Jet72

Υπογραφή: Μαρκ Νόπφλερ

Τωρα εγω πως να το πω κομψα.... Ας πουμε οτι η μουσικη που ακουω ταυτιζεται με αυτη που θελω να μπορουσα να παιζω....

Πουέρτο Ράφτη, οχι απλα Πόρτο...

Το σολο με "πηρε μαζι του". Ενας μικρος γκιταρ χιροου αναμεσα μας! Και το "μικρος" το βαζω απλα ως ενδειξη σεβασμου στον Γκαρυ Μουρ. Αλλιως θα σε χαρακτηριζα στεγνα γκιταρ χιροου, γιατι δεν ακουσα απλα σολο αλλα εισεπραξα ενεργεια. Μπραβο!

Δεν εχω μετανιωσει ουτε ενα ευρω. Με καμια δεκαρια ηχους και τους συνδυασμούς τους παιζω απο Bach και κλασσικους μεχρι ... Doobie Brothers κ σαουντρακς.... Επισης δεν μετάνιωσα που πηρα και την επιπλέ-τυπου βαση του.

Twang bridge Και Funk middle Μου κανουν πολυ πιο αμερκανιά στον ήχο, καθεμια στο στυλ της.

Επειδή το διάβασα παραπανω... Οι Στρατ, Τελε, LP, δεν θα πεθανουν ποτε γιατι θα υπαρχουν παντα οι νεοι που θα ψαχνουν τις ριζες του ροκ. Ο κυκλος της αμφισβήτησής τους εχει κλεισει προ δεκαετιων και τωρα ειναι διαχρονικες και πανω απο ολα "iconic". Και αυτο δεν τους το παιρνεις με τιποτα!

Άλλο υλικό, άλλο scale, άλλες ενέργειες στις διάφορες συχνότητες της ταλάντωσης και τελικά άλλο ηχόχρωμα (το οποίο προκύπτει ως "άθροισμα" των επιμέρους συχνοτήτων / αρμονικών). Χάος. Δεν χρειάζεται αρχικά να σε ταλαιπωρήσουν όμως αυτά, συνέχισε τη μελέτη σου κανονικά! To φαινόμενο που περιγράφεις φαίνεται αρχικά ενοχλητικό - σαν κάτι να μην πηγαίνει καλά. Ειδικά για τύπους σαν εμένα (που ξεκίνησαν από αρμονιοσύνθια και ήξεραν ότι με ένα απλό transpose "πας πάνω-κάτω τις νότες" χωρίς κανείς να ακούσει διαφορά) ήταν έως και αφόρητο. Στην πορεία θα δεις ότι είναι κάτι πολύ όμορφο. Είναι (άλλος) ένας τρόπος να βγάλεις διαφορετικά ηχοχρώματα από το ίδιο όργανο. ΥΓ κάποια στιγμή μπορεί όντως να ΜΗΝ έχεις ακριβώς την ίδια νότα (συχνότητα). Αυτό μπορεί να οφείλεται σε θέματα intonation και λοιπού σεταρίσματος της κιθάρας. Πιο απλά, μπορεί όντως η κιθάρα σου να ακούγεται ok σε απλά ακόρντα ή σόλο στα πρώτα τάστα αλλά αν παίξεις πχ ένα ΜΙ - ΦΑ# - ΣΟΛ στη μπασα ΜΙ στο 12ο να ακούσεις κάτι λίγο φάλτσο σε σχέση με αυτό που θα άκουγες αν ξεκίναγες από τη ΡΕ χορδή στο 2ο τάστο. Εκεί η κιθάρα σου θα σου μαρτυρήσει στα εύκολα ότι θέλει προσεκτικότερο κούρδισμα ή/και ρύθμιση. Κάπως έτσι κατάλαβα κάποτε τι ρόλο παίζουν τόσα βιδάκια στη γέφυρα της κιθάρας μου ?

Με μία πρώτη ακρόαση, νομίζω ότι στα δυσκολότερα σημεία τα πήγες καλύτερα! Το πιο πρίμο σήκωμα (νομίζω είναι ένα ψιλό ΡΕ) το έβγαλες καμπάνα, το τελικό γρήγορο σολάκι ήταν πολύ καλό. Το κράτημα που έχει η τέταρτη κατά σειρά νότα του σόλο (ΣΙ ; ) χρειάστηκε κάτι για να γίνει; Κομπρέσσορες κλπ; Ή είναι απλά η παραμόρφωση;

Απίστευτα πράγματα! Μου φαίνεται τρελό ακόμη και αν το αποτέλεσμα ήταν απλά για να κρεμαστεί στον τοίχο - πόσο μάλλον που θα πρέπει να παίζει ως κανονικό μουσικό όργανο.......... Μπορείς να εκτιμήσεις πόσες ώρες έχεις δαπανήσει ως τώρα για την κατασκευή; Αναμένω με ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ενδιαφέρον και το βάψιμο!

Μεγάλο πράγμα η φυσική κλίμακα, η ΝΤΟ ματζόρε. Σου επιτρέπει να κάνεις mashup δύο σούπερ επιτυχίες: Έτσι δηλαδή, για όσους θέλουν τους ABBA λίιιιιιγο πιο ροκ.

Κλασσικοί, λυρικοι, πλουσιος ηχος, σεβεντίλα, παντα στην καρδια μας. Γενικα η ποπ μουσικη που ειναι εμπορικη και αντεχει δεκαετιες ε, δεν μπορει, ειναι καλη. Λάικ!!!!

Ναι, άκουσα ένα γρήγορο Unchain My Heart σε Joe Cocker cover και ένα επίσης γρήγορο Pick Up The Pieces ala Candy Dulfer cover. Και δεν με χάλασαν καθόλου. Το φαντάζομαι να το ακούω σε μπαρ ως intro της μπαντας που μόλις βγήκε, να χειροκροτώ όπως μπορώ - μη έχοντας που να αφήσω το ουίσκι μου, αφού μόλις ξεκίνησε το κομμάτι έφυγα εμπρός κρατώντας το, για να δω ποιοι παίζουν αυτό τον ήχο. Και περιμένω το επόμενο.... Πολύ μου άρεσε. ΥΓ ίσως αυτή την άμεση αίσθηση του live να μου την έδωσε το λίγο παραπάνω μπάσο που διάβασα και προηγουμένως.

Πρώτα από όλα περαστικά. Πολλές ώρες σε υπολογιστή. Έχεις το πληκτρολόγιο και το ποντίκι σε τέτοια θέση που το χέρι σου να ακουμπά όλο πάνω στο γραφείο; Βλέπω αρκετό κόσμο να κουνάει το ποντίκι στα δέκα εκατοστά από την ακμή του γραφείου, με τον καρπό του ως στήριγμα. Αυτό (τουλάχιστον εμένα) με καταπονεί αφάνταστα. Βλέπω επίσης αρκετό κόσμο να βαράει τα πλήκτρα λες και γράφει σε γραφομηχανή του '50. Δεν βρίσκω τον λόγο. Στέλνω όλη τη θετική μου ενέργεια και εύχομαι να μην χρειαστεί να κάνεις κάτι επεμβατικό. Αν πάλι τελικά χρειαστεί, ας γίνει μετά από τεκμηριωμένη απόφαση.

θα έγραφα διάφορα για τα όσα έτυχαν, έσπασε το headstock και ξανακολλήθηκε με επιτυχία, τέλος καλό -- όλα καλά, οπότε είμαστε πλέον έτοιμοι! Δείχνει να... παίζει, αν και τώρα θέλει ρύθμιση. Επίσης θέλει κάποιες κολλήσεις στα ηλεκτρικά της αλλά πλέον αυτά φαντάζουν πολύ απλά ως εργασίες... (Το FR θα είναι κάποια στιγμή το επόμενο στοίχημα.... )

Πάμε γερά για κοινωνικό αυτοματισμό.

Απίθανο! Μοιραία σκεφτόμαστε Σπάθα. Α, και δεν χρειάζεσαι βιολιστή. ΒιολιτΖή χρειάζεσαι!

Το πιο απλο κ ανατρεπτικο: δεξου την τρυπα (δυσκολα μπαλωνεται αξιοπρεπως) και κολλα απο πανω της ενα νομισμα, ασημι ή χαλκινο ωστε να ταιριαζει με το υπόλοιπο hardware. Κατα προτιμηση αγγλικο ή αμερικανικο (αναλογα τι παιζεις περισσότερο!) για extra mojo.

Πολύ καλός, και πολύ Σατριανικός. Μου αρέσει που ακούω αφήγηση, ακούω μία ιστορία μέσα από τον τρόπο παιξίματός σου. Και αυτό δεν είναι κάτι που το συναντώ συχνά. Με το πολύ σρέντιν΄ ξεχάσαμε τη μουσική.....

Πετυχημένος ο διαχωρισμός. Στην πρώτη περίπτωση έχεις το εναλλακτικό, στη δεύτερη έχεις αυτή την αίσθηση του ανακυκλωμένου... Και πάντα με τρέλαιναν οι μπασίστες, με τα τεράστια ακουστικά τετράχορδα και αυτή την αίσθηση του στυλ "κοίτα τώρα τι με βάλανε να κρατάω! "

Εντάξει, με τη συνδρομή σας (και με τη σύμφωνη γνώμη του yameth ελπίζω), το θρεντ "γύρισε". Τι να πω, τα είπατε όλα. Layla unplugged: Καλό ως δεύτερη ευκαιρία, ΑΝ δεν σου αρέσει το ορίτζιναλ. Αν όμως σου αρέσει; Αυτό ισχύει και γενικότερα: αν σου αρέσει το ορίτζιναλ τότε δύσκολα δέχεσαι την παραλλαγή του. Ειδικά δε, αν αυτή γίνεται από τον ίδιο τον δημιουργό, ε, τότε, πως να το πω, σε πιάνει και ένα παράπονο. Γιατί βρε καλέ μου, γιατί μου την χαλάς την κοματάρα; Bon Jovi: εδώ παραδέχομαι όντως unplugged. Εδώ παίξανε και κερδίσανε - και μπράβο τους γιατί το άξιζαν. Nirvana: εδώ δεν μιλάω. Προ δυο ετών σκάει η κόρη μου με μπλούζα NIRVANA. Τι είναι αυτό παιδάκι μου; Τέτοια σε μάθαινε ο πατέρας σου; Τελικά τη συγχώρεσα όταν μου τύπωσε για δώρο μπλουζάκι με το logo των Van Halen. Αν θέλω όμως να είμαι αντικειμενικός, ναι, το Unplugged τους έχει μείνει κλασικό (δεν το πιστεύω ούτε εγώ τι γράφω.....) Γενικά πάντως το unplugged μου βγάζει μία αίσθηση "στοιχήματος": για να δούμε τι ψάρια πιάνεις κλπ. Και δεν μου αρέσει να μου παίρνεις τα σύνθια και τους ενισχυτές μου και να θες να το στο παίξω λες και είμαι στο νέο κύμα, στις μπουάτ. Δεν μου πάει.

Η κοντρα με ταλαιπωρει. Μου αρεσει ομως να ακουω τις διαφορετικες αποψεις γιατι αυτες ειναι ενας καλος τροπος να πηγαινω τη σκεψη μου (και το γουστο μου) εμπρος!

Νομιζω - αν δεν υπαρχει ηδη - οτι θα πρεπει να ανοιξω αλλο θρεντ για το θεμα, εχει ενδιαφερον οχι για το... σκορ, αλλα για τις αποψεις!

Ο τελειος ηχος εχει ιδιαίτερη αξια σε τέτοιες ηχογραφησεις ωστε να "βρεθείς και συ στο ακροατήριο". Συγγνώμη ομως γιατι τωρα θα σπαμαρω. Μονο εμενα μου τη δινουν τα unplugged;

Ωραια ευρήματα, και ΜΗ προβλέψιμο!