LK

Την τσέκαρα αλλιως. Πήγα νωρίτερα επειδή στην ουσία ήμουν ο Host , ήταν η μανα του πελάτη μου. Πραγματικά εξαιρετική κυρία. Μου έλεγε για τα ταξίδια που πήγαινε στα 50"s και στα 60's , στα εξωτερικά. Όργωσε την ευρώπη , σε μια εποχή που τα ταξίδια δεν ήταν trend. Έτσι εξηγείται και το πικαπ....

Είχα πάει "ειρηνευτική αποστολή-ΟΗΕ" με την αντίδικο συνάδελφο να χωρίσουμε τα πράγματα από πρώην συζύγους που χώρισαν. Πήγαμε εμείς , γιατί αν τους αφήναμε μόνους θα σφάζονταν. Αφού χωρίσαμε κουταλάκια- ποτηράκια-σερβίτσια- πιρούνια - μαχαίρια - βάζα κάδρα και καρέκλες , φεύγοντας βλέπω ένα Technics SL-B2 πικάπ. Αστειευόμενος το σηκώνω και λέω, οκ τελειώσαμε , φεύγουμε και παίρνω και αυτό ...για εμένα. "Να το αφήσεις κάτω το πικάπ μου!", μου λέει η 70χρονη μάνα του πελάτη μου , που μας άνοιξε το σπίτι. "Σε αυτό ακούω τους δίσκους μου!". Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που συνάντησα γυναίκα που την ενδιέφερε ο audio εξοπλισμός ?

Τελευταία φορά που είδα μπάσκετ στη ζωή μου , προπονούσε αυτός. Έκτοτε, άλλαξαν όλα....και το cubese.

Πώ πώ, στα σοβαρά τώρα ; Αυτή είναι η αισθητική της Steinberg για τη διαφήμιση του cubase; Ο Χιπστεράς με τα sneakers!!!!!! Μονόδρομος το αναλογικό recording/ mixing .?

Μην χρησιμοποιείται το όνομα του @LK επί ματαίω ...άπιστοι! ? Μαμάτο, μπορώ να κάνω μένσιο...εμένα ?

Προφανώς. Απλά εγώ βαριέμαι τους μουσικούς.

Βγάζουν ζουμιά ?

@npap Έχουμε έναν τύπο (ας πούμε τον Α) που παίζει κιθάρα. Σε συνεργασία με τον Ηχολήπτη (ας πουμε τον Β) , κατέγραψε ένα μουσικό έργο. Το μουσικό έργο αυτό το ακούω εγώ σε μια συκευή (πικαπ , κασσετόφωνο, cd .....what ever) που κατασκέυασε ο Γ. Πάντα θαύμαζα πρώτα τον Γ (που κατασκεύασε το κύκλωμα , τη μηχανη αναπαραγωγής) , μετά τον Β (που το κατέγραψε και στο τέλος.... καταϊδρωμένοτον Α (που μπορεί να μου αρέσει φυσικά, αλλα στον δικό μου αξιακό κώδικο, είναι το "αναγκαίο κακό" , για να κάνει τη μηχανή του Γ να δουλεύει). ? Σαν μια τοστιέρα , που θαύμαζα τις προάλλες σε γνωστή αλυσίδα καταστημάτων και σκέφτηκα να πάρω, μολονότι δεν τρώω ψωμία και υδατάνθρακες εδώ και χρόνια. ? Μου αρέσουν όλες "οι μηχανές" , δεν με νοιάζει ποιά είναι καλλίτερη ή χειρότερη (αν ισχύει). Με νοιάζει να τις έχω όλες. ?

Επίσης , να προσθέσω, το "πως το ήθελε ο καλλιτέχνης" και πως αυτό αναπαράγεται είναι αλυσιτελές. Όταν μια τηλέοραση ή άλλη συσκευή αναπαραγωγής εικόνας, έχει ρυθμίσεις brightness - contrast- color - saturation. Όταν ένα ηχοσύστημα έχει equalizer , το "πώς το ήθελε ο καλλιτέχνης " πάει περίπατο , ακόμα και όλα flat / zero να τα έχεις. Αυτό που ο καλλιτέχνης οφείλει (και δεν ειναι υποχρέωση του καταναλωτή) είναι να προνοήσει και να δώσει μια παραγωγή που θα ακόυγεται/ βλέπεται όσο πιο κοντά ήθελε σχεδόν παντού. Είναι δική του δουλειά.

Δεν είπα ότι είναι κατώτερα. Απλά εμένα δεν μου αρέσουν.

Η ηχογραφημένη μουσική είναι μια εντελώς διαφορετική τέχνη από τη ζωντανή μουσική. Όπως ακριβώς ο κινηματογράφος με το θέατρο. Ή η φωτογραφία με την πραγματική ζωή. Εμένα σε καμία περίπτωση δεν με ενδιαφέρει να καταγραφεί και να αναπαραχθεί "πιστά" η πραγματικότητα σε οποιοδήποτε είδος (οπτικό ή ακουστικό) . Διότι ούτε απαραίτητα θα έχει "βάθος" μια μουσική εκτέλεση , εκτός αν περφομάρει κάποιος σε τεράστιο χώρο. Διότι δεν βλέπουμε Multi angle (κινηματογράφος) , ούτε φυσικά ασπρόμαυρα (φωτογραφία). Την πρώτη φορά (και τελευταία) που πήγα σε γήπεδο να δω έναν αγωνα μπάσκετ απογοητεύηκα. Διότι ούτε replay είχε , ούτε κοντινά πλάνα , ούτε πολυκάμερο. Ό,τι έπιανε το μάτι μου , με την περιορισμένη ορατότητα που είχα από τη θέση μου. Σε καμία περίπτωση δεν με ενδιαφέρει η πιστότητα στην αποτύπωση της πραγματικότητας (γι αυτό και δεν πάω π.χ. σε live). Το αντίθετο. Θέλω το enhance. Το enhance του studio (μουσικού ή κινηματογραφικού ή φωτογραφικού). Αυτό το enhance όμως μπορεί να επέλθει και να με γοητεύσει και από artifacts , ακόμα και από τους περιορισμούς του μέσου αναπαραγωγής. Αυτό μπορεί να είναι ακόμα ακόμα και....1. θόρυβος, 2. χρατς χρουτς 3. Τζίτερ 4. κορεσμός.....5.....

Καλά έκανες. Αν δεν κάνεις υφαιρεση από την μαμά να πάρεις metal....,είσαι φλώρος Αϊ γόννα ροκ...ροκ?

Μπορεί από το 1985 έως τοι 1989 να ανέβηκαν, και εγώ δεν το θυμαμαι.

Το θυμαμαι σαν χθες. Είχαμε πάρει το Hunting High and Low των a-ha το 1985 δώρο σε εναν συμαθητή μας ...ΑΚΡΙΒΩΣ 900 δρχ. Mε 300 δραχμες μας το έγραφε σε TDK ?

Ισχυει επίσης.

Το ξέρω βρε Γιάννη. Αλλά εγώ σου βάζω ότι δεν είχαν ούτε το μινιμουμ. Ένα ΟΡΙΑΚΑ hi end Πικαπ, (το ΜΚΙΙ ας πούμε), και έναν αντιστοιχο ενισχυτη (ολοκληρωμένο ) και ένα αντιστοιχο ζευγαρι ηχείων. Εϊχαν κάτι compact με πικακ, και δεν τους άρεζε το βινυλιο. Ε πως να τους αρέσει; ? Ισχυει.

Κλοπή λέω την πίτσα , που είναι αλεύρι με νερό και έχει όσο έχει ?

Είχε και ακριβότερα. Π.χ. Διπλά ή 180 Gr κ.λ.π. Μέσο όρο λέμε.

Τις πίτσες μπορεί να μην τις θυμάμαι, δεν έτρωγα. Τους δίσκους τους θυμάμαι πάντως. Είναι οι τιμές που έγραψα παραπάνω.

Θα σου πώ εγω που θυμάμαι τους δίσκους, ψάξε εσυ τις πίτσες. 900 δρχ (τέλη 80΄s) - 2.500 χιλιάδες δρχ. (τελη 90's)

Με τη δραχμή έπαιρνες 20 πίτσες όμως ?. Αλλά ναι, η πίτσα πλέον είναι πιο ακριβη από τον δίσκο.

Νταξ, δεν χρειάζεται να πάμε και σε υπερβολλές audiophile. Εγώ ορίζω μια τίμια υλοποίηση στα 2.500 € π.χ. Λίγοι ξόδευαν κατα αναλογία τόσα λεφτά για πικαπ -ενισχυτή -ηχεία ακόμα και όταν ήταν στα ντουζένια του το βινύλιο . Ξόδευαν πολυ λιγότερα, και γι αυτό δεν έπαιρναν αυτό που πρέπει από το βίνύλιο.

Φυσικά. Το αναλογικό θέλει να χώσεις το χέρι στην τσέπη. Και το ψηφιακό θέλει. αλλά λιγότερα.

Ακόμα και οι προσφορές ΠΑΝΑΚΡΙΒΕΣ είναι. Εγω αν πάρω ξανα ποτέ δίσκο, θα είναι από το γιουσουρούμ, και θα πάω με μετρητά και θα πάρω ποσότητα. Αν θέλει να κάνουμε συμφωνια κυρίων...πολύ ευχαρίστως, αλλά πάνω από 2 ευρώ δεν δίνω (ανά τεμάχιο).