Jet72

Σρεντ και στολίδια και ΓΟΥΑΜΙ μπαρ τριξ (tricks) είναι ένας καλός λόγος για να έχει κάποιος Σρατ με lock tremolo ;) BTW, αυτό που στα μισά της φράσης σουιτσάρει ο παίκτης (όχι μόνο ο αγαπητός sotiroubas αλλά η πλειονότητα) από neck σε bridge είναι λίγο... κάπως ;D ( και νομίζω ότι έχει να κάνει με το ότι μέσα τους όλοι ο χαρντ φεντεράδες κρύβουν έναν μικρό Richie Blackmore! )

5% Yanni + 5% Vangelis + 5% Hans Zimmer + 5% Mike Oldfield + 80% Μοναδική Λάμψη κάτσε να κάνω τη σούμα.... εεεε, 100% road2obliviion. Εύγε.

Ό,τι πιο άμεσο, δροσερό και ταυτόχρονα επιθετικό έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό. Για να το πω πολύ απλά, περιμένω την στιγμή που θα μπορέσω να σας ακούσω κάπου live. Συγχαρητήρια, δηλώνω ενθουσιασμένος!

Πάντα μου άρεσε ότι μαζί με τον (γενικώς επικό) μέταλ ήχο του (είναι και η ρημάδα η eightήλα και το Somewhere In Time...) άκουγα στα σόλα του πρώτα και πάνω απ' όλα μουσική και όχι φλύαρες φράσεις εντυπωσιασμού.

Με τυχαία σειρά: 1. Ακούραστος. Fade out και.... συνεχίζει. Ντούρασελ λέμε. 2. Μου αρέσουν πολύ ΚΑΙ οι μελωδικές φράσεις. Ακούω μουσική (και όχι μόνο μπλρδλμπρδλμπλρδλμπρδλμπλρδλμπρδλμπλρδλμπρδλ, σρέντιν΄ , όπου και κει βέβαια είσαι απόλαυση). 3. Το μόνο που μου λείπει είναι λίγο παραπάνω.... μαλλί. 4. Είναι φανερή η επιρροή σου στον J.S. ;D Σε κάποιες φάσεις ένιωθα λες και ακούω ακυκλοφόρητο bonus track του The Extremist LP !

Batio = ΙΜΗΟ o ορισμός του Shredder (με την όχι καλή έννοια που καταντά να έχει ο όρος). Τα βήματα του νέου κιθαριστή - YouViewer: 1. Batio 2... (τίποτα, καμία απόπειρα στην κιθάρα. Συνεχίζει και βλέπει Batio) 3. Gilmour (τον βρήκε τυχαία, μέσω διαδρομής τύπου Batio - picking - what guitar neck for fast picking - maple neck - fender - Gilmour ή κάπως έτσι) 4. ( άνετος, πάει να παίξει τα "ευκολάκια" του Gilmour) 5. ( έλα ρε, αν και εύκολα, εντούτοις... δεν! ) 6. - Ποιος Batio ρε μαν; Μπορείς να παίξεις Gilmour ; και μετά αλλάζει η κοσμοθεωρία του νέου κιθαριστή. Παρόλα αυτά του μένει η ζήλια (και ο καημός) γιατί ξέρει ότι ποτέ δεν θα γίνει τόσο γρήγορος. Και μετά έρχεται ο SF και τον ξεαγχώνει. Game over, νικήσαμε τον Batio ! ;D

80s, γυμνάσιο, όλοι ακούνε διάφορα, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο οι VH είναι ξένη λέξη. Βέβαια το Jump το ξέρουν όλοι αλλά από κει και πέρα τίποτα. Αυτό που μου άρεσε ήταν ότι άκουγα βαρύ ήχο που όμως δεν ήταν "μέταλ", ούτε καν "χαρντ". Ίσως γιατί ο Έντυ δεν παίζει με τον τυπικό τρόπο των σκληρών, κβαντισμένων riffs συν το ότι δεν ξέρεις από που θα σου έρθουν τα "στολίδια" (αρμονικές, dives κλπ κλπ). Περισσότερο όμως αυτό που μου άρεσε ήταν ότι άκουγα πολύ ματζόρε μέσα στα κομμάτια. Για τα σόλο δεν συζητάω. Φανταστείτε την εποχή όπου αγόραζες δίσκο ( / κασέττα ) και άκουγες το σόλο... και δεν μπορούσες να καταλάβεις καν πως γίνεται όλο αυτό που ακους... ! Ήταν ο μάγος της ηλεκτρικής. ΥΓ1 Κρυφό χαρτί: τα ψηλά φωνητικά του Μάικ Άντονυ στο μπάσσο. ΥΓ2 Α, το πιο σημαντικό: με Sammy Hagar στα φωνητικά πολύ πιο πολύ του γούστου μου. Κρίμα που τα 'σπασε με τον Έντυ αλλά όταν στη μέση μπαίνουν ΤΟΝΟΙ αλκοόλ (και ποιος ξέρει τι άλλο) οι άνθρωποι χαλάνε - δυστυχώς.

Καλύτερα δεν θα μπορούσες να το διατυπώσεις. Ειδικά αν το αυτί σου είναι καρφωμένο στα Eighties, ο ήχους του fuzz είναι απλά σαχλός. Ναι, σαν αυτόν που έβγαζε το κασετόφωνο με καρφωμένη πάνω την ηλεκτρική. Αυτό το FUZZ ποτέ δεν το χώνεψα. Μα ποτέ λέμε....... Προφανώς είναι γούστο, το οποίο διαμορφώνεται μάλλον κάπου στα χρόνια του Γυμνασίου!

Frankenstrat. Δεν αρχίζω να γράφω γιατί θα κρασάρουν οι σέρβερς, θα καούν οι δίσκοι. ;D

Με κινητό και εξωτερικό ήχο, σεμνά και ταπεινά... ;D Από τις αγορές που έχω ευχαριστηθεί ΠΟΛΥ τα τελευταία χρόνια!

Λοιπόν, μου βάλατε την ιδέα: έβγαλα τη Σι και τη Μι από το tree. Έπαιξα, όλα στη θέση τους, δεν φεύγουν από το nut. Dive, dive, dive μέχρι το ματζαφλέρι να ακουμπήσει το pickguard. Θαύμα, θαύμα, το κούρδισμα παραμένει! (ή τέλος πάντων δεν διαλύεται όπως συνήθιζε να παθαίνει). Άρα το tree μου είναι άχρηστο; ΥΓ Επίσης έχω την εντύπωση σαν να μαλάκωσαν λίιιγο οι εν λόγω χορδές - αλλά αυτό μπορεί να είναι και η εντύπωσή μου.

Ποτέ δεν "τον πήγαινα". Στη δική μου αισθητική ο Πανούσης ήταν η μόνιμη δοκιμή του "αν υπάρχουν όρια στην τέχνη". Τολμώ δε να πω ότι ορισμένες φορές ένιωσα πως η αισθητική του Πανούση με προσέβαλε ως άνθρωπο. Μπορώ να κατανοήσω τον όποιο αντίλογο στο παραπάνω. Ξέρω, υπάρχουν πολλές άλλες περιπτώσεις εκτός της σάτιρας όπου θα πρέπει πραγματικά να προσβληθώ... Παρόλα αυτά, του αναγνωρίζω ότι ήταν επαγγελματίας σε ό,τι έκανε και πως με σεβόταν ως ακροατή του. Ακούγοντας (στο ραδιόφωνο) τη μουσική του καταλάβαινα ότι δεν προσπαθούσε να πουλήσει σάτιρα ντυμένη με μουσική αλλά ίσως μουσική με κερασάκι τη σάτιρα. Και αυτό τελικά με κράταγε μακριά από το να τον κατηγορώ όντας ασύμβατος με το καλλιτεχνικό του ιδίωμα. Περίεργο να σέβεσαι την δουλειά κάποιου που δεν σε εκφράζει. Απ΄την άλλη, ίσως αυτό να είναι ένα μέτρο του πόσο σημαντικός είναι και του πόσο τελικά αφήνει το στίγμα του πίσω. Τζίμη να ξέρεις: χτες πραγματικά με στεναχώρησες. ΥΓ θυμάμαι μία παλιά συνέντευξη. Το μεταφέρω σε ελεύθερο νόημα, στο περίπου: _ Τζίμη τι μουσική ακούς για σένα; Εννοώ όταν γυρνάς σπίτι, όταν δεν δουλεύεις... _ Δεν ακούω μουσική. Μετά από ώρες στο στούντιο απλά δεν θέλω να ακούσω μουσική. Εσύ όταν τελειώνεις από τον σταθμό γυρνάς σπίτι για να δεις ειδήσεις;

Να πω ότι αρχικά δυσκολεύτηκα να εστιάσω στον ήχο γιατί ξεμυαλίστηκα με το ίδιο το σόλο, στο οποίο κάνεις το όργανο φιτίλια. Έδω είναι μία περίπτωση More-Is-More και την αφήνουμε ως έχει. Εύγε! Στο προκείμενο τώρα: Το #1 μου ακούγεται πιο "organic", πιο Satriani Το #2 μου ακούγεται πιο "synthetic", πιο Vai. Μάντεψε: Και γω δαγκωτό: Το #1 !

Τι να πρωτοσχολιάσω στο (καταπληκτικό) αυτό κείμενο... Κάποιες σκόρπιες σκέψεις, καθαρά συμπληρωματικές: 1. Το LiM εφαρμόζεται και σε άλλα όργανα αλλά και γενικά στις ενορχηστρώσεις. 2. Μην δείχνεις ό,τι μπορείς να κάνεις. Η μουσική δεν είναι διαγωνισμός τεχνικής. Είναι απλά... μουσική. Η τεχνική θεωρείται ως προαπαιτούμενη και δεν είναι αυτοσκοπός. Μπορεί να προσθέτει το αλάτι και το πιπέρι στην performance αλλά.... μια κατσαρόλα φαγητό θέλει μισή χουφτίτσα αλάτι μόνο γιατί με το παραπάνω χαλάει. Τα προφανή λέω νομίζω, οκ; 3. Ανάποδα από το (2): Να δείχνεις ό,τι μπορείς να κάνεις. Αλλά εκεί που πρέπει και για όσο πρέπει. Ίσως τελικά είναι σαν ένα ρητό που λέει "σοβαρός είναι αυτός που ξέρει πότε πρέπει να είναι σοβαρός". 4. Το LiM είναι αυτό που κάνει μία ηχογράφηση να θες να την ακούσεις ξανά και ξανά. Γιατί τα λίγα στολιδάκια γίνονται ξαφνικά πολύ σημαντικά και τα προσμένεις γιατί σου λείπουν (ισχύει και σε άλλα όργανα και γενικότερα και στην ενορχήστρωση). 5. Το More is More είναι ερασιτεχνισμός. Και το αυτί - ακόμα και το απαίδευτο - ξέρει να τον ξεχωρίζει με την πρώτη. Αυτά.... ;) ΥΓ δεν θα ξεχάσω το πρώτο μουσικό μάθημα ζωής: ως πιτσιρικάς τερμάτιζα όλες τις ρυθμίσεις και όλα τα AUTO που μπορεί να υπήρχαν στο αρμόνιό μου ;D . Όταν κάποτε έκατσε στο όργανο αυτό ένας μεγαλύτερος σε ηλικία και (βέβαια) σε εμπειρία μουσικός έριξε όλες τις ρυθμίσεις, αφήνοντας μόνο τα λίγα βασικά και απαραίτητα. Και έπαιξε το ίδιο κομμάτι που έπαιζα και γω, ΠΙΟ ΑΡΓΑ και πιο ήρεμα. Αλλά και πιο σταθερά και (κατά ένα περίεργο για μένα τότε τρόπο) πιο καλλιτεχνικά. Και τότε άκουσα μουσική, και τότε πήρα το πρώτο βασικό μου LiM μάθημα.

Για μένα δεν του λείπει του ΓΟΥΑ ;D, η περμανάντ του λείπει! Επιτέλους, οι γκιτάαα χίροουζ αρ μπακ ;) Με ένα σφιχτότερο παίξιμο άνετα το έτρωγα για κάτι τύπου Motley Crue και τα σχετικά, βρίσκοντας μέσα και φρασεολογία λίγο Maiden και (ΝΑΙ! ) λίγο Van Halen. Ωραίος!

Έρχονται τα ενδιαφέροντα. Πάμε για ghost camouflage, τυπικό με γαλάζιο-γκρι-γκριμπεζ; Πάντα με προβλημάτιζαν τα painted pickguards. Αντέχουν τη χρήση;

Κρίμα, πέρασαν τα χρόνια και δεν μπορεί πλέον να κάνει τις τούμπες που βλέπαμε στο ΣΕΦ πριν πολλά χρόνια, όταν τους είχαμε δει support (σε ποιους άλλους; ) στους Scorpions. Η άλλη ανάγνωση: ευτυχώς πέρασαν τα χρόνια και δεν μπορεί πλέον να κάνει τις τούμπες που βλέπαμε στο ΣΕΦ πριν πολλά χρόνια, όταν τους είχαμε δει support (σε ποιους άλλους; ) στους Scorpions. btw, δεν νομίζω ότι πολυέπαιζε μπάσσο, μάλλον ψιλοδιακοσμητικό το κουβαλούσε (εκτός και αν έπαιζε μι λα ρε σολ ανοιχτές οπότε.... και ένα χέρι είναι αρκετό). Ο χρόνος γλύκανε την (ωραία ομολογώ) τραχύτητα που είχαν στη νεανική τους φάση. Γκλαμουριά, μαλλιά, floyd rose και χρωματιστά εξωτικά μπάσα (ξαναλέω ανένοχα, είμαι φαν του κινήματος). Τώρα, λιγότερα μαλλιά, πολύ λιγότερη περμανάντ, κανονικά όργανα και πιο ισορροπημένος ήχος. Γιατί όχι;

Φωνητικά! Ναι, και μου έχει κολλήσει ότι θα το έλεγε μία γυναικεία φωνή όπως αυτή της Δέσποινας Ολυμπίου. Ωραίος ο SF ;)

Όπως το περιγράφει ο Trolley. Τελικά είναι το τι σε συγκινεί και ΓΙΑΤΙ σε συγκινεί. Πχ ένα σούπερ DX / FX bass μου λέειΠΟΛΛΑ (παλαιότερα) γιατί μου θύμιζε Danger Zone αλλά και Maria Magdalena (με αυτά μεγάλωσα... ) Πάω στοίχημα ότι αν ήμουν 10 χρόνια μεγαλύτερος απλά θα μου φαινόταν ως άλλος ένας συνθετικός ήχος....

Πάνε είκοσι-και χρόνια από την τελευταία φορά που άκουσα κάτι αντίστοιχο. Και τότε ήταν οι ΣτέρεοΝόβα... Ο ηλεκτρικός αλλά όχι ηλεκτρονικός ήχος νομίζω βγάζει καλύτερο αποτέλεσμα στο hip-hop, πιο άμεσο, πιο ταιριαστό στον στίχο. Μπράβο παιδιά, πολύ ωραία δουλειά! ΥΓ όπως καταλαβαίνετε, το hh ΔΕΝ είναι το είδος μου ΥΓ2 και το κλιπ πλαισιώνει σωστά το concept.

Αγορα με το χερι στην τσεπη και τα δαχτυλα στα ταστα. Τοτε το μυαλο και η καρδια μπορει να συμφωνησουν. Αλλιως... χαζευεις βιτρινες (το οποιο θελει μονο καρδια...)

Κων/νε φοβερός ήχος. " ... Για τους λάτρεις του 80's ήχου... Iron Maiden Somewhere in time 1986 ... " Ναι, είμαι μέσα σε αυτούς στα σίγουρα! Ο συγκεκριμένος ήχος έχει μία απροσδιοριστία που με συναρπάζει (δεν καταλαβαίνεις που τοποθετείται ο κιθαρίστας στο ηχητικό τοπίο, μπροστά, πίσω, πλάγια, παντού (!) ... ) Και βέβαια έχει όλο το gain και την αγριάδα, παραμένοντας ταυτόχρονα καθαρός. I Am Definitely Caught Somewhere In Time! ;D

Στρωτό, αισιόδοξο και δροσερό. Μου διατήρησε το ενδιαφέρον μιας και κρατά τέλεια την ισορροπία μεταξύ προβλέψιμου (για να το παρακολουθείς εύκολα από την πρώτη κιόλας ακρόαση) και αναπάντεχου (με τις φράσεις-περάσματα στις πιο πικάντικες αρμονίες κλπ). Πολύ μου άρεσε!!!

Η παρατήρηση περι δευτερογενών επιρροών δεν με αφήνει ασυγκίνητο. Κάτι αντίστοιχο έχω πάθει σε άλλο είδος μουσικής. Στα ΄80s & early '90s άκουγα πολύ Jarre και ειδικά τα (πως να το πω) όχι-pop κομμάτια του. Προσπαθούσα να δω τις γενικές φόρμες που χρησιμοποιούσε, τα patterns, το στήσιμο και την έξελιξη των ιδεών μέσα στα κομμάτια του. Ένα (ή και κανένα) απλό μπιτ, κάποιο μονότονο μπάσσο (moogοειδoύς συνήθως ήχου), κάποιο αρπέζ το οποίο τελικά σου βιδωνόταν στο κεφάλι (ειδικά αν στο ένα αυτί άκουγες το ίδιο το αρπέζ και στο άλλο την ηχώ του χρονοκαθυστερημένα). Και από πάνω pads να σε πηγαινοφέρνουν δω και κει. Και προσπαθούσα να κάνω αντίστοιχα... ό,τι μπορούσα, με ό,τι είχα. Κάποιο αρπέζ περασμένο από το reverb πεταλάκι της κιθάρας μου, κάποια strings με πολύ sustain και vibrato/tremolo να σέρνονται από πάνω... Ό,τι μπορούσα. Και μετά από πολύ καιρό κατάλαβα ότι αυτό που ήθελα να προσεγγίσω (ανεπιτυχώς εννοείται) ΔΕΝ ήταν ο Jarre αλλά οι Tangerine Dream (που BTW ΔΕΝ μου αρέσουν! ) και αυτό που -νομίζω- λέγεται Berlin School. Ωραίο και πρωτότυπο thread!

Αρχικά μου φάνηκε απλά αστείο. Στην πορεία μου φάνηκε κάπως ενδιαφέρον, το ομολογώ! Τελικά μου φαίνεται ότι ανήκει στη γενική κατηγορία "δενβλέπωλόγογιατίναδώσωταλεφτάμουγιακάτιτέτοιο"- εκτός και αν γίνει κάποιου τύπου μόδα και ξαφνικά όλα τα κομμάτια έχουν στη μέση ένα σόλο κοργκ-γιαπάνι. Αλλά το βλέπω λίγο δύσκολο....