elavd

Θα ψάξω να το βρω αύριο και να σκανάρω το συγκεκριμένο άρθρο για πάρτη σου τρελοτζαζίστα ;) (πλάκα-πλάκα δε ξέρω αν κι ο ΙΔΙΟΣ ο Καγμάκης το έχει στο αρχείο του το συγκεκριμένο άρθρο...)

Άτιμε fleamail...Με πρόλαβες....

Παρεπιπτόντως το TAR ήταν το πρώτο ελληνικό κιθαριστικό περιοδικό (εκδότης του οποίου ήταν και πάλι ο Νότης Μαυρουδής) και κυκλοφορούσε αν δεν με απατά η μνήμη μου τέλη δεκαετίας 70 με αρχές 80... Αν επίσης θυμάμαι καλά (γιατί τότε ήμουν δεν ήμουν 3-4 χρονών :P) δυστυχώς το περιοδικό δεν πρέπει να κυκλοφόρησε και πολλά τεύχη, λόγω μικρής απήχησης... :( Μερικά απο αυτά πάντως που κυκλοφόρησαν κάπου τα έχω φωτοτυπημένα ;) Χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι 1 από αυτά τα τεύχη έχει συνέντευξη από έναν νέο Έλληνα κατασκευαστή κιθάρας ονόματι ... Βαγγέλης Καγμάκης ;)

Να μη σου πω και ΗΜΙ-τιτάνας!!! ;D

R U TALKIN' TO ME? ;D ;D ;D

Έγραψες!!! ;)

Συμφωνώ ως προς αυτό. Καλό είναι να μαθαίνει ο εκάστοτε χρήστης, τι "κακό" έκανε και τον ...κάρ-μησαν με -1 ;)

Αυτή ήταν μια εκδοχή του ονόματός μου που δεν είχα ξανακούσει ;) ;D

Επειδή το έχω προτείνει κι εγώ το ίδιο πράγμα και το έχω συζητήσει και με τον Yameth, πιστεύω ότι τελικά αυτό μπορεί να εφαρμοστεί μόνο σε θέματα που πράγματι επιδέχονται μια σωστή απάντηση. Πχ η ερώτηση: "Τι σημαίνει Sampling?" Έχει μια σαφή απάντηση, και αν δοθεί από κάποιον, το θέμα μπορεί να θεωρηθεί απαντημένο και πχ να χρωματιστεί ή σημανθεί με κάποιο τρόπο. Αντίθετα, η ερώτηση: "Ποιο είναι το καλύτερο Sampler αυτή τη στιγμή στην αγορά;" προφανώς, δεν μπορεί να έχει 1 σαφή και αντικειμενική απάντηση. Επομένως σε θεωρητικά ζητήματα, ή ζητήματα στα οποία ο χρήστης ρωτάει κάτι πολύ συγκεκριμένο, πχ "πώς αλλάζω μαγνήτες σε μια stratocaster", η πρόταση του Lost Highway μπορεί να έχει πρακτική αξία ;)

Αν ζεις στην επαρχεία όπως εγώ είναι το ίδιο πράγμα ;) Ακριβώς ;)

Τα καλύτερα pots από όσο γνωρίζω, είναι τα CTS: Νομίζω ότι μπορείς να τα βρεις σχεδόν από όλα τα ελληνικά μαγαζιά ;)

Αν και με τον taxfree έχουμε ένα προσωπικό έντονο αρνητικό παρελθόν (που όμως δεν αφορά κανέναν εδώ), θα ήθελα παρόλα αυτά απλά να δηλώσω στον yameth, ότι όντως δεν είναι έμπορος. Τον γνωρίζω προσωπικά και μπορώ να το επιβεβαιώσω. Αν η διαγραφή της αγγελίας του έγινε εξαιτίας του ότι θεωρήθηκε έμπορος, τότε πιστεύω ότι έγινε άδικα. Αν η αγγελία διαγράφηκε λόγω του ερειστικού του PM, τότε αυτό είναι ...άλλου παππά ευαγέλιο.

Δε ξέρω τι μαγνήτης είναι, αν και προφανώς είναι από κιθάρα λόγω των 6 πόλων. Δεδομένου ότι αναφέρεις Γερμανία και 80s, θα σου πρότεινα το εξής: αν δε βαριέσαι, μπες στο http://www.fetishguitars.com/ και ψάξε φωτογραφίες από πολλές "εναλλακτικές" μάρκες κιθάρας. Πρόκειται για Ευρωπαίους κυρίως κατασκευαστές που δραστηριοποιήθηκαν κυρίως τις δεκαετίες 60-70. Ποιος ξέρει ίσως πετύχεις καμιά photo με τον συγκεκριμένο μαγνήτη ;)

Και ποιος είναι σε θέση να κρίνει τι έχει σημασία για κάποιον άλλον άνθρωπο; Ποιος μπορεί να θέσει τα γενικά κριτήρια σχετικά με το τι είναι σημαντικό (και άξιο επένδυσης χρόνου) ή όχι;

Για να αρχίσει να πέρνει ένα τέλος κάποια στιγμή αυτό το thread, ας πω κι εγώ την άποψή μου μιας και απο μένα ξεκίνησε το "κακό": > κάποιοι πιστεύουν ότι η θεωρία κάνει μόνο καλό > κάποιοι ότι κάνει κακό μιας και σε "αποστειρώνει" και χάνεις την ουσία και > κάποιοι υποστηρίζουν ότι συνδυασμός θεωρίας και πράξης είναι το καλύτερο. ΟΚ υπάρχουν 3 διαφορετικές αντιλήψεις. Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς έχουμε να χωρίσουμε και κυρίως γιατί πρέπει να αποδειχθεί ότι μόνο 1 από αυτές τις αντιλήψεις είναι σωστή; Ας κάνει ο καθένας ό,τι θεωρεί καλύτερο για τον εαυτό του και ας τελειώνει το θέμα. Ας θέσει ο καθένας τους προσωπικούς μουσικούς του στόχους και ας βρει την καλύτερη μέθοδο για να τους επιτύχει. Προφανώς και δε χρειάζεται να μάθει να διαβάζει παρτιτούρες 10 οργάνων ταυτόχρονα, κάποιος τον οποίο τον ενδιαφέρει να παίζει μπουζούκι στο κουτούκι της γειτονιάς του. Αντίθετα για κάποιον που ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με σύνθεση "κλασικού" τύπου μουσικής, η θεωρητική κατάρτιση είναι μάλλον μονόδρομος. Σε αυτόν τον άνθρωπο δε μπορείς να του πεις "έλα μωρε...θεωρίες, κανόνες και μα*&*&@ες...Τη μουσική πρέπει να τη νιώθεις και να τη βιώνεις...Όλα τα άλλα είναι βλακείες...". Όπως επίσης, άλλη αντιμετώπιση θα έχει απέναντι στο βιολί πχ ένας σολίστ μιας μεγάλης κλασικής ορχήστρας και άλλη ο "βιολιντζής" που θα παίζει ταξίμια όλη νύχτα σε ένα πανηγύρι στην επαρχία. Άλλα μέτρα και άλλα σταθμά... Για αυτό λοιπόν προτείνω για μια ακόμη φορά, να αναλογιστεί ο καθένας το τι αναζητά από τη μουσική και ποιοι είναι οι στόχοι του και η απάντηση στο πώς θα πετύχει αυτό που θέλει, μάλλον θα δοθεί από μόνη της ;) Εγώ θεωρώ ότι ξέρω πού βρίσκομαι μουσικά, ξέρω τι ψάχνω και με τη βοήθειά σας βρήκα και τα μέσα για να το προσπαθήσω ;) Καλή επιτυχία και στους υπόλοιπους 8)

Τι να πω κι εγώ ρε παιδιά που καταλαβαίνω από το άκουσμα μια strat ή tele πόσο αραιά είναι τα dots στο 12ο τάστο? Δεν μπορώ με χαλάνε όταν ... ακούω αραιά dots... ::) http://www.noiz.gr/index.php?topic=3042.0

Άκουσα να μιλάτε για Gibsonακηδες και μπήκα!!! ;D ΑΜΑΝ! Τι είναι αυτή η μαύρη καλλονή ρε παιδιά? :o Με παραπεμπει σε Naomi...:)

Και οι πιτσαράδες τι θα γίνουν; Κλέφτες; ;D

Ξέρεις ποιας τοπικής ομάδας είναι πρόεδρος ο Αλέξης;

Καλά μη φανταστείς ότι είμαι και πολύ πιο γρήγορος με πένα ...:P

http://www.noiz.gr/index.php?topic=10124.0

Άσχετα με το αν παίζει ρόλο ή όχι το ξύλο της ταστιέρας (κάτι που όπως ειπώθηκε είναι ΑΙΩΝΙΟ θέμα αντιπαράθεσης σε όλα τα κιθαριστικά fora του ΠΛΑΝΗΤΗ), θα σου έλεγα να λάβεις υπόψιν σου και την εξής παράμετρο: Στα maple μπράτσα, το να αλλάξεις τάστα, κοστίζει συνήθως περισσότερο από ότι στα rosewood. Και δεδομένου ότι μοιραία κάποια στιγμή θα χρειαστείς αλλαγή τάστων, αυτό είναι επίσης σημαντικό να το γνωρίζεις από την αρχή ;) Επίσης πρέπει να λάβεις υπόψιν σου ότι: τα 2 είδη ξύλου έχουν μεγάλη διαφορά στην υφή, δεδομένου ότι τα maple έχουν πάνω λούστρο ενώ τα rosewood όχι. Αυτό είναι βέβαια καθαρά θέμα γούστου του παίκτη...;) Προσωπικά στις rosewood ταστιέρες νιώθω πιο οικεία...;)