Jazzjoker

Αυτό που λες εσύ "πιο περιπετειώδεις" (που είναι και μεγάλο understatement) είναι η ουσία όλης της κουβέντας που κάνουμε.

Τι εννοείς αλλαγή τονικότητας; Τρανσπόρτο; Επίσης τι σημασία έχει; Το θέμα είναι ότι άκουσε το κομμάτι με δικό του τρόπο και το απέδωσε αναλόγως.

Εγώ πάλι συμφωνώ με τον εαυτό μου. ;D Άκου π.χ. πώς "άκουσε" ο Scofield ένα μινόρε blues ουσιαστικά:

Το θέμα κατ' εμέ είναι το εξής (και αυτό ισχύει για όλες τις αρμονικές αναλύσεις): Αν ήμουν δάσκαλος κιθάρας και ο μαθητής μου ήθελε ένα popular παράδειγμα κομματιού mixolydian, θα του έδινα το Sweet Home Alabama. Κλασσικό mixolydian progression I - bVII - IV που το βρίσκουμε και σε πολλά άλλα ροκ κομμάτια. Τονικό κέντρο ρε, εκεί σε πάει η μελωδία, εκεί σου 'ρχεται να κλείσεις το κομμάτι, χαρακτηριστική βαθμίδα που δίνει το χρώμα του mode είναι το b7 δηλαδή το Ντο στην προκειμένη κλπ. Αν τώρα συζητούσα σε θεωρητικό επίπεδο με άλλους μουσικούς για το πώς ακούει ο καθένας ένα modal κομμάτι και δεδομένου αυτού, τι πιστεύει ότι θα χρησίμευε με πρωτότυπο τρόπο για μελωδικά περάσματα ή σόλο κλπ. η κουβέντα θα πήγαινε αλλού και καλά θα έκανε δηλαδή. Όταν μαθαίνεις μοντέρνα αρμονία, ο δάσκαλος σου λέει ότι αφού μάθεις καλά τους κανόνες, μετά πρέπει να τους ξεχάσεις. Με άλλα λόγια αποδόμηση αλλά όχι εξ αρχής, παρά μόνο αφού έχεις μάθει να δομείς πρώτα. Δεδομένων των παραπάνω, εγώ προσωπικά (φυσικά υπάρχουν και άλλες αντιμετωπίσεις απολύτως δεκτές), όταν προσπαθώ να απαντήσω σε ερώτηση αρμονίας, τοποθετούμαι στην πρώτη περίπτωση του δασκάλου προς τον μαθητή δηλαδή. Και αυτό, όχι φυσικά γιατί θεωρώ τον εαυτό μου άρχοντα της γνώσης αλλά γιατί η πλειοψηφία των ερωτήσεων αρμονίας στο noiz προέρχονται από παιδιά που προφανώς τώρα μαθαίνουν. Ο λόγος που δεν βουτάω κατευθείαν στα "βαθιά" είναι γιατί αυτά τα "βαθιά" αφήνουν μεγάλα περιθώρια για προσωπική ερμηνεία η οποία είναι απολύτως θεμιτή αλλά αν δεν έχουν εδραιωθεί τα βασικά, όσο περιοριστικά και να θεωρούνται από κάποιους, υπάρχει πολύ σοβαρή πιθανότητα για παρανοήσεις και συνολικά λάθος κατεύθυνση. Επίλογος της πολυλογίας μου: Αν αρχικά μάθεις να κινείσαι άνετα μέσα σε σαφή όρια, μετά είναι ευκολότερο να κινηθείς όταν τα όρια φύγουν. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για την αρμονία αλλά και για τη μελωδία και το ρυθμό. Προσωπικές απόψεις βέβαια όπως είπα παραπάνω.

Εμένα πάντως μου κάνει εντύπωση που δεν έχει μπει ακόμα ο Φούζιος να γράψει αιρετική άποψη του στυλ ότι το ακούει D dorian με μεγάλη δέκατη. ;D (πλάκα πλάκα σε αυτά τα μιξολύντιαν η ντόριαν πάει ταμάμ) Έδιτ: Δεν το πα; ;D

Και για να λέμε και λίγο ιστορία, μάλλον αυτό άκουγε ο Axl όταν έγραφε το Sweet Child O' Mine που είναι πάλι σε D mixolydian αν κι εκεί, στο ρεφρέν, γίνεται στιγμιαία ματζόρε και μετά ξαναγυρνάει.

Μπορεί και να είμαι λάθος, δεν έπιασα κιθάρα για να πω την αλήθεια, αλλά ότι είναι D μίξο δε μου το παίρνεις με τίποτα. ;D

Τα σόλα δεν είναι σε σολ ούτε υπάρχει κάτι τεχνικά/θεωρητικά λάθος. Παίζονται διάφορα ευρηματικότατα και ωραία σχήματα που περιέχουν και αρκετές χρωματικές νότες. Δεν κοντράρει πουθενά με την αρμονία απλώς δημιουργεί ένταση. Τεσπά, απ' ό,τι ακούω τώρα το σόλο της κιθάρας είναι βασισμένο σε D mixolydian pentatonic κυρίως κι έχει και λίγο d minor pentatonic. Αν το κομμάτι ήταν σολ ματζόρε, η ρε μινόρε πεντατονική θα ήταν μόνο για φιούζιον εκτέλεση. ;D Τώρα όσον αφορά τον τύπο που υποστηρίζει ότι είναι σολ ματζόρε γιατί εκεί το κλείνουν στα λάιβ, έχω να πω ότι αυτό ουδεμία σχέση έχει με το θέμα μας.

Δεν είναι απλώς μιξολύδιος, είναι ο ορισμός του μιξολύδιου. Αλλά πού υπάρχει αυτό το ντιμπέιτ με τις τεράστιες διαστάσεις που λες; Μάλλον άργησαν μερικά χρόνια.

Η μία πρέπει να είναι τέλε. Η άλλη κάτι με διπλούς. Αλλά εγώ είμαι almost one eared και περιστασιακά με ηχητικές παραισθήσεις. ;D

Πολύ ενδιαφέροντες.

"... κι όμως παίζει..." Γαλιλαίος 1564-1642

Γιατί περιορίζεις τη σκέψη σου και κολλάς στο θέμα της ζήλειας; Το dislike είναι ανώνυμο. Δεν μπορείς να ξέρεις ούτε ποιος το πάτησε ούτε γιατί. Ακόμη κι αν από κάτω το δηλώνει, κανείς δε σου υπογράφει ότι αυτός που το δήλωσε το πάτησε κι όλας.

Δε χρειάζεται υπερβολική ανάλυση παίδες. Σε κάποιους δεν άρεσε το βίντεο και πάτησαν dislike. Δεν υπάρχει κάποια συνωμοσία από πίσω ή κι αν υπάρχει, είναι μεμονωμένη και δε θα τη μάθουμε ποτέ. Η πλειοψηφία του κόσμου πατάει like ή dislike ανάλογα με τα γούστα τους. Και μπορεί ο αγαπητός kotsadoros στο περί ου ο λόγος βίντεο τεχνικά να σπέρνει αλλά αυτό δε σημαίνει απαραιτήτως ότι πρέπει να αρέσει και σε όλους αυτό που παίζει από αισθητικής απόψεως. Το αυτό και για το παράδειγμα που έφερε ο Waterfall σχετικά με την ορχήστρα. Εγώ π.χ. δεν μπορώ να διανοηθώ πώς υπάρχει κόσμος που έχει πατήσει dislike στο Tunel of Love των Dire Straits. Κι όμως, φυσικά υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους αρέσει και καλά κάνουν δηλαδή. Τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή. Τώρα ένα δεύτερο θέμα που προκύπτει είναι γιατί κάποιος πατάει dislike. Προσωπικά, οι φορές που έχω πατήσει dislike σε βίντεο στο youtube είναι μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού. Το πατάω μόνο σε ακραίες περιπτώσεις όπου βρίσκω το περιεχόμενο προσβλητικό, ηλίθιο, κακό, γενικώς ενοχλητικό σε σημείο που να με κάνει να θυμώσω. Κι αυτό είναι πολύ σπάνιο. Αλλά αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργώ εγώ. Άλλοι πατάνε like και dislike αβέρτα.

Τον έχω πετύχει στο youtube από δω κι από κει. Είναι πραγματικά πολύ καλός. Το 'χει πιάσει όλο το θέμα, από το ύφος, την εκφορά του λόγου, το παίξιμο κλπ. Βέβαια επειδή είναι εμφανώς κι ένας πολύ καλός κιθαρίστας, δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι μήπως πάει χαμένος, σκέψη που ομολογώ ότι κάνω για όλους τους αυστηρά tribute μουσικούς. Σπεύδω να απαντήσω στον εαυτό μου όμως (ωραίο να συνδιαλέγεται κανείς με τον εαυτό του ;D) ότι, σε αυτό που κάνει ο Randy Hansen, είναι πιθανότατα ο καλύτερος στον κόσμο και προφανώς είναι και αρκετά επικερδές εμπορικά. Δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για να συνθέτουν.

Ευχαριστώ για το σχολιασμό και τις παρατηρήσεις παίδες. Να συμπληρώσω ότι οι όποιοι δισταγμοί και οι παικτικές ατέλειες είναι μες στο παιγνίδι. Δηλαδή το κομμάτι συνετέθη, στήθηκαν 3 μικρόφωνα (1 για φωνή, 2 κιθάρα), αναρτήθηκε η σελίδα με τους στίχους και επιτόπου έγραψα live, 3-4 takes από τα οποία κράτησα αυτό που μου άρεσε περισσότερο. Τώρα αν ήταν να γράψω "επισήμως" μπορεί και να έμπαινα στη διαδικασία να το κάνω όσες φορές χρειαστεί μέχρι να είναι απολύτως άψογο αν και το τι σημαίνει άψογο και κατά πόσο το θέλουμε, σε αυτού του τύπου τα κομμάτια είναι μια κουβέντα. Κατ' αρχήν εσύ έχεις ασυλία λόγω συμπάθειας οπότε δε θα τ' ακούσεις ποτέ, αυτό έπρεπε να το ξέρεις. ;D Όμως, αν κατάλαβα καλά, μου προσάπτεις ακαδημαϊκή προσέγγιση και μη διάθεση για σπάσιμο. Έχω λοιπόν να απαντήσω ότι στο σπάσιμο έχεις δίκιο, θεωρώ ότι ένας άνθρωπος και μόνο στην ιστορία της μουσικής εδικαιούτο να σπάει κιθάρες και αυτός ήταν ο Χέντριξ. Όλοι οι υπόλοιποι, είτε το έκαναν πριν από αυτόν είτε μετά, ήταν αντιαισθητικοί και βίαιοι. Ο Χέντριξ όταν έσπαγε κι έκαιγε, ήταν κομμάτι της καρδιάς του. Επίσης κουβαλάς μια παρεξήγηση με τα μπλουζ, κάποιος στο 'χει ξαναπεί. Δεν μπορεί να είσαι τόσο άρρωστος με Στόουνς και συγχρόνως να διατείνεσαι ότι δεν μπορείς το μπλουζ. Είναι σα να λες ότι είσαι στρέιτ αλλά γουστάρεις μόνο άντρες. ;D Το ότι έγινα Παπαδήμας της μπουθάρας το παίρνω ως κοπλιμέντο. ;D

Γιώργο είμαι ο πρώτος και αυστηρότερος κριτής του εαυτού μου, ειδικά στο θέμα της φωνής. Σε διάφορα κομμάτια, έχω ουκ ολίγες φορές πει ότι η ερμηνεία είναι ανεπαρκής. Εδώ όμως και όπως φαίνεται να συμφωνεί η πλειοψηφία, θεωρώ ότι τραγούδησα έτσι όπως έπρεπε για το κομμάτι χωρίς βέβαια να πρόκειται και για καμιά μνημειώδη ερμηνεία. Σεβαστή φυσικά η άποψή σου και δεκτό το γεγονός ότι εσένα προσωπικά δε σου άρεσε. Περί επαγγελματία τραγουδιστή που αναφέρεις, νομίζω ότι μπορείς να καταλάβεις πως κάτι τέτοιο είναι μακριά από τον προσανατολισμό μου όσον αφορά το είδος της μουσικής και τη φιλοσοφία αυτών που γράφω γενικότερα.

Με τιμάτε κύριοι. Αν το τεμάχιον αρέσει στην μπάντα (και να μην τους αρέσει δηλαδή δε μας πολυαφορά ;D) θα ενορχηστρωθεί καταλλήλως. Δεν επιχείρησα καν να βάλω κονσέρβα τύμπανα και να παίξω μπάσο γιατί θέλω να δω τι ιδέες θα πέσουν στο τραπέζι από τα παιδιά. Αν το πράγμα πάει καλά και σχετικά γρήγορα, μπορεί και να το βγάλουμε live σε κανά μήνα που υπάρχει ένα event για το οποίο θα ειδοποιήσουμε εν καιρώ. Έτσι είναι Γρηγόρη. Επιρροές. Σας ευχαριστώ πολύ όλους.

Χαίρετε κύριοι. Παρακάτω θα βρείτε ένα καινούριο κομμάτι του οποίου η αρμονία ήταν στο κεφάλι μου εδώ κι ένα χρόνο αλλά δεν προχωρούσε παραπέρα. Σήμερα λοιπόν το σκέφτηκα αλλιώς, ως low fi ας πούμε blues, κιθάρα - φωνή, το έβαλα κάτω και το ηχογράφησα. Μη φοβηθείτε να το ακούσετε λόγω ημερών, είναι νηστίσιμο. Τα σέβη μου. Υ.Γ. Δεν αποκλείεται το κομμάτι να πάει στο στούντιο και να επιχειρηθεί μια full band ενορχήστρωση. Θα το δω.

Συμφωνώ απολύτως και στη μεθοδολογία και στα συμπεράσματα. Και όπως γνωρίζεις, τον τελευταίο χρόνο, έχουμε καεί μαζί με τον άλλο "άρρωστο", περνώντας ατελείωτες ώρες δοκιμάζοντας τους ίδιους μαγνήτες σε διαφορετικές κιθάρες, άλλους μαγνήτες στις ίδιες, ίδιο μπράτσο σε άλλα σώματα και διάφορα άλλα που πολλές φορές άγγιξαν τα όρια της παράνοιας από πλευράς σύλληψης ιδέας για δοκιμή. ;D

Πολύ ωραίο με σημείο αιχμής τη φωνητική ερμηνεία. Πραγματικά σκίζει η φωνή και δίνει φοβερό southern χρώμα. Τα σέβη μου και στον ηχολήπτη που πήγε το κομμάτι σε άλλο level. Για τα παικτικά (κιθάρες, μπάσο) μην ξαναλέμε τα ίδια: Για αρχάριοι, δεν το πάτε(ρ) άσχημα. ;D

Δε σε εμποδίζει κανένας να μάθεις τον απόκληρο του Τσιτσάνη αντί για το autumn leaves. Επίσης δε σε εμποδίζει κανένας να εναρμονίσεις το "χάρτινο το φεγγαράκι" σε jazz. Αν το ερώτημά σου είναι γιατί όσοι μελετούν τζαζ παγκοσμίως, ασχολούνται (τουλάχιστον στην αρχή) με τα standards και όχι με μουσικές του τόπου τους, η απάντηση είναι ότι στο πεδίο των standards υπάρχει άπειρο υλικό για μελέτη καθώς έχουν διασκευαστεί εκατοντάδες φορές το καθένα και κάθε διασκευή είναι σαν ένα νέο κομμάτι. Άλλη αρμονία, παραλλαγμένη μελωδία, άλλος ρυθμός, άλλη ενορχήστρωση ανάλογα με τον εκτελεστή. Και μόνο το γεγονός ότι μια διασκευή αντιμετωπίζεται ως ένα νέο κομμάτι ουσιαστικά, σε βάζει αμέσως αμέσως στο πνεύμα της jazz αντιμετώπισης απέναντι στη μουσική. Επίσης, όπως ανέφερε κι ο Supefunk, τα standards έχουν αρμονία που εξυπηρετεί τη μελέτη και κατανόηση της jazz. Στους Τσιτσάνη, Βαμβακάρη και Χατζιδάκι, ζήτημα είναι αν θα βρεις ένα τραγούδι που να περιέχει μια τετράφωνη συγχορδία. Φυσικά, το τελευταίο σε τίποτα δε μειώνει την αξία τους και όπως είπα και πιο πάνω, δε σε σταματά κάτι από το να κάνεις δικές σου εναρμονίσεις σε "greek standards". Άσε που θα είναι και πολύ καλή μελέτη.

Εγώ απλώς σημειώνω ότι ο Σαμπόρα, από τότε που βγήκε από την αποτοξίνωση (την τελευταία φορά εν πάση περιπτώσει), δε θυμίζει σε τίποτα το βιρτουόζικο παρελθόν του. Δεν ξέρω τι κάνει στα λάιβ με τους Bon Jovi αλλά στο youtube υπάρχουν αρκετά βιντεάκια της "μετά" εποχής όπου είναι εμφανές ότι είναι απροπόνητος. Παρεμπιπτόντως ο Ρίτσι είναι αισίως 56 και απ' ό,τι φαίνεται ακολουθεί το παράδειγμα πολλών ροκ σταρς της γενιάς του που προστάζει ότι από μια ηλικία και μετά, βρίσκουμε κοπελίτσα 30-40 χρόνια μικρότερη, ξανθιά, χυμώδη και δίνουμε το βάρος από τη μέση και κάτω. Και εδώ που τα λέμε, καλά κάνουν. Δηλαδή έχουν αποτυπώσει συνθετικά το μεγαλύτερο κομμάτι της καριέρας τους, οι περισσότεροι απ' αυτούς κολυμπάνε στο χρήμα, τα κίνητρα και η έμπνευση της νιότης είναι σε ύφεση, ε καιρός είναι να αφιερωθούν σε πιο βασικές λειτουργίες. Τα παραπάνω είναι εμφανή κι από το στυλ του παιξίματος. Ο Σαμπόρα παίζει χύμα, κοιτάει αλλού, σχολιάζει, γελάει και γενικώς φαίνεται ότι πιο πολύ τον ενδιαφέρει η κουβέντα παρά οι κιθάρες. Η μικρά είναι "κλεισμένη" και παίζει ως να προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι καλή κιθαρίστρια.

Το μόνο που έχω να πω είναι ότι θέλει πολλά κοχόνες να βγάζεις αυτό το ηχητικό αποτέλεσμα ως τρίο. Η κοπέλα έχει ορίτζιναλ μπλουζοφωνή, παίζει άγρια κιθάρα κι έχει μπασίστα που εμφανώς είναι το πιο κουλ άτομο στον πλανήτη. Από τις φορές γενικώς που τα ωραία μπούτια είναι επουσιώδη.

Εγώ βρήκα την ηχογράφηση πολύ καλή οπότε μπράβο και στους δύο. Το δε ηχητικό αποτέλεσμα, όσον αφορά το χαρακτήρα των μαγνητών, είναι αρκετά αντιπροσωπευτικό θα έλεγα, δεδομένων πάντα των περιορισμών της εκ του μακρόθεν ακρόασης αλλά και του γνωστού compression του youtube στα audio clips. Η μόνη μου ένσταση είναι ο ενισχυτής που χρησιμοποιήθηκε και εν γένει η χρήση αυτών των ενισχυτών που έχουν σαφή προσανατολισμό σε συγκεκριμένα ηχοχρώματα, για ηχογράφηση απολύτως καθαρού σήματος. Με άλλα λόγια, ο ήχος των vintage τύπου single coils, βγαίνει υπερβολικά λεπτός. Οι μπάσες χορδές χωρίς όγκο και τα καντίνια, ειδικά στις ενδιάμεσες θέσεις, ακούγονται φτωχότατα. Θα μου πεις βέβαια και θα έχεις δίκιο "αυτόν τον ενισχυτή έχω, τι να κάνω;". Ίσως θα ήταν καλή ιδέα για το μέλλον και αν επανέλθεις με βίντεο-τεστ αυτού του στυλ (δηλαδή καθαρός ήχος και single coils), να δανειστείς αν μπορέσεις έναν ενισχυτή με διαφορετικό ηχητικό προσανατολισμό που θα αναδεικνύει περισσότερο τα ιδιαίτερα ηχητικά χαρακτηριστικά αυτού του τύπου μαγνητών.