto.ca/infant-child-centre/sites/files/infant-child-centre/public/shared/sandra-trehub/TrehubMusicaeScientiaeProofs28Sept10.pdf Έστω όμως, οτι κατά μια έννοια, όλες οι συμπεριφορές είναι μαθημένες. Εγώ® λέω οτι η εκάστοτε συμπεριφορά καλό είναι να ανταποκρίνεται και στο ερέθισμα, και όχι να γίνεται μόνο μιμητικά. Ητοι, αν δε μου αρέσει κάτι, επιτρέπεται και να μην χειροκροτήσω

ακολουθεί τοποθέτηση τοποθέτησης: - όχι μόνο το χειροκρότημα είναι μαθημένη διαδικασία, αλλά διέπεται και απο διαφορετικούς κανόνες σε διαφορετικά περιβάλλοντα. -στο θέατρο, είθισται να χειροκροτάμε μία φορά κατά την υπόκλιση, και να συνεχίζουμε μέχρι να ξαναβγούν οι ηθοποιοί για 2η υπόκλιση (ακόμα και αν η παράσταση ήταν μαλακία). Όταν είναι πραγματικά καλή (η παρασταση), ζητωκραυγάζουμε και βγαίνουν και για 3η (υπόκλιση). -στη τζαζ, χειροκροτάμε μετά το σόλο του όποιου σολίστ, πιο πολύ για να δείξουμε οτι ξέρουμε πώς να συμπεριφερόμαστε σε ένα τζαζ μπαρ -στις συναυλίες γιατί (συν τοις άλλοις) παρασυρόμαστε από τους υπόλοιπους Αντιγράφω από εδώ: http://www.speakerconfessions.com/2009/06/why-do-we-clap-a-short-history/ μου άρεσε η απάντηση ενός ηθοποιού που έχω γνωρίσει: "γιατί σε έχει συνεπάρει τόσο το θέαμα που έχεις την εσωτερική ανάγκη να εκφράσεις αυτόν τον ενθουσιασμό σωματικά." Σύνοψις: ως κοινωνική διαδικασία, δηλαδή ως σαβουάρ βιβρ που το έχει γράψει κάποιος αρχαίος Ζαμπούνης, προτιμώ αυτόν που χειροκροτά όταν θέλει, παρά αυτόν που το κάνει γιατί "είναι πενταήμερη και πρέπει να περάσουμε καλά".

"connected it to a sampler" :P πολλή ταλαιπωρία για να ακούγεσαι σαν fernandez sustainer στα ηχεία ενός Subaru Justy :D ;D

σούπερ

+1

δεν ξέρω καλά, αλλά ξέρουν αυτοί :) : http://en.wikipedia.org/wiki/Luigi_Russolo http://en.wikipedia.org/wiki/Merzbow http://www.deconstruction-in-music.com/proefschrift/300_john_cage/317_cage_and_noise/cage_and_noise.htm

έτσι δεν θα γυρίσει κανείς να σου πει οτι δεν έχει πού την κεφαλή κλείνει :-[

κατά την μικρή εμπειρία μου: -σε επίπεδο συνοικιακής ταβέρνας (χύμα ρακί ;D) οι μουσικοί που παίζουν μεγάλο πρόγραμμα (πάνω από 3 ώρες) πληρώνονται 40-50€/άτομο (μαύρα) + ό,τι φάνε και πιούνε. -σε πιο ιντελεκτουέλ καταστάσεις, δηλαδή μικρό καφέ/μπαρ με πρόγραμμα περίπου 2 ώρες η πληρωμή είναι περίπου 30-40€/άτομο μαύρα. -με σεμνό busking βγάζεις περιπου 10€/ώρα. Αυτά εκτός από μαύρα είναι κι άλλο παράνομα (;D) καθώς το busking στην Ελλάδα νομικά δεν διαχωρίζεται από την επαιτεία. -σε επίπεδο λαϊβάδικου με εισητήριο οι μουσικοί (συγκροτήματα) που παίζουν δικό τους υλικό για 1-1,5 ώρα και μαζεύουν <100 άτομα δεν παίρνουν σχεδόν τίποτα (αλλά κολλάνε ένσημο). Κοινώς, υπάρχει θετική συσχέτιση μεταξύ χομπισμού και νομιμότητας ;D ;D ;D ;D

bump & update :) (η λογική των προτάσεών μου είναι τι ήταν καλό από αυτά που παίζουν στα video club αυτό τον καιρό και όχι η αγαπημένη μου λίστα έβερ) The Butler: http://www.imdb.com/title/tt1327773/ Filth: http://www.imdb.com/title/tt1450321/?ref_=nv_sr_1 The Master: http://www.imdb.com/title/tt1560747/?ref_=nv_sr_1 Και όχι για όλα τα γούστα (ψιλοκαφριλα γαρ), Bad Words: http://www.imdb.com/title/tt2170299/?ref_=nv_sr_1

πολύ ωραίο. το μόνο που δε μου άρεσε είναι η εξης λεπτομέρεια : ακούγεται οτι η ηχογράφηση είναι "στούντιο" ενώ το βίντεο δείχνει "πρόβα", οπότε το οπτικοακουστικό δεν πείθει και τόσο. πολύ ψιλά γράμματα βέβαια :)

όπως σωστά λέει ο digisilence, αλλά πιο απλά, το kappa που λίνκαρες δεν κάνει τίποτα από μόνο του, αλλά "προγραμματίζει" κάποιο άλλο πετάλι (ή γενικά συσκευή) που έχει cv input για να λέει σε κάποια παράμετρο (του άλλου πεταλιού) τι τιμές να παίρνει. πχ για το συνδυασμό του sequencer του kappa με το φίλτρο του disorder (το disorder είναι ένα fuzz πετάλι του dreadbox, μαζί με low pass filter που έχει cv input): μπορείς να βάλεις το kappa πάνω στο disorder και να του πεις οτι κάθε "τόσο" (rate στο kappa), το φίλτρο του disorder θα παίρνει την τιμή που έχεις ορίσει από τα τριμεράκια στο κάτω μέρος του kappa. Πχ αν επιλέξεις 8 steps στο sequncer, τότε την 1η φορά, το φίλτρο του disorder θα πάρει την τιμή του 1ου trimmer, στον επόμενο χρόνο θα πάρει την τιμή του 2ου, στον επομενο χρόνο θα πάρει την τιμή του 3ου trimmer, κοκ. Γενικότερα, το control voltage input σε ένα πετάλι-εφέ είναι ουσιαστικά η ελευθερία να ελέγχεις real-time μια παράμετρο του πεταλιού χωρίς να γυρνάς κάποιο knob, αλλά αναθέτοντας σε εκείνη την είσοδο να δίνει τιμές στην αντίστοιχη παράμετρο ανάλογα με την τάση που βλέπει. Η απλούστερη εκδοχή που μπορώ να σκεφτώ σαν παράδειγμα είναι ενα απλό expression pedal το οποιο ανάλογα πόσο κλειστό ή ανοιχτό είναι, "δείχνει" στην είσοδο του πεταλιού πάνω στο οποίο είναι συνδεδεμένο την ανάλογη τάση, ώστε να "εξηγεί" στο πετάλι τι τιμή να δώσει στην τάδε παράμετρο που ελέγχει.

οι μεγαλύτερες από τις μικρες, δες πώς τα κατηγοριοποιεί η martin κατά μέγεθος εδώ : http://www.martinguitar.com/guitars/guitars/sizetype.html

+1 To OC-3 ισχυρίζεται οτι παίζει και ακκόρντα

μπορείς να συνδέσεις τα πετάλια σου πριν το πολυεφέ και από αυτό να χρησιμοποιείς μόνο την προενίσχυση για τα ακουστικά. Όχι?

μήπως είπε sustainer?

μου αρέσουν οι συνεντεύξεις των μουσικών που μου αρέσουν. Όπως και η κάθε αναφορά σε αυτούς, επειδή είμαι φαν, δλδ αμελητέο μέρος ενός target group. Λόγω των παραπάνω μου αρέσουν περισσότερο οι βιογραφίες, δηλαδή οι ωραιοποιημένες αναφορές, και ακόμα περισσότερο οι αύτοβιογραφίες, δηλαδή οι πιο ωραιοποιημένες αύτοαναφορές. γιατί οι μουσικοί που μου αρέσουν οφείλουν να είναι γαμάτοι και στη ζωή τους. Μετά που διάβασα πολλές, διάβασα και των παραγωγών τους, οι οποίες (σε μεγάλα γκρουπ) συνιστούν οτι αυτά που λένε οι καλλιτέχνες είναι δικά τους λόγια και δασκαλεμένες συμπεριφορές, με στόχο να ψαρώνουν οι φανς, δλδ εγώ. Και βαρέθηκα. Για τα μικρά γκρουπ που με νοιάζει τι έχουν να πουν έχω 2 προβλήματα: 1) μπορείς να βρεις 5 συνεντεύξεις τους στις οποίες συστήνονται στο κοινό 2) δεν λένε ΤΙΠΟΤΑ, ίσως γιατι δεν είναι καιρος για να το παίζεις ροκ σταρ. Οπότε πρέπει να βρω τίποτα άλλο να διαβάζω :) :) :)

αν distortion=γενικα βρώμα, στον ενισχυτάκο μου εχω γουσταρεις πολύ και για πολλά χρόνια με το fuzz factory. Πολλά άλλα καλά distortia με κάνουν να ακούγομαι σαν να προσπαθώ να παίξω μέταλ. Σε overdrive πίνω νερό στο Ziggy του CTC.

+2

;D ;D ;D ;D

έχω τον Fender Champ 12 εδώ και χρόνια, τον χρησιμοποιώ σπίτι, προβάδικο και λαιβ, και μοιάζει να ταιριάζει στις παραπάνω απαιτήσεις :) http://ampspecs.com/amps.php?amp=Fender&ID=280