Ioan Eko

Πολύ σωστή παρατήρηση που δε σχολίασα πιο πάνω btw. Να προσθέσω εδώ πως, αν και 'γω προσωπικά με τον ίδιο τρόπο γράφω, υπάρχει 1 περίπτωση ας πούμε στις 10 που η ιδέα για μια μελωδία έρχεται από κάποιο patch που έτυχε να αποτελεί έμπνευση και με οποιοδήποτε άλλο patch η μελωδία δε στέκει από μόνη της.

Συμφωνώ και επαυξάνω Μάνο. Γενικά αν και λάτρης και δημιουργός ηλεκτρονικής μουσικής αυτά τα περί "ο θόρυβος είναι μουσική" τα θεωρώ αστειότητες. Μου θυμίζει λίγο μοντέρνα τέχνη όπου ο δημιουργός κολλάει μια μπανάνα σε ένα καμβά και το λέει τέχνη. Ο "θόρυβος" σίγουρα μπορεί να προσθέσει χαρακτήρα αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι κάτι από μόνο τους (κατά τη ταπεινή μου άποψη). 'Έπιασες βέβαια το θέμα λίγο από τα δύο άκρα του. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση πάντα. Σίγουρα το μελωδικό και ρυθμικό περιεχόμενο παίζει ένα πρωτεύοντα ρόλο για τη διάρκεια ενός κομματιού στο χρόνο, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν κομμάτια που έμειναν λόγο ηχοχρώματος και όχι για τα κλασσικά μουσικά στοιχεία τους. Ο Βιβάλντι και ο Μπετόβεν ας πούμε σίγουρα δεν είχαν το ηχόχρωμα στο μυαλό τους σαν πρώτο στόχο (ακόμη και αν έχουν ιδιαίτερο ακουστικό χαρακτήρα στο τελικό αποτέλεσμα των συνθέσεών τους). Όταν ακούς Dream Theater νομίζω είναι προφανές πως ο πρωταρχικός τους στόχος δεν είναι το ηχόχρωμα. Κάλλιστα βγάζει ολόκληρο live με ένα preset από κάποιο workstation ο Jordan αν θέλει. Αν και εξαιρετικές συνθέσεις μιλάμε για σχεδόν για καθαρά τεχνικά κομμάτια (ίσως όχι όλα τα άλμπουμ τους αλλά νομίζω καταλαβαίνεις τι θέλω να πω). Θα τολμήσω να πω με κίνδυνο να φανώ αυθάδης πως ακόμα και τα κομμάτια των Depeche Mode δε τολμούν αρκετά στο θέμα της σύνθεσης ήχου. Στη πλειονότητα τους απλά αντικαθιστούν ένα ήχο που θα παιζόταν με ένα κλασσικό όργανο με ένα αντίστοιχο ηλεκτρονικό. Από την άλλη άκρη όταν ακούς για παράδειγμα, Royksopp, Leftfield, Underworld, Orbital, Jarre κτλ είναι προφανές πως το ηχόχρωμα, ρυθμός και ατμόσφαιρα στη πλειονότητα των περιπτώσεων επικρατούν των μελωδικών στοιχείων που αν κάτσεις και τα δεις είναι υπερβολικά απλά και απλά πλαισιώνουν / φτιάχνονται γύρω από ένα ήχο. Και για κάποιο λόγο εδώ μου ήρθε το "On The Run" των Pink Floyd :D Και θα κλείσω με το: Για τα drone δεν έχω να πω τίποτα... Τι μόδα και αυτή. Καλύτερα να ακούσω κλαρίνα ? P.S. Για το τελευταίο, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, να προσθέσω πως έχει και εξαιρέσεις. Και στα drone αλλά και στα κλαρίνα.

Πολύ σωστή σημείωση Μάνο. Να προσθέσω πως ίσως να έχει να κάνει και με το είδος της μουσικής. Έχει μουσικές που είναι 80% ηχόχρωμα ενώ ταυτόχρονα ξέρω ανθρώπους που έχουν κάνει ολόκληρο δίσκο με 4 presets αφού επικεντρώνονται περισσότερο στη μελωδία/τεχνική.

Πολύ ωραίο Post Μάνο! Γενικά με την ανάπτυξη των presets η μαγεία του πειραματισμού χάθηκε λίγο. Νομίζω, κατά τη ταπεινή μου άποψη, ο περισσότερος κόσμος που αναφέρει δυσκολία στη δημιουργία patch from scratch σε substractive synthesizers δεν έχει καταλάβει ακόμη τη διαφορά και σχέση μεταξύ, Pitch, Frequency και Amplitude καθώς και πως επηρεάζονται από τα εκάστοτε modulators (LFO, ADSR κτλ). Ο καλύτερος τρόπος για να τα κατανοήσει κάποιος είναι να ξεκινήσει με ένα init patch και να "πειράζει" μόνο ένα Module (ή section) μέχρι να κατανοήσει 100% τη λειτουργία του. Αφού γίνει αυτό από ένα σημείο και μετά η σύνθεση ήχου γίνεται δεύτερη φύση. Προσωπικά με τα χρόνια πλέον, και δουλεύοντας κατά κύριο λόγο με αναλογικά συνθς, μου είναι τόσο εύκολο να φτιάξω ένα patch from scratch σε subtractive synth, όσο το να παίξω μια σειρά από συγχορδίες. Θέμα μερικών λεπτών το πολύ δηλαδή. Υπάρχει αυτή τη σελίδα της Ableton για τη κατανόηση των βασικών λειτουργιών που πολλοί φίλοι βρήκαν πολύ χρήσιμη. Ίσως να βοηθήσει και κάποιον άλλο: https://learningsynths.ableton.com/en/get-started/get-started-making-sounds