Jazzjoker

Atomic Rocket της Phoenix Artisan συνθετικό. Μακράν το καλύτερο πινέλο μου και από ασβούς και χοίρους και όλα.

Πριν καν δω το βίντεο, ο τίτλος δε με αφορά. Δηλαδή ουδέποτε συνάντησα κάποια δυσκολία να φτιάξω αφρό με το συγκεκριμένο. Εκείνος αναφέρει ότι κάποιοι δυσκολεύονται λόγω σκληρότητας νερού. Με το δικό μου πάντως, φτιάχνεται πηχτός αφρός πολύ εύκολα και γρήγορα.

Αυτό. Ότι δηλαδή δε χρειάστηκε ούτε μπάνιο πριν ούτε pre-shave για να μαλακώσουν τα γένια. Κάνει όλη τη δουλειά μόνο του. Κανένα άλλο από τα (αρκετά) άλλα που έχω δεν έπιασε αυτή την απόδοση.

Μια που μιλάμε για pre και κατά πόσο είναι απαραίτητο, εγώ από περιέργεια έχω κάνει το εξής "πείραμα": Θέλοντας να μετρήσω την αποτελεσματικότητα των καλύτερων σαπουνιών μου σε συνθήκες μηδενικού pre-shave, ξυρίστηκα κάποιες μέρες χωρίς καμία προετοιμασία. Ούτε μπανιο, ούτε pre-shave, μόνο νερό στο πρόσωπο και μετά πινέλο-σαπούνι. Το αποτέλεσμα ήταν eye opening. Ένα, άντε δύο έκαναν πραγματικά δουλειά. Εδιτ: Και για να μη σας κρατάω σε αγωνία, τι artisan, τι εφτακόσιες χιλιάδες συστατικά, τι με ψήγματα πετρωμένης λάβας από τα ηφαίστεια της Ισλανδίας και νύχι σαρανταποδαρούσας, το μόνο που πέρασε τη δοκιμασία με flying colours είναι το παρακάτω αριστούργημα:

Εδώ ο cos μας πληροφόρησε ότι ξυρίζει τα κοχόνες του, στο στέρνο θα κολλήσουμε;

Ο κύβος εν τω μεταξύ είναι σαπούνι από μόνο του. Γιατί να βάλεις κι άλλο προϊόν από πάνω;

Από αυτά που γράφεις, στο μόνο που διαφωνώ είναι το παραπάνω. Έχω ξεμπερδέψει με τις δοκιμές pre-shave εδώ και χρόνια καθότι θεωρώ ότι είναι εντελώς άχρηστα και λίγο μύθος. Σε εμένα τουλάχιστον, δεν πρόσφεραν ποτέ τίποτα. Αν το σαπούνι-κρέμα είναι καλά, δε χρειάζεται τίποτα πριν απ' αυτά.

Τι είναι αυτό; Στεγνό ξύρισμα; Ούτε καν νερό; Ιεροσυλία!

Κόβω το κεφάλι μου ότι αυτός ο ήχος είναι ο connect. Είναι με άλλα λόγια το dry σήμα που λαμβάνει η κάρτα σου πριν το στείλει στο cubase. Αν στο κανάλι που ηχογραφείς κιθάρα, δεν έχεις φορτώσει κάποιο amp simulator ή άλλο vst, είναι λογικό να ακούγεται έτσι η κιθάρα. Προκειμένου να πάρεις ήχο κιθάρας σα να είναι κουμπωμένη σε ενισχυτή, πρέπει να φορτώσεις στο αντίστοιχο κανάλι κάποιο εφέ.

Για μένα το 5 αυτής της μηχανής κάνει καλύτερο ξύρισμα από το 6 για κάποιον λόγο. Θα μπορούσε να μην έχει καθόλου αφαιρούμενες πλάκες και να την πουλούσαν κατευθείαν με την 5 μέσα.

Σπύρο δοκίμασε αν θες και gilette 7 o'clock πράσινες αν δεν τις έχεις ήδη. Πολύ ήπιες στην επαφή με το δέρμα αλλά αρκετά κοφτερές ώστε να μην κάνεις έκπτωση στο αποτέλεσμα.

Btw η επιθετικότητα της R41 είναι λίγο μύθος. Είναι επιθετική αλλά σε καμία περίπτωση όσο λέγεται στα διάφορα βίντεο στο youtube κλπ. Κυκλοφορούν δεκάδες μοντέλα, διαφόρων εταιριών, πολύ πιο επιθετικά από R41. Πρώτη και καλύτερη η Merkur Futur η οποία σε ρύθμιση από 3 και πάνω είναι σα να ξυρίζεσαι με το παρακάτω.

Εντάξει δεν είναι για κάθε μέρα. Αλλά μια στις τρεις που ξυρίζομαι εγώ δουλεύει πολύ καλά.

R41 + Perma Sharp φανταστικός συνδυασμός. Όσο για το cella είναι και στο ξύρισμα πολύ καλό.

Δεν υπάρχει αυτό που λες. Όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει υπό τις συνθήκες που ισχύουν στη ζωή του, κάτι κάνει και τις αλλάζει. Αν δεν κάνει τίποτα, σημαίνει ότι μπορεί να συνεχίσει να ζει έτσι. Για να το κάνω πιο λιανά: Όταν κάτι που μας ενοχλεί, επιμένουμε να μην το αντιμετωπίζουμε, σημαίνει ότι δε μας ενοχλεί και τόσο τελικά ή/και ότι παράλληλα κάτι μας προσφέρει. Αν και όταν αυτό το πράγμα φτάσει πραγματικά να μας είναι σοβαρό εμπόδιο, τότε το αντιμετωπίζουμε αναγκαστικά. Μπορεί να φτάσουμε σε οριακές καταστάσεις ψυχικά ή πρακτικά αλλά τελικά ενεργούμε. Φυσικά το πόση "ενόχληση" ανέχεται ο καθένας στη ζωή του, είναι θέμα χαρακτήρα. Κάποιοι δεν ανέχονται την παραμικρή δυσανασχέτηση και δρουν άμεσα και πολύ συχνά εις βάρος των κοντινών τους. Άλλοι έχουνε μεγαλύτερα αποθέματα και περισσότερη υπομονή. Όλοι όμως έχουμε ένα ταβάνι. Όταν το φτάσουμε, αλλάζουμε τη ζωή μας, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πολύ μεγάλες θυσίες σε άλλα πεδία. Γενικά πιστεύω ότι σχηματικά έχουμε μέσα μας όλοι μια ζυγαριά η οποία μόνιμα και για όλες τις καταστάσεις της ζωής μας, ζυγίζει τα "έσοδα" και τα "έξοδα". Όταν τα έξοδα φτάνουν να είναι μεγαλύτερα από τα έσοδα, μπαίνουμε σε ένα mode αυτοσυντήρησης και επαναφέρουμε την ισορροπία. Μπορεί να μη γίνεται αμέσως αλλά γίνεται πάντα.

Δεν είναι πάντα επιλογή πάντως το να μην μπορείς να ζεις αποκλειστικά για εσένα. Φυσικά, η τεκνοποίηση είναι. Επίσης, όλες οι επιλογές έχουν το κόστος τους προφανώς. Τίποτα δεν είναι τσάμπα.

Πολύ μεγάλη κουβέντα με πάρα πολλές παραμέτρους. Αν όχι για την πλειοψηφία, για ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, τουλάχιστον από τη στιγμή που θα αποκτήσουν παιδιά, δεν ισχύει. Γεια στο στόμας Κανιμόθριε.

Τι από τα δύο ισχύει τελικά; Σε κάθε περίπτωση, είναι γνωστό καταναλωτικό effect το να θεωρούμε το ακριβότερο καλύτερο. Αν ρωτάς την προσωπική μου άποψη, για τον ήχο που θέλω ο hot rod deluxe είναι φανταστικό μηχάνημα και αν χρειαζόμουν τώρα ενισχυτή αυτής της κατηγορίας Watt και όγκου, θα τον έπαιρνα με κλειστά μάτια και σε καμία περίπτωση δε θα έδινα 1.900€ για τον Deluxe Reverb.

Ιδού η αλήθεια για τους reissue: Οι reissue Fender είναι, τουλάχιστον ηχητικά, καταπληκτικοί ενισχυτές. Είναι όμως υπερτιμημένοι και κατασκευαστικά χειρότεροι από τους original. Χρέπια σε καμία περίπτωση. Όσον αφορά το πρώτο ερώτημα, μερικές διευκρινίσεις σχετικά με τα μοντέλα και τις τιμές: - Fender λαμπάτο ενισχυτή, καινούριο, από ευρωπαϊκό μαγαζί, κάτω από 600 ευρώ δε θα βρεις. Κανένα μοντέλο. - Οι hot rod deluxe και deville κάνουν περίπου 1.100€ και 1.400€ αντιστοίχως. Ο Blues Junior IV γύρω στα 780€ ενώ ο Pro Junior IV είναι το φθηνότερο λαμπάτο μοντέλο στα 680€. - Όσον αφορά τα reissues, η Fender βγάζει δύο σειρές: Τους custom (silverface) και τους παραδοσιακούς reissue (blackface). Οι custom είναι αρκετά φθηνότεροι. Π.χ. 68 Custom Deluxe Reverb 1.500€ - 65 Deluxe Reverb 1.900€. Δε γνωρίζω πού οφείλεται αυτή η μεγάλη διαφορά στις τιμές των δύο σειρών αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι με τίποτα δε μεταφράζεται σε διαφορά κόστους υλικών. Αν ρωτάς λοιπόν γιατί π.χ. ο hot rod deluxe (1x12, 40W) κοστίζει πάνω από 500€ λιγότερα από τον Deluxe Reverb (1x12, 22W) η απάντηση είναι "διότι marketing". Ο πρώτος είναι μοντέρνο μοντέλο ενώ ο δεύτερος είναι υποτίθεται vintage correct "ανακατασκευή" ενός ιστορικού μοντέλου με ηχητική σφραγίδα σε χιλιάδες ηχογραφήσεις εδώ και δεκαετίες. Υ.Γ. Όταν εγώ αγόρασα τον Deluxe Reverb reissue μου το 2010 έκανε λιγότερο από 1.200€. Γιατί τώρα κάνει 1.900€, να μας πει κάποιος από τη Fender. Για το δεύτερο ερώτημα, σου απαντάνε on point οι προλαλήσαντες.

Όταν σε οποιαδήποτε multiple choice ερώτηση, υφίσταται απάντηση seafoam green, αυτήν επιλέγουμε τέλος. Δε χρειάζεται καν να διαβάσουμε την ερώτηση.

Στα πολύ ωραία που γράφουν οι συνάδελφοι από πάνω, να προσθέσω και το εξής: Πολύ συχνά (αν όχι πάντα) τα όνειρα και οι φιλοδοξίες των πραγμάτων που δεν έχουμε πετύχει και νομίζουμε ότι επιθυμούμε, είναι πλάνες. Με λίγα λόγια, έχουμε μυθοποιήσει αυτά που δεν έχουμε (ακόμα) καταφέρει ενώ έχουμε συνηθίσει - απαξιώσει, αυτά που έχουμε ήδη κατακτήσει. Οπότε αν κανείς αναζητά το αίσθημα του κορεσμού ή αλλιώς την μακαριότητα της κορυφής ας πούμε, δηλαδή το σημείο που τα έχει κάνει όλα και αισθάνεται ολοκλήρωση, αυτοπαραμυθιάζεται γιατί τη στιγμή που φτάνεις στο υποτιθέμενο τελευταίο σκαλί, έχει ήδη φυτρώσει ένα επόμενο. Τέλος και κλείνω. Αυτό που είμαστε, είναι αυτό που θέλουμε να είμαστε (δεν ισχύει προφανώς για ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ακραίες καταστάσεις χαρακτήρα επιβίωσης). Όλα τα άλλα είναι αυτά που νομίζουμε ότι θέλουμε.

Πρέπει να έχει ενεργοποιηθεί με κάποιον τρόπο στην κάρτα σου το loopback. Είναι η λειτουργία που κάνει την κάρτα να "ακούει" κατά την ηχογράφηση οτιδήποτε ήχο παίζει εκείνη τη στιγμή στο σύστημά σου, είτε πρόκειται για ήχους των windows είτε για το playback άλλων καναλιών στο daw σου. Δυστυχώς δεν μπορώ να σε διαφωτίσω περισσότερο αφού από εκεί και πέρα είναι θέμα του control panel της συγκεκριμένης κάρτας, απλά για reference σου δείχνω πού βρίσκεται η ρύθμιση στη δική μου:

Μόλις έφυγε το tallow, έγινε δυστυχώς ένα κοινό καλό σαπούνι ξυρίσματος, από εκεί που ήταν το απόλυτο.

Μου αρέσει που πειραματίζεσαι με διάφορα είδη ακόμα και αν είναι εντελώς έξω από τα ακούσματά σου. Αν ο στόχος στο συγκεκριμένο ήταν να πας σε μονοπάτια extreme metal ας πούμε, θα σε συμβούλευα να κάνεις τα εξής (αν και δεν είναι καθόλου κακό, τουναντίον είναι λίγο σαν το Kashmir με σόλο κιθάρα τον Michael Shenker): - Ξέχνα (τουλάχιστον για το κυρίως μέρος/κουπλέ ας πούμε) τη λειτουργική αρμονία. Μινόρε-ματζόρε, V7 που πάει στο Im και όλα αυτά τα όμορφα κι ωραία, ακολουθίες ακόρντων κλπ. Βάλε power chords που φαινομενικά δε συνδέονται μεταξύ τους και ακούγονται "'παράφωνα". Επίσης τα riffs μπορεί να είναι σκέτα single notes χωρίς καν πέμπτες παιγμένα μαζί από κιθάρες και μπάσο. - Ξέχνα τα ατελείωτα σόλο και ειδικά πάνω από τo main riff. Εκεί θέλουμε βαριές ρυθμικές και μόνο. Το σόλο έχει τη θέση του μόνο την ώρα του σόλο και απαγορεύεται να είναι τύπου gary moore/scorpions/eric clapton. Με λίγα λόγια "ξεριζώνεις" την πεντατονική και τα κλασσικά σηκώματα και γενικά οποιαδήποτε έννοια κλασικ ροκ/μπλουζ μελωδίας από το μυαλό σου. - Η κραυγή δεν μπορεί να παραπέμπει σε ταινία τρόμου της δεκαετίας του 1960 ? ούτε να είναι πνιγμένη στο τέλος της μίξης. - Αν είναι να βάλεις δίμποτα παιξίματα στα τύμπανα, πρέπει να είναι από κάποιο (γρήγορο) τέμπο και πάνω. Μπορείς φυσικά να αλλάζεις τέμπο μες στο κομμάτι και θα είσαι και απολύτως style correct. - Οι ρυθμικές κιθάρες πρέπει να είναι αρκετά πιο distorted και οπωσδήποτε ντουμπλαρισμένες για όγκο. Όλα τα παραπάνω τα γράφω με χιουμοριστική διάθεση εννοείται, αλλά να κι ένα παράδειγμα από αριστουργηματικό LP μεγάλης μπάντας μια που είμαστε στο πεδίο: