Κάνω πολύ συχνά το λάθος που κάνουν και πολλοί άλλοι να χρησιμοποιώ την λάθος έκφραση :
Πολύ μεγάλος παίχτης ο Chet Baker π.χ.
Αντί να πω "πολύ μου αρέσει ο Chet Baker"
Έχοντας μαύρα μεσάνυχτα από τρομπέτα, εάν κάποιος τρομπετίστας με ρωτήσει γιατί ο Chet Baker και όχι, για παράδειγμα, ο Miles Davis, δεν έχω ιδέα γιατί ο ένας είναι καλύτερος τρομπετίστας από τον άλλον. Ενώ στην ερώτηση γιατί μου αρέσει, κάθε μου απάντηση πρέπει να γίνει σεβαστή.
Με χαλαρώνει, άρεσε στην πρώην μου, δεν άρεσε στην πρώην μου, μου θυμίζει την αγαπημένη μου ταινία κλπ.
Με την ίδια λογική, οι ειδικοί μπορούν να κρίνουν τι είναι ενδιαφέρον τεχνικά και μεταξύ τους έχουν κάθε δικαίωμα να σφάζονται αλλά στο τι θα πρέπει να μου αρέσει εμένα, δεν έχουν κανέναν λόγο. Είναι ο δικός μου εγκέφαλος, οι δικές μου συνάψεις και μνήμες.
Εκεί που τα πράγματα γίνονται αστεία είναι όταν, εγώ που δεν έχω πιάσει τρομπέτα στη ζωή μου αρχίζω να κάνω κουβέντα με κάποιον επαγγελματία τρομπετίστα για θέματα τεχνικής, προσπαθώντας να τον πείσω.
Σε καμία περίπτωση το γεγονός ότι γρατζουνάω μια κιθάρα δεν με κάνει ειδικό στην τρομπέτα.
Πάντα θα υπάρχει κάποιος ειδικότερος στην τρομπέτα.
Κάποιος ειδικός στην τρομπέτα θα έχει διαφορετική άποψη από τον προηγούμενο ειδικό.
Χρόνια πολλά σε όλους?