Jet72

Αν θέλουμε να κοντράρουμε ονόματα, ας πούμε για τους Bon Jovi vs Europe (καμία σχέση μεταξύ τους αλλά θεωρητικά περίπου στο ίδιο είδος αν τους δεις από μακριά), Wham vs Duran2 (καμία σχέση μεταξύ τους αλλά θεωρητικά περίπου στο ίδιο είδος αν τους δεις από μακριά) ή το παστίτσιο με τον μουσακά (καμία σχέση μεταξύ τους αλλά θεωρητικά περίπου στο ίδιο είδος αν τους δεις από μακριά) . Αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Για μένα μέγιστος σρέντερ ήταν ο Χιώτης, και ταχύτητα και φράσεις και απ΄ όλα. Αλλά τι να συγκρίνω.....! Παιδιά δεν έχουν νόημα οι συγκρίσεις. Στο κάτω κάτω ροκ μουσική είναι - και ροκ σημαίνει πρωτίστως να περνάς καλά και να υπάρχουν και άλλοι δίπλα που να περνάνε καλά μαζί σου. Αγαπητέ SF, ναι, καρναβάλι κιθάρα η Frankenstrat - και για αυτό ίσως μετά πέρασε σε Musicman μονόχρωμη! ΥΓ και όπως γίνεται πάντα στα μεγάλα γκρουπ, έτσι και εδώ υπάρχουν διάφορα μπαχάρια στο μυστικό της επιτυχίας όπως πχ τα backing vocals του Antony κλπ.

SF, υπάρχει η εναλλακτική του να βάλουμε τα (ίδια, ήδη υπάρχοντα) springs της κιθάρας μας με άλλον τρόπο, βάζοντας δηλαδή το μεσαίο να "πιάνει" στη γέφυρα πιο κοντά στο πάνω spring παρά στο κάτω; Το έχω δει νομίζω σε κάποια σετάπ, λογικά πάει να πετύχει το ίδιο φαινόμενο, μεγαλύτερο τράβηγμα στις βαριές χορδές μπάσες και λιγότερο στις ελαφριές.

Είναι όντως σοκαριστικό, λες και έχουν γεννηθεί "έτοιμοι". Μου θυμίζει τα ταλέντα του αθλητισμού! Εκτός όμως από το ταλέντο υπάρχει και η αφοσίωση. Συνήθως μιλάμε για ανθρώπους που δεν μεγάλωσαν μαθαίνοντας ΚΑΙ μουσική αλλά πολύ απλά όλη η ζωή τους είναι η μουσική.... Τώρα για τους VH τι να πω.... είναι δύσκολο να μιλάς για κάποιον / κάποιους όταν του έχεις αδυναμία!

Αυτό το βίντεο είναι μουσειακό κομμάτι.....

Κάποτε είχα την ευκαιρία να φτιάξω μουσικά θέματα για ένα θεατρικό θρίλερ, ερασιτεχνικού θιάσου με πολύ κέφι. Μάλιστα σε όλη την διάρκεια της παράστασης υπήρχε τεχνική βροχή για να γίνεται περισσότερο βαριά η ατμόσφαιρα.... Ο σκηνοθέτης έδωσε τόσο καλές οδηγίες που τα θέματα ήταν σαν να φτιάχτηκαν μόνα τους. Τότε κατάλαβα ότι ο σκηνοθέτης πρακτικά έχει το αποτέλεσμα συνολικά στο κεφάλι του και προσπαθεί να το περάσει στους συντελεστές. Στο θέμα της μουσικής όμως δεν μπορεί να σου πει ούτε ηχοχρώματα ούτε μελωδίες ούτε αρμονίες, μπορεί όμως να σου πει τι αίσθηση θέλει να βγάλει. Ωραία εμπειρία. Μιλώντας πριν λίγα χρόνια με τον Alexandre Desplat, τον ρώτησα: τι είναι πιο εύκολο; Να γράφεις ελεύθερα μουσική ή να επενδύεις μουσικά μία ταινία; Η απάντηση ήταν κάθετη: ΦΥΣΙΚΑ το δεύτερο, γιατί δεν ξεκινάς από το μηδέν. Όπως διάβασα παραπάνω, πρέπει να προχωρήσεις παράλληλα με τον σκηνοθέτη. Έτσι, η άσκηση ίσως είναι περισσότερο να βρεις τι θέλει ο σκηνοθέτης παρά τι ταιριάζει στην ταινία. Εκτιμώ ότι καταλαβαίνοντας την απαίτηση μετά η έμπνευση θα έρθει μόνη της. Α, και κάτι τελευταίο: να θυμάσαι πάντα τη σημασία του ηχητικού κενού και της σιωπής, ειδικά σε δραματικές ταινίες. Συγχαρητήρια και καλή επιτυχία. Εύχομαι να ευχαριστηθείς την κάθε στιγμή του επόμενου καλλιτεχνικού σου βήματος! ΥΓ Για τι ύφους ταινία λέμε;

Ευχαριστώ για την πρόταση - επισήμανση. Εννοούσα γενικά αν ξέρουμε κάποιον ερμηνευτή στη χώρα μας. "Είδα" την M.R. (ΥΤube), ενδιαφέρουσα περίπτωση!

Κάποιος είπε: τη ζωντάνια του ήχου που έχει ένα φυσικό όργανο δεν θα την φτάσει ποτέ ένα ηλεκτρικό. Και πολλοί συμφώνησαν. Και τότε το στοίχημα για τους υπόλοιπους ήταν να αποδείξουν ότι μπορείς να εκφραστείς και με όργανα πέρα από τα κλασσικά και παραδοσιακά. Στο μυαλό μου το Θέρεμιν είναι ένα βιολί χωρίς χορδές. Υπάρχουν όλες οι συχνότητες ("άταστο" όργανο) και όλες οι δυναμικές. Δεν υπάρχει βέβαια η δυνατότητα διαμόρφωσης του ηχοχρώματος (αφού η κυματομορφή είναι δεδομένη), ο ήχος ακούγεται "ψεύτικος" ως ηχόχρωμα - και αυτό ίσως τελικά δίνει στον ήχο μία έξτρα μαγεία (φαντάζομαι μεγαλύτερη σε προηγούμενες δεκαετίες, όταν το αυτί δεν είχε συνηθίσει τις φλατ κυματομορφές των early synths). Στο συγκεκριμένο είναι μοναδική η ερμηνεύτρια, ε, βοηθάει βέβαια και η παραμυθένια μελωδία.....! Με την ευκαιρία, ξέρετε αν έχουμε στην Ελλάδα κάποιον ερμηνευτή έργων σε Θέρεμιν;

Λοιπόν αυτό το σκέφτομαι στα 9/10 των θεμάτων που διαβάζω, δηλαδή ότι "τι να κάνεις το χ το ψ το ω τεχνικό στοιχείο όταν το ίδιο το κομμάτι δεν αξίζει τίποτα". Και έτσι (ίσως) είναι. Όμως το φόρουμ εδώ είναι κατά βάση τεχνικό (και συμπληρωματικά ευτυχώς και καλλιτεχνικό), οπότε τεχνικά όλοι οι προβληματισμοί έχουν το δικό τους νόημα. Και βέβαια μία ενδιαφέρουσα ιστορία διαβάζεται πολύ πιο ευχάριστα σε ένα καλοτυπωμένο χαρτί!

Στην καινουργια αυτη εγκεφαλικη διαδικασια πρεπει να ειναι οντως οπως μαθεις. Γιατι αν δεν ηταν ετσι τοτε... θα υπηρχαν και αναποδα κλαβιε σε πιάνα και αλλα κημπορντς. Ειδικη περιπτωση ειναι ο Ρινγκο Σταρρ που παιζει δεξια αλλα χτυπα τομς ως αριστερος ή καπως ετσι...!

Ας μην το πιάσω από την τεχνική πλευρά ούτε από την καλλιτεχνική: θα το σκεφτώ ως απλός ακροατής! Είμαι (ας πούμε) βράδυ σε χαλαρή κατάσταση, νησί / παραλιακή ή κάπου κοντά στη θάλασσα, όλα σούπερ, και μπαίνει το Create M.D ως επόμενο στο track list. ΣΙΓΟΥΡΑ σηκώνομαι και πάνω να ρωτήσω "τι είναι αυτό που παίζει τώρα;;; " ! ΥΓ τα λίγο 90s ( ? ) drums και τα vocoder ακούσματα μου βγάζουν και κάτι (not so) οld school που μου αρέσει πάαααααρα πολύ. ΥΓ2 νομίζω θα καταργήσω ραδιόφωνα κλπ, θα ακούω show-off(s) του noiz. Έτσι.

Κατα πως το ακουω στο κινητό... Ακουω κρουστα, βιολια, βιόλες, φλαουτο, αρπα, μεταλοφωνο, γυναικεία χορωδία. Δεν ακουω ξυλοφωνο. Οταν καποια απο τα παραπανω παιζουν την ιδια νοτα ακουγεται το αποτελεσμα που περιγράφεις.

Floyd: τα φτηνά καταλαβαίνω ότι δεν αξίζουν, έως και δεν δουλεύουν. Αν βάλω ακριβό / επώνυμο τότε θα είναι σαν να στρώνω με περσικά χαλιά το γκαράζ. Αν ήταν να δώσω σοβαρά χρήματα για κιθάρα απλά θα αγόραζα μία απλή καινούργια. Κάποια στιγμή πρέπει να διαβάσω ένα εύκολο ριφφ και να ανεβάσω ένα βιντεάκι, όντως!

Μετά από αρκετό καιρό..... Το headstock τρίφτηκε, άλλαξε σχήμα σε ψευδο-strat και βερνικώθηκε. Γράφτηκε και το YAMAHA με letraset. Η κιθάρα δέθηκε, περάστηκαν νέες χορδές και τώρα είναι στη φάση του setup (με οδηγό το γνωστό κείμενο του Superfunk).

Και Πετρουτσι και Σατριανι και Βαι και λιγο Μαλμστην αλλα και λιγο Χιωτη. Ολους τους χώρεσες! Λαικ, για αλλη μια φορα.

Superfunk ακούς; O Gilmour με Tele!

Ας είναι ελαφρύ το χώμα. Αυτό που θα μου μείνει από τον Γιάννη Σπάθα είναι ότι έβαλε την τεχνική του να υπηρετήσει την τέχνη του αντί απλά να πουλήσει την τεχνική του ως τέχνη.

Πριν δεκαετίες, μικρός έφηβος, έχω αγοράσει την ηλεκτρική μου. Περιττό να πω για τι ενθουσιασμό μιλάμε. Όμως υπήρχε μία λεπτομέρεια: ο ήχος! Ναι, ΔΕΝ ήταν αυτός που θα ήθελα. Ήταν απλά ένας συρμάτινος κιθαριστικός ήχος. Χμ. Μετά από κάποιο καιρό πειραματισμών και συσσώρευσης χαρτζηλικιών αποφασίζω να κάνω το μεγάλο άλμα: "πεταλάκι". Αγορά, σπίτι, καλώδια, όλα οκ. Το πατάω (απαλά, να μην χαλάσει κιόλας, ΔΕΝ ενεργοποιείται), παίζω, τα ίδια. Γυρνάω τα knobs πέρα-δώθε, τα ίδια. Και ρωτάνε οι υπόλοιποι στο σπίτι: __ Λοιπόν; Όλο υπερηφάνεια (και προβληματισμό...) βαράω ένα ό,τι-να'ναι-μπαρέ με τόση δύναμη που κάτι διαφορετικό ακούστηκε από ό,τι συνήθως (μπαζάρανε οι χορδές κλπ) __ Ακούτε τη διαφορά; Ήχος ροκ! __ Α, οκ! Μπράβο, μπράβο.... Μετά από ώρα, τυχαία πειραματιζόμενος τελικά ενεργοποίησα το OD πεταλάκι και τότε ξαφνικά ένας νέος υπέροχος ηχητικός κόσμος άνοιξε μπροστά μου....

Και μόνο το flanger της drop D σε απογειώνει. Αμερικάνικο χορευτικό μέταλ....! Σπύρο πολύ ωραίο (και ως cover βγάζει και μια λαϊβίλα.... )

Χμ, ενδιαφέρον. Το πολύ κρύο μάλλον κλείνει τους ανθρώπους στα σπίτια τους. Η ζέστη ίσως βοηθά περισσότερο τις μεγάλες παρέες. Το κρύο θέλει ενέργεια ( βλέπε σκανδιναβικό μέταλ; ). Η ζέστη θέλει πιο χαλαρά πράγματα ( βλέπε reggae και latin / μεσογειακά ακούσματα κλπ ).

Για κάποιο λόγο ο καθημερινός κόσμος (σε ηλικίες 15-35) δεν μπορεί να ΜΗΝ έχει κάτι πλαγκαρισμένο στα αυτιά του. Δεν τίθεται θέμα ηχείων, εδώ λέμε για απομόνωση. Μιλάμε ότι περνάνε τον δρόμο και τους βλέπεις (ως οδηγός) και καταλαβαίνεις ότι δεν σε έχουν πάρει καν είδηση. Δεν κοιτάνε καν δεξιά-αριστερά για να περάσουν από την διάβαση (αν περνάνε από τέτοια...) Πιο πολύ προσέχουν τα παιδιά του δημοτικού παρά οι έφηβοι και οι τριαντάρηδες... Ποια ακρόαση λέμε τώρα, αυτά ήταν σε άλλες εποχές(*). Εδώ λέμε ότι βλέπουν ταινία ενώ ταυτόχρονα σερφάρουν στο laptop ενώ ταυτόχρονα τσατάρουν στο κινητό.... multitasking σε next level. (*).... στις εποχές όπου άκουγες το κομμάτι και έκλεινες και τα μάτια για να βυθιστείς στους ήχους του και να ονειρευτείς το live, το στούντιο του αγαπημένου σου σουπερ γκρουπ ή ό,τι και όπου σε ταξίδευε η μουσική και (ιδίως) η παραγωγή της...

Τρέλα ( με όλες τις έννοιες! ) Αν δεν υπήρχε το part με τα funky elements των Hammonds θα πίστευα ότι ακούω κάποιο OST του Fast & Furious από μελλοντική ταινία, γυρισμένη σε Post-Apocalyptic σκηνικά....!! Πάντα απρόβλεπτος, πάντα εκτός νόρμας. Μπράβο Κωνσταντίνε!

Cretu στη Sandra ?

Όταν τα group έχουν frontman και όχι απλά τραγουδιστή, ε, τότε προφανώς είσαι η Βραζιλία με τον Πελέ. Αυτό βέβαια δεν πρέπει να σημαίνει ότι frontman=group. Δεν είναι ο Bruce το ίδιο με τους Maiden. Όμως όταν σκέφτομαι Maiden στο μυαλό μου ακούω επικό Bruce (και τενεκέ ήχο Steve Harris να καλπάζει). Τι να πω όμως πχ για τους Toto? Λίγο με νοιάζει ποιος τραγουδάει, αρκεί να τα λέει σωστά. Ούτως ή άλλως εγώ ακούω τους γύρω γύρω. Αν μου έβαζες τους Πορκάρους με τον Μπίγαλη εγώ πάλι Toto θα άκουγα... !

Με το Clavinet του Superstition κατάλαβα επιτέλους τι θα πει "groove". Είναι η απόλυτη άσκηση που ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι μπορείς να παίξεις σχετικά εύκολα. Μου θυμίζει τα αργά κιθαριστικά σόλο του Gilmour, που όταν τα ακούς ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι μπορείς να τα παίξεις. Και τελικά τα κουτσοπαίζεις αλλά ΔΕΝ ακούς αυτό που θα ήθελες. Και δεν έχω βρει ένα tutorial κάποιου γιουτουμπερά που να δείχνει σωστά το Clavinet part. Όλοι ξεκινούν με το disclaimer ότι "δεν πρόκειται για ένα τρακ αλλά για κάμποσα οπότε δεν είναι δυνατό να το παίξεις όπως το ακούς" κλπ κλπ. Ναι, αλλά όταν ακούς τον S.W. live μια χαρά το παίζει και πολύ περισσότερο μια χαρά το γκρουβάρει. Τον ήξερα για δεκαετίες, τους τελευταίους μήνες τον έχω ανεβάσει ΠΟΛΥ ψηλά στην καλλιτεχνική μου εκτίμηση.