Η αγορά του (γενικού) μεταχειρισμένου (είπαμε, όχι συλλεκτικά και ειδικές κατηγορίες) είναι ένα ωραίο αντικείμενο που θα έβγαζε πολλές δημοσιεύσεις για.... ιατρικά συνέδρια.
Από την μια υπάρχει το Άτομο ως αγοραστής, ο γνωστός Πελάτης.
Από την αλλη υπάρχει το Ατομο ως Πωλητής. Άτομο με Άτομο.
Το παράδοξο ξεκινάει από το ότι Εγώ ως Ατομο-Αγοραστής θα έδινα 10Χ για να αγοράσω "κάτι", το οποίο κάτι αν το διέθετα ως Άτομο-Πωλητής θα περίμενα να πάρω 15Χ. Δηλαδή, περιμένω να αγοράζω φτηνά αυτό που θα ήθελα να πουλήσω ακριβά.
Το άλλο παράδοξο, αγοράζω κάτι από την βιτρίνα 10Χ και βγαίνω να το πουλήσω στα 9.5Χ.
Όχι φίλε. Δεν δέχομαι τιμη μεταχειρισμένου που να είναι πάνω από το 80% της αξίας που έχει ως καινούργιο στο ράφι.
Ρισπέκτ πάντως σε αυτούς που ενώ βλέπουν ότι δεν πουλιέται το αντικείμενό τους εντούτοις δεν σπάνε την τιμή του προς τα κάτω, περιμένοντας αυτόν τον Έναν που τελικά θα το αγοράσει. Τι να πω, ρισπέκτ στην υπομονή τους.