Jazzjoker

Μαμώ τα κομμάτια, φοβερή "ταλαιπωρημένη" φωνή, εντελώς του γούστου μου το όλο ύφος. Δεν έχει νόημα να μπω σε λεπτομέρειες, θα μπορούσε άνετα (και θα έπρεπε) να είναι δισκογραφημένο.

Αμέσως εσύ. Άσε ρε παιδί μου τον κοσμάκη να ονειρευτεί για λίγο ότι μπορεί να πάει, να δοκιμάσει και να αγοράσει σε 158 δόσεις. ;D Έδιτ: Αν γίνει αυτό που γράφει το άρθρο βλέπω χαλαρά εργοστάσιο Fender στην Ευρώπη. Να μη σου πω ότι σε καμιά 5-6 χρόνια θα παίζει και "Σκουίρε μπάι Φέντερ" Made In Greece.

Φαίνεται ότι διόρθωσαν τις ανακρίβειες στους τίτλους. Οι τιμές σε κάτι αμερικάνικα μοντέλα που κοίταξα είναι ίδιες με Thomann. Στα συν αγορά με δόσεις (με πιστωτική). Αν φορτώσουν κάπως και το στοκ, μιλάμε για σοβαρή αλλαγή δεδομένων στην αγορά.

Γεια σου Snipous. Αν θες διευκρίνισέ μας δύο πραγματάκια: - Όταν λες "μικρό" ενισχυτή τι εννοείς; Γιατί τα combos/κεφαλές που παρέθεσες είναι όλα άνω των 16 κιλών και τα περισσότερα αρκετά ογκώδη, πράγμα που σημαίνει ότι μετακινούνται μεν αλλά μόνο με αυτοκίνητο. Δηλαδή δεν τα παίρνεις με τίποτα παραμάσχαλα να περπατήσεις ως το μετρό/λεωφορείο. - Ποιο είναι το budget σου;

Αυτό πες το στον Malmsteen. ;D Νταξ πλάκα κάνω. Πάντως μια που ο φίλτατος sfaku διευρύνει το θέμα έχω να προσθέσω κάτι αφού έγινε και κουβέντα περί απόλυτων απόψεων: Όποιος έχει διαβάσει την αυτοβιογραφία του Miles Davis και/ή έχει δει και την ταινία Bird με τη ζωή του Charlie Parker (με τον φοβερό Forest Whitaker), γνωρίζει ότι στα κλαμπς της Νέας Υόρκης των μέσων της δεκαετίας του 1940 όπου ξεκινούσε το ρεύμα της bebop, επί σκηνής διεξάγονταν συχνά jams, μεταξύ κολοσσών της τζαζ. Ο σκοπός αυτών των jams δε, ήταν σε πολύ μεγάλο βαθμό ανταγωνιστικός και υπήρχε και πόρισμα για το ποιος ήταν καλύτερος. Αν δε, ανέβαινες και δεν "έπαιζες", έπεφτε τρελό γιουχάισμα από κάτω. Θέλω να πω ότι και η "πολιτικώς ορθή" άποψη περί μη σύγκρισης και μη ύπαρξης καλύτερου - χειρότερου και ότι η μουσική δεν είναι διαγωνισμός κλπ., σκοντάφτει κι αυτή σε κάτι εμποδιάκια της ιστορίας. Επίσης είμαι σίγουρος ότι αν κανείς ψάξει και σε άλλα (λαϊκά κυρίως) είδη, θα βρει κι εκεί ανάλογα παραδείγματα. Αναφέρω τα παραπάνω, όχι προκειμένου να προωθήσω τη μία άποψη ή την άλλη, αλλά διότι η μουσική που έχει ως δημιουργούς και αποδέκτες εμάς, εκτίθεται και στα "ελαττώματα" του ανθρωπίνου είδους, ένα από τα οποία είναι και η ανάγκη αναγωγής της υποκειμενικής αλήθειας σε αντικειμενική όπως και η προσπάθεια μέτρησης εννοιών που ανήκουν στη σφαίρα του πνεύματος ας πούμε, σε κιλά, δευτερόλεπτα, μέτρα, νιούτον, αμπέρ, ντεσιμπέλ και πάει λέγοντας. :)

Τελωνείο;

Η εντύπωσή μου είναι πάντως ότι αν σε καταλαβαίνουν πάνω από 10.000, φοίνικα δεν παίρνεις. ;D

Μα αφού μιλάς για "ευρύ κοινό". Φυσικά και δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον Hitchckock αν δεν κατάλαβαν 10. Αν δεν κατάλαβαν 10.000 όμως, ε εκεί του τη λες μια σταλιά.

Ωραίο. Και είδα και το rear window πρόσφατα. Νομίζω ότι ουσιαστικά ρωτάς κατά πόσο ο εκάστοτε δημιουργός ενδιαφέρεται να επικοινωνήσει το έργο του προς τα έξω και τι "συμβιβασμούς" είναι διατεθειμένος να κάνει προκειμένου να το πετύχει. Αλλιώς, "πόσο νιανιά να το κάνω ώστε να με πιάνουν όσο γίνεται περισσότεροι αλλά μη γίνω και Νιανιάς." Και είναι ένα θέμα που αφορά κυρίως το σινεμά καθότι πρόκειται περί τέχνης κατεξοχήν εμπορικής και προτίστως "κυριολεκτικής". Στη μουσική π.χ. μπορείς να μην κάνεις καθόλου νιανιά και πάλι να σε καταλαβαίνουν πολλοί. Βέβαια το πολύ νιανιά το καταλαβαίνουν όλοι. Είναι η συνταγή της επιτυχίας για μια υψηλής τηλεθέασης και άθλιας ποιότητας τηλεόραση φερειπείν... Το ευρύ κοινό που αναφέρεις πάντως Λάκη, κατά την άποψή μου δε φταίει ποτέ. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον καμβά που δε σου βγήκε καλός ο πίνακας. Αναγκαστικά εκεί πάνω θα ζωγραφίσεις. Αλλιώς μη δείχνεις τα έργα σου σε κανέναν και βάφτιζέ τα "σπάνια αριστουργήματα" μόνος σου. Σόρυ για τα πολλά νιανιά.

Ζηλεύω που το 'χασα αλλά ας όψεται ο Deluxe που για χάρη του είμαι όλο το ΣΚ εντός. Προσωπικώς θα φοβόμουν να ρωτήσω το Στράτο αυτή την ερώτηση. ;D Όλοι παίζουν ωραία και η αίσθηση που βγαίνει είναι ορίτζιναλ τζαμ και ενώ ξεκινάει αβέβαια και λίγο χύμα, κατά τη διάρκεια γίνεται πολύ ενδιαφέρον και η μπάντα δένει και φαίνεται να συμπλέει. Γουστάρω που ο μπασίστας, ειδικά στην αρχή, σκέφτεται funky chicken, Jaco κλπ. Ο πρώτος κιθαρίστας με εκπλήσσει για άλλη μια φορά πολύ ευχάριστα και δείχνει ότι είναι μουσικός που μπορεί να παίξει τα πάντα όλα ενώ το προσωπικό του στυλ είναι πάντα εκεί. Ο δεύτερος κιθαρίστας το έχει το ύφος, δεν είχαμε καμιά αμφιβολία και παίζει και ωραία πράγματα στο comping, άσχετα που οι άλλοι δύο τον ψιλοαγνοούν ;D. Εγώ πάντως το λέω εδώ και καιρό ότι λάου λάου ο Φούζιος σας έχει βάλει στον κακό το δρόμο, ακούτε οι άλλοι δύο; Έχει έναν τρόπο ήρεμο, μειλίχιο, με κατανόηση και ξαφνικά εκεί που δεν το καταλαβαίνεις και ενώ έχεις συμφωνήσει να παίξεις I-IV-V αρχίζουν οι γαλλίες. Ξέρω τι λέω... ;D

Ευχαριστώ Πέτρο, θα δοκιμάσω να το κάνω.

Καλησπέρα σας. Προσφάτως αγόρασα τον παρακάτω ποδοδιακόπτη για τον Laney VC30 μου: http://www.thomann.de/gr/laney_fussschalter_fs1.htm Στόχος ήταν να μπορώ να αλλάζω μεταξύ καθαρού και drive καναλιού σε live. Το πρόβλημα είναι ότι με το που τον συνέδεσα και ενώ η εναλλαγή μεταξύ καθαρού και βρώμικου καναλιού λειτουργεί μια χαρά, έχασα το reverb του ενισχυτή (το οποίο θέλω πάντα on) οπότε κατάλαβα ότι είχα κάνει βλακεία και έπρεπε να πάρω τον FS-2: http://www.thomann.de/gr/laney_fs2.htm Ερώτησις: Το καλώδιο του FS-1 είναι mono. Αν αντικατασταθεί με ένα stereo, κάνω δουλειά; Γενικά, υπάρχει κανένας τρόπος νίντζα να μη μου κλείνει η σύνδεση με τον ποδοδιακόπτη το reverb ή πέταξα 30 ευρά απ' το παράθυρο;

Αν ο ενισχυτής είναι τοποθετημένος ψηλά, κατέβασέ τον κάτω. Αν είναι σε επικλινή θέση, με το μεγάφωνο να κοιτάει προς αυτιά, πάλι κατέβασέ τον σε όρθια θέση. Γενικώς, τα πολλά πρίμα τα συλλαμβάνουμε όταν το μεγάφωνο (και συγκεκριμένα το κέντρο του) σημαδεύει κατευθείαν στο αυτί μας. Δεν είναι τυχαίο ότι στα live, τα δυναμικά μικρόφωνα του PA δεν μπαίνουν στο κέντρο του μεγαφώνου... Όταν βρεις θέση που είσαι εντάξει με τα πρίμα σου, πες στον ντράμερ σας να χαμηλώσει και μετά χαμήλωσε κι εσύ όπως σου λέει κι ο SF.

Γουστάρω και υποστηρίζω DP (Daft Punk ντε) με τα χίλια. Οι τύποι έχουν αποδείξει εδώ και χρόνια ότι και οι μπλιμπλικάδες μπορούν να γράψουν ωραία μουσική (εκτός από ντραμ λουπς) και κρατούν σταθερά πολύ υψηλό επίπεδο, έχοντας φρέσκο ήχο ενώ κλείνουν και μάτι στο παρελθόν φυσικά. Επίσης γουστάρω τρελά που όποτε βγάζουν δίσκο/χιτ αποκαθηλώνουν τα εκάστοτε αυτιστικά τεκνο/χάουζομπιτοβάλεκιέναμπασλάινδυονότεςμπαςκαιμαςπάρουνστασοβαρά και ακούει ακόμη κι ο πυροβολημένος κοσμάκης λίγο κανονική μουσική. ;D Υ.Γ. Μερικά παραλειπόμενα από το βίντεο: Ο Stevie Wonder είναι TERASTIOS και το Another Star TERATODES κομμάτι. Επίσης πολλά συγχαρητήρια στη Beyonce.

Μερικές παρατηρήσεις αφού είδα όλο το βίντεο 2 φορές: -Δεν ξέρω ποιος σκέφτηκε αυτή την κοινή εμφάνιση και γιατί. Ήταν λάθος. - Ο Lang Lang (απ' ό,τι διάβασα είναι Κινέζος κλασσικός πιανίστας που διαμένει στη Νέα Υόρκη) φαίνεται να μην είχε ξανακούσει το One ποτέ στη ζωή του ή απλώς δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία και αυτό φαίνεται γιατί: - Στην εισαγωγή είναι εμφανές νομίζω ότι το κακό ρυθμικό του πιανίστα που ουδεμία σχέση έχει με τον "καρφωτό" ρυθμό του One μπερδεύει τον Hammet στο σόλο και βγαίνει off. Το τέρας της ρυθμικής κιθάρας που λέγεται James Hetfield φυσικά δεν καταλαβαίνει από τέτοια. - Πρέπει να είχαν πρόβλημα στον ήχο πάνω στη σκηνή. Ο Ulrich σωστά παίζει, απλώς παίζει μόνος του. ;D Επίσης δυο-τρία στοναρίσματα του Hetfield μάλλον οφείλονται στο ότι δεν ακούει καλά τη φωνή του. - Αν έλειπε το πιάνο μπορεί να μην ήταν η καλύτερη εμφάνισή τους αλλά όχι κι η χειρότερη. - Σε κάθε περίπτωση, είναι προφανές ότι οι Metallica είναι πλέον μια απροβάριστη μπάντα. - Ο Hetfield έχει αποκτήσει εντελώς κινηματογραφική φάτσα σε αυτή την ηλικία. Πρέπει να αφήσει τους Metallica και να ξεκινήσει καριέρα στο Χόλιγουντ.

Κι εγώ αυτή την αίσθηση έχω.

Τον έχει βάλει σε πρόγραμμα η Κάντις. Κομμένα τα ποτά, η αρνητικότητα και οι τριβές (παρόλο που τον ενέπνεαν). Τώρα μόνο πέψη, πολιτικά ορθό σεξ (σιλικονάτο κι όλας απ' ό,τι φαίνεται), μπαλαλάικες και σουράβλια. ;D

Απ' ό,τι φαίνεται η Fender αρχίζει να στοχεύει και σε άλλη μερίδα "χρηστών" πλέον. Αφού κατέκτησε την αγορά των βιντατζολάγνων και λοιπών παρελθοντόφιλων (για μένα λέω), φαντάζομαι ότι πήρε την απόφαση να επεκταθεί και στο κομμάτι που δεν είχε ιδιαίτερη πρόσβαση έως τώρα. Αν είναι εμπορικά σωστή κίνηση ή όχι θα φανεί. Εμένα πάντως μου θυμίζει κάτι καταλόγους ντιλιβεράδικων που στο μενού τους διαθέτουν από πίτσες και σουβλάκια μέχρι καλαμαράκια τηγανητά...

Έχει γίνει εξαιρετική δουλειά στην ενορχήστρωση αλλά σα σύνθεση το θεωρώ κατώτερο από τα άλλα σας κομμάτια Αργύρη. Όχι ότι το βρίσκω κακό δηλαδή, απλώς τίποτα το ιδιαίτερο.

Σας είχα ακούσει από facebook μέσω κοινού μας γνωστού. Μου αρέσει πολύ το ύφος και η αισθητική σας. Ωραία φωνή, ωραίες κιθάρες με προσωπικότητα. Θα κοιτάξω σε κάποιο live να σας πετύχω κι εγώ.

Custom Shop Fat 50s όχι '54. Προς administrator: Διόρθωσα SF σε θέμα Fender, τι κερδίζω; ;D

Δυστυχώς, άλλη μια συζήτηση οδηγείται γρήγορα σε φαύλο κύκλο λόγω αυθαίρετων συμπερασμάτων. Εγώ απλώς παραθέτω την άποψή μου σχετικά με το πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται ανάλογα θέματα: Έχουμε κάθε δικαίωμα σε μουσικές προτιμήσεις (αυτό έλειπε). Αλλά προσοχή στο λογικό άλμα από "O SRV μου αρέσει περισσότερο από τον Hendrix" στο "O SRV ήταν καλύτερος από τον Hendrix". Η πρώτη φράση είναι απολύτως σεβαστή, εγώ λέω και θεμιτή. Η δεύτερη αποτελεί την αρχή μιας "παράλογης λογικής" η οποία δεν οδηγεί ποτέ πουθενά. Επίσης, έχουμε κάθε δικαίωμα να μη μας αρέσει ένας παγκόσμια αναγνωρισμένος μουσικός (αυτό έλειπε και πάλι) αλλά η αποδοχή, η αναγνώριση, ο θαυμασμός που χαίρει θα έπρεπε, αν μη τι άλλο, να μας υποψιάζουν για την αξία του. Δηλαδή ένας μεγάλος δε χρειάζεται την αποδοχή μου για να είναι μεγάλος. Επίσης δε χρειάζεται ένας μεγάλος σώνει και καλά να μου αρέσει. Αλλά το ότι σε εμένα δεν αρέσει, δεν αφαιρεί τίποτα από την αξία του. Εν ολίγοις, ας κρατήσουμε καθαρά υποκειμενική άποψη περί της αισθητικής μας και ας μην προσπαθούμε να αναγάγουμε τις προτιμήσεις μας σε αντικειμενικές αλήθειες. Και παρεμπιπτόντως κι εμένα μου αρέσει περισσότερο ο SRV από τον Hendrix. Αλλά.... Υ.Γ. Κάτι που ξέχασα να προσθέσω: Επειδή αναφέρθηκε ο αγαπητός Sir Muttley στο θέμα "μόδα". Οι κατά καιρούς μόδες έχουν ένα βασικό χαρακτηριστικό: είναι εφήμερες. Όταν κάποιος, 44 χρόνια μετά το θάνατό του, συνεχίζει να είναι στο προσκήνιο και να επηρεάζει σαρωτικά νέους μουσικούς, μπορούμε νομίζω με ασφάλεια να πούμε ότι δεν είναι μόδα.

Εύγε που ξέφυγες από την τυραννία του μινόρε και των επαναλαμβανόμενων δωρικών λιξ. ;D Ωραίο κομμάτι στο οποίο η μελωδία της κιθάρας θα μπορούσε να είναι άνετα φωνή.

Θυμάμαι κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 90, μαθητής λυκείου κι ενώ περνούσα τη μέταλ φάση μου, ο τότε δάσκαλός μου της κιθάρας σε ένα μάθημα μου έβαλε σε ΚΑΣΣΕΤΑ αυτό: Έμεινα να τον κοιτάω εμβρόντητος και ψέλλισα: "Έτσι θέλω να μάθω να παίζω". Φυσικά δεν το πέτυχα ούτε και πρόκειται αλλά τον Stevie ακόμη τον ακούω, τον θαυμάζω και τον αγαπάω αισίως μετά από 20 χρόνια.

Υπό άλλες συνθήκες δε θα αναφερόμουν καν σε HSS μοντέλο ;D αλλά αυτό εδώ διαθέτει gadgetry που σηκώνει κουβέντα... http://www.fender.com/guitars/stratocaster/american-deluxe-strat-plus-hss-rosewood-fingerboard-mystic-black/ Τι σας λέει;