Κι εγώ πιστεύω ότι είναι απλά τα πράγματα. Έχεις δύο κιθάρες, μία Martin ή Lakewood ή Taylor ή ή οποιαδήποτε εισαγόμενη από τη μία και μία χειροποίητη ελληνική του καραθεοδωροχρηστοπαυλόπουλου από την άλλη. Τις βάζεις κάτω, τις δοκιμάζεις και αποφασίζεις ποια παίζει καλύτερα και πόσο κοστίζει.
Τα πλεονεκτήματα της ελληνικής είναι ότι έχεις τον κατασκευαστή από δίπλα σου και μπορείς να του γκρινιάξεις, να αλλάξεις κάτι, να σου φτιάξει μία ζημιά και μέχρι να σου φτιάξει μία καινούρια κιθάρα αν δεν μείνεις ευχαριστημένος.
Μπορείς να παραγγείλεις μία κιθάρα ακριβώς στα μέτρα σου πράγμα που δεν μπορείς να κάνεις στις ξένες΄(εκτός και αν δώσεις αρκετά χιλιάρικα)
Από την άλλη οι εισαγόμενες έχουν καλή αξία μεταπώλησης (πλέον ίσως όχι), αλλά κουβαλούν και τεχνογνωσία που δεν έχουν ίσως οι Έλληνες κατασκευαστές. Και γιατί να έχουν; Πόσες κιθάρες χειροποίητες πχ ακουστικές φτιάχνονται στη χώρα μας κάθε χρόνο, 10, 20; Πολλές λέω. Στις κλασσικές είναι καλύτερα τα πράγματα. Στις ηλεκτρικές νομίζω δεν έχει νόημα μια και ο ήχος εξαρτάται πολυ λιγότερο από την κατασκευή και περισσότερο από τα ηλεκτρικά...
Άρα το θέμα είναι πόσο εμπιστεύεσαι κάποιον Έλληνα κατασκευαστή ή όχι...
(H παραγγελία κρύβει πάντα ένα ρίσκο).
Και επί τη ευκαιρία έχουν περάσει από τα χέρια μου Lakewood, Takamine, Larrivee(η τελευταία είχε πολύ καλή ποιότητα κατασκευής, οι άλλες πολύ μέτρια) και έχω καταλήξει να παίζω με ελληνικές κιθάρες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι απαραίτητα καλύτερες, αλλά για τα λεφτά που έδωσα μπορεί και να είναι.
Είναι τουλάχιστον ισάξιες με τις αντίστοιχης τιμής εισαγόμενες.
Οι καλές-καλές ακουστικές και κλασσικές όπως έγραψε και ο Alter αρχίζουν από τα 3-4 χιλιάρικα ποσά απαγορευτικά για τους περισσοτέρους μας αλλά για έναν επαγγελματία βιρτουόζο ίσως είναι απαραίτητες...