Έχω διαφωνήσει με πολλές μπάντες για το συγκεκριμένο θέμα.
Οι περισσότεροι θέλουν να παίξουν όλοι τα αγαπημένα τους κομμάτια με την άποψη ότι όλοι θέλουν να ακούσουν τα αγαπημένα τους κομμάτια. Το αποτέλεσμα συνήθως είναι ένας αχταρμάς ραδιοφωνικού τύπου που στο τέλος σε έχει ζαλίσει.
Η άποψή μου είναι ότι κάθε παρουσίαση πρέπει να έχει μια κεντρική ιδέα, ένα "concept".
Είναι πολύ όμορφο να ανακαλύπτεις στην πορεία ενός live την ιστορία που θέλει να σου πει ο καλλιτέχνης.
Όπως πολύ σωστά είπε ο Vagelism ένα live είναι καλό να έχει την δομή μιας ταινίας και μια ταινία πρέπει να έχει ένα καλό σενάριο.
Για παράδειγμα, δεν θα με πείραζε να ακούσω Nirvana μαζί με Marley , ή ακόμα και Fats Waller πλάι σε Placebo, αρκεί να υπάρχει κάτι που να συνδέει τις δύο ιστορίες.
Προσωπικά προτιμώ λίγα κομμάτια που σε αφήνουν να θέλεις κι άλλο, παρά πολλά, που ελπίζεις κάποτε να τελειώσει.