Το σημερινό άρθρο είναι βασισμένο σε μια φράση που λογικά αναφέρω γύρω στις 15 φορές κάθε βδομάδα στους δικούς μου μαθητές.
Εφικτοί στόχοι.
Ο τρόπος που χρησιμοποιώ αυτή την φράση ξεκίνησε σαν ένας τρόπος μελέτης που προσπαθώ να εμφυσήσω σε κάθε μαθητή που περνάει απο τα χέρια μου. Κάποια στιγμή είδα όμως, ότι έχει προεκτάσεις όχι μόνο σε ότι έχει να κάνει με την μουσική αλλά και στην συνολική μας πραγματικότητα σαν άνθρωποι.
Ελπίζω να σας διδάξει πως να βάζετε εφικτούς στόχους στα... πάντα. Ξεκινώντας απο την μελέτη σας αλλά και μακροπρόθεσμα σε ότι έχει να κάνει με την μουσική αλλά και την ζωή σας.
Μελέτη.
Όλοι μας όταν μαθαίνουμε μια νέα τεχνική..η 1η μας σκέψη είναι πως και πότε, θα τρέξει αυτή η τεχνική γρήγορα.. σωστά?
Μπορεί καλά – καλά να μην έχουμε καταλάβει την άσκηση..αλλά ήδη έχουμε μπεί στην διαδικασία να της ανεβάσουμε την ταχύτητα.
Η ανάπτυξη της ταχύτητας είναι ένα δυνατό «drive» για όλους τους μουσικούς που όμως κρύβει παγίδες αλλά και κινδύνους αν δεν γίνει μεθοδικά και με μέτρο.
Οι παγίδες έχουν βασικά να κάνουν με κατανόηση, βρωμιά στο παίξιμο αλλά και απογοητεύσεις.
Η έννοια του κινδύνου για όποιον ενδεχομένως σκέφτηκε ότι υπερβάλλω, έχει να κάνει με τραυματισμούς.
Σαν νέοι μουσικοί - όλοι μας είχαμε την απορία πόσο γρήγορα πρέπει μια νέα τεχνική να μπεί σε διαδικασία επιτάχυνσης για να μην βρωμίσει – αλλά και να μην μας τραυματίσει.
Δυστυχώς δεν έχω ένα μαγικό νούμερο για αυτό. Είναι σχετικό στον κάθε μουσικό και έχει να κάνει με το ταλέντο του αλλά και τις ώρες που αφιερώνει στο όργανο.
Η έννοια του εφικτού στόχου θεωρώ ότι ξεκινάει απο την στιγμή που έχουμε πλήρως εμπεδώση μια τεχνική. Αργά και όμορφα.
Ο δικός μου δάσκαλος - το κοστολογούσε ως εξής..
«Μελέτα αργά αργά αργά αργά και μετά γρήγορα» θυμάμαι μου έλεγε και είχε απόλυτο δίκιο.
Απο την στιγμή που έχουμε απόλυτα κατανοήσει τι μας ζητάει η άσκηση, και το έχουμε δώσει σωστά στα μέλη μας.. τότε η επόμενη κίνηση είναι να αυξήσουμε την ταχύτητα.
{ο Rick Beato σε ένα απο τα video του έλεγε ότι για έναν ενήλικα, απο την στιγμή που θα πάρει μια τεχνική μέχρι την στιγμή που ο εγκέφαλος του την έχει εμπεδώση, απαιτούνται 20 επαναλήψεις αυτής της τεχνικής σερί ..ΧΩΡΙΣ ΛΑΘΟΣ!!.
Συμφωνώ απόλυτα. Ρίξτε επίσης μια ματιά στο τέλος της 1ης σελίδας του stick control και δείτε τι γράφει..
Πως αυξάνουμε την ταχύτητα ?
Αν αυτή η τεχνική ξεκινήσει στο 40 bpm την 1η μέρα και μέχρι το τέλος της ίδιας μέρας, μπορούμε να την παίξουμε καθαρά στο 43..σημαίνει οτι το εύρος ανάπτυξης της είναι 3 κλίκ την μέρα.
Αν μελετάμε π.χ 6 μέρες την εβδομάδα ο εφικτός της στόχος είναι 18 -20 κλίκ ανά βδομάδα. Αυτά πρέπει να κυνηγήσουμε ανά βδομάδα.
Εξέλιξη πέρα απο αυτό..για μένα ανήκει στην σφαίρα του «θέλω», όχι απαραίτητα του «μπορώ»
Mια άλλη οπτική γωνία πίσω απο τα πενιχρά 20 κλικ/βδομάδα, είναι και η εξής.
Αν έχουμε εξέλιξη 20 κλίκ/εβδομάδα σε μια τεχνική - αν μελετήσουμε αυτή την τεχνική για ένα μήνα, και συνεχίσουμε να κυνηγάμε τα 20 κλικ – ...σε ενα μήνα θα έχουμε εξέλιξη 80 bpm!!
Αυτό το νούμερο..ελπίζει να σας εμπνεύσει γιατί δεν είναι πλέον ούτε αστείο αλλά ούτε και πενιχρό.
Για μένα η έννοια του «εφικτού στόχου» και η υπομονή για ένα μουσικό πάνε χέρι –χέρι.
Αν θέλουμε μια τεχνική να τρέξει όμορφα και μεθοδικά χωρίς τον φόβο να βρωμίσει ή να μας τραυματίσει, θεωρώ ότι πρέπει να σκεφτόμαστε πολύ μακροπρόθεσμα.
Κάποιες τεχνικές μπορεί να σας δίνουν 20 Bpm/εβδομάδα , κάποιες ..μόνο 5 bpm!.
Ο καλός μουσικός εκτός απο το να μελετάει..ξέρει και να κάνει υπομονή.
Ο εφικτός στόχος που πρέπει να θέτουμε λοιπόν στο ευατό μας είναι αυτά τα 20 κλικ ανά βδομάδα – όχι τα 50 ή τα 100.
Αυτό θα μας κρατήσει προσγειωμένους, δεν θα μας δίνει απογοητεύσεις και βρωμιές αλλά και δεν θα μας τραυματίσει.
Παιδιά κακά τα ψέματα. Κανένας δεν ξεκίνησε και μέσα σε 3 χρόνια ήταν μουσικός. Όλους, μας πήρε χρόνια για να παίξουμε, με τον τρόπο που παίζουμε σήμερα.
Κάτι που εγώ λατρεύω στην μουσική είναι ότι δεν χωράει και δεν συγχωρεί πονηριές.
Ναι σίγουρα κάποιοι έχουν ταλέντο και ο ρυθμός εξέλιξης τους είναι εξωπραγματικός..αλλά ακόμα και αυτοί αφιερώνουν ώρες στο όργανο.
Αυτό που ξέρω σίγουρα να σας πώ εκ πείρας είναι ότι, τις πονηριές τις πληρώνουμε ακριβά.
Και το τίμημα συνήθως εκφράζεται με δύο λέξεις.
1.Πισωγυρίσματα.
{Πισωγύρισμα έχουμε όταν έχει βρωμίσει μια τεχνική ή έχουμε κατανοήσει λάθος κάτι και πρέπει να γυρίσουμε στην αρχή για να το καθαρίσουμε ή να το μάθουμε σωστά }
2. Τενοντίτιδες / Τραυματισμοί.
‘Όλοι ξέρουμε φαντάζομαι τι είναι αυτό και είναι αποτέλεσμα βιασύνης.
Μεγάλη προσοχή παιδιά στα χέρια μας γιατί όπως θα σας επιβεβαιώσει και ο Περικλής..η τενοντίτιδα είναι μια «ημι-μόνιμη» κατάσταση /πάθηση που «κοιμάται και ξυπνάει».
Ώρες μελέτης.
Ακόμα και αν θέλουμε να εξελιχθούμε με τον πιο γρήγορα δυνατό τρόπο – ακόμα και αν είμαστε διατεθειμένοι να αφιερώσουμε 10 ώρες την ημέρα απο τον 1ο χρόνο επαφής με το όργανο, πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτό ανήκει πάλι στην σφαίρα του «θα ήθελα» όχι του «μπορώ».
Υπάρχουν πάλι 2 παράγοντες που θέλουν προσοχή στον τρόπο που μελετάμε. Ο 1ος είναι ο χρόνος {πραγματικής} συγκέντρωσης και ο 2ος είναι η μυική εκγύμναση.
Οι ώρες μελέτης θεωρώ καταρχήν, οτι πρέπει να αυξηθούν πολύ αργά, με πρωταρχικό μας κανόνα την αυξημένη μας .ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΕ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΥΣ.
Πάλι, η έννοια του εφικτού στόχου πρέπει να εφαρμοστεί.
Θεωρώ οτι για έναν αρχάριο 1ου επιπέδου drummer, ένα μισάωρο – τρία τέταρτα την ημέρα είναι μια καλή αρχή. Αυτός νομίζω ότι πρέπει να γίνει ο εφικτός του στόχος και μυικά αλλά και εγκεφαλικά.
Με τον καιρό θα μπορέσουμε να αυξήσουμε σε 2 μισάωρα με διάλειμμα, τρία κ.λ.π , και σταδιακά να ανεβάσουμε τις ώρες μελέτης μας.
Αυτό θα βοηθήσει και τους 2 παράγοντες.
Θα διδάξει στον εγκέφαλο μας να μένει συγκεντρωμένος ολοένα και περισσότερη ώρα αλλά και θα επιτρέψει στους μυς μας να γυμναστούν και να αναπτυχθούν με τέτοιο τρόπο, ούτωςς ώστε να μας βοηθήσουν σε αυτό που έχουμε επιλέξει να κάνουμε.
Επίσης μετά απο όλα αυτά τα χρόνια ενασχόλησης με το όργανο μπορώ με σιγουριά να πώ, οτι προτείνω και προτιμώ 1.30 ώρα «σοβαρής & συγκεντρωμένης» μελέτης {με κλειστά κινητά, laptop κλπ}, παρά ένα βαριεστημένο οκτάωρο, με το μάτι περισσότερο κολλημένο στο ρολόι παρά στην παρτιτούρα.
Καριέρα.
Θυμάμαι μια συνέντευξη του John Mayer..ο οποίος έλεγε ότι όταν παράτησε την Berklee, μετακόμισε στην Atlanta και ξεκίνησε να παίζει δεξιά και αριστερά σε μικρά clubs. Μοναδικό του μέλημα κάθε βράδυ ήταν να γεμίσει το club που έπαιζε με τα τραγούδια που έγραφε.
Μερικούς μήνες μετά – αφού τα είχε καταφέρει, έλεγε ότι ο στόχος του πλέον ήταν να παίξει σε ενα συγκεκριμένο μαγαζί της πόλης, που χωρούσε 500 άτομα.
Και όταν το έκανε και το γέμισε..ο στόχος του ήταν να παίξει σε ένα ακόμα μεγαλύτερο club...και σιγά σιγά έγινε αυτός που έγινε. Μέσα απο πάρα πολλά Live.
Ονειρευόταν να γίνει Rock star o John..?
Φυσικά!!...αλλά ήξερε να κάνει υπομονή και να κατακτάει ένα στόχο την φορά.
Δεν σκέφτηκε...Θέλω να γίνω ο John Mayer και πότε θα γεμίσω το Madison square Garden? Και μέχρι να το κάνω δεν θα είμαι ευτυχισμένος.
Απλά ήθελε να γεμίσει το club που έπαιζε σήμερα.
Έθεσε λοιπόν για τον εαυτό του ρεαλιστικούς και εφικτούς στόχους.
Για μένα είναι θέμα τρόπου σκέψης μάλλον αλλά και ψυχολογίας.
Οι προσδοκίες που θέτουμε για τον εαυτό μας πρέπει να είναι πάντα «προσγειωμένες», είτε αυτό είναι μελέτη – είτε είναι καριέρα /συνεργασίες είτε οτιδήποτε άλλο έχει να κάνει με την μουσική.
Όπως είπα και πρίν. Άλλα είναι τα «θέλω» μας..και άλλα τα «μπορώ» μας.
Ελπίζω αυτό το άρθρο να σας βοηθήσει να μάθετε να θέτετε μακροπρόθεσμους και εφικτούς στόχους στην μελέτη σας αλλά και στην γενικότερη πορεία σας στην μουσική.
Βαγγέλης Μουλακάκης.
