Jet72

Έχεις δρόμο μπροστά αλλά σίγουρα "το 'χεις". ;) Προσωπικά δεν είμαι της λογικής του να χώσεις ψυχή τώρα. Δώσε χρόνο στη μελέτη και μόλις αποκτήσεις την άνεση της μελωδίας που παίζεις τότε η ψυχή θα έρθει μόνη της. Γιατί πολύ απλά "τότε" δεν θα σκέφτεσαι αγχωμένα την κάθε επόμενη φράση, το πως θα κάνεις το γρήγορο πέρασμα, τον δύσκολο δακτυλισμό κλπ κλπ. Για εκείνη τη στιγμή μελετάς, για την στιγμή που οι νότες θα βγαίνουν αβίαστα και εσύ θα τις "τραγουδάς" στην ταστιέρα - αντί απλά να τις "παίζεις". Λίγη συστηματική μελέτη παραπάνω και θα είσαι σούπερ στο συγκεκριμένο και αγαπημένο σόλο. btw η ταχύτητα μια χαρά μου φάνηκε. Ίσως κάποιοι φίλοι την θεωρούν αργή έχοντας κατά νου κάποιες live εκτελέσεις (που πολλές φορές "τρέχουν" κάπως παραπάνω).

... και έκανε πιο εύκολα "σηκώματα". Πάντως by the way το ημιτόνιο-κάτω πρέπει να είναι συχνό "φαινόμενο" και ο εύκολος τρόπος στα live να ξεκουράσεις έναν τραγουδιστή που τραγουδά επιτυχίες της εποχής που ήταν... νέος.

Απορώ πως και δεν έχει αναφερθεί ακόμη ότι σε DADGAD παίζεται το Kasmir των L.Zep !

1. Εκεί που τελειώνει η κλασσική παιδεία (και γενικότερα η καλλιτεχνική παιδεία) αρχίζει η υψηλή κουλτούρα και ο πειραματισμός. Και μάλιστα όσο λιγότερη καλλιτεχνική παιδεία έχεις τόσο πιο... γρήγορα πας στον πειραματισμό. 2. Συνέχεια του (1): στον πειραματισμό όλα επιτρέπονται άρα δεν μπορείς να δεχτεις και κριτική. Δεν θέλω όμως άλλο πειραματισμό, μπορείτε να μου δώσετε 10 Νίκους Κυπουργούς; 3. Όλοι οι συνθέτες μετά τον Μπαχ απλά ερμηνεύουν την κληρονομιά που μας άφησε. 4. Μεγάλος συνθέτης είναι αυτός που με πέντε νότες στη σειρά σε κάνει να συγκινηθείς. Ο Χατζηδάκις και ο Γιάννης Σπανός είναι στα δικά μου αυτιά τα κλασικότερα παραδείγματα. 5. Και βέβαια όποιος δεν μπορεί να τραγουδησει απλά... ερμηνεύει. Κρεμάει και μια κιθάρα και...

Ευχαριστώ για τις συγκεκριμένες απαντήσεις σας. Μπίνγκο! Εκεί είναι το πρόβλημα, λαμβάνοντας υπόψη ότι συνήθως παλεύεις με την κιθάρα και (παλαιότερα) το κασετόφωνο / mp3 κλπ να βγάλεις το κομμάτι... Και μόλις σου κάτσει πρέπει να το τρανσπορτάρεις... Να είσαι όλοι καλά, νομίζω είναι πολύ καθαρό το τι πρέπει να γίνει.

Αγαπητοί φίλοι Παρατηρώ ότι ΔΕΝ μπορώ να τραγουδήσω τα περισσότερα από τα αγαπημένα μου τραγούδια & τραγουδιστές. Λες και η φωνή τους είναι μια 8βα παραπάνω από την δική μου... Δεν πιάνω B.Jovi, δεν πιάνω Bryan Adams, '80ς ποπ. τίποτα... Και ερωτώ: έχοντας καταλάβει εμπειρικά ότι η φωνή μου είναι ακριβώς στην έκταση του Γιάννη Κότσιρα (δηλ. εκεί που την γκαζώνει ψηλά, εκεί τον φτάνω ακριβώς) τι τελικά συμβαίνει; Οι περισσότεροι τραγουδιστές έχουν άλλη έκταση από την δική μου; Είναι απλά ασκημένοι στο να το κάνουν; Μήπως τελικά είναι προαπαιτούμενο σε μία ροκ φωνή το να μπορεί να πηγαίνει ψηλά; (καλά, δεν λέω για πιο hard κατααστάσεις, εκεί χάνω το μέτρημα, τα λαρύγγια πάνε πολύ ψηλά). Ευχαριστώ για την όποια τυχόν απόκρισή σας. ΥΓ Αν έχω ξαναθέσει παλιό θέμα απλά παραπέμψτε με σε κάποιο link, μου είναι υπεραρκετό! ;) Βρήκα περίπου κάποιες απαντήσεις στο http://www.noiz.gr/index.php?topic=188365.0

Παντού τα ίδια. Όταν το cover αποκλείνει όλοι λένε του coverά ότι το χάνει εδώ, το χάνει εκεί, ο τάδε ήχος έπρεπε να είναι έτσι, το εφφέ σου βάλε το αλλιώς κλπ Όταν το cover πλησιάζει εντυπωσιακά τότε του λένε "τι να το κάνεις, ακούω και το κανονικό και είναι και καλύτερο". Tα covers είναι άσκηση εξοικίωσης με τον εξοπλισμό μας και πάνω από όλα προσωπικά καλλιτεχνικά στοιχήματα.

Πάντως οι ΤΟΤΟ σίγουρα στο live τους μπορούν και προσθέτουν την ψυχή που περιμένει κανείς να βγει πάνω στο stage. Και να επισημάνω ότι (για μένα) είναι χαρακτηριστική περίπτωση όπου οι καλοί μουσικοί (Greg F., L.Sklar κλπ) εύκολα με έκαναν να μη νιάζομαι για το ότι δεν βλέπω το κλασσικό σχήμα. (Ούτως ή άλλως πάντα το είχα παράπονο που η τρισμέγιστη μουσική φάτσα που λέγετε Steve Porcaro δεν ήταν συνήθως στην κλασική ΤΟΤΟ σύνθεση...) Επιτρέψτε και μία παρεμβολή για Steve Porcaro... Παίζει τις moog μπασιές στο παρακάτω δυνατό live του Gary Wright... Κακή ποιότητα video που δεν κρύβει μια πολύ δυνατή 70's στιγμή:

Από όσο διακρίνω, ο συγκεκριμένος κλασσικίζων αυτοσχεδιασμός είναι σε C#. Έχετε καμία ιδέα σε τι μπορεί αυτό να τον εξυπηρετεί τεχνικά;

Αν ο Μason έπαιζε γρήγορα και νταβαντούρικα τότε θα έπαιρνε σειρά και ο Gilmour. Και έτσι θα τον βάζαμε στο τσουβάλι με τους γρήγορους και εκεί θα έχανε κατά κράτος. Αλλά ευτυχώς αυτό δεν συνέβει. Και τέλος πάντων ας δεχτούμε ότι ορισμένοι καλλιτέχνες έφτασαν εκεί που έφτασαν γιατί ο κόσμος συγκινήθηκε από αυτό που έκαναν ανεξάρτητα από τα διάφορα τεχνικά χαρακτηριστικά. Πάντως το ερώτημα είναι γενικότερο, ανέκαθεν πολλοί καλλιτέχνες "κουβαλάνε" στα live πράγματα που τελικά μπορεί και να μην χρησιμοποιούν καθόλου... Ειδικά κάτι συνθάδες τύπου (λατρεμένος κατά τα άλλα) Jarre κλπ... Άσε. Τα έχουν για να τα βλέπουν.

Από διάφορες συνεντεύξεις που θυμάμαι προκύπτει ότι πολύς (και "καλός") κόσμος κάνει "tweaking" ΚΑΙ στην τύχη. Έτσι, αυτό που που ψάχνει ο φίλος μας είναι μία διαδικασία που αυτόματα να κάνει αυτή την εργασία. Δεν ακούγεται καθόλου κακό! Αρκεί να έχει και μία μνήμη για να μπορείς να πεις "ωπ, για ξαναβάλε το προηγούμενο γιατί νομίζω ότι τελικά κάπου θα το χρησιμοποιήσω"! Από την άλλη οι εντυπωσιακοί αριθμοί δεν λένε τίποτα. Έχω ένα PSS-560 με καμιά 20άρια presets και ένα κονσολάκι τύπου synth. 5 levels σε 5 sliders (ή περίπου κάτι τέτοιο). Κάντε τους πολλαπλασιασμούς: 5 εις την πέμπτη 5*5*5*5*5 και όλο αυτό επί τα 20 presets. Εντυπωσιακό; Τότε γιατί όλοι θα έδιναν ψίχουλα για αυτό το καταπληκτικό ;D μηχάνημα και μια μικρή περιουσία για το (πρακτικά) ένα και μοναδικό (αλλά μοναδικό!! ) ηχόχρωμα ενός ARP Solina?? Λέω τώρα! ;) Για την ιστορία πάντως, ως φοιτητής είχα κάνει μία γεννήτρια ελληνικών λέξεων (με κάποιους κανόνες και κάποια τυχαιότητα). Στις 50 δοκιμές έβγαλε 2 - 3 λέξεις που θα μπορούσαν να υπήρχαν και στην πραγματικότητα. Ε, και; ;D Ας παίξουμε λίγο παραπάνω μουσική!

Έχουμε κάποιο νεότερο;

Αγαπητοί φίλοι Εδώ και καιρό έχω την απορία για το τι σύνθια χρησιμοποιούσε ο Μ. Ρακιντζής την εποχή του μεγάλου του σουξέ (εκεί γύρω στο '90 οπότε και ήταν κάτι σαν τον σημερινό Χ"γιάννη, ήξερε πως ό,τι και να κάνει θα ακουγόταν παντού). Δεν είμαι φαν της μουσικής του, όμως λόγω και ιδιοσυγκρασίας του συγκεκριμένου καλλιτέχνη καταλαβαίνω ότι μάλλον τα έκανε όλα μόνος του. Τι μπορεί να είχε ως βασικα συνθεσάιζερ; Χαρακτηριστικά μου φαινόταν ψεύτικος ο ήχος τους (casio...) και ποτέ δεν κατάλαβα πως τα κατάφερε (εμπορικά) τόσο καλά με ένα τόσο ρηχό γενικό ηχόχρωμα... (Φωτεινή εξαίρεση η εμπλοκή του με τους Joker! ) 8)

Το να πω ότι ένα δεν είναι αρκετό είναι απάντηση πολιτικού. Ας πω λοιπόν ένα (ή ενα από τα πολλά...) Born to be wild Γιατί το τυπικό rock πρέπει να είναι λίγο στεγνό, πρέπει να έχει κιθάρες rock (τραχιές αλλά όχι πολύ σκληρές) και πρέπει να έχει και αυτό το άτιμο το πλήκτρο, τη "χαμοντιά", που ξέρει να επιβιώνει πίσω από την παραμόρφωση της ηλεκτρικής... ;)

Το θέμα δεν είναι γιατί οι πληκτράδες δεν μπλέκονται με ενισχυτές κλπ αλλά γιατί ειδικά οι κιθαρίστες μπλέκονται με το θέμα. Η απάντηση είναι νομίζω απλή: ο ήχος της ηλεκτρικής κιθάρας είναι εξ ορισμού ο ήχος που ένας ενισχυτής βγάζει έχοντας ως είσοδο μια ηλ. κιθάρα. Με άλλα λόγια αξίζει νομίζω να σκεφτόμαστε το όργανο ως ηλ.κιθάρα+ενισχυτής μαζί. Ή με άλλα λόγια όπως έχω διαβάσει σε διάφορα μέρη δεν αξίζει να δίνει κανείς πολλά λεφτά σε μία ηλεκτρική πιστεύοντας ότι θα βγάλει καλό ήχο αν δεν έχει φροντισει και για το υπόλοιπο κύκλωμα. ΄ Το πιο απλό είναι να σκεφτούμε την απαρχή του rock (hard) ήχου με την φυσική παραμόρφωση που δεν προερχόταν από πετάλια και λοιπά εφφέ αλλά από την (κακή; ) συμπεριφορά των ενισχυτικών διατάξεων όταν πήγαιναν στο limit up τους... Τα παραπάνω από έναν keyboardίστα που γρατζουνάει λίγο και κάτι καντίνια...

4ος τελικά... Για μένα πρώτος και καλύτερος - και με διαφορά. Προσπαθώ να βρω εδώ και λίγους μήνες το γιατί η συμμετοχή του Γιάννη ήταν η αγαπημένη μου από όσες άκουσα. Ήταν η ταχύτητα; Ήταν τα ξεσπάσματα; Η άνεση; Η μελωδικότητα; Αυτό που τελικά συνειδοποιήσα ήταν ότι το σόλο του Γιάννη (γιατί κατ' ουσίαν μιλάμε για ένα μεγάλο σόλο - δεν υπάρχει ένα φανερό θέμα που επαναλαμβάνεται) ήταν χορταστικό από πλευράς τεχνικής, ήχου αλλά και μουσικής. Για να το πω πιο απλά, νομίζω ότι στα 2 - 2μισι λεπτά του track κατάφερε να χωρέσει όσο περισσότερη μουσική μπορούσε, αφήνοντας ελάχιστες παύσεις ως μικρές ανάσες (σε αντίθεση με άλλους που μπορεί να κράταγαν μία νότα δοκιμάζοντας... το sustain της και αφήνοντας το backing track να συνεχίζει ανεκμετάλλευτο). Η πυκνές απανωτές φράσεις ίσως να έκαναν το κομμάτι να μπουκώνει στα αυτιά κάποιων - όχι στα αχόρταγα δικά μου - αλλά wtf διαγωνισμός για quitar heroes είναι, δεν πρέπει να τα δώσεις όλα και λίγο παραπάνω; Γιάννη συγχαρητήρια, θα σου τα γράψω και στο YouTube κάποια στιγμή. Καλη συνέχεια σε ό,τι κάνεις!!!

Πριν αρκετά χρόνια είχε βγάλει η Roland ένα "πράγμα" το οποίο έκανε 3D effects. Το ένα όργανο δεξιά πάνω, το άλλο αριστερά πίσω κλπ. Νομίζω ότι το είχε χρησιμοποιήσει ο Στέφανος Κορκολής σε κάποιον από τους σόλο δίσκους της εποχής των επιτυχιών του - το ανέφερε στις σημειώσεις του δίσκου.

Προτείνω να βρεις τους δύο δίσκους του Μπίγαλη "Με τον ήλιο στους ιχθύς" και "Του Αιγαίου τα Blues" 8) με τα γνωστά χιτς (Ρίνα Κατερίνα κλπ). Εκεί θα χορτάσεις Άκη και μάλιστα θα ανακαλύψεις ότι κινείται με χαρακτηριστική άνεση σε διάφορα στυλ μουσικής και παιξίματος! ;) Χαίρομαι που αναδεικνύεται και εδώ ο Α.Τ. που είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα μουσική περίπτωση.

Κομπλε και με τις τρελές αρμονικές με το χτύπημα πάνω από τους μαγνήτες; :o

Yamaha DSR2000 Δεν έχει αξία εμπορική πλέον, όμως εδώ και 20 χρόνια το έχω σε άριστη κατάσταση και ως FM μηχανή κάτι βγάζει. Επίσης με το πρωτόγονο sequenceράκι και την δυνατότητα να χτίσεις ρυθμούς και να γαργαλίσεις ήχους είναι ένα καλό παιχνίδι. Πάνω από όλα όμως αυτό που μου αρέσει (σε σχέση με τα φτηνά XP10 και SH201) είναι η αίσθηση του κλαβιέ του, δείχνει πολύ καλύτερη κατασκευή. Ευχαριστώ για την απόκριση.

Καλή εβδομάδα! Προφανώς αυτό που θα περιγράψω είναι κλασσικό πρόβλημα και αναμένω να έχει κλασσική λύση... Με κάποιον τρόπο (υπερβολική πίεση) κάποιο απο τα παιδιά που έμεινε... μόνο του με το σπιτικό αρμόνιο (ευτυχώς τα σύνθια είναι αλλού) κατάφερε και χάλασε ένα ΦΑ... Πιο συγκεκριμένο το πλήκτρο δεν επανέρχεται στην οριζόντια θέση αλλά μετά το πάτημα ανεβαίνει κάνοντας στην ακμή του ένα σκαλοπάτι μισού εκατοστού σε σχέση με τα γειτονικά πλήκτρα. Πρόκειται για κάτι που μπορώ να χεριάσω μόνος; Κάποιο έλασμα που θα μπορούσα να λυγίσω ανοίγοντας το keyboard? Ή πάω για μάστορα; (που και πόσο; ) Ευχαριστώ προκαταβολικά. ΥΓ Έκανα ένα σχετικό search αλλά δεν κατάφερα να εντοπίσω κάποιο σχετικό topic στο forum....

Όντως το υπεραπλοποίησα αλλά νομίζω ότι πιάνετε το point... Μετράς κάτι όταν... είναι μετρήσιμο. Όσο δεν υπάρχουν καλόμετρα και κακόμετρα οι καλύτεροι και οι χειρότεροι είναι κάπως αφηρημένες έννοιες... Ευχαριστώ για την παρατήρηση.

Συζήτηση να γίνεται δηλαδή... Το πρόβλημα είναι η διατύπωση του ερωτήματος και πως ο καθένας το αντιλαμβάνεται. Καλός είναι ο τεχνικά καλός; Και αν ναι, σε τί πράγμα; Σε ταχύτητα; Μουσικότητα; Ποικιλία εφαρμογής τεχνικών; Θεαματικότητα; :-\ Χαίρομαι που πρώτος είναι ο JH. Γιατί δεν είναι ο καλύτερος σε απόλυτη τάξη αλλά είναι ο καλύτερος σε σχέση με το τι βρήκε και τι (στη σύντομη πορεία του) άφησε. Πάνω εκεί μεγαλούργησαν πάμπολλοι επώνυμοι. Ας πούμε λοιπόν ότι ο πρώτος JH είναι θέση τιμής και μετά βάλε ό,τι θες χωρίς να στεναχωρηθεί κανένας... Αλλά ξαναλέω, θα ήθελα να δω μία λίστα με κάποιο καλλιτεχνικό κριτήριο ή με κάποιο ξερά εμπορικό κριτήριο. Θυμίζω ότι στην ακαδημαϊκή κοινότητα δεν υπάρχει καλός ή κακός επιστήμονας, υπάρχει όμως ο επιστήμονας στου οποίου τις μελέτες κάνουν τις περισσότερες αναφορές οι άλλοι επιστήμονες. Αν λοιπόν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες είχαν απαντήσει στην ερώτηση "ποιός σας έχει ΕΠΗΡΕΑΣΕΙ περισσότερο" τότε θα έλεγα ότι βρήκα τον όχι καλύτερο αλλά μάλλον τον ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ κιθαρίστα.

Αυτό τελικά δεν είναι μύθος; Κάπου το είχε δείξει ένας τυπάς στο youtube αλλά τον κράξανε...

Νομίζω ότι με έχετε ψυχολογήσει καλά...! Πραγματικά θα λάβω υπόψιν τις διάφορες σκέψεις σας, τόσο τεχνικές όσο και ... χομπυστικοφιλοσοφικές και θα πράξω (ή δεν θα πράξω) τα δέοντα. Ευχαριστώ παίδες!