Πιθανότατα και ο ίδιος αλγόριθμος να έβγαζε και άλλες προσεγγίσεις. Συνήθως για να κάνεις τέτοια λογισμικά που έχουν την έννοια της πρόβλεψης πρέπει να βάλεις και μία έννοια τυχαιότητας, η οποία προσομοιώνει την αστάθεια και μη-προβλεψιμότητα του φυσικού κόσμου (φανταστείτε μοντέλα πρόβλεψης καιρού, χρηματοοικονομικών κλπ). Εδώ η τυχαιότητα μάλλον έχει να κάνει και με το γεγονός ότι ο ίδιος ο δημιουργός μπορεί την μια μέρα να το σκεφτόταν "έτσι" και την άλλη μέρα "αλλιώς", διατηρώντας σίγουρα όμως κάποια θεμελιώδη χαρακτηριστικά και παραμέτρους (που εμείς ακούγοντας τα χαρακτηρίζουμε ως ύφος ή προσωπικό ήχο κλπ). Άρα: ίδιος αλγόριθμος, πολλές "λύσεις" στην ίδια άσκηση.
Πολύ ενδιαφέρον το όλο εγχείρημα - τουλάχιστον τεχνικά. Καλλιτεχνικά όμως.... δεν ξέρω.
Εδώ ψάχνουμε να βρούμε... mojo στον ιδρώτα του χεριού που ποτίζει την ταστιέρα, και μας ζητάνε να ενθουσιαστούμε με την μουσική που ΔΕΝ έγραψε ο Μπέιτ-χόφεν...