Δεν εχει σχέση αυτο που γράφεις. Εκείνοι περα από ιστορικές φιγούρες της σύγχρονης μουσικης (που μονο αστείο είναι να τους βάζουμε στην ίδια πρόταση με τις εν λογω διασκεδαστριες) έγραφαν τα τραγούδια τους κατα μονας ή με τις μπάντες τους. Ο Λου Ριντ δε θα εμενε στην ιστορία αν δεν είχε γράψει και ερμηνεύσει τα δικά του χαρακτηριστικά τραγούδια. Το ιδιο και ο Ντίλαν (εξού και το νομπελ λογοτεχνίας).
Παλι ατοπο και αστείο, αλλα πιο μεγάλη συνάφεια εχει ο Καρβελας με αυτούς που έγραψες παρα οι Βίσση-Βανδη.
Για μενα, σε εναν καλλιτέχνη ειναι πιο σημαντικό οι επιλογές που κάνει πάρα αυτές καθεαυτες οι δυνατότητές του. Δυστυχώς η Βίσση ενω ήταν καλή τραγουδιστρια, τραγούδησε έναν τεράστιο όγκο σκουπιδοτραγουδων και αναλώθηκε στη νύχτα. Αυτό λέει πολλά για την καλλιτεχνική της παιδεια. Η Βανδή από την αλλη δε θα μπορούσε να κάνει και τπτ αλλο. Όταν ξεκίνησε, έκανε κάτι σεσσιον λαϊκά κλπ αλλα δε θα γινόταν ποτέ πρώτη μούρη. Και όλα αυτά πρέπει να κανονικοποιηθουν με την ελληνική πραγματικότητα και τις ίσως περιορισμένες επιλογές που είχαν (ή δεν είχαν). Ετσι πιστεύω τουλάχιστον.
Χρόνια πολλά.