ομοια με odis, ξεκινάμε σε σπίτι που δεν ακουνε μουσική αλλά στο αμάξι υπάρχει μια κασέτα με μιξ κηλαηδόνη κλπ. Μ΄αρέσει η μουσική αλλά στην καλύτερη να πετύχω κάτι στο new channel (?) και στο mtv που ήξερα πότε παίζει τι.Υπάρχει και το MCM (!!!) και μου αρέσει και η Mylene Farmer. Δηλαδή δεν ξέρω τι ακούω και επίσης δεν ξέρω οτι μπορείς πχ να αγοράσεις κασέτα. Μετά εμφανίζεται κασέτα nirvana (bleach), και το θέμα λήγει=ξέρω τι ακούω. Παράλληλα (λόγω mtv) ακούω και beastie boys. Είμαστε στις 2 κασέτες οπότε. Με τα πολλά μου γράφουν και άλλα νιρβανα, και αφου σου αρεσουν οι νιρβανα θα σου αρεσουν και οι μεταλικα, και μου αρεσουν όντως. Παίρνω και 2 μπλούζες εννοώ.
Αλλαγή εποχής, αγοράζω discman. Πάω να πάρω ένα cd για να έχει νόημα και παίρνω chemical brothers. Μετά prodigy. Όμως έχω ακόμα walkman (γιατί στο ποδήλατο το discman πηδάει) και τώρα οι φίλοι μου έχουν hifi και μου γράφουν κασέτες. Και ακούω μόνο RATM αλλά ξέρω απέξω και τον 1ο δίσκο των TXC. Ξέρω και λίγο active member αλλά δεν πολυκαταλαβαίνω. Το unplugged των nirvana από την άλλη έχει λιώσει στο παίξιμο. Και pantera ακούω και γενικά ότι σκληρό μου δώσουν, γιατί bored generation, αλλά δεν εντρυφώ σε δισκογραφία. Σχιζοειδώς ακούω αρκετά dire straits. Σε Virgin store βάζω από βαρεμάρα να ακούσω ξύλινα σπαθιά, παθαίνω πλάκα.
Μετά ακούω και πυξ λαξ, αλλά δε θέλω να μιλήσω για αυτό ;D Οι πρωτοι τους δισκοι πάντως μου άρεσαν. Αγοραζω Δίφωνο (?) και άλλα περιοδικά που έχουν δώρο cd και ακούω συλλογες "ελληνικό ροκ". Μ' αρέσουν όλα αλλά μου φαίνονται παλιά. Και είναι παλιά, γιατί όσο γίνονται αυτά οι Τρύπες έχουν βγάλει το κεφάλι γεμάτο χρυσάφι και αυτό είναι καινούριο. Κι έτσι ακούω μόνο Τρύπες.
Κάπου εκεί ακούω radiohead και τελειώνει το θέμα (πάλι ;D). Μόνο radiohead, που σημαίνει και portishead, άρα και massive attack. Ακούω και άλλα που θεωρούνται alternative ή indie από τα οποία κρατάμε τους Eels. Στα πάρτυ ακούνε drum n bass, μου αρέσει αλλά όλα αυτά μου φαίνονται καλά-αλλά-όχι-prodigy. Mετά βλέπω το π, ακούω το ost και λέω εδώ είμαστε. Βλέπω πολλές ταινίες και καταλαβαίνω οτι η αλήθεια βρίσκεται στα soundtrack. Μετά το Amelie αγοράζω 4 δίσκους του Tiersen. Γρήγορα καταλαβαίνω οτι τα VA είναι για αυτούς που δεν ακουνε μουσική και αρχίζω να εντοπίζω συνθέτες ή σκηνοθέτες. Στο μεταξύ κάνω χρόνια κιθάρα (όπως λέμε χρόνια αρθρίτιδα), παίζω ήδη αυτά που μου αρέσουν, αλλά έχω μπει σε τζαζ που ακουω με το ζόρι και δε μου αρέσει, και στο σινεμά βλέπω το τρίο της μπελβίλ, βγαίνω από την αίθουσα και αγοράζω αμέσως το cd. Ενημερώνομαι οτι αυτό είναι φάση Django και λέω "να ρε μαλάκες, αυτό είναι ωραίο, τι με βαζετε να παίζω μουσική για ασανσέρ?"
Και ακούω πολύ Django, και Piazzola και εχουμε πασοκ και αγοραζω δίσκους χωρίς να ξέρω τι έχουν μέσα. Και αγοράζω ΕCM. Και λέω αυτό είναι μουσική ρε ζώα, παίζουν οι άνθρωποι σαν άγγελοι και κάτι γυφταριά σαν εμάς τους κρατάνε πίσω ;D
Ε και αφού μου αρέσουν αυτά κάνω παρεα με ψαγμένους τύπους και έτσι ακούω και Amon Tobin και DJ Shadow και Aphex Twin γιατί δεν ξεχνάμε οτι από Prodigy ερχόμαστε και σε Prodigy θα καταλήξουμε. Και Orbital βέβαια και ότι αλλο καλό ηλεκτρονικό έχω πετύχει σε sci-fi ταινίες. Eκεί ανάμεσα ακούω και μερικούς δίσκους του Tom Waits.
ΥΓ. Φυσικά, σε όλη αυτή την περίοδο παίζω video games. Χωρίς ίντερνετ, δεν ήξερα οτι αυτό είναι κουλτούρα και υπάρχει genre video game music, αλλά τα 3 καμένα PS2 αποδεικνύουν οτι έχω ακούσει πολύ καλή μουσική. Ετσι, αναγνωρίζω στα ακούσματά μου οπωσδήποτε όλες τις μουσικές από 8-bit, 16, 32-bit κονσόλες. Μετά, έτσι κι αλλιώς δεν τα ξεχωρίζω από τα soundtrack :angel: