θα πω την αποψη μου σαν να νοιαζοταν κανεις :
πιστευω οτι υπαρχει εμπνευση και οτι δεν αποτελει προϊόν εργασίας,τουλάχιστον οχι με την καταναγκαστική της έννοια.
Ξεχωρίζω για λογους επικοινωνίας : θεωρώ τη μουσική μελέτη ,μορφή εργασίας ενώ την ακρόαση μουσικής "ευχαριστη διαδικασία".Κάποιος που εξισώνει την ακρόαση με μορφή εργασίας και την καταχωρεί ανάμεσα στα πραγματα που "οφείλει" να κάνει ενας μουσικός στο πλαίσιο της εκούσιας πνευματικής του καλλιεργειας,φοβάμαι οτι εχει ψιλοχάσει την ιδιοτητα του ακροατή.Από την άλλη,γνωρίζουμε μαλλον όλοι, οτι η μουσική μελέτη δεν εχει καμμία σχεση με την εμπνευση,για να δεχομουν οτι η εμπνευση συνδεεται με τη δουλειά.
Συνεχίζω ,γιατί εχω καιρό να γραψω ;D :
Ως πνευματική διεργασία-και μόνο-η εννοια της μουσικής συνθεσης (μιας και μιλάμε για εμπνευση) εχει να κανει με την εκθεση του "καλλιτεχνη" στο ωραίο/το μέσα του/το έξω του/κλπ*.Λογικα σκεπτόμενος,λεω οτι μια τετοια διαδικασία δεν μπορεί να γίνει συνειδητά,γιατί τότε δεν θα ήταν ειλικρινής.
Επίλογος:
Καλώ την εμπνευση ενα τυχαίο χρονικά συμβάν σχετιζόμενο με τις πρότερες εμπειρίες του εμπνεομένου (βίωμα/bend οχι) και πιστεύω οτι η ανθρωπιστική παιδεία αποτελέι πανάκεια.
-------------
* βαλτε ό,τι νομίζετε ή ό,τι νομίζουν οι καλλιτεχνες