"σας ικανοποιεί μουσικά η σύγχρονη τάση στις επιτυχίες?"
Αυτό που περισσότερο με ενοχλεί δεν είναι το να μην μου αρέσει ένα κομμάτι, είναι το να βαριέμαι μόλις καταλάβω ότι έχει το ίδιο pattern ΟΛΟ το κομμάτι και έτσι από τα πρώτα 10'' ξέρω τι ακριβώς θα γίνει ως το τέλος. Με άλλα λόγια, είναι κρίμα να ακούς ως "επιτυχίες" τραγούδια που η μελωδία τους είναι πιο φτωχή και από την "μουσική για ασανσέρ".
Α, και τώρα που είπα Μελωδία: εδώ και κάμποσο καιρό (μιλάμε ίσως για δεκαετίες) ολοένα και περισσότερο χάνεται η Μελωδία από την pop(ular) μουσική.
Πχ Adele: όποτε ξεκινάω να παίξω ένα κομμάτι της στο πιάνο το παρατάω μετά από τα 4 ή 8 πρώτα μέτρα. Μιλάμε για ατελείωτες φλυαρίες σε έκταση τριών ή πέντε νοτών πάνω από την τονική. Το μάθαινα παλαιότερα στα παιδιά μου: για να καταλάβετε αν υπάρχει "κάτι" σε ένα κομμάτι, θα το τραγουδάτε λέγοντας λα-λα-λα ή τα-τα-τα κλπ (και όχι τους στίχους του). Και τότε θα αποκαλύπτεται αν αυτό που ακούτε είναι μελωδία ή αν είναι απλά στίχοι με ρυθμό πάνω από κάποια (φτωχή) συνήθως αρμονία.
Αντιπαράδειγμα - φωτεινή εξαίρεση στο παραπάνω: TheWeeknd, Blinding Lights. Ακούς μελωδία, ακούς catchy synth riff, ακούς κάτι ενδιαφέρον (βασικά, ακούς τα 80z χτισμένα με DAW και plug-ins αλλά οκ).
Πω ρε φίλε, όντως γέρασα!