Ωραίο θέμα ανοίξατε παιδιά. Η άποψη η δική μου είναι ότι η οποιαδήποτε μορφή τέχνης υπηρετεί τις ανάγκες του καλλιτέχνη περί εσωτερικής έκφρασης αρχικά. Σε δεύτερη φάση οφείλει να υπηρετεί και τις ανάγκες του κοινού. Σίγουρα για να το καταφέρει αυτό θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο εκλαϊκευμένη χωρίς βέβαια να χάνει κανένα από τα χαρακτηριστικά που την καθορίζουν. Πιστεύω ότι ο κοινωνικός ρόλος της τέχνης, ως απόροια των συναισθηματικών, ψυχολογικών και ιδεολογικών κενών ή αναγκών που έχει η κοινωνία, είναι να ευαισθητοποιεί και να προβληματίζει τον άνθρωπο, πέρα από την ψυχαγωγία. Επίσης οφείλει να δημιουργεί στον αποδέκτη το συναίσθημα ότι δεν είναι μόνος του ούτε στις πιο ενδόμυχες σκέψεις του. Αν και δεν πιστεύω σε ελιτίστικες φόρμες, πιστεύω ότι η τέχνη αφ'ενός μεν πρέπει προσφέρει όλα τα παραπάνω, αλλά ταυτόχρονα να ανοίγει και τον δρόμο προς νέες κατευθύνσεις. Γενικα η επιτυχία είναι μια υποκειμενική έννοια. Κατ' εμέ επιτυχία είναι να εκφράζεσαι ως "καλλιτέχνης" χωρίς να συμβιβάζεσαι με τις διάφορες επιταγές (μουσική βιομηχανία, στυλιστικές-μουσικές νόρμες κ.ο.κ). Και αν και δεν είμαι ελιτιστής, μερικές φορές μάλλον γίνομαι και λέω στον εαυτό μου "Κάνε αυτό που νιώθεις κι ας το καταλάβουν μόνο 10 άτομα". Προφανώς και θα μου άρεσε ότι κάνω να έχει αποδοχή. Όταν όμως δεν γίνεται αυτό, στεναχωριέμαι περισσότερο για το γεγονός ότι το επίπεδο της κοινωνίας (κι αυτό φαίνεται και από την πολιτική και ιδεολογική σύσταση της) αποδέχεται τα σκυλάδικα και τις πορνοταινίες και όχι το μπλουζ για παράδειγμα ή τον πολιτικό κινηματογράφο. Μπορεί να χάθηκα στις σκέψεις μου αλλά ελπίζω να βγάζουν νόημα όσα γράφω.