Κοίτα να δεις είτε τώρα τις έβγαζα , είτε αύριο ,είτε χθες......το αυτό θα ήταν.
Δεν αλλάζει τίποτα,
Το μόνο που άλλαξε , αλλά δεν ανέβασα σχετική φώτο, είναι ο ακάλυπτος πίσω και δράττομαι της ευκαιρίας να πώ τον πόνο μου.
Ο Ακάλυπτος λοιπόν........ είχε μετατραπεί σε ζούγκλα...
Είχε πολύ πρασινάδα , πέντε - εξι δέντρα.....και το καλλίτερο ένα τεράστιο αναρριχόμενο φυτό που κάλυπτε όλη τη δίκη μου πίσω όψη και μίας παρακείμενης οικοδομής (μεγαθήριο) .
Το συζητούσα για καιρό με μια φίλη μου , που επίσης η οικοδομή της βλέπει στον ίδιο ακάλυπτο.....τι θα γίνει με αυτή τη ζούγκλα.
Λέγαμε να τα κόψουμε, να τα καθαρίσουμε....είχαμε μείνει στο θα δούμε.
Με ξυπνάει με τηλέφωνο το προηγούμενο ακριβώς Σάββατο, και μου λέει....έχω ανθρώπους πίσω (στον ακάλυπτο) για να κόψουν τα χορτάρια.....πάρε απόφαση τι θες να κάνουμε με τα δέντρα ΤΩΡΑ....
Ούτε καφέ δεν ήπια......δεν είχα χρόνο να σκεφτώ.....της λέω πες τους να τα κόψουν όλα......
Η αλήθεια είναι ότι το φοβόμουν πολύ καθαρά για λόγους πυρασφάλειας, γιατί μιλάμε για πραγματική ζούγκλα.
Από την άλλη ειδικά το αναρριχόμενο το φθινόπωρο , έπαιρνε μια πορτοκαλο- κόκκινη απόχρωση που ήταν τέλεια.....
Αφήσαμε μόνο μια μικρή τριανταφυλλιά και μια συκιά.
Στενοχωρήθηκα για την καρυδιά, που ήταν πολύ μεγάλη, και έχω την εντύπωση ότι την είχα φυτεύσει εγώ καταλάθος.....πετώντας καρύδια πίσω ....πριν 43 χρόνια....