LK

Και τι το έκανες το βιντεο που ήρθε το 1988 χωρίς να πας στο βιντεο κλαμπ;

Θα έβαζα στη λίστα με τα υποβρύχια (καταχρηστικά) και το lifeboat του hitchcock, μιας και υποβρύχιο τους βύθισε και βρέθηκαν στη σωστική λέμβο.

Που θέλω να καταλήξω. Το 1974 λοιπόν, δυνατότητα να δούνε σπίτι τους ταινία είχαν προφανώς ελάχιστοι. Τα χρόνια πέρασαν, βγήκε το vhs και πλέον η επιλογή ταινίας κατά το δοκούν μπήκε σχεδόν στα μισά ελληνικά σπίτια (δεν λέω σε όλα γιατί τα πρώτα vcr's ήταν πανάκριβα). Κατάφερε πάντως μεγάλο μέρος μικρομεσαίων να απεγκλωβιστεί από το "τιποτα" του εγχωριου broadcasting. Μπορέσαμε και είδαμε ταινίες και σκηνοθέτες που μας άνοιξαν το μυαλό. Ακόμα και ο ερχομός της ιδιωτικής τηλεόρασης μια δεκαετία μετά, δεν ήταν σε καμία περίπτωση τίποτα, μιας και κυρίως μπούρδες έπαιζαν. Το video club και η βιντεοκασέτα, ήταν όαση μόρφωσης και ψυχαγωγίας , τα "πέτρινα " εκείνα χρόνια.

Άσχετο -σχετικό. Διάβαζα σήμερα αυτό το τεύχος, όπου ανάμεσα σε άλλα ,είχε παρουσιάση ενός διαμερίσματος που μαζί με τις κατόψεις και φωτογραφίες του χώρου, είχε και κείμενο. Σε αυτό έλεγε λοιπόν ότι "στον τάδε χώρο είναι η μηχανή προβολής ταινιών, η μηχανή με τα σλάιντς και το στερεοφωνικό συγκρότημα ". Αφορούσε το διαμέρισμα (εκτείνετο σε πολυκατοικία μεν ,αλλά στους τελευταίους 3 ορόφου) του εξωφύλλου. Αθήνα το 1974...

Καλά τηλεφωνητές έχω πολλούς. Panasonic συγκεκριμένα 2.

Έχω fax ακόμα και brand new στο κουτί του.

Ανοιξαν Ιούλιο 2001. Ο δικός μου είναι από το 1984?

Το ΑZA αρχικά στην Παλαιών Πατρών και μετά στη Σβώλου (πλέον έκλεισε) το θυμάσαι; Απίστευτους τίτλους αν και μικρό σε μέγεθος . Στην Κοζάνη υπάρχουν ακόμα 2 ανοιχτά.. Το ένα του κολλητού μου, συνταξιούχου όπως είπα, που έχει διώξει πολύ πράγμα και ακόμα έχει 20.000 τίτλους. Το άλλο δεν λέει και τίποτα (επίσης συνταξιούχου, κάποτε είχε βέβαια μαγαζαρα). Το κυνήγι της ταινίας πίσω στα 80' s ήταν αντίστοιχο με αυτό της μουσικής. Πλέον και εδώ η θάλασσα έγινε γιαούρτι, και με τις ταχύτητες του internet, πως να το πω..πιο εύκολο/γρήγορο είναι να κατεβάσω μια ταινία, παρά να την βρω στο αρχείο μου....(και είναι οργανωμένο στην εντέλεια).

Κράτα την. Κάποια στιγμή θα την παίξεις. Όλοι περναμε την unplugged φάση μας κατά περιόδους. Δεν χρειάζεται να παίξεις Segovia μόνο σε μια κλασική. Μπορείς να παίξεις τα πάντα.

Nαι λέμε. Επισήμανση ήταν. Οχι παράπονο.

Ναι οκ έτσι είναι. Υπάρχουν μια στις τόσο εξαιρέσεις που είναι με τις παλιές νορμες. Απλά πλέον είναι άλλο πράγμα γενικά. Δεν το λέω καν με παράπονο. Απλά δεν νιώθω οε ότι μιλάμε πλέον για το ίδιο πράγμα. Μπορεί να μου αρέσει και ένα τηλεοπτικό σήριαλ π.χ. ή ένα video game ή ενα video στο YouTube, αλλά δεν είναι κινηματογράφος in my books.

Δεν νομίζω πάντως ότι οι ταινίες πχ του Billy Wilder ή του Hitchcock, να είναι το ίδιο πράγμα με τις παραγωγες π.χ. του Netflix. Εννοώ δεν είναι η ίδια τέχνη. Ο κινηματογράφος έχει μεταλλαχθεί. Δεν λέω ότι κάποιο είναι καλλίτερο ή χειρότερο (που είναι), απλά είναι άλλο πράγμα.

Οι τιμές σε vhs κασέτες έχουν ανέβει πολύ. Ξεκινάνε από 15 ευρώ και φτάνουν και στα 60 ευρώ Ιδιαίτερη ζήτηση έχουν οι Ελληνικές βιντεοκασσετες π.χ. Στάθη Ψάλτη. Μιλάμε για original. Επίσης την τιμή ανεβάζει και η εκάστοτε εταιρεία διανομής. Υπάρχει κοινό που και τις ψάχνει και τις πληρώνει.

Ο κολλητός μου έχει video club. Συνταξιούχος είναι, αλλά το κρατάει ακόμα. Όταν βγαίνω εκεί πίνω καφέ.

Θα σου απαντήσω γιατί το κάνω εγώ. Να ξαναδώ μια ταινία ξανά και ξανά. Πρώτον να διευκρινίσω ότι εδώ και 10+ χρόνια δεν βλέπω ταινία για την "υπόθεση " .Δεν με ενδιαφέρει καν τι γίνεται. Βλέπω 1. για να εμπνευστω φωτογραφικά. Να πιάσω το mood και το ύφος των πλάνων. Σε πληροφορώ κάθε φορά που ξανά βλέπω μια ταινία, τη βλέπω διαφορετικά. Μπορεί να με εντυπωσιάσουν εντελώς διαφορετικά πράγματα σκηνοθετικά. Η γωνία... ο φωτισμός κ.λ.π. 2. Είναι πρακτικά αδύνατο να προσέξεις όλες τις λεπτομέρειες μιας ταινίας...με την πρώτη. Ακόμα και τα απλά πράγματα. Π.χ. τι τηλεόραση είχε στο living room του ο πρωταγωνιστής. Οι ταινίες, ειδικά των παλαιών εποχων είναι ταυτόχρονα και ντοκιμαντέρ, επίπλων, τεχνολογίας, αρχιτεκτονικής, μουσικά κ.ο.κ.

Ο κινηματογραφος για εμένα τελειώνει στα τέλη των 60's . Ξαναρχίζει για εμένα στα 80' s αλλά με cult διάθεση. Παρόλα αυτά είναι τόσοι οι αξιόλογοι τίτλοι αυτών των εποχών , που δεν τελματωνεις. Βλέπω μόνο από τη συλλογή μου, που είναι υπεραρκετή.

Το ξέρω το jazz bass το natural. Αυτά που έβαλες τώρα, είναι εντελώς διαφορετικά από το μαύρο του αρχικού ποστ. Οι αρχές παραμένουν οι ίδιες όμως (υφολογία του χώρου).

Εξαρτάται τότε τι ματσάρει με το ύφος του περιβάλλοντος χώρου. Τί στυλ είναι; τι χώρος; τα λοιπά έπιπλα. Το rickenbacker διακοσμητικά στα χρώματα της εικόνας είναι πιο στυλιζαρισνενα masculine. Το jazz σε natural , δείχνει έναν άνθρωπο με ευαισθησίες, σε ένα πιο υποψιασμένο μάτι. Ανάλογα με το τί από τα δύο θες , πράττεις το ανάλογο

Τις έτοιμαζουν οι λογιστές και τις στέλνουν πακέτο. Τι να κάνει ο άνθρωπος, να πάει 15 φορές .

Κάποιες δηλώσεις γίνονται ακόμα σε χαρτί. Π.χ. τροποποίηση παλαιότερης δήλωσης για αναδρομικά θανόντα κ.λ.π.

Πάντως το video τραγουδι που μέ έκανε να ΘΕΛΩ σαν τρελος να πάρω strat και να γίνω σαν και αυτόν ήταν αυτό?. 4 χρόνια μετά τα κατάφερα και πήρα , το 1993 ?

Να σου πω ποια εικόνα strat μου αρέσει (σε μέγεθος headstock, σε ύψος ζώνης και σε ντύσιμο - αλλά και σε παίξιμο - ήχο) . Και τυχαία το έβλεπα και τώρα μάλιστα. Εϊμαι 80's oriented και όχι τόσο πολύ της ΡΟΚ. Αυτή του Αndrew Ridgeley σε αυτό το video

Τον πρώτο δεν τον ξερω καν. Στον δεύτερο , από άποψη "εικόνας" τον σώζει που την κρατούσε ανάποδα ?

Γούστα είναι αυτά. Εμένα μου φαίνεται μη συμμετρικό, δυσανάλογα μεγάλο με όλη την υπόλοιπη κατασκευή.

Δεν ξέρω. Τότε με χαλούσε πολύ. Τωρα , πάλι δεν μου αρέσει, αλλα δεν ξέρω αν θα ηταν deal breaker.