Jazzjoker

Έχω βαρεθεί να σου λέω πόσο μου αρέσουν τα covers σας. Εδώ δίνει ρεσιτάλ η τραγουδίστριά σας η οποία έχει σπουδαία φωνή αλλά και άψογο έλεγχο. Η μοναδική παρατήρηση που έχω να κάνω είναι ότι, κατά τη γνώμη μου, η κιθάρα δε χρειάζεται εδώ. Δηλαδή δεδομένου ότι παίζει αρμονία και ακριβώς πάνω στο ρυθμικό των πλήκτρων και όχι κάτι άλλο συμπληρωματικό, το μόνο που προσφέρει είναι ο ατμοσφαιρικότατος ήχος του γλυστρίματος της παλάμης στο μπράτσο. Προσωπικά θα δοκίμαζα και μια βερσιόν με κιθάρα μόνο. Δεν ξέρω τι άλλα covers έχετε στο playlist σας ως τώρα αλλά θεωρώ ότι με αυτή τη χροιά φωνής επιβάλλεται να μπει country/country-pop στο πρόγραμμα. Οι metalheads γιατί δε ζητάνε συγγνώμη από τους popheads; ;D

Ευχάριστα νέα. Σε μια χώρα που καταρρέει σε σχεδόν όλους τους τομείς, έχει ξεκινήσει μια βιομηχανία (σε εμβρυϊκό στάδιο ακόμα βέβαια) που κατακτά γρήγορα θέσεις σε παγκόσμια κατάταξη. Και δεν εννοώ μόνο τους μαγνήτες. Έχουμε και φοβερούς κατασκευαστές οργάνων και φανταστικά πετάλια όπως καλά γνωρίζουμε και μερικά δειλά βήματα (όχι από άποψη ποιότητας αλλά ποσότητας) στο πεδίο των ενισχυτών. Το μόνο που μπορεί να μας "φάει" είναι η αρνητική διάθεση και ο κακός ανταγωνισμός την ώρα που οι περισσότεροι αντίστοιχοι κατασκευαστές του εξωτερικού, μόνο καλά λόγια έχουν ο ένας για τον άλλο. Προσωπικά, πολύ θα ήθελα να ακούσω από κοντά τους GAS pickups για κιθάρα.

Αν το παθαίνεις με όλες τις κιθάρες, μήπως είναι καιρός να πας σε 11άρες; Λέω γω τώρα. Αν κουρδίσετε και ημιτόνιο κάτω με τον μπασίστα (εκτός κι αν δεν τον ενδιαφέρουν οι ανοιχτές), ακόμα καλύτερα. Συνήθως βολεύει και τη φωνή.

Δυναμίτης. Εδώ εμφανώς στο στοιχείο σου κατ' εμέ Γεώργιε και του δίνεις και καταλαβαίνει. Φωνή σούπερ, κιθάρες επίσης (και οι δικές σου και του φούζιου), ωραία ενορχήστρωση και καταπληκτικά τα σημεία που ξεφεύγει η φόρμα/αρμονία από το μπλουζ. Τώρα όσον αφορά το ηχητικό της υπόθεσης, θεωρώ λάθος επιλογή το ότι δε χρησιμοποιήσατε μπάσο (εκτός κι αν υπάρχει αλλά είναι θαμμένο). Αυτά που παίζει το hammond, παρότι πολύ δυνατά στη μίξη και συχνοτικά ενοχλητικά, είναι πολύ tasty αλλά οι χαμηλές συχνότητες λείπουν. Θεωρώ ότι αν προστεθεί ένα μπασάκι, έστω και τελείως basic, θα έχουμε απογείωση. Εύγε και στους δύο.

Σας ευχαριστούμε για την ακρόαση αγαπητοί. Σχετικά σύντομα, φρονώ ότι θα μπορέσετε να μας δείτε και ζωντανά.

Παραλίγο να γίνει (χωρίς πλάκα). Συγκρατημένη αισιοδοξία. Για να ενθουσιαστώ εγώ Φώτη, θέλει πολλά χρόνια. ;D Όσο για τον αγχωμένο κιθαρίστα, δεν είναι άγχος. Είναι το μόνιμό του πρόβλημα να βγάλει τον ήχο που θέλει και να ακούγεται καλά χωρίς να χρειάζεται να κοπανάει τις χορδές σαν κάφρος. Πού θα πάει, θα το καταφέρει. Θενξ για την ακρόαση Φώτη.

Χαίρετε κύριοι συνάδελφοι. Σας παραθέτω μια ηχογράφηση από πρόβα μιας μπάντας μου με ένα Tascam DR-05. Το σχήμα είναι νεοσύστατο αλλά προχωράει ωραία. Η συγκεκριμένη ηχογράφηση μας έκατσε να βγάλει σχετικά καλό ήχο (αν λάβουμε υπόψη ότι η μοναδική πηγή είναι τα δύο ενσωματωμένα πυκνωτικά του Tascam) καθότι βρεθήκαμε σε μια πολύ καλή αίθουσα στούντιο και το γραφτήρι ήταν τοποθετημένο σε καλό σημείο. Στη συγκεκριμένη πρόβα έλειπε ο άλλος κιθαρίστας της μπάντας οπότε, για κακή σας τύχη, ακούτε μόνο εμένα ;D. Το κομμάτι είναι Buddy Guy και το υπόλοιπο playlist κινείται σε blues διασκευές αλλά σύντομα θα μπουν και original συνθέσεις. Μια που έπιασα το μπλα μπλα, παραθέτω και τα μέλη προς γνωριμία: Sixteen Strings Φωνή: Βαγγέλης Παπάζογλου Μπάσο: Στράτος Αργυρίου Τύμπανα: Αλέξανδρος Νεδέλκος Κιθάρα: Σωτήρης Καστάνης Κιθάρα: Σπύρος Χατζηαντωνίου

Όχι. Μπορεί να σε διαφωτίσει καλύτερα ο δικηγόρος της παρέας αλλά ο νόμος δεν θέτει όριο θορύβου σε κάποια κλίμακα. Με άλλα λόγια, κατά τις ώρες κοινής ησυχίας, αν ακούσει ο άλλος το θόρυβό σου, είναι παράβαση.

Άψογοι. Πολύ ωραίες φωνές, πολύ ωραία κιθάρα, καθόλου φλύαρη αλλά απολύτως ουσιαστική, δεμένη μπάντα. Αν (και όταν) παίξετε Αθήνα, έρχομαι.

Έχω ακούσει ό,τι έχεις ανεβάσει κατά καιρούς από αυτή τη συνεργασία και έχω να πω ότι αυτό, για μένα, είναι το καλύτερο. Συνθετικά, στιχουργικά, ενορχηστρωτικά, ερμηνευτικά, όλα κολλάνε σαν κομμάτια ενός παζλ. Το ξανακούω.

Επειδή παρακολουθώ ανελλιπώς το κανάλι της fender στο youtube (όπως και πολλοί από εσάς προφανώς) κι επειδή ο τίτλος του thread τελευταία είναι όλο και πιο σπάνιο φαινόμενο, είπα να κοινοποιήσω το παρακάτω που ανέβηκε λίγες μέρες πριν και σώζει τις παρουσιάσεις της fender από την ηχητική κατρακύλα που είχαν πάρει τον τελευταίο καιρό. ;D

Τεσπά ό,τι και να λέμε, ένας είναι ο ενισχυτής που συνδυάζει ικανή ένταση, ήχο και φορητότητα. Εγώ τον βρήκα και όπως έχεις δει, τον έχω συνέχεια από κοντά. Και πού θα πάει, θα τον βγάλω κι ένα live να δω τι ψάρια πιάνει.

Χωρίς να τον έχω ακούσει από κοντά, θεωρώ ότι λάμπα 12 Watt με 2χ10 μεγάφωνα είναι μια χαρά και για πρόβα και για live, αν δε σε πολυνοιάζει το headroom. Το πρόβλημά του είναι το βάρος που απ' ό,τι βλέπω αγγίζει τα 17 κιλά. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι καθόλου άνετος στο κουβάλημα. Οπότε σπίτι ή μόνιμα στούντιο.

Η προσωπική μου γνώμη είναι να μην πας σε boutique κατασκευαστή αγαπητέ Άρη. Και αυτό για δύο λόγους: Πρώτον δε λέει να πάρεις ένα σετ μαγνητών το οποίο κοστίζει σχεδόν όσο η αγοραστική αξία της κιθάρας σου αυτή τη στιγμή. Δεύτερον, δεν αξίζει τον κόπο να επενδύσεις σε ένα ακριβό σετ μονών, απ΄ τη στιγμή που αυτά που παίζεις είναι αλλού. Θεωρώ ότι η fender έχει παραπάνω από αξιοπρεπείς λύσεις για αυτό που ζητάς και σε προσιτές τιμές. Τα μοντέλα που σου πρότειναν οι συνάδελφοι από πάνω είναι όλα πολύ καλά, εγώ έχω προσωπική προτίμηση στους 57/62 και τους custom shop 54. Αυτό που με ανησυχεί λιγάκι είναι ότι σου άρεσαν, όπως λες, οι scn οι οποίοι για τον μέσο βιντατζοφεντεράκια είναι πολύ μακριά από τον παλιό καλό ήχο στρατ. Αυτό σημαίνει ότι τα vintage style, low output, "θορυβώδη" σετ της fender μπορεί και να μη σου κάνουν παρόλο που λες ότι αναζητάς γλυκάδα η οποία προφανώς ερμηνεύεται διαφορετικά από τον καθένα μας. Παρόλα αυτά, αν έχεις αποφασίσει να τα σκάσεις και δε σε αφορούν οι παράμετροι που αναφέρω στην πρώτη παράγραφο, sky is the limit: Fralin (vintage hot είναι το πιο δημοφιλές σετ του, εγώ έχω τους blues special οι οποίοι κουρεύουν χρέη), Lollar, Seymour Duncan (προσφάτως έπαιξα με τους antiquity και έπαθα θέμα) και φυσικά ο δικός μας Nick Silver. Και πάει λέγοντας.

Είχα την American Special για δυο χρόνια και με την baja έχω παίξει αρκετές φορές. Τα τεχνικά στα εξηγεί ο SF παραπάνω. Εγώ έχω να σου πω ότι σε γενικές γραμμές, ηχητικά, η baja είναι πιο κλασσική τέλε υπό την vintage έννοια ενώ η special πιο μοντέρνα. Από τις στρατ που αναφέρεις ότι έχεις πάντως, πιο πολλές πιθανότητες έχεις να σου κάνει η baja νομίζω.

Μπα μην το λες. Εγώ είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλοί αριστούχοι απόφοιτοι του Berklee που δεν μπορούν να κάνουν τέτοιες ταρζανιές. Ο Mayer είναι ειδικά καλός ρυθμικός κιθαρίστας. Είναι από τις περιπτώσεις κιθαριστών που κλειδώνουν πάνω στο ρυθμό και μετά κάνουν ό,τι θέλουν. Ο SRV ήταν έτσι και χειρότερος επίσης. Άλλο παράδειγμα κομματιού για αυτό που συζητάμε είναι το i don't need no doctor.

Επειδή οδιοκώστας και ατρέου μας ταλαιπωράτε γιατί ανοίξατε διάλογο για μια ταινία αλλά δε μας λέτε ποια είναι, τη βρήκα εγώ: http://www.imdb.com/title/tt0070518/?ref_=nm_flmg_act_7 Πέραν αυτού και για το "να μ'αγαπάς" έχω να πω ότι το τραγούδι είναι μια ωραία μπαλάντα που στην πρώτη εκτέλεση του Σιδηρόπουλου έχει και πολύ ορίτζιναλ ατμόσφαιρα αφού το τραγούδι είναι ερωτικό αλλά εκείνος το έλεγε με έμφαση στο εσωτερικό του χάλι παρά στο κορίτσι απέναντι (που είναι και ο σωστός τρόπος για όλα τα ερωτικά τραγούδια εδώ που τα λέμε). Κατόπιν έγινε τόσο δημοφιλές στους έφηβους, μελαγχολικούς κιθαρωδούς και τις παρέες τους που κάηκε. Μετά το πήρε ο Ρόκκος και το είπε με αισθητική "μέλια και ρουμπίνια", του ανάβανε αναπτήρες και οι κοπελίτσες με τα υπερμίνι, τις γόβες που δεν περπατιούνται και που τις έβγαζαν για ν' ανέβουν πάνω στο τραπέζι στο επόμενο και το τραγούδι πέθανε. Όσον αφορά το περιεχόμενο της συνέντευξης, διακατέχεται από μια αφέλεια που σχεδόν προκαλεί συμπάθεια. Έδιτ: Ανακαλώ για οδιοκώστα που με πρόλαβε και έγραψε τελικά ποια είναι η ταινία.

Ειλικρινής ερώτησις: Εγώ είμαι ψιλοάσχετος από boosters αλλά προσφάτως δοκίμασα ένα στην πεταλιέρα μου για να δω μήπως με βολεύει (δε με βολεύει τελικά). Τα 30db που θέλεις δεν είναι υπερβολική αύξηση έντασης; Δηλαδή εγώ είχα ένα των 20 και ούτε στη μέση δεν έβαζα το level του.

Το άκουσα σήμερα το πρωί και δεν ενθουσιάστηκα παρότι άρρωστος φαν Knopfler και Straits. Θα διαφωνήσω ότι θυμίζει τα παλιά των Dire Straits. Εκτός του ήχου της κιθάρας που όντως παραπέμπει στο παρελθόν του, η σύνθεση είναι μπαμ σόλο Knopfler κατ' εμέ. Από τα προσωπικά του άλμπουμ θεωρώ διαμάντια τα: Golden Heart και Ragpicker's Dream. Τα υπόλοιπα είχαν τις (καταπληκτικές) στιγμές τους αλλά και αρκετά αδιάφορα κομμάτια-μπαλαντέρ θεωρώ. Τεσπά ο Μαρκ είναι τεράστιος κιθαρίστας-συνθέτης-στιχουργός, εγώ κάνω το σταυρό μου όταν τον ακούω.

Μπράβο ρε Ray, άλλο ένα ωραίο θέμα και συμπτωματικά σκεφτόμουν σχετικά τον τελευταίο καιρό και όλως τυχαίως, ενώ διάβαζα το θέμα, άκουγα και μια πρόσφατη ηχογράφηση από πρόβα. Νομίζω ότι η απάντηση στο ερώτημα, όσον με αφορά τουλάχιστον, είναι η εξής: Κάθε κιθαρίστας (οφείλει να) ξέρει πάνω-κάτω τι ήχο θέλει να βγάλει σε μια πρόβα ή/και live. Αυτή είναι η αρχή. Ο ήχος φτιάχνεται επί τόπου και όχι στο δωμάτιο. Δηλαδή μακάρι να μπορούσα να φέρω τον ήχο του δωματίου μου σε live/πρόβα αλλά αυτό είναι αδύνατον γιατί θα είχε ως προϋπόθεση να μην υπάρχει δεύτερη κιθάρα και ο ντράμερ να παίζει σε εντάσεις ψιθύρου. Μιλώντας πάντα από προσωπική σκοπιά, αυτοί οι δύο (με έμφαση στον δεύτερο) είναι τα μέλη της μπάντας που ανταγωνίζομαι όσον αφορά τις συχνότητες και την ένταση. Οπότε ο ήχος φτιάχνεται στο στούντιο ή στο soundcheck με κριτήριο να πλησιάσω όσο μπορώ αυτό που έχω στο μυαλό μου (δωμάτιο) αλλά προσαρμοσμένο στις συνθήκες. Η (όχι live) ηχογράφηση τώρα, μια που το ανέφερες, είναι τελείως άλλη ιστορία. Εκεί έχεις απόλυτο έλεγχο των εντάσεων των άλλων και φυσικά μπορείς να μην τους ακούς και καθόλου. Μετά είναι δουλειά του ηχολήπτη να σε φέρει εκεί που πρέπει να είσαι σε σχέση με τους άλλους. Επίσης είναι αλήθεια ότι ένας συγκεκριμένος ήχος μπορεί να λειτουργεί εξαιρετικά μέσα στη μίξη αλλά σκέτος να μη λέει κάτι.

Προσωπικώς βρήκα, για διαφορετικούς λόγους το καθένα, ιδιαίτερα τα 1,9 και 10.

Κι εμένα μου άρεσαν όλα με προτίμηση σε κάποια. Το πιο βασικό πιστεύω είναι ότι η ατμόσφαιρά τους είναι όντως παραμυθένια. Σα να διηγούνται μια ιστορία χωρίς λόγια. Εξαιρετική δουλειά Νικόλα.

Γεια σου Παντελή και καλωσόρισες στο φόρουμ. Ξεκαθαρίζω ότι αυτά που θα σου γράψω είναι καθαρά προσωπικές απόψεις και προέρχονται από έναν άνθρωπο που παλιότερα έγραφε ελληνικό στίχο και σταμάτησε. Οπότε γράφω εκ του ασφαλούς, αλλά με φουλ καλή προαίρεση προς έναν στιχουργό που φιλοδοξεί να μελοποιηθεί: Κατ' αρχάς, όπως είπαν και τα παιδιά πιο πάνω, έχεις μια άνεση στο μέτρο και την ομοιοκαταληξία. Πλην του "Το πρώτο τραγούδι μου ερωτικό" το μέτρο των στίχων σου είναι έτοιμο για μουσική. Εκεί που θεωρώ ότι πάσχουν τα ποιήματά σου είναι στη θεματολογία. Με άλλα λόγια: ταξίδι, ευχή, καράβι, πέλαγα, Ιθάκη, λιμάνια, όνειρα, γοργόνα, αγκαλιά, λουλούδι, ψυχή, χείλη κλπ. είναι λέξεις/θέματα/εικόνες που (κατά την άποψή μου πάντα) στην ελληνική στιχουργική, έχουν εξαντληθεί. Δεκάδες ποιητές/στιχουργοί έχουν πάρει τη θεματολογία αυτή και την έχουν φτάσει στο απόγειό της τις περασμένες δεκαετίες. Ως αποτέλεσμα, τα πονήματά σου έχουν δύο μειονεκτήματα: Δεν έχουν προσωπικό χαρακτήρα και δεν είναι σύγχρονα. Το δεύτερο δεν είναι απαραιτήτως κακό αλλά αν θες να αγγίξεις (αρκετούς) ανθρώπους που ζουν στο σήμερα, δεν μπορείς έτσι. Προσωπικά θεωρώ ότι αν θες να ξεχωρίσεις, πρέπει να ζοριστείς. Εγώ δεν τα κατάφερα και γι' αυτό τα παράτησα. Με άλλα λόγια, προσπάθησε να περιορίσεις την "εύκολη" θεματολογία και την επανάληψη αυτών των εννοιών/λέξεων που παραπέμπουν στον ρομαντισμό μιας άλλης εποχής, η οποία όπως αναφέρω και πιο πάνω, έχει περιγραφεί και τραγουδηθεί αρκούντως. Δίνω ένα παράδειγμα που κατά την άποψή μου αποτελεί δείγμα σύγχρονης στιχουργικής με ισχυρή δόση πρωτοτυπίας, χωρίς φόβο χρήσης μη τυπικών λέξεων/εννοιών: Εκείνη Γεννιέσαι την έχεις μητέρα πηδάς στον αέρα σκας στο πάτωμα εκείνη σε βάζει στην κούνια στα μάτια σαπούνια και γαλάκτωμα Σου δείχνει πώς κάνει η πάπια και μοιάζει με κάποια που `χες γκόμενα στο μέλλον με τ’ άσπρα φωτάκια και με τ’ αστεράκια τα φλεγόμενα Μετά που σε στέλνουν σχολείο στο δίπλα θρανίο εκείνη κάθεται μικρή με τα ροζ κοκαλάκια και τα ποιηματάκια που θα μάθετε Για να σε προσέξει ρεψίματα κάνεις χτυπιέσαι στους δρόμους πλακώνεσαι της σπας με νεράντζια τα τζάμια κι από την ταράτσα πηδάς και σκοτώνεσαι Σηκώνεσαι κι είσαι δεκάξι βαριέσαι στην τάξη γράφεις ποιήματα το στήθος της θέλει να σπάσει κυλιέται στα δάση και στα κύματα Ποιος στίχος σου θα τη χωρέσει που θέλει να αρέσει στους ακέφαλους που δίνει φιλιά μες στα δόντια κι ανοίγει τα πόδια σ’ άγνωστους φαλλούς Την ψάχνεις το σκας απ’ το σπίτι σε σέρνει απ’ τη μύτη αυτό το βάλσαμο αυτή η μυρωδιά από γαζία αυτή η τυραννία σε τραβά ενώ Κανένας βοηθός δεν υπάρχει να πει τι έχεις πάθει τι σε πόνεσε κι εκείνη δε λέει να κοιτάξει γκαζώνεις τ’ αμάξι χτυπάς και σκοτώνεσαι Λοιπόν έχω βγάλει και δίσκο και πάλι δε βρίσκω εκείνο που `θελα πριν βγω στη σκηνή νιώθω χάλια αδειάζω μπουκάλια με θολά νερά Μα σαν το συγκρότημα βγαίνει μπροστά φωτισμένη εκείνη κάθεται χωρίς στα μαλλιά κοκαλάκια χωρίς ποιηματάκια που θα μάθετε Περνάω την κιθάρα στο βύσμα με πιάνει ένα πείσμα απογειώνομαι αρχίζω τον πρώτο μου στίχο τρυπάω τον τοίχο και σκοτώνομαι στίχοι/μουσική: Φοίβος Δεληβοριάς Παρέθεσα Δεληβοριά γιατί είναι τραγουδοποιός της γενιάς μου αλλά φυσικά δεν είναι ο μόνος και φυσικά υπάρχουν και παλαιότεροι. Π.χ. σχεδόν οτιδήποτε από Σαββόπουλο είναι, κατ' εμέ, στο ίδιο κλίμα. Εύχομαι καλή χρονιά και καλή έμπνευση!

++ Βασικά ο Χέντριξ (και εδώ είναι η κύρια και μεγάλη καινοτομία του) ήταν ο πρώτος ροκ ηλεκτρικός κιθαρίστας που αντιμετώπισε την ηλεκτρική κιθάρα ως ένα συνολικό πολυφωνικό όργανο και όχι ως δύο όργανα, ένα για ρυθμικά κι ένα για single line solo. Οτιδήποτε ροκ/ποπ/μπλουζ και ενδιαμέσως ηχογραφήθηκε μετά από αυτόν και του οποίου οι "ρυθμικές" κιθάρες δεν είναι κλασσικές τρίφωνες συγχορδίες πάνω στο beat του ρυθμού αλλά περιέχουν και μέρη συγχορδιών και single line "στολίδια" και γενικώς πράγματα μεταξύ rythm και σολο, είναι παίξιμο Hendrix. Φυσικά υπάρχουν πολλοί κιθαρίστες που αυτό το κάνουν πια καλύτερα απ' ό,τι το έκανε εκείνος, δεν παύουν όμως να παίζουν πάνω σε μία τεχνοτροπία που εκείνος ξεκίνησε. Δίνω δύο πολύ εμφανή παραδείγματα. Το δε πρώτο είναι tribute ουσιαστικά.