Jet72

Λίγο οff topic αλλά.... "Ride Like the Wind" is the debut single................ It features backing vocals by Michael McDonald and a guitar solo by Cross. The guitar solo was undermixed and barely audible. Αυτός ο M.McDonald! Όπου έχωνε τη μουσούδα του κάτι καλό έβγαινε πάντα.....!

Αρθουρ;; Η φράση "if you get caught between the moon and N. Y. city" μου είχε κάνει φοβερό κλικ όταν την άκουσα πρώτη φορά. Θες και οι κλασικές "αμερικάνικες" αρμονίες του C.C., θες και η μέλλοου αντίστοιχη ταινία, μου είχαν κάνει πολύ εντύπωση.......... Για το outro solo, μου αφήνει την ίδια εντύπωση που έχω και για το αντίστοιχο στο Burning Heart των Survivor: άσε τον κιθαρίστα να κάνει ό,τι θέλει για να γίνει πιο αργό το fade out..... Άσε που στο ράδιο αυτά κόβονται πριν φτάσουν στη μέση, είναι καμπανάκι ότι το κομμάτι τελειώνει και έτσι σπάνια τα ακούμε ολόκληρα! Δεν του το 'χα πάντως του C.C. ότι έχωνε με ευκολία....

Δεν εξηγείται αλλιώς, γερνάω μάλλον. Ο στόχος για αυτές τις γιορτές ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΩΣ είναι να δω το "Βυθίσατε το Βίσμαρκ" (πολλά γαλόνια λέμε) και μετά τον Πολίτη Κέιν. Και grainy effect και απ' όλα...........

Η πρώτη εκδοχή είναι σ α ν να το έγραψε ο Jarre και μάλιστα κάπου το 1995....! Ωραία και τα δύο, δεν μπορώ να διαλέξω. Στο πρώτο μπορεί να λείπει η iconic bassline ΑΛΛΑ διατηρείται όλη η ατμόσφαιρα, παρά το γεγονός ότι το κομμάτι έχει έρθει ηχητικά 30 χρόνια εμπρός!

Ωραία και πλήρης σύνοψη! Σε κάνει να θες να ακούσεις για 4578236457η φορά ξανά το κομμάτι. Κάποιες επιπλέον σκέψεις: Πώς μπορεί κάποιος να περιγράψει κάτι τόσο "iconic"; Τόσο εμφυτευμένο στα αυτιά μας και στα μουσικά μας κύτταρα; Αν είναι πολύ απλό, θα πει ότι έχει τη μαγεία της απλότητας. Αν είναι πολύ σύνθετο, θα πει ότι έχει τη μαγεία της ιδιοφυίας που χειρίζεται την πολυπλοκότητα. Αν είναι και λίγο λάθος, θα πει ότι έχει τη μαγεία της στιγμής, αυτό το κάτι που το κάνει μοναδικό και δεν αντιγράφεται κλπ κλπ Τελικά όταν ακούμε ΤΕΤΟΙΑ κομμάτια, ακούμε όντως τη μουσική τους ή απλά τριγγάρουμε τους εγκεφαλικούς νευρώνες που αυτά μας έχουν σχηματίσει εδώ και δεκαετίες; ΥΓ But can he play SOTW? Eventually he can not......... !

Πιθανώς ένα ΛΑ χαμηλότερο του 440 να ενοχλεί κάποιον που έχει perfect pitch!

Πατάτες κομμένες για τηγάνι ΑΛΛΑ ψημένες στο φούρνο με λίγο λάδι (και μετά πάπρικα! ) Τις τρως ανένοχα. Σουτζουκάκια στο φούρνο - και μετά τα ρίχνεις στη σάλτσα και παίρνουν μία βράση. Γλιτώνεις το τηγάνι και τα τρως ανένοχα. Πρόσθεσε τα παραπάνω και απόλαυσε υπεύθυνα! ?

Πολύ ωραία φωνή. Και πολύ ωραία χροιά (γιατί αυτό είναι δώρο, δεν μπορείς να το πολυ-αλλάξεις). Δροσερός και ταυτόχρονα bulky κατά ένα τρόπο. ΥΓ Όσο για το θέμα της προφοράς, αν θες να τραγουδάς αγγλικά αλλά δεν σου κάθεται όπως θες, μπορείς να τραγουδήσεις.... Julio Iglesias.... ?

Η διαφωνία είναι η μητέρα της προόδου! Εγώ πάλι συμφωνώ με όσα γράφεις και όπως τα τοποθετείς - τα οποία με προβληματίζουν βέβαια γιατί μου χαλάνε το απόλυτα όμορφο ψέμα που λέγαμε....... Για να μείνω στα δικά μας, θέλω την τομή τύπου ΄"παίρνω την τεχνολογία και την στείβω για να βγάλω ό,τι έχω εμπνευστεί". Αν και νομίζω πως και σε επαγγελματικό επίπεδο πολλές φορές παίζει το ανάποδο, παίρνω την έμπνευση από ό,τι έχει να μου προσφέρει η τεχνολογία. Δεν πειράζει, ό,τι δουλεύει στον καθένα... ΥΓ από την Billie Eilish συζητάμε για τους Pink Floyd. Μια χαρά το θρεντ, το φέραμε στα μέτρα μας ?

Ίσως γιατί προσομοιώνεις την κανονική διαδικασία ηχογράφησης φυσικών οργάνων. Συμπεριφέρεσαι στο synth ως πηγή ήχου και έτσι το τελικό αποτέλεσμα πλησιάζει λίιιιιγο καλύτερα στην ιδέα των μουσικών που παίζουν μαζί, παρά στο demo ενός καλού w/s (τα λέγαμε και σε άλλο thread).

Τα είπες ΟΛΑ. Βέβαια, άλλο η τέχνη (ήτοι - κατ' εμέ-, το απόλυτα όμορφο ψέμα που θα σε αγγίξει εσωτερικά) και άλλο μουσική βιομηχανία κλπ κπλ, ήτοι κυνηγάω το απόλυτα όμορφο $$$. Ο περιορισμός ανοίγει τεράστιες πόρτες έμπνευσης. Αν σου δώσουν ένα χαρτί και ένα μολύβι μπορείς να κάνεις απίστευτα πράγματα - από πλευράς έμπνευσης. Αν σου δώσουν τα τελειότερα σχεδιαστικά προγράμματα πιθανώς να χαθείς κάπου στη μετάφραση και τελικά να φτιάξεις ένα τέλειο... demo των δυνατοτήτων του προγράμματος. Κάποιοι μπορούν να κάνουν συνδυασμό των δύο - και βέβαια αυτοί είναι που μεγαλουργούν. Και κάτι άλλο: φεύγοντας από το απόλυτα τέλειο (quantized, digital κλπ) πηγαίνεις σε πιο organic ακούσματα (και αυτό σίγουρα είναι πιο γλυκό στο αυτί). Μεγάλες κουβέντες ανοίγουν, αυτά κανονικά θέλουν τζάκια, ουίσκια και καλή παρέα ?

Το μόνο που μου λείπει είναι λίγο γηπεδικό echo (από αυτό της κιθάρας σου) και στην φωνή. Όσο για το σόλο... έπος!

Αν και μπήκα να το ακούσω για το σόλο (πείτε μου ότι έτσι κάνατε και σεις...) τελικά έπιασα τον εαυτό μου να δέχεται όλο το κομμάτι ως σύνολο. Πολλά πέρασαν από το μυαλό μου, από όλες τις σκέψεις που έκανα ακούγοντάς το, μοιράζομαι μαζί σας μία: όταν υπάρχει συναίσθημα και ποιότητα στην έκφραση τότε ΔΕΝ χρειάζεται το μινόρε ως βάση σύνθεσης.

Ένα τεράστιο Λάικ για ό,τι παραπάνω έχω διαβάσει. Ειναι σαν να ψάχνεις ποιος έβαλε το γκολ: ο επιθετικός με την κεφαλιά-ψαράκι; Ή μήπως ο προπονητής που τον εμπιστεύτηκε; Ή μήπως ο πρόεδρος, που εμπιστεύτηκε και πλήρωσε και τον παίκτη και τον προπονητή; Ή μήπως ο κόσμος που εμπιστεύτηκε τον πρόεδρο; Ναι, αλλά δεν πληρώνει τα εκατομμύρια ο κόσμος, ο πρόεδρος τα αποφασίζει! Τι; Και όμως, ο κόσμος τα πληρώνει, άμεσα ή έμμεσα. Ναι σιγά μην περιμένουν από τα δικαιώματα και τα εισιτήρια. Από αλλού ρέει το χρήμα. Και το θέμα δεν είναι ποιος το δίνει αλλά ποιος το παίρνει, σωστά; Τι να σας πω, τέτοια πράγματα ΔΕΝ μπορώ να λύσω και για αυτό δεν έγινα επαγγελματίας αθλητής ή μουσικός. Όμως η απλότητα κάποιων ανθρώπων που δεν ντρέπονται να μιλήσουν και μιλάνε βασιζόμενοι στην επιτυχία τους και την αγάπη του κόσμου, αυτή την απλότητα την χαίρομαι και προσπαθώ να διδάσκομαι απο αυτή.

Η αμερικανική coolness του Ρικ κοντρα στη βρετανική coolness του Sting. Κόσμοι ασύμβατοι αλλα στο τελος συμπληρωματικοί, αφου συμφώνησαν στα... θεολογικά δογματικά ζητηματα της Μουσικης ( Μπαχ! ). Πολυ ενδιαφερουσα παρεα κ συνέντευξη, απο πολλες οπτικες.

Ο πρωτος που έτυχε να δω να το κάνει ήταν ο Michael Angelo Batio. Μοιραία, την θεωρώ ταρζανιλίκι ως τεχνική, δεν μου λέει τίποτα ως ήχος. Μου φαντάζει βέβαια εξωπραγματικά δύσκολη αλλά δεν. Με "αγχώνει" ως άκουσμα αυτός ο καταιγισμός που ξαφνικά με φέρνει από τα μπάσα στα πρίμα. Είμαι πολυ περίεργος; ?

2k ?? Μεχρι και γω πονεσα.....

Ποναει παντα πολυ η πρωτη γρατζουνια, στην κιθαρα, στο αμαξι κλπ Αλλα πιο πολυ ποναει που ολοι θα σου πουν Δεν Πειραζει αλλα για σενα το όργανο φαινεται πλεον ανεπανορθωτα τραυματισμενο. 1) προκειμενου να γλιτωσουν ενα μικρο κακο καποιες φορες οι ανθρωποι παθαινουν ενα μεγαλυτερο. Keep it in mind γενικώς- και ειδικα σε ο,τι εχει να κανει με τεχνικα ζητηματα. 2) στις ηλεκτρικες ειναι... must - που λεει ο λογος - το να υπαρχει η σχετικη φθορα. Σε ακουστικες και κλασσικες οχι και τοσο, αλλα δες και αυτο για να σου φτιαξει λιγο την διαθεση. ..! https://en.m.wikipedia.org/wiki/Trigger_(guitar)

Αριστουργηματικό! Είχε ό,τι θα ήθελα και δεν το ήξερα!!

Πρέπει να υπάρχουν και αυτοματες διαδικασίες πάντως, τυχαίνει να ακούω αντίστοιχα αποσπάσματα και είναι ενοχλητικό γιατί εκεί που κανονικά θα είχε το (μεγαλο) κενό προφανώς το λογισμικό το αποκόπτει χωρίς να αφήσει καθόλου κενό (ενώ θα έπρεπε να αφήσει ένα στοιχειώδες). Έτσι το αποτέλεσμα είναι μη φυσικό, ακούγεται ο ομιλητής σαν να μην παίρνει ανάσα σε εκείνα τα σημεία...

Εντάξει, τι να πω; Αν συγκρίνεσαι με τον μέγιστο Πλέσσα αυτό σημαίνει ότι πας καλύτερα από καλά! Ναι, ΔΕΝ είναι τζαζ όντως. Είναι τζαζίζον και ακούγεται πολύ ευχάριστα (και για αυτό ίσως ΔΕΝ είναι τζαζ δηλαδή....... ! )

Τώρα είναι πιο κουαντάιζντ και περνά καλύτερα στο αυτί. Πάντως ακούγοντάς το, τουλάχιστον το πρώτο μέρος, δεν μπορώ παρά να το φανταστώ παιγμένο πιο γρήγορα. Μου δίνει την εντύπωση ότι τώρα το ακούω σε ταχύτητα μελέτης και όχι στην πραγματική του. Με οδηγεί το ίδιο το κομμάτι στο να το θέλω πιο γρήγορα (είναι και ματζόρε οπότε δεν του πολυπάει το αργόσυρτο.... ιν μάι νοτ σο χαμπλ οπίνιον δηλαδή!! ) Μπράβο όμως που μπαίνεις σε θολά νερά, εκεί βρίσκεται η μαγεία. Out of comfort zone! Edit Λοιπόν ΜΕ ΟΛΟ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ πάντα, το έφερα στην ταχύτητα που το πάω αυθόρμητα όταν το ακούω. Μία μικρή λεπτομέρεια που μου το ξετζαζάριζε όταν το άκουγα, στις φράσεις του Hammond θα μπορούσες να έχεις φυσικό Φα και όχι το τυπικό Φα# της Σολ maj. jazz2.mp3

Νομίζω ότι κάτι τέτοιο ακούει στα αυτιά του και ο θείος μου όταν ακούει τα distortion guitar pedals μου (και σκέφτεται ότι "κιθάρα=Κώστας Χατζής", καταλαβαίνετε... )

Δυστυχώς δεν το βρίσκω σε καλό βίντεο εκτός FB...

Ω, τι βλέπω, tele με locking trem και τον SF να μην σχολιάζει........ Πάντως όσο μεγαλώνω με βλέπω να ψάχνομαι όλο και πιο πίσω στο παρελθόν για χαμένα διαμάντια.