Jazzjoker

Επειδή με τον αγαπητό Στέφανο έχουμε δώσει ομηρικές μάχες ;D μέσα από τα thread που κατά καιρούς ανοίγει, έχω να πω τα εξής: - Γνωρίζω τον πειρασμό του να τρολλάρεις/κοροϊδέψεις παρέα με άλλα μέλη του φόρουμ. Το έχω κάνει και παραδέχομαι ότι έσφαλα. Αυτή η πρακτική δεν είναι τίποτ' άλλο παρά bullying εκτός από τις περιπτώσεις που ο OP έχει ξεκινήσει επίτηδες προβοκατόρικο θέμα για να γίνει φασαρία. Το έχουμε δει αρκετές φορές. Πάντως τα θέματα του Στέφανου σίγουρα δεν εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία. - Με τον αγαπητό Στέφανο έχουμε συζητήσει πολλές φορές και αρκετές σε έντονο ύφος. Έχω προσπαθήσει να του εξηγήσω πάμπολλες φορές (κι εγώ κι ο Νικόλας και άλλοι) αυτά που γράφει ο Σούπερφανκ πιο πάνω. Δεν τα δέχεται και μετά από κάποιο καιρό απουσίας και αφού στα θέματα που ανοίγει γίνεται της κακομοίρας, επανέρχεται με νέα θέματα σα να μην έχει συμβεί τίποτα. - Προσωπικά αποφάσισα να μη σχολιάζω/διορθώνω πια διότι δεν έχει νόημα. Παρόλα αυτά, εν μέρει θαυμάζω την επιμονή και την όρεξή του τελικά. - Για να είμαστε σωστοί όμως, θα έλεγα προς τα μέλη που αναζητούν γνώση μέσα από τα άρθρα του αγαπητού Στέφανου (κυρίως τα σχετικά με θεωρία), να είναι ιδιαιτέρως προσεκτικά. Είναι γεγονός και έχει επισημανθεί από ένα σωρό μουσικούς του φόρουμ ότι περιέχουν αυθαιρεσίες, ανακρίβειες και συχνά ξερά λάθη. - Απ΄την άλλη, έχει γράψει και καθαρά τεχνικά άρθρα, είτε σχετικά με ηλεκτρονικά είτε σχετικά με πατέντες διαφόρων ειδών που έχει φτιάξει. Εκεί υπάρχουν πολύ ωραία πράγματα ειδικά για τον περιστασιακό μουσικό που θα παίξει και σε δυο ταβέρνες ενώ προσβλέπει σε one man band καταστάσεις. - Νομίζω ότι ήρθε ο καιρός, τα μέλη του noiz να κάνουν ειρήνη με το Στέφανο και να αφήσουν τον αγαπημένο μας administrator να αποφασίσει αν τα περί θεωρίας της μουσικής άρθρα θα ανεβαίνουν ως έχουν, με κάποια προειδοποίηση ή ό,τι άλλο. - Ας αλληλοαγαπηθούμε, μαζί με τα ελαττώματά μας. ;D

Εγώ κρατάω το ότι ο Φοίβος είναι επηρεασμένος από Gallagher. Επίσης το πώς γίνεται η Δούρου να αρνείται να σχολιάσει σχολιάζοντας, μόνο ο συντάκτης του άρθρου γνωρίζει που έβαλε κι ένα ύποπτο "ότι" μέσα στα εισαγωγικά.

Όσον αφορά το θέμα των ναρκωτικών, δε νομίζω ότι μπορεί κανείς να ρίξει το φταίξιμο σε τρίτους. Είναι προφανές ότι η Winehouse θα έπεφτε σε αυτό τον λάκκο με τον ένα τρόπο ή τον άλλο. Εγώ δε θα πω κρίμα γιατί το έχω πει πολλές φορές και το βαρέθηκα. Μάλλον κάποιοι άνθρωποι είναι "προγραμματισμένοι" να χρειάζονται δεκανίκια για να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα και αυτό μοιραία τους καταβροχθίζει. Τα ναρκωτικά είναι μόνο ένας από τους πολλούς τρόπους που μπορεί να γίνει το παραπάνω. Τώρα γιατί συμπίπτει οι καλλιτεχνικές προσωπικότητες να είναι τόσο συχνά επιρρεπείς σε τέτοιου είδους εθισμούς, είναι μεγάλη κουβέντα. Προσωπικά θεωρώ ότι το ιδιαίτερο καλλιτεχνικό ταλέντο (ναι αυτό που κάποιοι έχουν γραμμένο στο DNA και το κουβαλάνε από τη γέννησή τους) είναι ουσιαστικά μια βασανιστικά οξεία αντίληψη η οποία σου επιτρέπει να μπορείς να εκφράσεις αυτό που δε λέγεται αλλά συγχρόνως σε τσακίζει. Περί του θέματος, υπάρχει μια πολύ ωραία σκηνή σε μια εξαιρετική ταινία την οποία προτείνω ανεπιφύλακτα σε μουσικούς και μη. Πρόκειται για το Round Midnight: http://www.imdb.com/title/tt0090557/ που εκτός των άλλων διαθέτει κι ένα συγκλονιστικό soundtrack. Η ταινία αφορά τη ζωή ενός Αμερικάνου jazz σαξοφονίστα (τον πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει ο κολοσσός Dexter Gordon) ο οποίος μετακομίζει στο Παρίσι από τη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του 1950 και ενώ πρόκειται για σπουδαίο μουσικό, είναι και τερματισμένα αλκοολικός. Στη συγκεκριμένη σκηνή λοιπόν, ο Γάλλος που νοικιάζει το διαμέρισμα στον ήρωα και προς τον οποίο τρέφει απεριόριστο θαυμασμό, ρωτάει τον πιανίστα της μπάντας (τον οποίο btw παίζει ο Herbie Hancock) γιατί ο μεγάλος αυτός μουσικός είναι τόσο αυτοκαταστροφικός. Χωρίς να θυμάμαι ακριβώς τα λόγια, η απάντηση είναι στο κλίμα του: όταν κάθε βράδυ "βουτάς" μέσα σου για να παίξεις σε αυτά τα δυσθεώρητα επίπεδα, μετά έχεις να πληρώσεις κι ένα τίμημα. Φυσικά, τα παραπάνω δεν ισχύουν για όλους τους μεγάλους. Υπάρχουν εξίσου πολλά παραδείγματα καλλιτεχνών που μεγαλούργησαν αγαπώντας (πολλοί υπερβολικά ;)) και προστατεύοντας τον εαυτό τους και παρέμειναν αλώβητοι και επίσης άλλοι τόσοι που έπεσαν στη λούμπα αλλά την ξεπέρασαν. Τεσπά, πολλά και ίσως άσχετα είπα αλλά είχα όρεξη. ;D

Now you're talkin'

Για τα δικά μου γούστα τουλάχιστον, το κομμάτι ανέβηκε level. Εύγε.

Αυτά τι τα θες; Ειδικά το delay σε σφιχτή ρυθμική είναι αφορμή για θέματα.

;D ;D

Από άποψη ήχου και παραγωγής σε βρίσκω σαφώς βελτιωμένο Φώτη. Εδώ, ενώ υπάρχει σαφές potential, η εντύπωσή μου είναι ότι χάνεσαι με το θέμα της φωνής. Και δεν εννοώ ότι τραγουδάς άσχημα αλλά ότι δεν έχεις αποφασίσει ποια θα είναι η μελωδική γραμμή της φωνής ή αν θα απαγγέλει και την έγραψες στο περίπου οπότε η αβεβαιότητα ακούγεται. Ένα πράμα σα να είναι έτοιμη η μπάντα και η φωνή να τζαμάρει πάνω στο μπάκινγκ τρακ ψάχνοντας πώς ακριβώς θα αποδώσει. Κατά τ' άλλα, είναι άψογο αν και προσωπικά θα αφαιρούσα όλα τα εφέ από τις ρυθμικές και θα άφηνα μόνο βάθος.

Με όλη την αγάπη που (ελπίζω να) ξέρετε ότι σας έχω, αυτό είναι το πρώτο κομμάτι της συνεργασίας που δε μου άρεσε. Οπωσδήποτε καλοπαιγμένο, με την πολύ ωραία χροιά της φωνής του Γιώργου και με αναμενόμενα ωραίο μπάσο και κιθάρες (αλλά ρυθμικά τεμπέλες απ' την άποψη ότι παίζουν υπερβολικά απλά ενώ ξέρουμε ότι υπάρχει δυνατότητα για πολύ παραπάνω) , αλλά τα θετικά για μένα σταματούν εκεί καθώς σα σύνθεση δε βρήκα κάτι που να με δεσμεύσει. Επίσης βρήκα ολίγον εκτός κλίματος το αρχικό και επανεμφανιζόμενο στα ενδιάμεσα ριφοσόλο που παραπέμπει σε παλιούς Iron Maiden. Ίσως αν το κομμάτι ήταν καθαρόαιμο μέταλ π.χ., να μη με πείραζε. Αυτά επαναλαμβάνω με όλη μου την αγάπη αλλά για να μη σχολιάζουμε πάντα μόνο τα θετικά.

Ναι Ηλία. Γιατί αφού διάβασα το κείμενό σου, θυμήθηκα τις αρκετές φορές που σας έχω δει live με τον Red. Και μετά θυμήθηκα εσένα, συνοδεύοντάς τον, με πόση προσοχή τον κοιτούσες όσο έπαιζε ενώ μετά θυμήθηκα και μερικές φορές που σε είδα να λες στο Σωτήρη να αλλάξει ακόρντο ή την τονικότητα στην αρχή του κομματιού. Πάντως έχει για μένα τεράστιο ενδιαφέρον το πώς τιθασεύτηκε αυτή η μουσική και από έναν άνθρωπο με μια κιθάρα. έφτασε στα μεγάλα σαλόνια και στις ηχογραφήσεις βιρτουόζων. Πώς πέρασε στον λευκό πληθυσμό και τον κατέκτησε και τέλος πόσο κοντά είναι το blues του Robert Johnson με αυτό του Albert Collins ή του Buddy Guy π.χ. Ερωτήματα που δε χρειάζονται απαντήσεις αλλά προσφέρουν γόνιμο έδαφος για σκέψη και κουβέντα. Τέλος, παραθέτω κάτι που μου ήρθε συνειρμικά και έχει να κάνει με έναν γνωστό κιθαρίστα που χαίρει μεγάλης εμπορικής επιτυχίας και παγκόσμιας αναγνώρισης και τον οποίο προσωπικά δεν μπορώ να ακούσω (δε λέω όνομα για να μην αρχίσουν άλλα, αλλά σιγά που δεν καταλάβατε). Σκεφτόμουν λοιπόν ότι στο μουσικό περφόρμανς ας πούμε υπάρχει ένα σημείο καμπής το οποίο υποθέτω ότι περνούν ή προσπαθούν να περάσουν οι περισσότεροι μουσικοί των οποίων το όργανο έχει πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια μπάντα (της φωνής συμπεριλαμβανομένης). Το σημείο αυτό λοιπόν είναι κατ' εμέ όταν ο περφόρμερ σταματά να προσπαθεί να αποδείξει. Θεωρώ ότι τότε ελευθερώνεται πραγματικά και τότε, υπό συνθήκες, έχει και πρόσβαση στο μεγαλείο. Τα παραπάνω με αφορμή τον κιθαρίστα που προανέφερα αλλά και άλλους πολλούς (όχι μόνο κιθαρίστες) οι οποίοι μπορεί να είναι κολοσσοί τεχνικής αρτιότητας, γνώσης και εξοικείωσης με το όργανο αλλά δεν καταφέρνουν να πάνε "παραμέσα". Για μένα τουλάχιστον. Και πάλι συνειρμικά μου έρχεται στο μυαλό ο Lightnin' ο οποίος είναι από τους πρώτους μπλουζίστες που άκουσα από μια παλιά συλλογή δώρο, να παίζει ακουστικά το Mojo Hand κι εμένα να σκέφτομαι ενθουσιωδώς σκέψεις που τότε δεν είχαν μετάφραση. Τώρα, μετά από τόσα χρόνια, έχουν: Ο Lightnin' Hopkins παίζει σα να μην έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν.

https://www.youtube.com/watch?v=n_9nlhSd7DA Ο λόγος που ανεβάζω το συγκεκριμένο βίντεο στην κατηγορία "Μουσική & Μουσικοί" είναι, πέραν του προφανούς της υπόθεσης δηλαδή Lightnin' Hopkins με ηλεκτρικό σχήμα, και κάτι ακόμα που βρίσκω ιστορικά ενδιαφέρον και διασκεδαστικό μαζί. Εξηγούμαι: Κατά τη διάρκεια τουλάχιστον του πρώτου κομματιού ("Mojo Hand"), είναι προφανές από την αρχή ότι μπάσο και κιθάρα δε συνεννοούνται αρμονικά. Άλλες φορές η κιθάρα είναι ακόμα στο 1 ενώ το μπάσο έχει πάει στο 4, άλλες το ανάποδο και πάει λέγοντας. Σε σημεία δε, συμμετέχει και ο ντράμερ στο μπέρδεμα καθώς κάνει κλασσικό μπρέικ για μετάβαση στο 4 και ο Lightnin' δεν χαμπαριάζει. Είναι δε χαρακτηριστικό το βλέμμα που ρίχνει ο Hopkins στον μπασίστα στο 0:14 και το απαξιωτικό κούνημα του κεφαλιού μετά. ;D Βλέποντας και ακούγοντας το παραπάνω βίντεο, θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει παλιά και είχα θεωρήσει απλή φήμη, το οποίο όμως τελικά επιβεβαιώνεται. Σύμφωνα λοιπόν με κάποιον παραγωγό του LH με τον οποίον συνεργάστηκαν για αρκετούς δίσκους, τα blues του Hopkins δεν είχαν ποτέ σταθερή αρμονική σειρά. Με άλλα λόγια πηγαινοερχόταν στα 1-4-5 όποτε εκείνος ήθελε και οι διάρκειες το μέτρων άλλαζαν κάθε φορά που τα έπαιζε. Το αποτέλεσμα ήταν, ότι κάθε φορά που χρειαζόταν να κάνει ηχογράφηση με μπάντα (αλλά και να παίξει live όπως προφανώς μαρτυρά και το βίντεο) οι μουσικοί τον "κυνηγούσαν" από πίσω για να πετύχουν τις αλλαγές του αλλά, όπως είναι φυσικό, δεν τα κατάφερναν πάντα γιατί εκτός των άλλων δεν τους έκανε ούτε ένα νεύμα. Η απάντησή του δε όταν τον ρωτούσαν γιατί δεν αλλάζει ακόρντο στα πρότυπα του κλασσικού δωδεκάμετρου π.χ. ήταν το αμνημόνευτο "Lightnin' change when Lightnin' wanna change". ;D Πόσο πιο θεός;

Οκ διορθώνω ;D. Εμένα μου αρέσει περισσότερο όταν παρεμβάλλεται ένα μικρό κενό μεταξύ του 906 και της γρίλιας.

Το 906 δεν είναι για να ακουμπάει στην καμπίνα, καλά έκανες και το τράβηξες λίγο πίσω. Επίσης πειραματίσου με τον διακόπτη του. Ε και τι έγινε; Αν δε σου αρέσει τον ξαναβάζεις στην προηγούμενη ρύθμιση. Παίξε και με την τοποθέτηση. Εγώ το βάζω τέρμα πάνω δεξιά στην καμπίνα.

Επαναφέρω το θέμα γιατί συνεχίζω να αντιμετωπίζω το ίδιο πρόβλημα. Ο μόνος τρόπος να φύγει το μήνυμα είναι όταν σταλεί ως απάντηση σε παλαιότερο μήνυμα του παραλήπτη. Επειδή δεν βλέπω να έχει αναφερθεί από άλλους, μήπως είναι μόνο δικό μου το πρόβλημα;

Πολλά +

Έψαχνα κι εγώ αλλά δε βρίσκω τίποτα. Να τους πούμε να ανοίξουν κανά θέμα με τις ημερομηνίες.

Σούπερ παίξιμο, σούπερ ερμηνεία και όλα vintage correct. Το 'χεις Σάκη.

Εξαιρετικά τα κομμάτια των φίλων Longshadow και Fusiongtr τους οποίους θαυμάζω ιδιαιτέρως γιατί εκτός από κιθαρίστες είναι και μουσικοί με ύφος. Εξαιρετικό και το μονταρισμένο βίντεο από το event. Μεγάλο μπράβο και ευχαριστώ στον Remali για τη δουλειά που έκανε και το χρόνο που αφιέρωσε. Επίσης τα συγχαρητήριά μου στο φίλο μου τζιβούρ που ξέρω πόσο λαχαταρούσε να μπορέσει να παίξει μπλουζ με τάπινγκ και τα κατάφερε. Γιώργο, είσαι όλο και πιο κοντά στο στυλ του σρεντ που θαυμάζω. ;D (πέρα απ' την πλάκα, είσαι σεσημασμένος παιχταράς και πάνω απ' όλα μουσικός και ξέρω ότι θέλεις να ποστάρεις τις αντιρρήσεις σου τώρα αλλά απαγορεύεται) Επαυξάνω.

Έχεις να προτείνεις κάτι; Btw εγώ την τρίτη την ακούω και ψηλά μαζί με την τέταρτη. Σπύρο, είναι μια προσέγγιση, ευχαριστώ. Ψάχνω όμως να ακουστεί ολόκληρο το voicing των πλήκτρων ή τουλάχιστον να έχω στην κορυφή το χαρακτηριστικό διάστημα ημιτονίου που δίνει το χρώμα.

Χαίρετε φίλτατοι. Η ερώτησή μου αφορά κυρίως πληκτράδες/πιανίστες αλλά αν οποιοσδήποτε άλλος μπορεί να με διαφωτίσει, καλοδεχούμενος. Έχουμε λοιπόν το γνωστό Crossfire του Stevie Ray Vaughan: Η ερώτηση έχει να κάνει με το riff των πλήκτρων που παίζει στην εισαγωγή (0:10). Γνωρίζει κανείς ακριβώς τις νότες; Προσωπικά ακούω ένα Eb7(#9) που στο πρώτο όμως "χτύπημα" περιέχει και μεγάλη τρίτη και τέταρτη καθαρή στην κορυφή. Οπότε η μελωδική γραμμή είναι Ab-Gb-Eb αλλά μαζί με το Ab ακούγεται κι ένα G (αναίρεση). Το ακούω λάθος; Ο λόγος που ρωτάω είναι γιατί θέλω να το προσεγγίσω κιθαριστικά και αναρωτιέμαι αν γίνεται.

Χωρίς να έχω οιαδήποτε σχέση με το συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα θεωρώ ότι, έστω μόνο φιλοσοφικά, το θέμα έχει ως εξής: Αν θεωρήσουμε ότι ο θόρυβος είναι αποδόμηση, τότε χρειάζεται να υπάρχει υφιστάμενη δομή. Με άλλα λόγια θες να πας να διαλύσεις κάτι οπότε χρειάζεσαι αυτό το κάτι που υπήρχε πριν το θόρυβο. Το αυτό ισχύει και στο πεδίο της αφαίρεσης (όχι μόνο μουσικά). Δηλαδή όταν επιλέγω να μην παίξω κάτι, προσπαθώ να δηλώνω ότι δεν παίζω αυτό το κάτι το οποίο όμως "υπάρχει" σε ένα εναλλακτικό μουσικό πεδίο. Αν δεν υπάρχει, τότε απλά παίζω τίποτα. Προσωπικές θεωρήσεις αυτά αλλά νομίζω ότι η δομημένη αρχή και έστω κάποια γνώση είναι απαραίτητη για να πας σε τέτοια πράγματα που θες και να δημιουργήσεις ενδιαφέροντα ηχητικά τοπία. Αλλιώς κάνεις απλά θόρυβο. ;D

Σας ευχαριστώ για τα σχόλια και τις υποδείξεις αγαπητοί. Δεν το είχα σκεφτεί έτσι αλλά ποτέ δεν ξέρεις...

Λοιπόν, δίνω μια προσέγγιση χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι και η μόνη φυσικά: A#9: Αυτό είναι αντικατάσταση τριτόνου (E7) και οδηγεί στο A7. Η θεωρία λέει Lydian b7 η οποία ακούγεται πολύ ωραία αλλά στην πράξη παίζεται πιο πολύ Mixolydian (και πολλές άλλες φυσικά). Σε κάθε περίπτωση για να μην μπερδεύεσαι με modes της jazz melodic minor, εκεί που είσαι στη A blues ανέβα ένα ημιτονιάκι και δώσε ωραίο χρωματικό αλά Χέντριξ. Ddim: D Mixolydian #1 (κακό όνομα) ή αλλιώς ο 7ος τρόπος της Harmonic Minor ή πιο μπακαλίστικα μια Eb αρμονική μινόρε. Φυσικά εκεί είσαι ταμάμ και για D τόνο-ημιτόνιο. B7: Β Mixolydian που καπάκι γυρνάει σε... Bm7: Β Dorian Στα υπόλοιπα m7 επίσης την Dorian τους με μπλουζ πινελιές των αντίστοιχων πεντατονικών. Ξαναλέω, αυτή θα ήταν μια δική μου, καθαρά θεωρητική, προσέγγιση αφού δεν δοκίμασα καν να παίξω πάνω στο κομμάτι.

Ιδού ένα κομμάτι για δύο ακουστικές κιθάρες που γράφτηκε ολίγον πρόχειρα καθώς έχω στα σχέδια να το ξαναηχογραφήσω με έναν γκεστ σταρ (ονόματα δε λέμε). Εδώ η ηχογράφηση είναι με ενισχυτή αλλά σκοπεύω (αν τα καταφέρω), όταν το ξαναγράψουμε, να είναι απλά οι ακουστικές με 2-3 μικρόφωνα και ει δυνατόν να το παίξουμε μια κι έξω χωρίς overdubs. Τι σας λέει;

Καλά τα λέει ο φίλος σου. Το να έχεις το μεγάφωνο στην ίδια ευθεία με το αυτί είναι ο πιο σύντομος τρόπος να κάνεις ζημιά στην ακοή σου. Εξαρτάται φυσικά κι από την ένταση που παίζεις αλλά γενικά μιλώντας, στο κέντρο του μεγαφώνου παράγονται οι υψηλές συχνότητες. Το να τις "τρως" κατευθείαν στ' αυτιά είναι ό,τι χειρότερο. Άσε που ακούς και χάλια ήχο έτσι.