Jet72

Γιάμαχα Αυτό.

Το είχε ως εφφέ ένας παλαιός ενισχυτής του θείου μου (που έπαιζε κιθάρα κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '60 στην μπάντα της σχολής του). Δεν μου άρεσε όταν ξεκίνησα να παίζω γύρω στο 1986 γιατί τότε ήθελα άλλους ήχους (και όλοι καταλαβαίνετε τι ήχους θέλει ένας έφηβος στα 80z). Τώρα το ονειρεμένο τρέμολο μου θυμίζει την "Bond Chord" με την οποία κλείνει το τυπικό μουσικό θέμα του 007.

Μοναδική ευκαιρία να αποκτήσω νέα κιθάρα (υποθέτω ότι τις δίνουν ΤΣΑΜΠΑ τις παραπάνω έτσι χάλια που είναι, σωστά καταλαβαίνω;;;; )

Πόσο μεγάλη συζήτηση! Θυμάμαι να είμαι πιτσιρίκος και να ακούω φράσεις του τύπου "α, καλά, αυτά εμείς δεν τα καταλαβαίνουμε αλλά σε 100 χρόνια από τώρα τα ωδεία θα διδάσκουν Ξενάκη" και άλλα τέτοια στερεοτυπικά που και-καλά δείχνουν σεβασμό στο άγνωστο κλπ κλπ. Πολιτικαλυκορεκτίλες της εποχής. Σε τεχνικό επίπεδο πάντως θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι άνθρωποι σαν τον Ξενάκη έχουν προχωρήσει το πράγμα μπροστά (ίσια ή στραβά, δεν ξέρω) όχι μόνο με την γνώση τους αλλά περισσότερο με την θέλησή τους για εξερεύνηση προς το παντελώς άγνωστο. Το να είσαι πιονέρος έχει γενικά μεγάλο κόστος (και στην τέχνη αλλά και γενικότερα) και άνθρωποι σαν τον Ξενάκη και τον Χρήστου δεν το φοβήθηκαν. Πολύ θα ήθελα όμως να ήξερα αν οι ίδιοι ένιωσαν ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα των προσπαθειών τους ή αν απλά ένιωσαν την αδρεναλίνη της περιπέτειας και της δοκιμασίας.

Αυτή είπαμε είναι κάτι σαν TeLesPaul ? Μου αρέσουν πολύ τα μοναδικά κομμάτια και η συγκεκριμένη εξελίσσεται πολύ θεαματικά σε τέτοιο!

Ωπα ονομάζονται Κούρδοι >>> κάνουν Κούρδισμα >> επειδή κάνουν Κούρδισμα >> ονομάζονται Κούρδοι ; Πέσαμε σε λούπα !

cos_dr και πάσης Ελλάδος. Τι να λέμε τώρα, όλα τα άλλα είναι τεχνικές λεΦτομέρειες!

Τον Μπαχ να ανασταίναμε δεν θα υπήρχε τέτοια ζήτηση....... Μα ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί αυτό το κλαψο-ντρίνγκι-ντρίνγκι έκανε τους Οέσιζ σουπεργκρούπ. Ίσως και γιατί δεν πολυασχολήθηκα μαζί τους - αλλά ξέρω το γιατί: κάπου κάποτε διάβασα ότι οι Οέσιζ είναι οι νέοι Μπητλζ, ε, αυτό με εξόργισε και τους έβαλα μπλακ λιστ έκτοτε.

Θα πω απευθείας για το piano bonus impro: βρε μπαγάσα, εσύ είσαι ο Έλληνας Γκέρσουιν. Άκουσα διάφορα πολύ νόστιμα περάσματα !!!!!

Και κάπου εδώ θα σπαμάρω λίγο, ενθυμούμενος το βίντεο που είδα πρόσφατα για έναν από τους πλέον χαρακτηριστικούς ήχους στο Thriller, αυτόν του βατράχου (γκρον-γκρον) λίγο πριν ξεκινήσει το μέρος με τα εκκλησιαστικά όργανα. Δεν ήταν ARP2600, δεν ήταν Prophet V, δεν ήταν το ακατονόμαστο m%%%m%%g, ήταν ένα Casio παιχνιδοαρμόνιο. Υπάρχουν οι ήχοι, οι σούπερ ήχοι και οι "ήχοι που δουλεύουν στο κομμάτι". Να, κάτι τέτοια διαβάζω και δεν δίνω τα FM / PCM γιαμαχάκια των σχολικών μου χρόνων.............

Για να επανέρθω στο αρχικό βίντεο, ένα σχόλιο που θέλω να καταθέσω είναι ότι ο ήχος που έχει φτιαχτεί ακούγεται καλύτερα στο μπάσο μέρος του, "στο αριστερό χέρι". Στο δεξί θα τον ήθελα λίιιιγο πιο... πως να το πω... λίγο πιο σκέτο, λίιιιγο πιο lead. Αλλά το αριστερό γεμίζει απίθανα και έχει και ωραία εξέλιξη στον χρόνο, αργεί να ανοίξει το φίλτρο (ή μάλλον να σουιπάρει το ρέζονανς, δεν ειμαι σίγουρς), ωραίο ως pad. Θα τολμούσα να πω ότι έχει την ζεστασιά του αναλογικού αλλά θα αρχίσει το δούλεμα οπότε δεν θα το πω :-)

Πράγματι το αποτέλεσμα είναι πολύ χορταστικό. Δεν νομίζω ότι θα καταλάβαινα ότι είναι FM αν δεν το ήξερα από πριν, η δυναμική του ήχου στον χρόνο θα με ξεγέλαγε. Και λίγη φλυαρία (λόγω καλοκαιριού)...... Το DX7 έκανε μεγάλη καριέρα από τα iconic presets του (Electric piano, FM Bass ήχοι κλπ). Τα έχουμε ξαναπεί, ακόμη και οι αγαπημένοι μας συνθοπαικταράδες έχουν χτίσει καριέρες πάνω σε presets (βλέπε πχ ELKA Synthex - "Laserharp", Roland D50 > Revolutions LP κλπ). Τρελαίνομαι όταν βλέπω σε reviews (της πλάκας) σε παλαιότερα όργανα να περνάνε σειριακά τα presets, λες και είναι Review κάποιας tele και πρέπει να ακούσουμε Bridge / Neck / both Pickups για να δούμε αν ακουστικά στέκεται ως όργανο (που και εκεί οι κιθαρίστες θα πουν ότι ο ήχος της κιθάρας ΔΕΝ είναι ο ήχος της κιθάρας - τι είπα...... - είναι ο ήχος της κιθάρας μέσω του (κάθε) συγκεκριμένου ενισχυτή). Από κει και πέρα το θέμα του interfacing και της δυνατότητας (μη) άμεσης επέμβασης στον ήχο του DX7 το έκανε να χάνει σε σχέση με αυτό που παλαιότερα συνηθιζόταν - εννοώντας ότι ακόμη και ΤΥΧΑΙΑ μπορούσες σε ένα "παλαιού" τύπου σύνθι να πείραζες πχ λίγο Resonance, λίγο την περιβάλλουσα ενός φίλτρου και τελικά να έβγαινε ένας ουάου διαστημικός ήχος.... Πόσοι όμως είναι αυτοί που τελικά θα σκάψουν σε βάθος ένα όργανο; Πόσοι Anthony Marinelli υπάρχουν εκεί έξω; Σε κάθε περίπτωση όμως, τα εφφέ που έρχονται μετά τον ήχο παίζουν όλο το τελικό παιχνίδι, είναι η σάλτσα στο μακαρόνι. Αυτό μάλλον ο Παπ. το κατάλαβε πολύ νωρίς, εξ ου και το τερμάτισε (και καλά έκανε) με τα Lexicon κλπ.

Αθήνα, Β.Π. 49 EUR ΠΩΛΕΙΤΑΙ φουλ αναλογικό στεπ σικουένσερ, Άμπακους, σπάνιο (για όσους γνωρίζουν). Σε καλή κατάσταση, έχει χρησιμοποιηθεί μόνο στον δικό μου παιδικό σταθμό (άκαπνος προφανώς). Διατίθεται και σε rosewood, διευκρινίζω ότι το κσύλο του επηρεάζει τον ήχο (ειδικά στις κάτω μπίλιες όταν χτυπάνε δεξιά). Μόνο σοβαρές προτάσεις παρακαλώ. Όχι ανταλλαγές, όχι παντζάρια. :-)

Πουλά την αν μπορείς να μετασχηματισεις αμεσα την αξία της. Πχ πες, την πούλησα 65 ευρώ και με αυτά τα χρήματα πήρα ένα τάδε εφφε που είχα βάλει στο μάτι. Αλλιώς, κράτα την.

Τώρα που ... ξεθάρρεψα κάπως :-) Επισυνάπτεται μία ιδέα γραμμένη το 1996. Είχε γραφτεί για να μην ξεχαστεί το riff, περιμένοντας να γίνει ολοκληρωμένo backing track για κάποια φωνή. Ουδέν μονιμότερον του... ημιτελούς, οπότε εσχάτως αντιγράφηκε η ιδέα x4, μπήκε αντί υποδοχής και ένα piano sample που το έκανα reversed και ορίστε, δικό σας! Song96.mp3

.... με General Midi ήχους.

Το back story είναι αρκετά συγκινητικό για μένα. Πρόκειται για τον κολλητό μου στο σχολείο, ο οποίος στα χρόνια του Γυμνασίου είχε γράψει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Ο ήρωας του μυθιστορήματος ήταν ο "Derek Lloyd", κάτι σαν τον γνωστό μας 007, που ήταν και κοινός μας αγαπημένος ήρωας. Τότε λοιπόν (κάπου μεταξύ '86-'89) ο κολλητός μου έβαλε αυτό που θα λέγαμε σήμερα "τσάλεντζ": Αν το μυθιστόρημα γινόταν ταινία, θα έπρεπε να είχε ένα μουσικό θέμα. Οκ, κασετόφωνο, αρμόνιο Yamaha, άπειρη τρέλα, πολλή όρεξη, πολλές δοκιμές και γενικώς εφηβική δημιουργικότητα. Και πολλή πλάκα. Περνάγαμε καλά, γιατί υπήρχε αντικείμενο. Κάποια στιγμή αργότερα, αρχές '90, ήρθαν στο σπίτι τα midi και τα κομπιούτερ. Ως φοιτητής πλέον θυμήθηκα το κομμάτι και έκατσα να το βάλω σε τάξη στο Cakewalk. Βέβαια τότε τα πράγματα μου βγαίνανε πολύ τετράγωνα, πολύ κβαντισμένα, πολύ... midi. Ό,τι και να έφτιαχνα ακουγόταν σαν demo κάποιου home keyboard. Τέλος πάντων, εδώ είναι. "Zero Hour". Αφιερωμένο στην μνήμη του Βασιλάκη, που στα 21 του μόλις, έκανε ένα "τσακ" και έφυγε από κοντά μας. Zero_Hour.mp3

Θυμάμαι να τελειώνει τις εκπομπές του με ένα κρύο ανέκδοτο!

Η γυναίκα μου ήταν σίγουρη, ειδικά όταν άρχισαν τα arpegiator με sample&hold και τα υπερβολικά φώτα λέγαμε "να τος". Μάλλον όμως ταιριάζει καλύτερα στην τελετή λήξης. Αναμένουμε!

Τρία iconic θέματα σε μία φωτό.

Ήδη το κάνει ο Rick, όλα πήγανε καλά από ό,τι φαίνεται, ήταν κάτι που το είχε περίπου προγραμματισμένο, ήξερε ότι έπρεπε να γίνει και το έφτιαξε. Το καλό με την καρδιά είναι ότι είναι μηχάνημα και παίρνει διαφόρων τύπων επισκευές, αρκεί να ασχολείσαι και να την προσέχεις. Ε, κάποιες φορές σε αφήνει έτσι ξαφνικά αλλά στην γενική περίπτωση... επισκευάζεται!

Εμ τέτοια τρώει ο μικρός και πλέον δεν είναι μικρός!