Είδα τις προάλλες το Screaming Masterpiece που ειναι ενα ντοκιμαντερ για την Ισλανδική popular μουσική.(trailer)
Πέραν του οτι το βρήκα γενικά πολύ καλό σαν ντοκιμαντέρ (καλογυρισμένο με ωραίες συνεντευξεις και αποσπάσματα live από Bjork,Mum,Sigur Ros κλπ) και το συστήνω, σταθηκα σε μια συνεντευξη ενός μουσικού:
Ρωτήθηκε γιατι πιστεύει οτι η Ισλανδική μουσική είναι τόσο ξεχωριστή και πρωτοποριακή και απάντησε σε γενικές γραμμές οτι "κανείς εκεί δεν περιμένει να κάνει επιτυχία,δεν εχουμε στο μυαλό μας οτι πρέπει να κάνουμε κάτι για να αρέσουμε ούτε για να βγάλουμε λεφτά,ετσι ο καθένας κανει αυτό που πραγματικά θέλει και είναι απόλυτα ελευθερος να εκφραστεί..."
Διαβαζοντας για διαγωνισμούς, συνταγές επιτυχίας,παραπονα για κριτικες επιτροπες (ακου τωρα,να πληρωνεται καποιος για να κρινει) κλπ θυμηθηκα αυτό το κομμάτι και το γραφω γιατι βαρεθηκα να μιλαμε για το "προϊόν μουσική" και όχι για την ιδια τη μουσική.