Jet72

Μιας και έγινε αναφορά σε πολύ ειδικά ξύλα όπως αυτό της αγριοπασατεμπιάς, επιτρέψτε μου (με ποπκορν διάθεση...) να σας αποκαλύψω ένα τεχνικό μυστικό: Το σκάφος της κιθάρας μπορεί να μπει σε ένα πιάνο (κατά προτίμηση με ουρά αλλά κλειστή, ώστε να κρατιόνται οι ήχοι καλύτερα...) και να ξεχαστεί εκεί για 3 με 5 χρόνια. Εναλλακτικά μπορεί να μπει μπροστά από ηχείο που θα σικουενσάρει ένα MoogIII με mi-la-re-sol-si-mi για αρκετούς μήνες. Το ξύλο θα οριμάσει μουσικά και θα μπορέσει να αποδώσει καλύτερα σε όποια κατασκευή. Συμπέρασμα: Αυτό που μου λείπει για να βελτιώσω τον ήχο μου στην ηλεκτρική είναι.... ... ένα MoogIII. Α, δεν σας έπεισα, ε; Καλά... Πάντως το συμπέρασμα του όλου thread νομίζω ότι ήταν αναμενόμενο. Παρόλα αυτά το thread κρύβει (τουλάχιστον για εμένα) αρκετές πληροφορίες που δεν ήξερα και τις είδα διαβάζοντας τα διάφορα σχόλια. Να είστε καλά!

Κρίμα! Τον είχαμε δει στο Ρόδον αν θυμάμαι καλά... Όπως γίνεται με κάθε μεγάλο μουσικό, το live του ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον από κάθε στουντιακό δίσκο.

Παίζει η περίπτωση τα τάστα όντας φαγωμένα να έχουν χάσει το "λείο" τους και η χορδή να τρίβεται (και άρα να μπεντάρει δυσκολότερα) ;

http://en.wikipedia.org/wiki/Vince_Clarke

Είναι μόνο δική μου αίσθηση ή DX7ίζει πολύ ?

Ας πεταχτώ να πω ότι μου αρέσουν κάποιες "απλές" αντιθέσεις μεταξύ ήχου και εικόνας. Πχ Dave Mustaine με λευκό πουκάμισο "της μαμάς". Πολύ "κάπως"! Όταν όμως βλέπω το ανάποδο, πχ συνέντευξη μα(ν)έστρου κλασσικής με μπλουζάκι Eddie-Maiden, ε, εντάξει, "το κατάλαβα ότι δεν έχει κολλήματα και οι μουσικοί ορίζοντές του είναι ανοικτοί ;D ". Αν και δεν το πολυπιστεύω... Γενικά όμως το κατάλληλο ντύσιμο νομίζω ότι πρέπει να συνοδεύει την αντίστοιχη μουσική. Α, και σε κάποιες περιπτώσεις είναι και σεβασμός προς το ακροατήριο.

Επειδή είμαι και ολιγαρκής... Μια μπλε πένα σαν του (The) Edge, μπας και καταφέρω να παίξω το Pride χωρίς να ακούγεται σαν φραγκοσυριανή σε διπλές στροφές... Αν και υποψιάζομαι ότι στην περίπτωσή μου δεν φταίει (μόνο) η πέννα....

Το "πρόβλημα" με την FM σύνθεση (αν μου επιτρέπετε να εκφράσω το προσωπικό μου παράπονο) είναι ότι (στην Αθήνα του Νάκα των '80s όπου ως παιδιά δεν το πολυψάχναμε) με τόσα PSS-/PSR-/DSR-/DX- έπηξε το αυτί μας (ημών των γιαμαχάδων) στο γκλίνκι-γκλίνκι. Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι πολλοί ήχοι που λάτρεψα στα '80s ήταν FM (πχ τo synth bass του Broken Wings ή του Danger Zone κλπ). Παρόλα αυτά αυτό που μπορούσαμε να πετύχουμε ήταν max ένας ήχος Ρακιντζή-τύπου... Έτσι πλέον ό,τι φαίρνει γύρω από FM μου φαίνεται παιδικό. Ξέρω, αδικώ και τις μηχανές και τους ήχους και το αποτέλεσμα αλλά... νομίζω καταλαβαίνετε το πνεύμα μου. Αυτά περί FM. Οκ, ίσως από την άλλη μου τη δίνει γιατί ο ήχος του μου θυμίζει ότι... έχω μπει στην πέμπτη δεκαετία μου... ---- Και βέβαια το 77άρι ήταν άλλο ένα "απόλυτο-synth". Πόσο μου τη βαράει αυτή η εμπορική αίσθηση του "αν το πάρεις θα έχεις το απόλυτο". Φταίνε οι πωλητές, φταίμε εμείς ως πελάτες, δεν ξέρω...

J.S. γιατί γεννήθηκε ξέροντας ήδη την ηλεκτρική (ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση μου δίνει, δεν μπορώ να τον φανταστώ να μαθαίνει κλίμακες.... ;D )

Αυτό το λένε "Χημεία" και δεν πρέπει να το αγνοεί κανείς στη μουσική. Συνήθως εστιαζόμαστε στον παίκτη, το όργανο, την τεχνική. Όμως ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον (άντε και ζώον μερικές φορές...) και δημιουργεί διαφορετικά μέσα στην "ομάδα". Και να πω και κάτι; Νομίζω ότι ότι η ενέργεια που περνάει ένα group στο κοινό είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή που περνά ο σόλο καλλιτέχνης.

Yesterday! Δηλαδή P Mc C. Μάλιστα υπάρχει και το εξής ενδιαφέρον στην wikip: "Although credited to "Lennon–McCartney", the song was written solely by Paul McCartney"

Αν και κιμπορντάς, πιστεύω ότι η ροκ με την ηλεκτρική κιθάρα είναι κάτι όπως λέμε USA και Αμερική: δεν είναι το ίδιο αλλά για τον πολύ κόσμο είναι το ίδιο. Και βάζω τον πολύ κόσμο γιατί η/το ροκ ήταν και είναι για τον πολύ κόσμο... Έτσι τέλος πάντων πρέπει να επιλέξω αυτόν που άλλαξε την ηλεκτρική κιθάρα. Αβίαστα, Jimmy Hendrix. Αγαπημένος μου βέβαια είναι ο J.S. - οπότε και πάλι... αβίαστα Jimmy Hendrix! ;) Δεν ξέρω αν συμφωνείτε με τη συλλογιστική μου, πάντως πρέπει να αναγνωρίσετε ότι υπάρχει ένα λογικό μονοπάτι σε όλο αυτό! :)

.

Ίσως γιατί αυτά τα μηχανήματα όρισαν το τι είναι "ήχος συνθεσάιζερ", βγάζοντας (ίσως όχι κατ' ανάγκη επίτηδες) κάτι το πραγματικά διαφορετικό, μελλοντολογικό, διαστημικό και απόκοσμο. Και νομίζω ότι θα συμφωνήσετε με την άποψη ότι η δημιουργική φαντασία απογειώνεται όταν υπάρχει τεχνικός περιορισμός. Όταν τα resources είναι unlimited απλά.... καταναλώνεις χρόνο προσπαθώντας να κατανοήσεις τα demo τους. Νομίζω ότι με ένα τετρακάναλο κασσετόφωνο, ένα κλασσικό αναλογικό (και ένα reverb ή έστω ένα echo) θα μπορούσα να κάνω κάτι με πολύ περισσότερο χαρακτήρα από το να πλαγκάρω ένα τέρας korg σε ένα pc.... Τώρα το αν πραγματικά τέτοια "παλιά" όργανα αξίζουν τα λεφτά τους, τα πράγματα είναι απλά: όσο υπάρχει κάποιος "τρελός" ή μη που τα πληρώνει τόσο μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι ναι, "αξίζουν" τα λεφτά τους. Εισαγωγικά βάλτε όσα νομίζει ο καθένας.

Ναι, όπως και άλλες κιθάρεις που σε διάφορα σημεία δίνουν ενδιάφερον στα τραγούδια του big alice! ;D

Ωραία χιτ αλλά και ωραίοι δίσκοι, τους οποίους άκουγα ολόκληρους μιας και μέσα τους έβρισκα ΠΟΛΛΑ ενδιαφέροντα πράγματα από τον μέγα κιθαριστή Άκη Τουρκογιώργη.

Σε κάθε περίπτωση οι συγκεκριμένοι αξίζουν τον σεβασμό μας και την αγάπη μας. Αλλά έχω μία μικρή ένσταση στο κατά πόσο κάποια πράγματα "πάνε" στο καταραμένο unplugged. Αυτή η μόδα που κάποτε γέννησε το mtv έφτασε να γίνει must για κάθε καλλιτέχνη που ήθελε να δείξει ότι η μουσική του υπάρχει σε νότες και όχι μόνο μέσα στο ηλεκτρικό (ή ηλεκτρονικό) ρεύμα. Έτσι έχουμε δει μέχρι και τους Megadeth να παίζουν unplugged (λες και έχουν μπει εμβόλιμοι σε μπουάτ μιας άλλης εποχής...) κλπ. Τα παραπάνω ως προβληματισμός και χωρίς τη διάθεση να θέλω να μειώσω τους καλλιτέχνες ή να "χαλάσω" την αναφορά στο εν λόγω event του Λυκαβηττού ΥΓ Θεωρώ ότι είμαι και γω ένας τυχερός αναφορικά με τους Scorpions αλλά σε ότι έχει να κάνει με τις "κανονικές" συναυλίες τους (αρχές '90 κλπ)... Να είναι καλά, όταν όλοι θα μας σνομπάρουν όπως παλιά, ο Matthias και η παρέα θα περνάνε για μια καλοκαιρινή συναυλία - έστω και "unplugged"

Με μία φράση μου άρεσε πολύ! Και ως κομμάτι και ως παραγωγή. Και δεν θα έλεγα "καλό για σπιτικό", μου αρέσει όπως είναι, μου φαίνεται πολύ ροκ, πολύ "στα μούτρα", πολύ φρέσκο. Πιστεύω ότι αν το συγκεκριμένο έντυνε μουσικά κάποια νέα διαφήμιση εταιρίας κινητής τηλεφωνίας την άλλη μέρα τα social media θα είχαν πάρει φωτιά ψάχνοντας να βρουν "ποιο είναι αυτό το κομμάτι". Συγχαρητήρια παιδιά, εύχομαι από καρδιάς να προχωρήσετε το ίδιο δυνατά και με επόμενες δουλειές, σπιτικές ή και πιο επαγγελματικές!

Συγχαρητήρια! ;) Νομίζω ότι 5 νότες σύνθεσης είναι πολύ "μεγαλύτερες" από 1000 νότες αναπαραγωγής ενός τεχνικά δύσκολου κομματιού. Αυτό το mp3 εκτός από τεχνική έχει πολλή σκέψη, φαντασία και καλλιτεχνικό μεράκι. Α, και προφανώς το ότι στο θέμα αυτό αναφέρεται το όνομα του Σατς νομίζω ότι είναι τουλάχιστον τιμητικό για σένα αλλά και ενδεικτικό της εργασίας που (για καλή μας τύχη) έκανες upload. Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι! 8)

Οκ οκ, προφανώς δεν είμαι γουοτερικός... ;D A, για να είμαι δίκαιος προφανώς και ΟΧΙ. Και να πω βέβαια ότι μια φορά και ένα καιρό το να έρχονται "ονόματα" - αλλά και μεγάλες παραγωγές - στην Ελλάδα ήταν απλά όνειρο... ΄

Να ακούσω Floyd, να στραβώνομαι στα εφφέ και να μην βλέπω τους μουσικούς; Να ακούσω Floyd χωρίς τον Gilmour? Να ακούσω Floyd και να σκέφτομαι ότι το μόνο original άκουσμα είναι η πέννα του R.W. στο μπάσσο; Να βλέπω την ψευτοεπανάσταση του παππού γραμμένη με βρισιές στον "τοίχο"; Θα προτιμούσα να είχαν έρθει οι Brit Floyd! Πέρα από τα παραπάνω όμως που είναι και κάπως υποκειμενικά, πρέπει λίγο να διαχωρίσουμε το αν πάμε σε τέτοιες εκδηλώσεις για το ίδιο το αποτέλεσμα ή για την γενικότερη αίσθηση / εμπειρία κλπ. του να δούμε έναν ζωντανό μύθο και τα σχετικά...

Χωρίς να θέλω να σπαμάρω το θέμα μιας και αναφέρεται στα M-μ αλλά επειδή αναφέρθηκε στα παραπάνω: Ως μετατροπία θεωρώ το παράλληλο ανέβασμα όλου του κομματιού κατά μισό ή ένα τόνο και σπανιότερα κατά μία τρίτη ή τέταρτη. Συνηθέστερα όμως κατά μισό τόνο..., αυτό που συνήθως γίνεται στο φινάλε κομματιού για να μην γίνεται βαρετή η διαρκής επανάληψη του ρεφραίν ως το fade out: το ανεβάζεις μισό τόνο και ξαφνικά παίρνει ανάσα το κομμάτι. Ειδικά σε φεστιβαλικού τύπου (eurovision κλπ) κομμάτια κάποτε ήταν τυπικό μέρος της συνταγής. ;D

http://www.ert-archives.gr/V3/public/main/page-assetview.aspx?tid=0000069733&tsz=0&autostart=0 Από τα αρχεία της ΕΡΤ, ένα παλιό αφιέρωμα στο Πλανητάριο του Ιδρύματος Ευγενίδου. Ενδιαφέρον από κάθε άποψη, ιδιαίτερα αν δείτε την κάπως cult σκηνοθετική προσέγγιση όπου εμφανίζονται οι εργαζόμενοι του Πλανηταρίου σε καθημερινή εργασία... Πηγαίντε όμως στο 16:16 για να δείτε τον μουσικό του Πλανηταρίου ο οποίος έχει μία από τις πιο φοβερές δουλειές: πρέπει "να γράψει μουσική για το διάστημα" - το παιδικό όνειρο πολλών από εμάς που έχουμε μεγαλώσει με Vag - Jarre και τα συναφή... Προφανώς ενδιαφέρον έχει και το μηχάνημά του, νομίζω Oberheim 4 voice...? http://en.academic.ru/pictures/enwiki/79/Oberheim_4_voice.jpg ;) Όποιος ξέρει κάτι παραπάνω θα έχει πολύ ενδιαφέρον να μας πει.

Δεν το σήκωσε ούτε αυτή τη φορά, αλλά στην τελική πεντάδα ήταν και ο (κατά το ήμισυ) έλληνας Alexandre Desplat. Για πέμπτη φορά. Και όπως είπε ο ίδιος, καλύτερα 5 υποψηφιότητες παρά μία απονομή και τίποτα άλλο. Καλύτερα να είσαι συνέχεια στους καλύτερους παρά μία φορά και μόνο στην κορυφή...

Συγχαρητήρια, εύχομαι πάντα επιτυχίες!