wasted

Προσωπικά έχω να δω τηλεόραση, και δη ειδήσεις, μήνες. Οπότε δεν κατανοώ πλήρως το συλλογισμό σου περί στημένου παιχνιδιού. Πέρα από αυτό όμως, οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν σε τέτοιες εκθέσεις μπορεί να είναι χαμερπείς-χαμερπέστατοι και το έργο τους αισχρό έως αίσχρότατο. Αυτό που μένει όμως είναι αυτό ακριβώς που λές Το δε ανησυχητικό είναι ότι η όσμωση των "χριστιανών" και των υπολοίπων "φιλήσυχων πολιτών" βρίσκει πλέον ανοικτή κάλυψη και έκφραση μέσα από τον κρατικό μηχανισμό.

Ένα θέμα μάλλον καμμένο εν τη γενέσει του. Πολλοί θα πουν ότι δεν ταιριάζει κιόλας με τη θεματολογία του ΝΟΙΖ. Τους καταλαβαίνω και ζητώ συγγνώμη για την ενόχληση. ¶λλοι πιθανόν να διαφωνούν με την οπτική γωνία μου και άλλους πιθανόν να μην τους αγγίζει καν. Προσωπικά εγώ το θεωρώ πολύ σημαντικό και ιδιαίτερα ανησυχητικό. Αντιγράφω από το in.gr Στον εισαγγελέα οδηγήθηκε την Κυριακή ο υπεύθυνος και γενικός διευθυντής της έκθεσης σύγχρονης τέχνης, κατηγορούμενος για παράβαση του νόμου περί ασέμνων και προσβολή συμβόλων του ελληνικού κράτους. Μετά την ποινική δίωξη που ασκήθηκε σε βάρος του αφέθηκε ελεύθερος ενώ ορίστηκε ρητή δικάσιμος για τη Δευτέρα οπότε και θα παρουσιαστεί στο δικαστήριο. Ο γενικός διευθυντής της έκθεσης -και όχι γενικός διευθυντής του Εκθεσιακού Κέντρου όπως εκ παραδρομής αναφέρθηκε- συνελήφθη στο Έκθεσιακό Κέντρο Helexpo στον Μαρούσι όταν μετά από καταγγελία η Αστυνομία μετέβη στο χώρο και διαπιστώθηκε ότι σε αίθουσα γινόταν προβολή DVD το οποίο παρουσίαζε άσεμνη σκηνή με μουσική υπόκρουση τον Εθνικό Ύμνο. Το επίμαχο έργο κατασχέθηκε, ενώ αναζητείται και η δημιουργός του. http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=806810&lngDtrID=253

Κοίτα να δεις, εγώ τα έχω, αλλά δεν έχω και φοβερή εμπειρία σε ακουστικά και μίξεις, πιο πολύ τα χρησιμοποιώ στην πρόβα. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι έχουν ένα αρκετά στεγνό ήχο, και καλή κάλυψη προς τα έξω. Μαδάνε όμως... :)

Καλά είναι, θα μπορούσαν όμως να δίνουν μαζί και ένα ανταπτοράκι σε mini jack...

Ο καιρός των τσιγγάνων...

Η καλύτερη. Να κάνω μια παρένθεση λέγοντας ότι οι ABBA (μαζί με τους BONEY M) ήταν ένα εκ των υστέρων μάθημα για μένα, να μη σνομπάρω πράγματα που κατά βάθος μ΄αρέσουν, εξ αιτίας μιας τάχα μου προεπιλεγμένης "ροκ" στάσης ζωής... Αγαπημένα τραγούδια: Another time, another train. Waterloo Fernando S.O.S. Take a chance on me

Προσέχουμε, για να έχουμε... :lol:

Ορίστε ένα ενδιαφέρον σχετικό άρθρο, για όσους έχουν κέφι να του ρίξουν μια ματιά, από τους σημερινούς New York Times. Για να έχουμε υπ΄όψη μας το μέσο προβληματισμό που αναπτύσσεται στην πηγή του κακού, εεεε χχμμμμμ, των εξελίξεων! WhereΆs the Other Half of Your Music File? By WILSON ROTHMAN CHANCES are that even if you have taken the plunge and started building a digital music collection, you have never had to tangle with the word “bitrate.” That may be about to change. The Apple iTunes store, the largest seller of music downloads, began selling tracks from EMI Music yesterday without any restrictions on copying, for a slightly higher price than usual, $1.29 instead of 99 cents. To sweeten the deal, those tracks have better sound, with a bitrate of 256 kilobits per second (kbps), up from the standard 128 kbps. Apple has gone so far as to say that this results “in audio quality indistinguishable from the original recording.” So what exactly is a bitrate? Simply put, it is a measure of the amount of data used to represent each second of music. A higher number means that more sonic information can be used to recreate the sound. To careful listeners, or those with good audio equipment, more data can make a big difference. Last fall, Dr. Naresh Patel, a physician in Fort Wayne, Ind., moved into a home he designed with his wife, Valerie. It has a home theater, complete with projector, surround-sound speakers and a high-end amplification system. The sonic centerpiece is two Bowers & Wilkins loudspeakers that cost Dr. Patel $12,000 “with a discount.” It was all working beautifully until Dr. Patel connected his iPod to the system. Sitting down in the theaterΆs sweet spot to enjoy his music, he was instead appalled. “I couldnΆt believe what I heard,” he said. “You donΆt need a trained ear to hear the complete lack of so many things: imaging, the width and the depth of the sound stage. It almost sounded monaural, like listening to music in mono. The clarity, silkiness, the musicality of the music, if you will, was not there.” The problem was compression — the process of removing audio data to fit the music into a smaller file. Compressed audio making audiophiles crinkle their noses is not surprising, nor is it new. It has its roots in the debate of the 1980s, pitting the digital CD against the beloved analog vinyl record. The degradation of CD quality into something even more limited is simply proof to many fervent music listeners that Armageddon is indeed at hand. But several factors are making the debate over sound quality and bitrates more relevant now. Digital storage is cheaper than ever, download speeds are increasingly fast and digital music files have taken the place of CDs in many home theaters and cars. Many people are specifically asking for higher-quality downloads, and Apple and other online retailers are eager to deliver them — for a higher price, of course. (The price of complete albums from iTunes in the higher-quality format will remain the same.) Barney Wragg, who oversees EMIΆs global digital music efforts, said there had been a shift in the music marketplace. “What was an entirely PC, MP3-player experience has changed; now people are wiring music via iPods into their stereos in their home and their car,” he said. “ThatΆs what is driving the demand for increased fidelity. When I connect an iPod directly into the hi-fi in my car, I really notice the difference.” Apart from bitrate, the sound quality of digital music is also affected by its format, which is determined by the software used to compress it, known as a codec. MP3 is one of the older techniques for compressing audio and is not widely used by online stores. Apple has chosen a newer format called Advanced Audio Coding (AAC), which plays on iPods and some other devices. Most other online stores use the similarly modern Windows Media Audio, or WMA, which does not play on iPods. All three of these formats are “lossy,” meaning the encoding software surgically trims out audio information that is not easy to hear, because it is covered up by other sound or is situated at the highest and lowest ranges of human hearing. The Norah Jones track “Come Away With Me” is 33.4 megabytes when stored in an uncompressed format; the lossy compression methods bring that down to 6.1 megabytes at 256 kbps, or 3.1 megabytes at 128 kbps, regardless of the codec used. (When turning your CDs into song files on your PC, you can choose the bitrate you want in the settings of iTunes or Windows Media Player.) Codecs do vary in quality. Mr. Wragg of EMI said that as a rule of thumb, an MP3 at 320 kbps is roughly the same as an AAC file at 256 kbps. “The difference between WMA and AAC is more difficult to say,” he added. “Each has a slightly different way of getting compression. But in double-blind tests they perform pretty similarly — bitrate for bitrate they sound similar, but some prefer one over the other.” Until now, online retailers have dealt in 128 Kbps tracks — most retailers, that is. Two years ago, a group of audiophiles created MusicGiants, a digital download store that specializes in “lossless” files that are compressed in a way that does not discard any audio information, resulting in tracks that average 25 megabytes in size. MusicGiants now has more than 500,000 songs from most major labels. Scott Bahneman, chief executive of MusicGiants, said that comparing lossless tracks and compressed tracks was like comparing photos taken with a high-end digital camera and those taken with a camera phone. “Every bit counts when youΆre trying to get sound quality, resolution or anything else,” he said. The siteΆs core audience is the type of person who spends large sums of money on home theater equipment, and wants music stored as digital files rather than on CD. Mr. Bahneman said his company planned to offer better-than-CD-quality music in files originally created for the DVD-Audio and Super Audio CD disc formats, which did not catch on with consumers. Each song will be 250 megabytes, about the same size as one episode of a sitcom on iTunes, but without the video. These “Super HD” files will have a bitrate of up to 11,000 kbps (that is, 11 megabits per second), and will be sold by the album rather than the track, at $20 each. Mr. Bahneman said that with the latest broadband services and huge hard drives, downloading and storing high-resolution audio files should not be a big hurdle. MusicGiantsΆ giant files are unlikely to appeal to the masses. Most people agree that on run-of-the-mill headphones, car speakers and compact sound systems, it is not easy to tell a low bitrate from a high one, because what is lost in compression is also lost in the reproduction of sound through those kind of speakers. To test the effect of different bitrates, I borrowed a sound system that was not an audiophileΆs wildest dream, but was certainly higher quality than the gear owned by most music buyers: a Harman Kardon AVR 147 receiver ($449) and two JBL L880 speakers ($1,400 a pair), connected to an iPod via the Harman Kardon Bridge adapter ($70). This unscientific study involved three people (including myself) who listen to music daily in a variety of formats, from FM radio to CD. I loaded an iPod with 11 versions of “Come Away With Me,” spanning various qualities of MP3 and AAC from 64 kbps to 320 kbps, as well as one in AppleΆs lossless format. Sitting in the sweet spot, we each listened to the different versions, played in random sequence, trying to determine if each subsequent version was higher or lower in quality. It was a straightforward test, and the result was surprising. The difference between 64 and 128 kbps was stark. All three of us picked up on it. As bitrates climbed above 128 kbps, however, our guesses became increasingly haphazard; none of us could determine the difference between 320 kbps and lossless. One unexpected result was that we all thought low-bitrate AAC files sounded better than low-bitrate MP3s. Still, even if poorer-quality tracks do not sound so terrible to all listeners, the difference between 128 kbps and 256 kbps is real. Many people will spend extra money for better-quality merchandise, perhaps in anticipation of a future sound-system upgrade. You may not buy all of your downloaded tracks a second time at higher quality, but you may decide that from now on $1.29 is a fair price to pay for an improved track. Dr. Patel said he had mixed feelings. He said he would always prefer CD quality to compressed audio, even at 320 kbps. Will the higher-quality downloads from iTunes matter? “IΆll take the best of what I can get,” he said, “but IΆm not terribly excited because itΆs not that much of an improvement.”

Συγγνώμη, αλλά αυτό είναι το χειρότερο είδος πειρατείας. Το να μοιράζεις free clopy αντίγραφα, εντάξει, ίσως θα μπορούσε να δικαιολογηθεί, αλλά το να βγάζεις λεφτά από αυτό είναι καθαρή απατεωνιά και νταβατζιλίκι. Νομίζω...

Πραγματικά πολύ ενδιαφέρον, το είδα όλο με μεγάλη προσοχή. Oi Pulp, και όλη η βρετανική σκηνή της εποχής μου είναι ιδιαίτερα συμπαθείς. Όλο το αφιέρωμα είναι ένα μάθημα για το πως γίνεται ένα διαχρονικό hit. Δε νομίζω όμως ότι είναι το μέρος που αφορά στο μαέστρο που κάνει τη διαφορά... :) Τα δικά μου συμπεράσματα είναι τα εξής, όπως τα σταχυολόγησα από την όλη παρουσίαση, σε σχέση με τους λόγους που οδήγησαν στην επιτυχία: 1) Χαρισματική αρχική έμπνευση. Το ριφάκι που δημιουργήθηκε όταν ο Jarvis δοκίμαζε το καινούριο του αρμονιάκι. 2) Στίχοι που έχουν κάτι να πουν. 3) Φοβερή Παραγωγή 4) Και τέλος, η αλήθεια και, όπως χαρακτηριστκά λέει κάποιος κλείνοντας, η απίστευτη ενέργεια που εκπέμπει το κομμάτι. Το ότι η πέτρα του σκανδάλου ήτο Ελληνίς, ας το σχολιάσει κάποιος άλλος, εμένα με αφήνει αδιάφορο, θα μπορούσε εξίσου να ήταν Ινδή, Αφρικάνα ή Γαλλίδα...

Διόρθωσε το λινκ! Όπως είναι πρόσθεσε χωρίς κενά slash & filename.

Korg Μ1... Ένα must have των 80's... :D

Πραγματικά πολύ καλή τραγουδίστρια! Η προηγούμενη της δουλειά "Frank" είχε περισσότερο jazz προσανατολισμούς, ενώ η τελευταία είναι σα να βγήκε από τα βάθη της motown!

Κλασσική περίπτωση δεκαπεντασύλλαβου ( 8 + 7 ) :wink: :lol:

http://www.soundclick.com/bands/pagemusic.cfm?bandID=671087 Singing I Love You Μόλις βγήκε ζεστό ζεστό... Ακολουθούν και δυο λίγο πιο παλιά, "Βόλτα στο Φεγγάρι", και "Παραμύθια". Εκ των προτέρων σας ευχαριστώ...

Αυτό ακριβώς θέλω να πω. Όταν γεννιέται ένα παιδί είναι ένα ουδέτερο ον. Εαν δεν έχει κάποια εκ γενετής σωματική ανωμαλία η οποία να επιβαρύνει τα όργανα της ακοής ή του εγκεφάλου μπορεί άνετα να ακούσει τα πάντα. Απο κει και πέρα εάν μάθει να ακούει με σύστημα μουσικές που οξύνουν το μουσικό τους αισθητήριο, και με εκπαιδευτική αγωγή σαν αυτήν τη κυρα-δασκάλας, θα αναπτυχθεί περισσότερο η μουσική τους ικανότητα από το αν ακούνε, βάλλονται από μικρά θα έλεγα, από μουσική αμφιβόλου γούστου και αισθητικής. Τα μικρά παιδιά λοιπόν διαπλάθονται. Δεν είναι εξ ορισμού χαμένα. Είναι άμουσα επειδή εμείς τα εκπαιδεύουμε στο σπίτι και στο σχολείο να είναι άμουσα.

Ο blue, χωρίς να το θέλει, προσέφερε βορά την κυρία καθηγήτρια στην αρένα των λιονταριών του νόιζ... :lol: Θέλω να διευκρινήσω ότι εγώ βασικά συμφωνώ με την κυραδασκάλα, διότι αυτή αναφέρεται στη μουσική ως μέσο εκπαιδευτικής αγωγής. Ο άμουσος δε γεννιέται, αλλά γίνεται. Η "αμουσία' δηλαδή σε καμιά περίπτωση δεν είναι φυσική επιλογή, αλλά κοινωνική. Υποχρέωση της εκπαίδευσης είναι απο τη μια, να βοηθήσει το παιδί να εκφραστεί και να αναπτύξει την προσωπικότητά του μέσα από τη μουσική, όπως κάνει μέσα από τη ζωγραφική, ιχνογραφία, ποίηση, και από την άλλη να του οξύνει την αντίληψη με την οποία υποδέχεται τα μουσικά ερεθίσματα. Μακάρι να είχαμε τέτοια εκπαίδευση στην Ελλάδα, θα είχαμε γλιτώσει από πολλές φάλτσες σκυλούδες και Παρασκευάδες. Έτσι είναι καλέ μου φίλε blue... Μην πετάς έτσι ένα άρθρο που έχει γραφτεί για συγκεκριμένο (εκπαιδευτικό) σκοπό, στη γενικότητα των απόψεων του νόιζ, και εάν το κάνεις, οριοθέτησέ το, όπως έκανε κι η δημιουργός του... :wink:

Συμφωνούμε όλοι ότι "εμμουσος" είναι αυτός που "ακούει", η μουσική του αντίληψη δηλαδή του επιτρέπει να αναπαράγει το μελωδικό ερέθισμα έστω και με το στόμα, και, επίσης, έχει και αίσθηση του ρυθμού, μπορεί δηλαδή να χτυπήσει παλαμάκια σε ένα τραγούδι χωρίς να ξεφεύγει;

Παναγιώτη, το βλέπω το μέλλον σου όταν θα πιάσεις κανονική δουλειά οκτάωρο.... :lol: Εγώ αποκοιμήθηκα βλέποντας τον τελικό, πτώμα από την κούραση... :oops: Α, επίσης μια φορά γύρω στο 84,κοιμήθηκα στο σινεμά στο πρώτο μέρος, βλέποντας το μελισσοκόμο του Αγγελόπουλου και ξύπνησα στο δεύτερο. :P Ήμουν δηλαδή κοιμισμένος όλο το διάλλειμμα!!!

Εντάξει, μιλάει για τη μουσική ως μέσο εκπαιδευτικής αγωγής, και πολύ σωστά. Όταν όμως η εκπαιδευτική αγωγή είναι αποτυχημένη, και επίσης σαμποτάρεται με πολλαπλασιαστικό χαρακτήτα από τις άμεσες κοινωνικές επιρροές και ακούσματα, τότε ασφαλώς δημιουργούνται άμουσα παιδιά. Τραγικό παράδειγμα τα Ελληνόπουλα σε οποιοδήποτε δημοτικό. Όσον αφορά τη "μουσική από όλους" , όταν ξεφεύγει από τα πλαίσια της εκπαίδευσης και τίθεται στην ανήλεη κριτική του ευρύτερου περιβάλλοντος, τότε πάει περίπατο και επιβιώνει ο καλύτερος και πιο ταλαντούχος.

Πολύ καλό, αλλά απευθύνεται σε περιορισμένο ακρωατήριο. Φίλε πονοκέφαλε, πάρε κανα ντεπόν γιατί θα συναντήσεις σοβαρό πρόβλημα αποδοχής στην καριέρα σου!

Τι είπες τώρα ρε Μπαμπινιώτη; :lol:

Μην τσακώνεστε για τους Metallica, αρχίστε να ακούτε Beatallica!!! :lol: :lol:

Κατ΄αρχάς το έχω καταπιαστεί σημαίνει ότι μιλάω συνέχεια γι αυτόν, το οποίο δεν είναι αληθές. Τον ανέφερα όχι για να τους κρίνω, αλλά σαν ένδειξη του σημείου καμπής της καρριέρας τους, στο οποίο βρίσκονται.