wasted

Παιδιά για τα φτηνά πακέτα δεν έλεγε ο ΟΤΕ! ¶λλος έλεγε, άλλος... ΠΙΟ ΨΗΛΑ...

Αν και στο άλλο τόπικ δεν κατάλαβες το χιούμορ μου και με ψιλοστεναχώρησες, μήπως τελικά ήμουν γουρλής; :lol: Σου εύχομαι τα καλύτερα, σε σένα και στη μπάντα σου με το νέο πληκτρά! :D

Αλλοιώς όμως, ε;

Ρε! Αφήστε τα παιδιά να εκφραστούν ελεύθερα. ps Δεν είναι κάποιος από δω μέσα που ψάχνει πληκτρά;

Εμένα πάντως μέ έχει εντυπωσιάσει η πιστότητα αυτής της κωδικοποίησης τελευταία. Την έχετε υπόψη σας; Τι γνώμη έχετε; http://flac.sourceforge.net/

Μια που τέθηκε αυτό το θέμα να κάνω μια ερώτηση, που μου είχε τεθεί παλιότερα. Όταν κάνουμε burning audio cd από mp3. Οι χαμένες συχνότητες επανακτώνται; Πληροφοριακά είχα δώσει αρνητική απάντηση, στηριζόμενος στο ότι τίποτα δε γεννάται εκ του μηδενός.

Συγγνώμη, όντως παρεξήγησα το τα smilies. Ας μη δημιουργηθεί παρεξήγηση χωρίς να υπάρχει λόγος. Απολογούμαι και το παίρνω πίσω. Λινκάκι σκέφθηκα να βάλω, αλλά το θεώρησα περιττό, γιατί πραγματικά στο γκουγκλ έβγαιναν τουλάχιστον τρεις τοποθεσίες στην πρώτη σελίδα με τους συγκεκριμένους drivers. Πάντως ήθελα όντως να βοηθήσω. Να σαι καλά...

Φιλαράκι μη μας τη λες... Για να σου απαντήσουμε έτσι πα να πει ότι ψάξαμε και είδαμε ότι βρίσκονται εύκολα...

Γιατί δεν το ψάχνεις στο Google ;

Δεν είναι άσπρο ή μαύρο, 0 και 1 για τους πληροφορικάριους, όπου ή έχεις μουσική ή δεν έχεις. Μουσική υπάρχει με συμβατική αρμονία, με ανατρεπτική αρμονία, και χωρίς αρμονία. (Ένα φλάουτο σόλο, ή όταν σφυρίζεις περπατώντας) Αντίστοιχα συμβαίνει για μελωδία και ρυθμό. Αυτό που αλλάζει, κατά τη γνώμη μου, είναι ο βαθμός ολοκλήρωσής της.

Δεν έχει τελωνείο. Ο μόνος φόρος είναι ο ΦΠΑ, ο οποίος συμπεριλαμβάνεται στην τιμή.

Μ΄αρέσει ρε φιλαράκια, που όλοι σας έχετε ξεκάθαρη άποψη για το τι είναι ροκ! No harm feelings, ah?

Ο Wasted Sunsets, με αίσθημα ευθύνης, σας προσφέρει τους μοναδικούς στίχους, αλλά και τα ακκόρντα, από τη μεγάλη επιτυχία του Στράτου Λασκαρίδη, " Ο ΠΕΘΑΜΕΝΟΣ" Απολαύστε το... (Yameth, ελπίζω να μην εμπίπτουμε στους νόμους περί πνευματικής ιδιοκτησίας) Όλο δικό σας... (Sol#m) Το θεωρείς κα (La)τόρθωμα (Fa#m)που βρήκες ένα (Sol#m) θύμα Το πέταξες στη θάλασσα και το ‘πνιξε το κύμα Α (Do#m)ξίζεις χειρο (La)κρότημα παρατετα (Sol#m)μένο Που (Do#m)μπόρεσες και (La)σκότωσες (Fa#m)έναν πεθα (Sol#m) μένο (δις) Το θεωρείς κατόρθωμα που έκαψες με άχτι Μία καρδιά που ήτανε ερείπιο και στάχτη Αξίζεις χειροκρότημα παρατεταμένο Που μπόρεσες και σκότωσες έναν πεθαμένο (δις)

Μια βιαστική απάντηση είναι κατά τεκμήριο "Marsall" , αλλά και πολλοί άλλοι, εξαρτάται και από τον υπόλοιπο εξοπλισμό. Κατά τη γνώμη μου όμως δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση. Τον κιθαρίστα που θες να πιάσεις τον ήχο του, βρίσκεις στο net το rig του.

Λεπόν... Για να μη δημιουργούνται λανθασμένες εντυπώσεις. Επι της ουσίας συμφωνώ με Yameth. Απλά μια παράμετρο ήθελα να επισημάνω, όχι δηλαδή, επειδή τα όργανά τους ήταν κουρδισμένα καυσόξυλα, δε μέτραγαν (edit οι παίκτες). Κατά τα άλλα το ζήτημα αυτό είναι γενικότερο, αφορά πλέον τον περασμένο αιώνα, και έχουν γραφτεί πάρα πολλά επί αυτού. Πάμε γι άλλα...

Ωραία όλα αυτά που λες Yameth, αλλά θα σου πω κάτι άλλο. Οι τύποι εκεί στην πάλε πότε Σοβιετία, αυτά είχαν, αυτά παίζαν. Όμως ήταν μουσικάρες, γιατί αφοσιωνόντουσαν στό όργανο και όχι στα είκοσιπέντε πενταλάκια και στούς εικοσιπέντε εις την δευτέρα τρόπους συνδεσμολογίας. Κάνω λάθος; Μην το παραβλέπουμε αυτό...

Προσοχή στον ιμάντα, αν δουλεύουν καλά οι στροφές...

Και η παρτιτούρα και η ταμπλατούρα έχουν τη δικιά τους ξεχωριστή χρησιμότητα. Η παρτιτούρα σε βοηθάει στις αξίες, οι οποίες δε φαίνονται από την ταμπλατούρα. Επίσης είναι πιο ευανάγνωστη, αλλά για να λειτουργήσει σωστά η παρτιτούρα πρέπει οι θεωρητικές σου γνώσεις να είναι άνω του μετρίου. Η ταμπλατούρα πάλι λύνει ζητήματα τεχνικής τα οποία δε φαίνονται σε μια παρτιτούρα πχ Θέμα από "over the hills and far away". δηλ Ε F# G κλπ. Ξεκινάμε από 7ο τάστο της A, ή από 2ο της D? Έχει σημασία για τη χροιά και τις αρμονικές της φράσης. Όταν βγήκε το Supernatural έιχε ένα slow μέσα που η μελωδία της κιθάρας Ξεκίναγε από G. Όλο το θέμα το είχα βγάλει με το αυτί από D 5ο τάστο, αλλά ενώ ήταν σωστό κάτι δε μου κόλλαγε. Όταν αγόρασα την ταμπλατούρα είδε ότι ο Santana το έπαιζε από Α 10ο τάστο, καί όλο το θέμα μετά ήταν ένα κομμάτι χαλβάς (a piece of cake). Τέτοια θέματα λύνουν οι ταμπλάτουρες , ιδιαίτερης τεχνικής. Πράγματα δηλαδή που ενώ τα ακούς σωστά δεν ξέρεις ακριβώς πως να τα παίξεις για να αγγίξεις το πρωτότυπο. Κατά τη γνώμη μου ενώ η παρτιτούρα είναι απαραίτητη για τη θεωρητική σου κατάρτιση, η ταμπλατούρα λύνει διάφορα, μικρά ή μεγάλα, ζητήματα τεχνικής πάνω στην ταστιέρα. Και τα δυό είναι χρήσιμα. Εννοείται βέβαια ότι όσο προοδεύεις, ακούς σωστά, καταλαβαίνεις τα μυστικά της κιθάρας, και σε ποιό σημείο της βγάζει το σωστό ηχόχρωμα, τόσο πιο άχρηστη θα σου είναι η ταμπλατούρα. Σίγουρα όμως είναι ένας καλός μπούσουλας. Συμβουλή: ότι κι αν αποφασίσεις αγόραζε τις επίσημες εκδόσεις, γιατί αυτά που κυκλοφορούν στο νέτι στη μεγάλη τους πλειοψηφία είναι αναξιόπιστα, και θα σου κάνουν περισσότερο κακό, παρά καλό.

Και εγώ είμαι γενικότερα υπέρ της πεταλιέρας, με προρυθμισμένους ήχους, και ακόμα καλύτερα ρακ, όπως λέει ο superfunk, παρά πεταλάκια. Την ίδια αρχή έχω και στην κιθάρα. Είναι κομμάτι δύσκολο να παίζεις, να κάνεις δεύτερα, και επίπλέον να χορεύεις και τη Λίμνη των Κύκνων. Ένας ακόμη λόγος που συστήνω πεταλιέρα στο μπάσο, είναι γιατί μπορείς να πείς κονσόλα κατευθείαν, και να έχεις τον ήχο σου. Όχι ότι συμφωνώ με αυτήν την πρακτική αλλά, δυστυχώς, συνηθίζεται ευρέως.

Η συμπεριφορά τους δεν έχει τίποτα κακό, εκτός ίσως από το ότι είναι loosers, αλλά αυτό είναι δικό τους πρόβλημα, κατά κάποιο τρόπο κρατάνε την αγνότητα τους έτσι, σεβαστόν και ουδέν μεμπτόν. Με την αντίληψη του κόσμου τα έχω, που κρίνει την παιχτική αξία, αλλά και την ηθική του κάθε μουσικού, ανάλογα με το πόσο αντιεμπορικός, εναλλακτικός, ενάντια στις εταιρείες είναι, ισοπεδώνοντας τους πραγματικά καλούς μουσικούς που παίζουν σε ακριβές εμπορικές παραγωγές. Σε κάποια άλλα φόρουμ κάποιοι απορρίψαν μουσικούς σαν τον Καπηλίδη και τον Κιορτσόγλου, ως σκυλάδες επειδή παίξαν με τον Αλκίνοο πρίν πριν από τους Cure. Και αυτή είναι γενικευμένη αντίληψη. Ή τον Δάντη επειδή έβγαλε τον τελευταίο δίσκο της Καιτούλας. Φτιάχνουμε δηλαδή ένα ψευτοϊδεολογικό περιχαράκωμα, και όλοι οι καλοί είναι μέσα σε αυτό, ενώ όλοι οι απόξω είναι χάλια.

Και εγώ επίσης. Αλλά στην Ελλάδα για να είσαι αποδεκτός κιθαρίστας, πρέπει να παίζεις σε αποτυχημένη ψυχοπλακοτική rock μπάντα, που και καλά δεν πάει για τα λεφτά, αλλά κάνει live για διακόσια πορωμένα μαζί τους άτομα, οι οποίοι και είναι οι μόνοι που αγοράζουν τους δίσκους τους. Αν σκεφθήκατε ήδη κάποιους, ναι, αυτούς εννοώ.

Μου τη σπάει: 1) Όταν η φράση είναι δύσκολη και βγαίνω εκτός χρόνου 2) Όταν υπάρχουν διάφορα σολιστικά σχεδόν όμοια μεταξύ τους, και τα μπερδεύω ή τα ξεχνάω, ιδιαίτερα σε κατάσταση ταχείας εκμάθησης, (προ live κλπ) 3) Όταν ο μπασίστας έχει πάρει θέση σπέναντί μου και κοιτάει τι παίζω για να παίξει. 4) Όταν ανακαλύπτεις ότι δεν πάει άλλο, οι τραγουδιστές σου χρειάζονται επειγόντως μαθήματα ορθοφωνίας Με φκιαν΄ 1) Όταν παίζω σωστά και ολοκληρωμένα ένα σόλο. 2) Όταν με το μπασίστα μιλάν τα μάτια 3) Οι σωστά χρονισμένες διφωνίες με πλήκτρα. 4) Όταν υπάρχει καλό φενγ σουι στην perfomance, και την καταβρίσκουμε με αυτά που παίζουμε. (Με ωραίο groove, δεμένο rhtyhm section κλπ) 5) 'Οταν έχει πολλά πιπίνια απο κατω.

Εγώ πάντως φίλοι μου, προτιμώ να ανεβοκατεβαίνω κλίμακες, από το να παίζω με τα κουμπάκια. Στο κάτω κάτω ότι ηχάρα και να φτιάξεις, άμα δεν πατήσει το δάκτυλο σωστά, γαναμανατα...

Ευχαριστώ όλους τους φίλους που απαντήσανε. Παρατήρησα ότι και χωρίς ενισχυτή στο ίδιο σημείο χάνει τον ήχο, και ακούγεται κάτι σα γρατζούνισμα. Έχω την εντύπωση ότι φταίνε τα τάστα γιατί το σετάρισμα της είναι Ok. Ε, είναι και δεκαπέντε χρονών κιθάρα, μάλλον φυσιολογική φθορά, ε; Να με συμπαθάτε αλλά χέρι δε βάζω πάνω της, μάλλον προς τη λύση του elavd προσανατολίζομαι.