Θα κάνω μια τοποθέτηση, και θα τη συνδέσω και με το άλλο μου νήμα.
Επίσης θα προσπαθήσω να εξηγήσω πως ακριβώς το αισθάνομαι.
Πρωί -πρωί πέρασαν αυτές οι φωτογραφίες από το time line μου στο Facebook.
Έλεγε λοιπόν ότι η H. E.R. (δεν ξέρω καν ποια είνα), τραγούδησε τον εθνικό ύμνο με fender stratocaster custom shop, και η ανάρτηση έγινε από την fender.
Και έτσι ξαφνικά χάθηκε η μαγεία....και η διάθεση μου να πάρω strat εκ νέου.
Κατανοώ ότι η ζωή προχωράει, ότι η fender είναι εταιρία και φυσικά θα αδράξει κάθε ευκαιρία για promo.
Εγώ από την άλλη την έχω συνδεδεμένη στο μυαλό μου , με τις αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων, τότε που ήταν κάτι μυθικό.
Και δυσεύρετο....και μαγικό.
Όταν ξαφνικά την βλέπω την κιθάρα σε ένα ασφαλώς μεγάλο αλλά αδιάφορο για εμένα γεγονός....κάτι χάνει από την αίγλη της στο μυαλό μου....
Και εννοώ ότι θα ψάρωνα 1000 φορές πιο πολύ αν έβλεπα ένα promo...με φόντο την Αμερική (όπως την φαντάζομαι π.χ από ταινίες που είδα στο παρελθόν- στα νιάτα μου), με μουσική που με γοήτευσε στα νιάτα μου... και όχι σε ένα hip event σύγχρονο.
Δεν ξέρω ποίος ή πόσοι με πιάνουν, μιλάω συναισθηματικά και όχι αντικειμενικά λογικά.
Διότι λογικά αντιλαμβάνομαι ότι η τελετή λήξης Ολυμπιάδας και ο Εθνικός ύμνος μιας χώρας, είναι τεράστια γεγονότα για διαφήμιση ....απλά εγώ δεν μπορώ να κάνω relate.
Ισως γι αυτό και εγώ και πολλοί άλλοι εχουμε θεοποιήσει τα vintage κομμάτια της και όχι τα σύγχρονα.
Συμβιβαζομαστε με τα σύγχρονα , πιστεύοντας πως αγοράζουμε ένα κομματάκι της ιστορίας της... όπως τη ζήσαμε τα μαγικά χρόνια της νιότης μας ή όπως την φανταστήκαμε (την ιστορία της).
Ελπίζω να έγινα έστω και λίγο κατανοητός, για το πως αισθάνθηκα όταν είδα τις φώτος.
Δεν διεκδικώ να με δικαιώσει κάποιος.
Μου αρκεί η κατανόηση ?.
Ίσως ενδόμυχα να μην ήθελα να εμπλακεί σε αυτό το "τσίρκο " ή αγαπημένη μου "μάρκα ".
Ίσως ήταν η άμυνα μου προς το αδιάφορο σύγχρονο και αισθάνθηκα "προδομένος".