Jet72

Ωχ Βαγγέλη μου, δυσκολα μας εβαλες!... 99 Africa Georgy Porgy

MJ: αλλος ενας παιδικος μου ηρωας που τελικα με απογοητευσε - για διαφορους λογους...

Είχα δεκάρες. Και αρχικά δεν ήξερα καν τι είναι το gauge κλπ. Και κάποτε διάβασα ότι ο evh έχει 9άρες. Και δοκίμασα και γω. Ε, ναι λοιπόν, evh ΔΕΝ έγινα ? Όμως τα δάχτυλά μου ένιωσαν αλλιώς την ταστιέρα, τα πράγματα έγιναν πιο ήρεμα και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μπορούσα να κάνω όσα whole-step bends ήθελα! Ένας νέος υπέροχος κόσμος!

Βαγγέλη όντως αυτά που τρέφουν το δικό σου μουσικό μυαλό μπορεί κάποιον άλλον απλά να τον ταλαιπωρούν. Ίσως τελικά αυτός που είναι κοντά στην Τέχνη να απομακρύνεται από τον κανονικό κόσμο. Φαντάσου τι παθαίνει αυτός που είναι "μέσα" στην Τέχνη.... Μάλλον χάνεται η "μαγεία" όταν μπορείς και αναλύεις το αντικείμενο. Θυμάμαι μικρός να ακούω μουσική χωρίς να καταλαβαίνω τι ακριβώς ακούω. Θυμάμαι να εισπράττω τον συνολικό ήχο που είτε μου άρεσε ( πολύ ) είτε τον απέρριπτα ( τελείως! ). Αυτό το συναίσθημα πλέον δεν μπορώ να το ξανανιώσω. Ακούω Stevie Wonder και ψάχνω το Clavinet, ακούω Led Zeppelin και ψάχνω την μπότα του Bonham, ακούω Dire Straights και προσπαθώ να μαντέψω αν ο Knopfler παίζει με Strat ή Les Paul... Ο Bob Ross ΔΕΝ λέει "the ART of painting" αλλά "the JOY of painting". Και μου αρέσει πολύ, αν και αναγνωρίζω τον λόγο που οι "κανονικοί" ζωγράφοι γελάνε μαζί του. Είναι όμως αυτό άδικο; Είναι εν μέρει, αφού ο Β.R. έχει καταφέρει να δώσει JOY σε πολύ κόσμο με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Όπως και οι Sex Pistols...

Η παρατήρηση του vangelism μου θυμίζει ατάκα του David Lee Roth στα early 80s για τους Van Halen: μας γουστάρουν γιατί παίζουμε σκληρό ροκ με το οποίο όμως μπορούν να χορεύουν!

Έλληνες, με ένα ιδιάζον blending ήχων και τεχνοτροπιών: https://www.youtube.com/watch?v=Q-GRc6FGaNk

Το ότι χρειάζονται και τα δύο φαίνεται να είναι το προφανές για κάποιον που θέλει να εξελιχθεί. Αν όχι, τότε ο μουσικός-sequencer θα παίζει πρίμες βίστες τέλειες ενώ ο μουσικός-αυτιάς θα παίζει ό,τι του ΄ρθει (ενν. ό,τι του ΄ρθει στο αυτί - και μπορεί να έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον νομίζω... τουλάχιστον για τον εαυτό του! ). Και δεν μπορώ να μην θυμηθώ κάποιους συμμαθητές μου στο ωδείο που ως σπουδαστές στην ανωτέρα ΔΕΝ μπορούσαν να παίξουν το "χάρτινο το φεγγαράκι" γιατί δεν το είχαν δει σε παρτιτούρα. Είναι στον άνθρωπο; Είναι στο σύστημα των κλασσικών ωδείων; Δεν ξέρω. Είναι κρίμα όμως στα σίγουρα, πάντα ένιωθα ότι αυτοί οι άνθρωποι έχαναν κάτι από την μαγεία-παιχνίδι της μουσικής.

Δεν την έχω δει την ταινία ακόμη, δυστυχώς. Και θέλω να την δω ΚΑΙ για τον Brian May! Όσο για την προσέγγιση της ζωής του Mercury και αυτά που ΔΕΝ δείχνει, είμαι απόλυτα σύμφωνος. Στο κάτω κάτω, νομίζω ότι και ο ίδιος θα ήθελε να τον θυμόμαστε για την καλλιτεχνική του αξία και όχι για ό,τι άλλο.

Θυμάμαι να πηγαίνω ωδείο και να έχω συμμαθητή 45 χρονών. Και ξέρεις κάτι; Ήταν ο πιο συνειδητοποιημένος, αυτός που το ένιωθε περισσότερο από κάθε άλλο παιδί (ίσως γιατί ήταν και ο μόνος που πλήρωνε Ο ΙΔΙΟΣ τα δίδακτρά του! ;D ) Βασικά το μάθηκα στο ωδείο είναι σαν ιδιαίτερο: εσύ, ο δάσκαλος και το πιάνο. Επιπλέον θα μπεις και σε τάξη θεωρίας (και εκεί θα είσαι "ο μεγάλος" αλλά δεν πειράζει). Νομίζω ότι αν προχωρήσεις με ωδείο ή δάσκαλο μετά θα βλέπεις τους άλλους αυτοδίδακτους από μίλια μακριά. Απλά (όπως προφανώς φαντάζεσαι) θα πρέπει να κάνεις την σχετική υπομονή παίζοντας τα "βαρετά" μαθήματα του ωδείου - τα οποία όμως είναι και τα πιο σημαντικά γιατί αυτά θα βάλουν μια και καλή τα χέρια σου σωστά πάνω στο κλαβιέ. Συνοπτικά, ένα έχω να σου πω: Καλή αρχή ;)

Ο SF θελησε (...) στρατ (...) Εμ, για αυτό κοιτάς έξω από το παράθυρο και έχουν έρθει τα πάνω κάτω.... ;D

Πολύ πάουερ, πολύ μαλλί, πολύ late 80s. Έχεις όλη τη συνταγή και για αυτό - αν και αρχικά πάτησα για να ακούσω τα πρώτα 10'' μόνο - τελικά το άκουσα όλο. Σούπερ ήχος. Α, και τα drums ήταν ό,τι έπρεπε για το ύφος. Το riff του θυμίζει πολύ (μα πολύ σου λέω! ) το Empire των Queensryche!

Δεν πέρασαν καν οι πρώτες είκοσι νότες και - ακούγοντάς το - μου είχε καρφωθεί ένα χαζό χαμόγελο στο πρόσωπο από τον ενθουσιασμό. Πολύ γλυκό, πολύ μουσικό ;)

https://en.wikipedia.org/wiki/Spud_Webb Εγώ πάντως έχω την ανάποδη απορία: πως κάποιος με μεγάλα δάχτυλα μπορεί να σολάρει κοντά στο body της κιθάρας, εκεί που τα τάστα είναι "πυκνά" !

Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι δύσκολο να αλλάξει τονικότητα λόγω του χαρακτηριστικού μονόχορδου ριφφ στην μι καντίνι (εκτός και αν βάλεις καποτάστο - στην ηλεκτρική; μπλιάχ! ) ή το παίξεις στη σολ - αλλά θα ακούγεται μπάσσο.... )

Νομίζω ότι μεγάλο μέρος του (συνολικά και επί μέρους) φοβερού αποτελέσματος έχει να κάνει με τον ντράμμερ σας. Μου βγάζει αυτό το ωραίο συναίσθημα που λέει "μου άρεσει ο Nikko ΚΑΙ μπορώ ΚΑΙ το ευχαριστιέμαι". Φοβερή ενέργεια, καμία υπερβολή, ένα μεγάλο μπράβο για ένα φανταστικό cover ενός μοναδικού κομματιού. ΥΓ τα φώτα έδωσαν την ένεργεια που ίσως έλειπε λόγω της στατικότητας των μελών. Θα μου πεις, τι ήθελες σε τέτοιο χώρο, να τρέχουμε πάνω-κάτω;; ;D

Το καυσόξυλο λοιπόν (ΥΑΜΑΗΑ SE110ii) βρίσκεται σε φάση ανακασκευής. Προ δεκαετιών είχε γίνει η πρώτη απόπειρα βαφής στο γνωστό στυλ. Για τότε, καλά τα είχαμε πάει: από μία βαρετή μαύρη είχαμε φτάσει σε μία περίεργη κόκκινη. Με αφορμή κάποιες αλλαγές στα ηλεκτρικά έγιναν οι εξής τροποποιήσεις: 1.Κατάργηση θέσης επιπρόσθετου μεσαίου μαγνήτη. Αυτός είχε μπει παλιά, με σκάψιμο του σκάφους. Στο συγκεκριμένο σημείο έγινε μεγάλη χειροτεχνία για να κλείσει η τρύπα. Ατλακόκ, ξύλα χειροτεχνίας, ακρυλικός στόκος ( ! ) και άπειρο τρίψιμο. Όλα οκ τελικά (και μετά από δύο μήνες οι στόκοι έχουν τραβήξει και δεν είδα ιδιαίτερο πρόβλημα). 2. Κατάργηση επιλογέων on-off που είχαν μπει μαζί με τον έξτρα μαγνήτη. 3.Αλλαγή ποτενσιόμετρου (το παλαιό κρακάριζε και δούλευε μόνο στο 10./10) 4. Αλλαγή jack input με σκάψιμο για τοποθέτηση strat-like jack plate. Και βέβαια νέο βάψιμο, με σπρέι χρωματοπωλείου. Μαύρο / Μάσκες / Άσπρο / Βερνίκι (για σφράγισμα της δουλειάς) / Μάσκες / Κόκκινο. Μπήκα στον πειρασμό να την αφήσω ασπρόμαυρη αλλά ευτυχώς δεν τεμπέλιασα. Το pattern είναι loosely based που λένε, ακολουθούσα την πραγματική όπου αυτό ήταν δυνατό και όπου … μου άρεσε! Τώρα μένει η τελική συναρμολόγηση. Έχει τριφτεί και το headstock (που πλέον είναι άβαφο και έχει σχήμα περίιιιπου σαν strat). Τελικές φωτό θα έχετε στην ολοκλήρωση. Και από ήχο; Who cares? Αν δεν, θα την καρφώσω στον τοίχο…. ! ΥΓ δεν θα έχει F.R. όπως δεν είχε και η κανονική κατά το πρώτο διάστημα της κόκκινης περιόδου της. Βασικά όμως δεν θα έχει λόγω κόστους και έλλειψης γνώσης. Άσε που δεν αξίζει η επένδυση πάνω στο καυσόξυλο...

Εσύ και ο EVH - μία από τα ίδια. Προσωπικά όταν έριξα το gauge μου σε 9άρες ένιωσα (α) ότι είμαι 20% καλύτερος από ό,τι πίστευα (β) ότι ανέπνευσε το όργανο, μαλάκωσε, έως και ψιλοκελάηδησε!

Μας γειώνει λοιπόν η γείωση του ρεύματος του ενισχυτή και το καλώδιο στο Clamp βοηθά ώστε να μην μένουν φορτία στον παίκτη ο οποίος και αυτός είναι γειωμένος. Κάπου είχα διαβάσει ότι κάποτε η κιθάρα είχε "τινάξει" τον Δημήτρη Σταρόβα!

Ας πω και γω την ιδέα μου και πείτε μου πόσο εντός ή εκτός είμαι: Οι μαγνήτες στέλνουν στο volume (η πιο απλή διάταξη έστω), δύο καλώδια, ένα σήματος και ένα γείωσης. Το Volume βγάζει το σήμα στην έξοδο, η οποία έχει και αυτή γείωση (δεύτερο καλώδιο προς το volume). To Volume γειώνεται το ίδιο (και έμμεσα και ό,τι υπάρχει γειωμένο πάνω του) μέσω ενός καλωδίου που πάει στο Clamp. Αυτό όμως έχει τα μεταλλικά ελατήρια που πάνε στη γέφυρα στην οποία πατάνε οι χορδές και εκεί τα χέρια μας οπότε τελικά μόλις πιάνουμε την κιθάρα-χορδές σταματά το (πολύ) hum.

Όταν λες ότι άλλαξες χορδές (βλέπω είναι απογευματινό το ποστ) μάλλον εννοείς ότι άλλαξες τις πρωινές και έβαλες τις μεσημεριανές, σωστά; ;D Ωραίο το κομμάτι, όπως κάθε κομμάτι που δημιουργεί ατμόσφαιρα - και άρα σε ταξιδεύει. Ξέρεις, κάποια κομμάτια είναι ωραία γιατί είναι πολύ δυνατά συνθετικά. Άλλα πάλι είναι ωραία γιατί.... απλά είναι όπως είναι και ακούγονται κάπως. Έχουν και αυτά την αξία τους - ειδικά στη γενική ποπ-ροκ-κλπ κλπ μουσική όπου μετράει η συνολική ηχητική εικόνα. Μα τι κάθομαι και γράφω απογευματιάτικα; Τέτοιες αναλύσεις δεν κάνει ούτε ο cos_dr! .... ;D Ωραίο είναι!

Οι κιθάρες είναι ξεσηκωτικές, και ριφφ και σόλα. Η φωνή είναι πολύ καλή, κάτι που δύσκολα συναναντάμε στην ελληνική ηλεκτρική - και ειδικά αγγλόφωνη - σκηνή. Άντε να πω και αυτό και ας ακουστεί υπερβολικό: Η γενική πρώτη εντύπωση του κομματιού όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά το πρώτο λεπτό ακρόασης είναι η εξής: αν ήταν λίγο πιο γρήγορο και λίγο πιο επιθετικά παιγμένο θα έλεγα ότι ακούω S.R.V. !!!!

Περίεργα και πολλά ηχοχρώματα, εντελώς έξω από την αισθητική μου - αυτό δεν είναι καλό, είναι σίγουρα όμως ενδιαφέρον. Στον ίδιο καμβά συνέθεσαν ένα fuzzy ηχο-τοπίο το οποίο με παρέσυρε ονειρικά. Θα μπορούσε να ήταν soundtrack ταινίας αλλά ακόμη δεν έχω βρει το ύφος και την υπόθεση. Η αρμονία στο αρχικό riff είναι τελείως γιούχου, θα έλεγα ότι εκεί ήταν που τσίμπησα και ήθελα να το ακούσω όλο. Hint: η τυπική αλλαγή 1η μινόρε προς 4η ματζόρε... προδίδει ηλικίες.... ;D

Κατ' εμέ, μέγιστος τυμπανοτιτάνας. Απολαμβάνω τον τρόπο με τον οποίο "κοπανάει" ώστε να είναι ροκ ενώ στο βάθος παραμένει πρώτα και πάνω απ' όλα Μουσικός (και όχι ξερός ντράμμερ). Και κάτι πολύ εϊτίλα.... Παραγωγή Phil Collins (με Daryl Stuermer στις κιθάρες κλασικά...) και βέβαια PC στα τύμπανα (φαίνεται και από το gated reverb στο snare που από μόνο του φωνάζει για 80s !!!! ) :

Είναι δύσκολο για τον αρχάριο να αντιληφθεί το λάθος στο μέτρημα την στιγμή που το κάνει γιατί είναι εστιασμένος στα δάχτυλα, τις νότες κλπ κλπ. Ως ακροατής όμως θα πρέπει να μπορεί να εστιάσει καλύτερα στο πρόβλημα, Ηχογράφησέ τον να παίζει το riff πάνω από μετρονόμο ή backing track. Κάνε το ίδιο με εσένα στην κιθάρα. Ακούστε μαζί ως ακροατές τα δύο δείγματα. Αν και έτσι δεν μπορεί να αντιληφθεί τη διαφορά τότε...